บทที่ 5 เชื้อเพลิงแห่งความริษยา และเด็กปากกล้า

“เฮ้ย! ไอ้ขี้ข้าหน้าแดงมันมาแล้ว!” เสียงใครคนหนึ่งล้อเลียนเมื่อกวนอูกำลังแบกน้ำจากบ่อหน้าเรือนไปเทลงโอ่งไหเงียบๆ

“อย่างเอ็ง มีดีก็แค่ใช้แรงให้อาจารย์เท่านั้นแหละ! ฮ่าฮ่าฮ่า!” อีกคนหนึ่งหัวร่อร่า

หนึ่งในคณะเด็กพาลพวกนั้น มีลิสง (呂嵩 : ลวี่สงในภาษาจีนกลาง) ลูกนายอำเภอผู้มีฐานะมาจากการขูดรีดลูกบ้านทั้งหลาย ซ้ำนายอำเภอฮอตังผู้เป็นบิดาก็ยังเลี้ยงดูลิสงแบบตามใจ แม้ลิสงจะได้มาเป็นศิษย์ของท่านโฮปิน การขัดเกลาชายหนุ่มคนนี้ เห็นทีจะได้แต่เปลือกนอกแห่งความเสแสร้งที่เขาสร้างมาก็เท่านั้น

เขายิ้มเยาะเย้ยเด็กหนุ่มที่อ่อนกว่าเขาราวๆ สามปี (แต่ก็ตัวพอๆ กับเขา) ได้ไม่นานก็เดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มและไมตรีจิตที่ซุกซ่อนเจตนาร้าย เอามือจับบ่ากวนอูศิษย์ผู้น้องเบาๆ “นี่…อาอู ให้ข้าช่วยเจ้ามั้ย?”

“ขอบพระคุณขอรับ พี่ลิ–”

โครม!!! ซ่า!!!

ไม่ทันที่กวนอูจะพูดจบ ถังไม้ใส่น้ำที่เขาแบกหามมาถูกกระชากจากไหล่จนมันหล่นและน้ำก็หกราดพื้นหิน กระนั้น…แม้กวนอูถูกกระทำและถูกหัวเราะเยาะใส่ในฐานะ “คนโง่ที่ตามเกมคนฉลาด (แต่ชั่ว!) ไม่ทัน” เขาก็ไม่ตอบโต้อะไรกับพาลชนกลุ่มนั้นเลย…กลับย่อตัวลงไปหยิบถังไม้นั้นแล้วทำท่าจะเดินกลับไปที่บ่อน้ำเงียบๆ

ไม่โกรธ

ไม่ด่ากลับ

ไม่ตอบโต้ด้วยกำปั้นหรือข้าวของใกล้มือ …สมความเป็นลูกผู้ชายและลูกผู้ดีโดยแท้

อย่างน้อย เขาก็ยังไม่ตอบโต้พวกเด็กนั่นในตอนนี้ล่ะนะ ข้าว่าน่ะ…

นักดนตรีสะบัดสายพิณแล้วร้องลั่น : “ข้ารู้แล้วว่าไอ้ลิสงมันจะโดนท่านกวนตอนโตเล่นแน่! รอฟังได้เลย!” โว้ๆ ใจเย็นๆท่าน กฏแห่งกรรมได้ติดปีกไปมาหามันเร็วๆนี้นี่ล่ะ เมี้ยว~

ลิสงหัวเราะอย่างสะใจหลังแกล้งศิษย์น้อง “ฮะฮะ! ขี้ข้าแบบเอ็งน่ะ ก็อยู่ส่วนขี้ข้าไปเถอะโว้ย! เป็นที่รักของอาจารย์มากแค่ไหนแต่สุดท้ายเอ็งก็ต้องอยู่รับใช้เขาไปตลอดจนแก่นั่นล่ะไอ้โง่!”

