ตอนที่ 2

“น่าเสียดายนะ เพราะมาส่งโรงพยาบาลช้าเกินไป ถึงการผ่าตัดคนไข้จะประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่กลับรักษาชีวิตเด็กเอาไว้ไม่ได้”

“แล้วญาติของคนไข้ล่ะ?”

“ญาติคนไข้ไม่อยู่ ผู้หญิงคนนั้นเซ็นยินยอมผ่าตัดด้วยตัวเอง”

หลังฟื้นจากการดมยาสลบผ่าตัดแล้ว เสิ่นฝานซิงก็ยังรู้สึกหวาดกลัวไม่หาย เพราะเธอเพิ่งจะเฉียดตายมาก่อนหน้านี้ไม่นาน ยิ่งได้ยินเสียงพูดคุยของหมอและพยาบาลที่อยู่ข้างๆ

นิ้วมือของเธอก็ลูบไล้บริเวณท้องน้อยแบบไม่รู้ตัว

เป็นอย่างที่หมอคนนั้นบอกจริงๆ ลูกของเธอถูกทำแท้งไปแล้ว

ท้องน้อยที่เคยนูนเล็กน้อยบัดนี้แบนราบ

เธอไม่สามารถสัมผัสถึงชีวิตน้อยๆ ที่เคยเคลื่อนไหวอยู่ในนั้นได้แล้ว

เธอรู้ว่าตัวเองในยามนี้สมควรจะปล่อยโฮร้องไห้อย่างแตกสลาย แต่ไม่รู้ทำไมน้ำตาถึงไม่รินไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว

บางทีอาจเป็นเพราะเธอร้องไห้มามากพอแล้วมั้ง

พอเห็นว่าเธอฟื้นแล้ว หมอก็สอบถามอาการว่าเธอรู้สึกเป็นยังไงบ้าง ก่อนจะไปยังช่วยปลอบใจเธออีกว่าให้ดูแลรักษาตัวเองดีๆ อีกไม่นานก็จะมีลูกได้อีก

เสิ่นฝานซิงพยักหน้ารับเล็กน้อย

เธอไม่ได้พูดออกไปว่าคงไม่มีโอกาสได้มีลูกอีกแล้ว เพราะเด็กคนนี้เธอได้มาเพราะการขโมย ก็เหมือนกับการแต่งงานของเธอที่ไปขโมยจากคนอื่นมา

ตอนแรกที่เธอได้แต่งงานกับชายหนุ่มแสนแพอร์เฟกต์อย่างฟู่อวี้หานสมดังใจ แต่ฟู่อวี้หานกลับคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการ ก็เลยจงเกลียดจงชังเธอเป็นอย่างยิ่ง ถึงขั้นที่หนีออกจากห้องหอในคืนแต่งงานอย่างเปิดเผยเพื่อทำให้เธออับอายขายหน้าคนอื่น

เธอกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งเมืองหนิง

แต่งงานกันมาห้าปี ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอก็ไม่ได้แข็งกร้าวเท่ากับสมัยก่อนแล้ว มีหลายครั้งที่เธอถูกคนอื่นนินทาเย้ยหยันอย่างรุนแรง ฟู่อวี้หานก็จะแสดงความเมตตาช่วยเธอกู้ศักดิ์ศรีคืนมาอยู่บ้าง

โบราณกล่าวไว้ว่าหากพบหน้ากันบ่อยครั้งก็ย่อมมีความผูกพันกันบ้าง บางทีอาจเป็นเพราะสวมบทเป็นสามีภรรยากันมานาน ได้เจอหน้ากันแทบทุกวัน เขาจึงยอมไว้หน้าเธออยู่สามส่วน

แต่เขาเคยบอกกับเธออย่างชัดเจนว่า

เขาแค่เห็นอกเห็นใจเธอเท่านั้น ไม่เคยรักเธอจริง ดังนั้นจะไม่ยอมให้เธอมีลูกของเขาเด็ดขาด

เพราะงั้นทุกครั้งที่พวกเขามีความสัมพันธ์กันเขาจะป้องกันอย่างแน่นหนา ถึงจะมีบางครั้งที่ผิดพลาดพลั้งเผลอไปบ้าง ก็จะเอายาคุมมาให้เธอกินตลอด

