ตอนที่12.พวกเขาเป็นใครกัน

“ท่านตาบอกว่าต้องออกไปนอกเมือง คงไกลพอสมควร ตอนนี้อาจกำลังเดินทางกลับอยู่ เจ้าก็อย่าได้กังวลให้มาก”

          แม้ปากจะบอกน้องสาวไปแบบนั้น ทว่าคนที่เอ่ยปากขอมารดา ออกมารอท่านตา และพี่ชายอยู่หน้าประตูใหญ่ ก็คือตัวเขาเอง

          “หากท่านตากับพี่ใหญ่มาถึง ข้าจะไม่คุยด้วยเลยคอยดู”

          เด็กหญิงแสร้งพูดไปอย่างนั้น เพราะนางจะต้องได้ฟังนิทานก่อนนอน จากพี่ชายคนโต หาไม่แล้วยากนักจะหลับได้สนิท

          ต้วนอี้หรู ยืนมองลูกๆ ด้วยแววตาเอ็นดู นางอนุญาตให้ทั้งคู่ออกมา ใช่ว่าตัวนางจะปล่อยพวกเขาให้ห่างสายตา การจะกักขังลูกๆ ไว้แต่ในบ้าน เพียงเพราะกลัวถูกทำร้าย แล้วเมื่อไหร่พวกเขาจะมีภูมิคุ้มกันตนเอง ในยามไร้นางและท่านตาท่านยายคอยปกป้อง

          “เจ้าเหนื่อยมาทั้งวัน ไยไม่ไปพักสักหน่อยเล่า บิดาเจ้ากลับมาค่อยกินข้าวกัน”

          ต้วนฮูหยิน ลูบต้นแขนบุตรสาว ด้วยความห่วงใย สามีกับหลานชายไปธุระนอกเมือง บุตรสาวรับหน้าที่ทำทุกอย่างแทน แม้จะมีคนในโรงหมอคอยช่วย แต่ก็ยังคงหนักอยู่ดี

          นับตั้งแต่บุตรสาว ปรุงยารักษาที่สะดวกต่อการใช้ รวมทั้งมีเครื่องประทินผิวสำหรับบุรุษและสตรี ทำให้โรงหมอคับคั่งไปด้วยผู้มาเยือน ทั้งรักษาโรคและหาซื้อสินค้า

          “ขอแค่ครอบครัวของเรา กินอิ่มนอนหลับ ท่านพ่อท่านแม่ไม่ต้องลำบาก งานหนักแค่นี้ สบายมากสำหรับข้าเจ้าค่ะ”

          “เจ้าช่างกตัญญูนัก” หญิงชราเอ่ยชมบุตรสาว...

          “พี่รอง พวกเขามีคนป่วยหรือเจ้าคะ”

          ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปตามเสียงเล็กๆ ของอี้หลิง ทว่าก่อนที่หญิงชราจะก้าวออกไปดู บุตรสาวก็รั้งไว้ พร้อมส่ายหน้าน้อยๆ ให้นางรั้งรออยู่ตรงนี้

          ทางด้านต้วนอี้หลง เมื่อมองตามนิ้วน้อยๆ ของน้องสาวไป ความระแวดระวังตามที่พี่ชายเคยย้ำเตือน ก็ทำให้เขาเลือกที่จะขยับมายืนบังน้องสาวเอาไว้

เพราะนับตั้งแต่เกิดเรื่องกับมารดาและพี่ชาย เขาไม่คิดวางใจสิ่งใดทั้งสิ้น ยิ่งพี่ชายคอยกำชับเอาไว้ ว่าต่อให้มีคนล้มตายตรงหน้า ก็อย่าได้เชื่อเพียงตาเห็น แม้เขาจะรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปของคนเป็นพี่ แต่แล้วอย่างไรเล่า นั่นพี่ชายของเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเชื่อมั่นมิแคลงใจ

          “ท่านยายหวังขอรับ”

เด็กชายหันไปเรียกแม่นมชรา โดยที่เขาไม่ได้แสดงความแตกตื่นออกมา แม้ว่าหัวใจของเขาในตอนนี้ เต้นถี่รัวราวกับจะหลุดออกมาข้างนอกแล้วก็ตาม

          หญิงชรารีบเดินมาโอบร่าง ของนายน้อยทั้งสอง เพื่อที่จะพากลับเข้าไปด้านใน นางเองก็ไม่ได้วางใจ ผู้ที่กำลังเดินตรงมา ยังทิศทางที่พวกนางยืนอยู่เช่นกัน    

          “ที่นี่โรงหมอสกุลต้วนใช่หรือไม่ขอรับ โปรดช่วยน้องชายของข้าน้อยด้วยนะขอรับ”

          ยังไม่ทันที่ทั้งสามจะกลับเข้าด้านใน หนึ่งในชายแปลกหน้า ก็เอ่ยถามขึ้นเสียก่อน ทำให้หญิงชราจำต้องหยุดนิ่ง แต่ก็เลือกที่จะดันหลัง ให้นายน้อยทั้งสองกลับเข้าไปก่อน นางจะอยู่รับหน้าเอง

