ตอนที่4.ความทรงจำมากมาย

และในจังหวะนั้นเอง ความทรงจำมากมายของหญิงสาวอีกคน พลันหลั่งไหลเข้ามาเหมือนสายน้ำเชี่ยว ไม่มีตรงไหนที่เรียกว่าความสุขเลย สำหรับผู้หญิงคนนี้

          ตอนเด็กก็ถูกอบรมอย่างเข้มงวด เช่นผู้หญิงชนชั้นสูงของยุคโบราณ แต่พอแม่ตายไป ทุกอย่างก็ถูกช่วงชิง และพังทลายลงไปยิ่งกว่าดิ่งหัวลงสู่ก้นเหว มีลูกแฝดสามทั้งชายและหญิง มีแม่นมที่ภักดีอีกหนึ่งคน

          ที่สำคัญไปกว่านั้น เจ้าของความทรงจำ ไม่ใช่ลูกที่ถูกสับเปลี่ยนมารักษาสถานะ อย่างที่ถูกกล่าวหา แต่เป็นบุตรสาวตัวจริง ที่มารดาได้ฟูมฟักมาเป็นอย่างดี

          ยังคงหัวสมัยเก่าเต็มร้อยสินะ! จริงเท็จก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับ ถ้าเธอต้องมาใช้ร่างกายนี้ดำเนินชีวิตต่อไป ไม่มีคำว่ายาจกในสารระบบของเธอ แม้แต่เสี้ยวเดียวอย่างแน่นอน

          “อี้หรู เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง เจ้ายังได้ยินข้าอยู่หรือไม่”

          เมื่อเห็นอาการเหมอลอยของหญิงสาว ท่านหมอต้วนจึงเอ่ยถามย้ำต่อนางอีกครั้ง เพราะจากร่างกายที่เจ็บสาหัส หากจะมีอาการมึนงงไปบ้าง ย่อมมิใช่เรื่องแปลกอันใด

          “ที่นี่คือ...แล้วท่านทั้งสองคือผู้ใดกันเจ้าคะ แค่กๆ”

          หญิงสาวเอ่ยถามออกไป ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ก่อนจะไอถี่ๆ เพราะคอของเธอในตอนนี้ เหมือนมีทรายสากอยู่เต็มลำคอ

          “ดื่มน้ำสักหน่อยนะ”

          ต้วนฮูหยิน เลือกที่จะยังไม่ตอบคำถามของหญิงสาว แต่นางได้รินน้ำใส่ถ้วย ยื่นไปจ่อริมฝีปากแห้งผาดนั้นแทน

          หญิงสาวค่อยๆ ดื่มอย่างว่าง่าย ร่างกายนี้อ่อนแอมากจริงๆ เพราะแม้แต่แรง จะยกมือขึ้นถือแก้วน้ำเองยังไม่มีเลย หญิงสาวคิดอยู่ในใจ ว่านี่สวรรค์ต้องการกลั่นแกล้ง หรือให้โอกาสเธอได้ใช้ชีวิตอีกครั้งกันแน่

          เพราะชื่อแซ่เจ้าของร่างกายนี้ เหมือนกับเธอ เว้นแต่อายุก็เท่านั้น ใบหน้าของคนต่างมิติก็เหมือนกัน ราวกับโคลนนิ่งออกมาอย่างไรอย่างนั้น แค่คนหนึ่งในตอนนี้ ซูบผอมด้วยอดอยาก ส่วนตัวเธอสวยในชีวิตเดิม สง่าราวนางหงส์ เพราะอยู่ดีกินสบาย

          “ดีขึ้นไหม”

          “เจ้าค่ะ”

          “ที่นี่คือโรงหมอของข้าเอง”

          “โรงหมอ...เอ่อ...ข้าเป็นเพียงขอทานยากไร้ คงไม่สามารถจ่ายค่ารักษาได้”

          “หึๆ เจ้าอย่าได้กังวล เอาไว้หายดี เรื่องนี้เราค่อยคุยกัน แค่เจ้าตื่นมาได้ ข้าก็สุดแสนจะยินดีมากแล้ว เพราะมันบอกได้ว่าฝีมือข้ายังดีอยู่”

          ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก เพื่อสร้างบรรยากาศให้มันไม่อมทุกข์

          “ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ”

          โครก! คราก! ทว่าเสียงแห่งความน่าอับอาย พลันดังแทรกการสนทนาขึ้นมาเสียอย่างนั้น หญิงสาวถึงกับใบหน้าแดงระเรื่อ เจ้าของร่างกินอยู่อย่างอดอยากมาโดยตลอด นี่ไม่รู้ว่านอนไปนานแค่ไหน ตื่นมาจะหิวมันก็ไม่แปลก

          “เจ้าล้างหน้าล้างตารอข้าสักครู่ ข้าจะไปทำโจ๊กปลาให้เจ้ากินนะ”

          ต้วนฮูหยินบอกหญิงสาว ด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน ยิ่งเห็นความมีมารยาท และถ้อยคำของคนที่มีการอบรมมาดี นางยิ่งรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้มีบุตรสาวไว้ดูแล

          “เอ่อ...ข้าสามารถอาบน้ำได้หรือไม่เจ้าคะ”

          ความรู้สึกของนางในตอนนี้ มันเหนอะหนะอยู่ไม่น้อย หากได้อาบน้ำสักหน่อย มันคงจะดีทีเดียว

          “หากเจ้าเดินไหว ก็อาบได้ แผลบนกายมันแห้งแล้ว”

          หมอชราเอ่ยปากอนุญาต เขาเข้าใจความเป็นสตรีดี ว่าการไม่ได้อาบน้ำชำระร่างกายเลย มันคงไม่สบายตัวเท่าใดนัก         “ข้าไหวเจ้าค่ะ”

          “ฮูหยินเจ้าอยู่ช่วยนางเถอะ ข้าจะไปเตรียมโจ๊ก และต้มยาให้นางด้วย”

          “ท่านหมอ บุตรชายข้าน้อยเป็นอย่างบ้างเจ้าคะ”

          หญิงสาวเอ่ยถามถึงบุตรชายเจ้าของร่าง แน่นอนนางมิได้หลงลืมเขาไป แค่ตอนตื่นขึ้นมา นางยังมึนงงอยู่นั่นเอง ไหนจะตัวตนใหม่ในโลกที่ไม่คุ้นเคย ภาษาสำเนียงล้วนต้องท่องจำอยู่ในใจ เพื่อยามถ่ายทอดออกมา จะได้ไม่ถูกสงสัย

          “ตอนนี้เขายังมิได้สติ แต่ข้าคิดว่าคงไม่ช้านี่ล่ะ เพราะตัวเจ้าที่สาหัสกว่าเขา ยังตื่นขึ้นมาแล้ว และเขาจะเป็นข่าวดีอีกเรื่องของข้าอย่างแน่นอน”

          ชายชราพูดด้วยความระคนยินดี ในทางการแพทย์แล้วเขาก็มิได้ด้อยไปกว่าผู้ใด แต่ครั้งนี้...มันมีช่วงจังหวะ ที่สองแม่ลูกหยุดลมหายใจไปแล้ว เพียงแค่เขาไม่ได้เอ่ยปากออกไป คำของหลวงจีนยังวนเวียนในหัว ซึ่งมีช่วงหนึ่งที่ภรรยาไม่ได้รับฟังด้วย

          เขาจึงเลือกที่จะรออย่างมีความหวัง คนทุกคนอยากที่จะมีวันที่รุ่งโรจน์ แต่สิ่งที่เขาต้องการ คือกู้ศักดิ์คืนให้แก่ภรรยา สกุลต้วนตัดขาดกับเขาเพราะนาง

บาดแผลนี้มันฝังลึกอยู่ในใจนางมาตลอด หากคนที่หลวงจีนชราบอก ได้ตื่นขึ้นมาจริง นั่นเท่ากับรอยแผลจะถูกลบ จากความมั่งคั่งที่คนผู้นั้นนำมา

“มาเถอะ...ข้าจะช่วยพยุงเจ้า ไปยังห้องอาบน้ำ”