หลายปีมานี้เสิ่นฝานซิงทำหน้าที่คุณนายเสิ่นของตัวเองอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง รวมถึงทำตามกฎของเขาอย่างระมัดระวังด้วย

แต่สามเดือนก่อนมีอยู่คืนหนึ่งที่ฟู่อวี้หานกลับมาบ้านด้วยอาการเมามาย ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง คืนนั้นเขาบังคับให้เธอยอมมีอะไรด้วย

โดยที่ไม่ได้ป้องกัน

หลังจากนั้นตอนที่เสิ่นฝานซิงคิดจะกินยาคุมก็พบว่าแผงยามันว่างเปล่า ตอนแรกเธอคิดจะไปซื้อที่ร้านขายยา แต่กลับมีเรื่องยุ่งๆ เข้ามาทั้งวันจนเธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

ตอนแรกคิดว่าแค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอก ใครจะคิดล่ะว่าท้ายที่สุดเธอจะแจ็คพอตจริงๆ

เธอกังวลเรื่องนี้อยู่นานจึงปิดเป็นความลับอยู่เกือบสามเดือน จนในที่สุดก็ตัดสินใจจะสารภาพความจริงกับเขาวันนี้

เดิมทีเธอคิดว่าถ้ามีเด็กคนนี้ ความสัมพันธ์ของเธอกับฟู่อวี้หานก็คงจะผ่อนคลายขึ้นมาก แต่ระหว่างที่เดินทางไปตามนัดกลับเกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน

พ่อแม่ของเธอไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว คนตระกูลฟู่ก็ไม่ชอบขี้หน้าเธอ

ก่อนจะผ่าตัด เธอแอบเห็นว่าหมอเอาโทรศัพท์ของเธอไปโทรหาฟู่อวี้หาน แล้วยังส่งข้อความเรื่องที่เธอเกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำไปด้วย แต่ฟู่อวี้หานกลับไม่ยอมรับสาย เหมือนว่าสุดท้ายแล้วเขาจะยังปิดเครื่องหนีเพราะรำคาญด้วย

เสิ่นฝานซิงรู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะใจจืดใจดำถึงขนาดนี้

แหงนหน้ามองเพดานสีขาวที่แสนจะเงียบงันและไร้ชีวิตชีวาของโรงพยาบาล

แต่งงานห้าปี เหมือนกับภาพฝันฉากหนึ่ง

เสิ่นฝานซิงอยากลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลต่างก็กำลังยุ่งกับงาน จึงไม่มีใครว่างมาช่วยเหลือเธอ เธอต้องลากเสาแขวนน้ำเกลือแล้วค่อยๆ เดินไปทางห้องน้ำทีละก้าวๆ

เสิ่นฝานซิงรู้สึกขอบคุณมากที่ชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาลนี้ไม่มีกระดุม

เรื่องที่ปกติใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็จัดการได้เสร็จสิ้น เธอกลับต้องใช้เวลานานเกือบครึ่งชั่วโมง

ตอนออกจากห้องน้ำและกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องพัก ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาจากห้องสำนักงานของโรงพยาบาล

น้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้เธอถึงกับหยุดชะงัก

“อวี้หาน แค่เป็นแผลที่ขานิดเดียวเอง ฉันบอกแล้วไงคะว่าไม่เป็นอะไร คุณก็เว่อร์เกินเหตุ” เสียงนั้นอ่อนหวานน่าฟัง

น้ำเสียงไม่แสดงท่าทีกล่าวโทษ มันฟังดูคล้ายกำลังออดอ้อนมากกว่า

ดวงหน้าที่สวยงามอ่อนหวานและสีหน้าใส่ซื่อบริสุทธ์ของอีกฝ่าย ขนาดเธอที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันยังอดรู้สึกอยากทะนุถนอมไม่ได้เลย

คราวนี้เธอเห็นชัดเต็มสองตาเลยล่ะ พวกเขาคือสามีของเธอกับหญิงสาวผู้เป็นรักแรก——เยี่ยจิง

