ตอนที่ 8

“เสิ่นฝานซิง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

เสิ่นฝานซิงกำลังคิดถึงแผนการหลังจากหย่าร้างอยู่พอดี ตอนที่ได้ยินเสียงเดือดดาลของฟู่อวี้หาน เธอจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เธอกำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับตัว ประตูห้องก็ถูกถีบให้เปิดออกก่อน

“เสิ่นฝานซิง เรื่องที่จิงจิงกลับประเทศ เธอเป็นคนเอาไปฟ้องแม่ฉันใช่ไหม?”

ฟู่อวี้หานย่างสามขุมเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึงราวกับกำลังสอบสวนนักโทษ

เสิ่นฝานซิงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเจื่อนๆ ออกมา แต่ไม่คิดจะแก้ตัวแต่อย่างใด

อธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีนี่นา?

เมื่อก่อนเธอก็มักจะโดนกล่าวหาแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งเธอพยายามจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง ตอนที่ไม่มีหลักฐานฟู่อวี้หานไม่ยอมเชื่อ ต่อมามีอยู่ครั้งหนึ่งที่เสิ่นฝานซิงหาหลักฐานมาได้

เธอรีบเอาหลักฐานพวกนั้นไปให้เขาดู มองเขาด้วยสายตาคาดหวัง “ดูสิ ฉันไม่ใช่คนทำจริงๆ นะ”

แต่ตอนนั้นฟู่อวี้หานทำอย่างไรรู้ไหม?

เขาแค่นเสียงเย้ยหยัน “ไม่ใช่ฝีมือของเธอแล้วยังไงล่ะ? เสิ่นฝานซิง เธอไม่ลองเก็บไปคิดดูบ้างล่ะ ว่าทำไมฉันถึงได้สงสัยเธอเป็นคนแรก?”

จวบจนถึงทุกวันนี้ เสิ่นฝานซิงยังจำความรู้สึกตอนที่ได้ยินประโยคนั้นครั้งแรกได้อยู่เลย

เธอก้าวไปหาเขาด้วยความกระตือรือร้นและความซื่อสัตย์จริงใจ แต่กลับถูกเขาสาดน้ำเย็นราดศีรษะจรดปลายเท้า

ในเมื่อเป็นแบบนั้น เธอจะเสียเวลาพูดให้เปลืองน้ำลายทำไมล่ะ?

เสิ่นฝานซิงนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ฟู่อวี้หานจึงหัวเราะในลำคอ ตัดสินใจไปเองว่าเธอคงจะกลัวที่โดนจับได้

เขาคิดว่าเธอจะเปลี่ยนไปแล้วเสียอีก ไม่คิดว่าจะยังขี้อิจฉาอยู่เหมือนเดิม!

“เธอคิดว่าเอาไปฟ้องแม่ฉันแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาเหรอ?”

“เสิ่นฝานซิง ฉันจะบอกให้นะ...”

เสิ่นฝานซิงไม่รอให้เขาพูดจบและพูดสวนออกไปทันทีว่า “ฟู่อวี้หาน หาเวลาว่างสักหน่อย พวกเราไปหย่ากันให้เรียบร้อยเถอะ”

“หย่าเหรอ?”

พอได้ยินเธอพูดถึงเรื่องการหย่าอีกครั้ง ฟู่อวี้หานก็รู้สึกว่ามันน่าขำมาก “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอว่า เธออยากจะหย่ากับฉันจริงๆ?”

ตอนนั้นเธอพยายามใช้แผนการมากมายเพื่อแต่งงานกับตัวเอง เธอจะยอมหย่าขาดกับเขาง่ายๆ ได้อย่างไร?

“นายจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ”

เสิ่นฝานซิงไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเชื่ออยู่แล้ว

เธอยื่นสัญญาหย่าที่เซ็นชื่อเรียบร้อยแล้วให้ฟู่อวี้หาน

“สัญญาหย่าฉันให้ทนายความร่างมาเรียบร้อยแล้ว ตรงที่ฉันจำเป็นจะต้องเซ็นชื่อฉันก็เซ็นเรียบร้อยแล้ว ถ้านายมีเวลาว่างก็เซ็นชื่อให้หน่อยละกัน”

คำพูดที่ฟู่อวี้หานกำลังจะพรั่งพรูออกไปติดอยู่ในลำคอ เขาพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

เขารับสัญญาหย่ามาด้วยท่าทางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หลังจากกวาดตามองคร่าวๆ ก็พบว่ามันเป็นสัญญาหย่าจริงๆ หน้าสุดท้ายของสัญญามีลายเซ็นของเธอเขียนเอาไว้อย่างเป็นทางการ

สัญญาหย่าแบบนี้ เมื่อก่อนเขาใช้มันข่มขู่และหลอกล่อเธอมาหลายครั้ง แต่เธอกลับไม่ยอมเซ็นมันสักรอบ

ครั้งนี้ทำไมถึงเป็นฝ่ายยอมเซ็นชื่อเองล่ะ?

ฟู่อวี้หานไม่เข้าใจ

เรื่องที่เขาสงสัยมากกว่านั้นคือสัญญาหย่าที่อยู่ในมือเขาฉบับนี้ กลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างที่คิด กลับกันยังรู้สึกเหมือนมีไฟสุมในอกด้วย

เสิ่นฝานซิงเหลือบตาขึ้นมองหน้าเขา สังเกตว่าหลังจากเขาเห็นสัญญาหย่าแล้ว อีกฝ่ายยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนเลย

ดีใจมากจนช็อกไปแล้วเหรอ?

น่าจะเป็นแบบนั้นละมั้ง

เสิ่นฝานซิงคิดกับตัวเองเงียบๆ ว่าถ้ามีสัญญาหย่าฉบับนี้แล้ว เขาก็จะไม่ต้องทนเหม็นขี้หน้าเธอทุกวันอีกต่อไป สามารถเปิดตัวคบหากับเยี่ยจิงได้อย่างเปิดเผย

“ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นชื่อเถอะ” เสิ่นฝานซิงยื่นปากกาให้เขา

ฟู่อวี้หานไม่ยอมรับปากกา

เขากระชากเนคไทของตัวเองด้วยท่าทางหงุดหงิด “เธอเอาจริงเหรอ?”

“อืม”

เสิ่นฝานซิงพยักหน้าหงึกๆ

ดวงตาของฟู่อวี้หานวาวโรจน์ จ้องใบหน้าของเธอแน่นิ่ง พยายามมองหาว่าเธอแสดงพิรุธอะไรออกมาหรือไม่

แต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวัง เพราะสีหน้าของเสิ่นฝานซิงยังคงเรียบเฉยจนทำให้เขารู้สึกห่างเหิน

ถ้าจะให้พูดถึงความผิดปกติ

คงจะเป็นสีหน้าของเธอที่ดูผ่อนคลายอย่างที่ตนเองไม่เคยพบเห็นมาก่อน

เธอรู้สึกสบายใจที่ได้หย่ากับเขาเหรอ?

เรื่องนี้ทำให้ฟู่อวี้หานรู้สึกโกรธยิ่งกว่าเดิม

เขาพยายามข่มความโกรธเอาไว้แล้วมองสัญญาในมืออีกครั้ง

เขารู้สึกว่ามีปัจจัยบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกโกรธแบบนี้ แต่ของสิ่งนั้นไม่ใช่สัญญาหย่าที่อยู่ในมือแน่นอน

พอคิดแบบนี้แล้ว ฟู่อวี้หานก็เลื่อนสายตาไปหยุดอยู่ที่เงื่อนไขการแบ่งทรัพย์สิน

“มีปัญหาสิ”