‘เป็นขี้ข้าอาจารย์…ก็ดีกว่าพ่อท่านก็แล้วกัน’ เขาคิด แต่ไม่ตอบโต้ จิตใจยังคงจดจ่อกับการตักน้ำต่อไป พยายามตัดเสียงรบกวนนั้นออกด้วยความเพียรและสมาธิแทน จนกระทั่ง…มีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากคนพวกนั้นจนเขาหันไปมอง

“โอ๊ย! ใครปาหินใส่ข้าวะ! หัวข้าแตกไหมเนี่ย?!” ลิสงเอามือกุมศีรษะอย่างเจ็บปวดปนโมโห แม้ไม่มีเลือดออกแต่มีรอยแดงจากอาการหัวโน พวกพ้องของเขาเริ่มงุนงงและเจ็บแค้น ใครหนอใคร…เป็นผู้กล้าลงมือกับลูกนายอำเภอผู้เป็นลูกพี่คนนี้?

“ข้านี่แหละ!”

เสียงเล็กแหลมที่คุ้นเคยดังมาจากอีกทาง พร้อมร่างเล็กของดรุณีน้อยแซ่โฮที่เดินมาทางพวกเขา ทุกสายตาจดจ้องนาง แม้แต่กวนอูที่กำลังจะยกถังน้ำก็ต้องวางมันลง…เพราะอึ้งกับวาจาและท่าทีของนางในวันนี้ ‘วันแรกๆ นี่ทั้งซนทั้งป่วน อีกวันเจ้าเดินตากฝนแล้วพูดปรัชญาใส่ข้า อีกวันนึงเล่าถึงพระศาสดาของพ่อกับเจ้าให้ข้าฟังเป็นฉากๆ …แล้ววันนี้…โอ๊ย อะไรเนี่ยเด็กคนนี้!’

“อาแช! เจ้าขอโทษพี่ลิสงเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูท่านนายอำเภอ พ่อเจ้านี่แหละจะเดือดร้อนคนแรก!”

“พวกชาวหูก็สันดานนอกคอกแบบนี้! แม้แต่สตรีก็ไม่เกรงใจบุรุษ!”

ฯลฯ สารพัดที่พรรคพวกเด็กพาลจะเอามาขู่เข็ญ แต่อาแชไม่ได้กลัวเลยสักนิด ยังคงกอดอกมองพวกเขา ดวงตาที่เคยหวานซึ้งกลับกลายเป็นดวงตาคมดุที่จดจ้องทุกอย่างราวกับพิพากษา “อาแช! ข้าอายุสิบแปด! แก่กว่าเจ้าเกือบจะสิบปี! เจ้ากล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง?!” ลิสงเดินเข้ามาใกล้พลางชี้หน้าด่าทอ ยกเอาเรื่องอาวุโสมาข่ม เด็กเก้าขวบแบบอาแชพ่นลม ยิ้มอย่างระอาใจก่อนจะตอบกลับชนิดว่ากวนอูที่มองห่างๆ ยังสะอึก

“โตกว่าหรือ? ใช่ในทางอายุ แต่ไม่ใช่ในทางคุณธรรมและปัญญานะลิสง พ่อข้าบอกว่า คนที่ฉลาดแม้จะอายุน้อยก็นับว่าเป็นผู้ใหญ่ แต่คนที่โตกว่าก็มิอาจนับเป็นผู้ใหญ่ได้…ถ้าไม่มีปัญญาและคุณความดีใดๆ เลย…แบบเจ้านี่แหละ!” ลิสงระเบิดอารมณ์พลางยกมือไม้ขึ้นเหนือหัวในขณะที่กรีดร้อง สักครู่ก็กำหมัดหมายจะลงมือกับเด็กหญิง แต่ก็ต้องถอยกรูดไปหาพวกที่กลัวพอๆ กันเมื่ออาแช บุตรีของอาจารย์และคนที่พวกเขาขู่ว่า “จะเดือดร้อนคนแรก”…

…หยิบเอากริชเล็กๆ ที่นางเหน็บข้างเอวออกมา

“เอาซี้ ท่านอาจารย์ที่พวกเจ้าขู่กันน่ะก็สอนให้ข้าป้องกันตัวจากคนชั่วๆ แบบพวกเจ้าเหมือนกัน” เด็กหญิงยังคงไม่วางตาพวกเด็กหนุ่มในขณะที่มือก็ถือกริชชี้หน้า “ถ้ากล้าสู้กับเด็กตัวเล็กๆ แบบข้า ก็มาเลย ข้าล่ะอยากรู้จริงๆว่าลิสง…จะเล่าเรื่องนี้กับบิดายังไง”