เธอไม่รู้ว่าตอนนั้นฟู่อวี้หานมองไม่เห็นเธอที่ติดอยู่ในรถจริงๆ ไหม หรือว่ามองเห็นแล้วแต่ไม่สนใจกันแน่ ปล่อยให้เธอตายไปตามยถากรรม

แต่ทั้งหมดนั่นไม่สำคัญอีกแล้ว

เธอกระจ่างแจ้งแล้วว่าสาเหตุที่เขาทำตัวแย่ๆ กับเธอตลอดเวลาที่แต่งงานกัน หนึ่งในเหตุผลนั้นก็คือเยี่ยจิง

ต่อให้ไม่เกิดเรื่องในวันนี้ขึ้น ในอนาคตสักวันหนึ่งก็ต้องเกิดเรื่องขึ้นอยู่ดี

“พี่เยี่ยจิง ก็เพราะพี่อวี้หานเขาเป็นห่วงพี่ยังไงล่ะครับ”

“พี่อาจจะไม่รู้ แต่ตอนที่เขาจะพาพี่มาโรงพยาบาล เขาโทรหามาผมด้วยท่าทางร้อนรนจนเสียงสั่นเลยล่ะ สั่งให้ผมเตรียมตรวจร่างกายแบบละเอียดเอาไว้รอ ผมยังคิดว่าเกิดเรื่องอะไรใหญ่โตซะอีก”

หมอหนุ่มสวมชุดกาวน์ที่อยู่ข้างๆ พูดแซวขณะยิ้มเล็กยิ้มน้อย

เขาคือหลีเยว่ เพื่อนสมัยเด็กของฟู่อวี้หาน แล้วก็เป็นพยานรักของเยี่ยจิงกับฟู่อวี้หานด้วย

เยี่ยจิงหน้าแดงเล็กน้อย เธอแหงนหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่กำลังกอดเธอเอาไว้แน่น

หน้าตาแบบนี้จะมีผู้หญิงคนไหนต้านทานไหวล่ะ? เขาหน้าตาหล่อเหลาแล้วยังมีรูปร่างกำยำ ภายใต้ชุดบางๆ ของเขามีความอบอุ่นของบุรุษเพศแผ่ออกมา เธอแค่เอนพิงแผงอกของเขาก็รู้สึกปลอดภัยอย่างมากแล้ว ราวกับว่าต่อให้ฟ้าจะถล่มลงมา เขาก็จะช่วยแบกมันเอาไว้ให้เธอ

“ก็มันเป็นอุบัติเหตุรถชนนี่นา ตรวจร่างกายเป็นสิ่งจำเป็นนะ” ฟู่อวี้หานพูดเสียงเรียบ

“นายก็เป็นห่วงแค่พี่เยี่ยจิงนี่แหละ ฉันไม่เห็นนายจะสนใจใยดีคนอื่นแบบนี้บ้างเลย”

หลีเยว่พูดอย่างขบขัน

เขาเป็นคนหนึ่งที่รู้ดีว่าฟู่อวี้หานแต่งงานกับเสิ่นฝานซิง เพราะถูกครอบครัวบีบบังคับ

คำว่าคนอื่นที่หลีเยว่พูดถึง ย่อมต้องพูดถึงเสิ่นฝานซิง

หลายปีมานี้ทุกครั้งที่เสิ่นฝานซิงต้องมาโรงพยาบาลเพียงลำพัง บางครั้งเขาก็แอบคันปากอยากเม้าจึงบอกกับฟู่อวี้หานว่าเห็นเสิ่นฝานซิงอยู่ในโรงพยาบาล แต่ฟู่อวี้หานกลับไม่แสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยอะไร

เรื่องที่เสิ่นฝานซิงแท้งลูกและเพิ่งจะรอดพ้นความตายมาหมาดๆ หลีเยว่ก็ได้ยินมาเหมือนกัน

เขาเรียกเสิ่นฝานซิงว่าพี่สะใภ้ แล้วครั้งนี้ยังเป็นหมอเจ้าของไข้ของเสิ่นฝานซิงอีกต่างหาก ตามหลักแล้วเขาก็ควรจะเข้าไปสอบถามและปลอบใจเธอสักหน่อย อย่างน้อยที่สุดก็ควรจะไปทักทายบ้าง