          “ตอนนี้โรงหมอปิดแล้ว แต่ถ้าพวกเจ้าอยากได้ยาบรรเทาอาการ ข้าจะนำมาให้ รออยู่ตรงนี้สักครู่ก็แล้วกัน”

          แม้ว่านายหญิงของนาง จะพอตรวจอาการเบื้องต้นได้บ้าง แต่นางจะไม่เสี่ยงให้ใครเข้าไปภายในโรงหมอ ในเวลาที่ท่านหมอชราไม่อยู่เยี่ยงเป็นอันขาด

          “ให้ข้าเข้าพบท่านหมอด้วยเถอะนะขอรับ พวกข้ามีเงินที่จะจ่ายค่ารักษา” ชายหนุ่มคนเดิมยังคงร้องขอความเห็นใจ

          “ข้ามิได้หมิ่นพวกเจ้า ว่าไร้เงินทอง แต่ตอนนี้โรงหมอปิดแล้ว หากไม่ได้รับอนุญาต ข้าคงไม่อาจให้พวกเจ้าเข้าไปได้”

“ไหนว่าท่านหมอต้วนเป็นคนจิตใจดี น้องชายข้าป่วยหนักมาหลายวัน เรามาจากต่างเมืองเพื่อรักษา ไยขับไล่เราเยี่ยงนี้เล่า หรือว่า...”

แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยสิ่งใดต่อ รถม้าได้เคลื่อนมาจอดอยู่ไม่ห่างจากคนทั้งสาม หญิงชรารีบเดินไปที่รถม้า ด้วยความรู้สึกโล่งใจ คุณชายใหญ่ของนางกลับมาแล้ว

ซึ่งคนแรกที่ก้าวออกจากด้านในรถม้า คือคุณชายของนางนั่นเอง หญิงชรายืนมือไปให้คุณชายจับ เพื่อพยุงตัวลงจากรถม้า ซึ่งต้วนอี้หลางไม่ได้ปฏิเสธ เขายังคงเป็นเด็กชายที่ดีของแม่นมชราอยู่เสมอ

ก่อนที่เขาจะชะงักนิ่งเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ามีคนแปลกหน้า มายืนอยู่ที่ลานหน้าประตูโรงหมอ แต่เขาก็เลือกที่จะเดินไปยืนข้างรถม้า เพื่อรอผู้เป็นตาลงมา

“พวกเขาเป็นใครกัน”

ท่านหมอต้วนเอ่ยถามแม่นมหวัง หลังจากลงมายืนข้างหลานชายแล้ว

“พวกเขาบอกว่ามาจากต่างเมือง เพื่อมารักษาที่โรงหมอของเราเจ้าค่ะ แต่ข้าน้อยมิได้ให้พวกเขาเข้าไปเจ้าค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง”

“ท่านลุง ในเมื่อพวกเขาเจ็บป่วย ก็ให้เข้าไปรักษาเถิด เดินทางมาไกล ย่อมต้องอาการหนักไม่น้อย”

เป็นชายหนุ่มที่สวมหมวกบังลม เอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาส่งม้าให้แก่ผู้ติดตามนำไปเก็บ แล้วก้าวมายืนอยู่ข้างสองตาหลาน

“ท่านหมอ โปรดช่วยน้องชายของข้าน้อยด้วยขอรับ ถึงเราจะไม่ได้ร่ำรวย แต่เราก็พอมีเงินจ่ายค่ารักษานะขอรับ”

“พาเขาเข้าไปด้านในเถอะ”

หมอชราเอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก แต่เมื่อเจ้าสำนักเจียงเอ่ยปากแล้ว ย่อมต้องรับประกันถึงความปลอดภัย ให้แก่ครอบครัวของเขา

“ขอบคุณท่านหมอขอรับ” ชายหนุ่มแปลกหน้าทั้งสาม ค้อมกายขอบคุณในเมตตาของหมอชรา

“อี้หลาง พาท่านลุงของเจ้าเข้าไปพักก่อน ตาตรวจคนไข้เสร็จจะตามเข้าไป”

“ขอให้ข้าอยู่กับท่านตา เพื่อศึกษาเถอะนะขอรับ ให้สองคนนั่นพาท่านลุง ไปพบท่านยายกับท่านแม่ น่าจะดีกว่านะขอรับ”

เด็กชายพยักพเยิดไปที่สองแฝด ซึ่งตอนนี้โผล่หน้ามาส่งยิ้มแป้นให้กับผู้เป็นตาและพี่ชาย ทว่าผู้ที่ถูกเรียกว่าลุง ถึงกับเบิกตากว้าง กับใบหน้าพิมพ์เดียว กับเจ้าหลานชายจอมเจ้าเล่ห์ ที่ยืนอยู่ข้างเขาในตอนนี้ แฝดสาม...และมิใช่เพียงแค่ชายหนุ่มเท่านั้น ที่ตกใจกับสิ่งนี้