ความเงียบปกคลุมบริเวณนั้นชั่วครู่…แต่คนแบบลิสงก็ไม่ยอมแพ้เพราะกลัวอายที่แพ้คำเด็กตัวเล็กๆ เขาสาวเท้าเข้าหาแล้วง้างหมัดขึ้น

“ปากดีนักนะ! คิดว่าเป็นลูกอาจารย์แล้วจะตอแยอะไรข้าได้งั้นรึ?! เจอ-”

มือของเด็กหนุ่มคนนั้น…เด็กหนุ่มแซ่กวนที่พวกเขาริษยาชิงชังและรังแก เพราะเห็นว่าเป็นคนโง่เมื่อครู่ กำลังจับไปที่ข้อมือของลิสง หนุ่มฉกรรจ์วัย 18 ปีเริ่มรู้สึกเจ็บ…เมื่อกวนอูค่อยๆ เพิ่มแรงบีบทีละน้อย ทีละน้อย ครั้นมองตาเจ้าหนุ่มหน้าแดงก็พบว่าไม่มีสิ่งใดที่แสดงอาการโกรธขึ้งไปมากไปกว่าสายตาอันคมกริบดุจเหยี่ยวกำลังโฉบเหยื่อ

“พี่ลิสง…” กวนอูเอ่ยเสียงเรียบ แผ่ซ่านความหนาวเหน็บราวน้ำแข็งในเหมันตฤดู ชนิดที่อาแชที่อยู่ตรงนั้นก็ยังขนลุก “แกล้งข้า ข้าไม่ว่าหรอก แต่ถ้าท่านหรือพี่ๆ คนอื่นคิดจะมารังแกเด็กล่ะก็…”

“…ข้าอาจจะไม่ทนก็ได้นะ”

สุดท้าย…พวกเด็กเกเรก็ยอมล่าถอยไปเอง แม้จะมีคำสบถผ่านไปเบาๆในอากาศ ดุจสายลมและเศษฝุ่น ส่วนเด็กทั้งสองที่อยู่ตรงนั้น พวกเขามองตากันและกัน พร้อมความรู้สึกบางอย่างที่ยังไม่จางหาย

ไม่ใช่ความกลัว…ไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นบางสิ่งที่ตกค้างอยู่ในใจของเด็กทั้งสอง

“พี่กวน…สุดยอดเลย…”

“อื้อ ข้าแค่…ไม่ชอบเห็นเด็กหรือผู้หญิงถูกรังแก”

เด็กหญิงตัวเล็กแต่มีใจและปากที่กล้าหาญ กับเด็กชายผู้เงียบงันแต่มั่นคงในโลกที่กำลังคุกรุ่นด้วยภัยสงครามที่จะปะทุในอนาคตเมื่อพวกเขาเติบโต แต่อ้อมกอดที่ปกป้องและสายตาที่ท้าทายอธรรมในวันนี้ จะกลายเป็นบารมีของสองผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุคหนึ่งที่จะมาถึง

และพวกเราก็ได้เพียงแต่รอและรอ

ให้พวกเขาเติบโตไปด้วยกัน เรียนรู้ด้วยกัน ผ่านนิทานที่ข้าพเจ้ากำลังเล่าอยู่นี่

อ้อ…หากพระแม่หูเยว่อยู่นี่ ท่านคงจะกระซิบข้าว่า “คนที่แกล้งพี่กวนน่ะ…ก็มีแค่ข้าเท่านั้นแหละ!”

พ่อค้าชาวเยว่จือ: “ก๊ากกกกกกก! ข้าเห็นด้วยๆ! พูดถูกแล้วนางวิฬาร์แห่งเสียนหลอ!”

นักรบพเนจร : “คนอื่นห้ามแกล้งว่าที่แฟน มีแต่ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิแกล้ง! วี้ดวิ้ววววว!”

เฮ้อ…ใจเย็นเถอะน่าท่านทั้งหลายเอ๋ย เรื่องรักๆ ใคร่ๆ นั้นยังอีกยาวไกล แต่ถ้าท่านเริ่มลุ้น เริ่มให้กำลังใจกับพวกเขา…นั่นก็แปลว่า…ข้าประสบความสำเร็จในการทำให้พวกท่านร่วมเดินทางไปกับพวกเขาแล้วล่ะ…

เมี้ยว~