แต่เขากลับไม่แม้แต่จะเข้าไปเยี่ยมเยียน

เหตุผลก็ง่ายดายมาก เพราะคิดว่าเสิ่นฝานซิงสมควรโดนแล้ว

ตอนแรกที่เสิ่นฝานซิงแต่งงานกับฟู่อวี้หานก็ไม่บริสุทธ์แล้ว คราวนี้เรื่องที่เสิ่นฝานซิงตั้งครรภ์ตัวเองก็เคยถามหยั่งเชิงฟู่อวี้หานมาก่อน เขาไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิด

เอาจมูกคิดยังเข้าใจเลยว่าเสิ่นฝานซิง คิดจะใช้เด็กคนนี้ผูกมัดฟู่อวี้หานเอาไว้

น่าเสียดาย แผนการของเธอไม่สำเร็จ

ตอนนี้แท้งเด็กในครรภ์ไปแล้ว คิดว่าน่าจะเป็นชะตาฟ้าลิขิต ไม่น่าเห็นใจเลยสักนิด

“ผมเตรียมห้องพักวีไอพีให้พี่เยี่ยจิงก็แล้วกัน อยู่ตรวจอาการสักสองวันก่อนเพื่อความปลอดภัย”

หลังหลุดจากภวังค์ หลีเยว่ก็พูดคุยกับทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

เยี่ยจิงพยักหน้าเบาๆ “รบกวนนายหน่อยนะ”

“รบกวนอะไรกัน? เรื่องของพี่ก็คือเรื่องของพี่อวี้หาน เรื่องของพี่อวี้หานทั้งทีผมต้องทำเต็มที่อยู่แล้วล่ะ”

หลีเยว่ตบอกด้วยท่าทางภาคภูมิใจ

ประโยคนี้ทำให้เยี่ยจิงรู้สึกถูกอกถูกใจมาก เธอหัวเราะเบาๆ แล้วเบนสายตาไปมองทางประตูแวบหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ

เสิ่นฝานซิงที่อยู่หน้าประตูสบตากับเธอเข้าโดยบังเอิญ

เสิ่นฝานซิงยังไม่ทันจะได้คิดอะไร เยี่ยจิงก็ดึงสายตากลับไปแล้วส่งยิ้มบางๆ ให้ฟู่อวี้หาน “อวี้หาน ฉันจำได้ว่าเมื่อกี๊เสิ่นฝานซิงโทรมาไม่ใช่เหรอ ท่าทางจะเป็นเรื่องด่วนนะ ถ้ายังไงนายลองโทรกลับไปสักหน่อยไหม”

พอพูดถึงชื่อของเสิ่นฝานซิง ฟู่อวี้หานก็ขมวดคิ้วหน้านิ่วทันที

เขายังไม่ทันจะเอ่ยปาก หลีเยว่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่างก็ชิงตอบว่า “ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก เรื่องที่เสิ่นฝานซิงชอบตามตื๊อพี่ฟู่อวี้หานคนเขารู้กันหมด หลายปีมานี้เอะอะก็โทรหาแต่พี่อวี้หาน พี่อวี้หานรำคาญเธอจะตายไป”

“พี่เยี่ยจิง ให้พี่อวี้หานอยู่ดูแลพี่สิ แผลจะได้หายไวๆ”

“สักวันหนึ่งเสิ่นฝานซิงก็ต้องถอยออกไปแล้วยกตำแหน่งให้พี่”

เยี่ยจิงเอ็ดว่า “หลีเยว่ อย่าพูดเหลวไหล”

หลีเยว่รีบโบกไม้โบกมือ “ผมไม่ได้พูดเหลวไหลนะ พี่อวี้หานคิดแบบนี้จริงๆ”

ฟู่อวี้หานไม่ได้ปฏิเสธ

เพียงแค่ขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิม

เสิ่นฝานซิงสัมผัสถึงความเงียบงันในอากาศ ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ

ไม่เป็นไร อีกไม่นานวันนั้นก็จะมาถึงแล้วล่ะ