บทที่ 6 ต้นไผ้ที่เริ่มสูงชะลูดกับดอกไม้ทะเลทรายในแดนฮั่น

กาลเวลาผันผ่าน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเดียวกลายเป็นหลายปี…แผ่นดินจีนเข้าสู่ปีที่สามแห่งรัชศกกว่างเหอ (光和三年) หรือปี ค.ศ. 180 อันเป็นปลายรัชสมัยพระเจ้าเลนเต้ (ฮั่นหลิงตี้) บ้านเมืองภายในยังคงมีปัญหาจากการบริหารโดยเหล่าสิบขันทีที่คอยปิดบังพระเนตรพระกรรณของพระเจ้าเลนเต้ด้วยอุปเท่ห์เล่ห์กล เหล่าผู้บริสุทธิ์มีใจจงรักในแผ่นดินและราชวงศ์ถูกใส่ร้าย ไม่ตายก็ต้องหลบลี้หนีภัยไปอยู่ที่อื่น ในขณะที่เหล่าคนพาลกลับถูกยกยอและได้ดีโดยที่ไม่มีวี่แววว่ากรรมจะตามทันเลย…

โลกที่ทุกสิ่งกลับตาลปัตรราวกลียุคแบบในเยี่ยงยามนี้ จะดำรงไปอีกนานเท่าใดหนอ?

เอาเป็นว่า…ทุกท่าน เรากลับเข้าเรือนท่านโฮปินและเข้าไปติดตามชีวิตของพระเอกนางเอกของเรากันต่อเถิด ว่าตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่

“กวนอูเอ๊ย…เจ้าอย่าได้ลังเลที่จะฟาดดาบไม้ไปที่อาแชเลย”

ท่านโฮปินซึ่งบัดนี้เริ่มแก่ตัวลงจากช่วงแรกๆ ของเรื่องกำลังจิบชาในขณะที่สั่งให้ศิษย์รัก (และคนที่ท่านผู้ฟังเดาออกว่า…อยากได้อาอูเป็นเขยมาแต่แรก เมี้ยว~) ฟันฟาดลูกสาวตัวเอง! กวนอูที่ได้ยินคำสั่งนั้นชะงักงัน ตัวสั่นเทาน้อยๆมิใช่เพราะกลัวแพ้หรือกลัวเจ็บ แต่เป็นเพราะ…

“ท่านอาจารย์ นาง…นางเป็นลูกท่าน แล้ว…แล้วนางก็เป็นหญิง…”

โฮปินได้ยินประโยคนั้นแทบอยากหัวเราะแล้วร่วงลงจากตั่งไปขำกลิ้งที่พื้น กระนั้น…โฮปินก็รักษากิริยา สั่งสำทับด้วยเสียงและท่าทีเคร่งขรึม

“ในยามสงครามและยามที่โลกไม่สงบ ไม่มีคำว่าชายหรือหญิง เจ้าจงลงมือ…ไม่งั้นก็กลับเรือนเจ้าไป!”

ผู้น้อยแซ่กวนหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะลืมตามอง “คู่ต่อสู้” ตรงหน้า…

เด็กหญิงเก้าขวบที่ปาเมล็ดท้อเมื่อสี่ปีก่อน…บัดนี้เติบโตเป็นหญิงสาวผู้โฉมสะคราญเกินเด็กสาวในวัย 13 ปี คือดูเป็นเด็กสาวในวัย 15 หรือ 16 ปีมากกว่า แม้นางตัวเล็กกว่าเขาถึงเท่าตัว แต่หากเขาลองคะเนกับพวกเด็กสาวชาวฮั่นนางอื่นๆ ก็รู้ว่านางตัวสูงกว่าพวกนางเหล่านั้นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าที่เคยกลมกลึงแบบเด็กๆ ในตอนนี้โครงหน้าของนางกลับเริ่มมีความมนๆ รีๆ จนดูโตเกินวัยไปสักหน่อย ดวงตากลมโตที่มีทั้งแววแห่งความสดใสและความลึกลับก็ยิ่งทวีความงดงามอันชวนพิศวงเข้าไปอีก

ไม่รู้ว่านางโตขึ้นเพราะกาลเวลา…หรือเพราะใจเขาเพิ่งจะสังเกต เขาจึงรู้สึกไปอย่างนั้น

นางระบำ: “แหม~เจ้าบรรยายรูปโฉมโนมพรรณของนางเสียหยดย้อยเลยนะ แมวดำแห่งเสียนหลอ!” หามิได้ๆ ข้าก็แค่…บรรยายไปตามเนื้อผ้าแหละแม่นาง แผลบๆ (เอาอุ้งมือมาเลียตามแบบฉบับนางแมว)

“พี่กวน! จะตีก็รีบตีนะพี่!” เสียงของเจ้าหล่อนที่บัดนี้ไม่ใช่เสียงแหลมเล็กแบบเด็กๆ แต่เป็นเสียงหวานใสอย่างที่คนวัยสาวมีกันทำลายความสงบก่อนหน้า…และเหมือนเป็นคำท้าทายให้กวนอูเอาจริงซะที!

หนุ่มหน้าแดงกัดฟัน กำดาบไม้ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาเด็กสาว ยกดาบขึ้นหมายปะทะ หากทว่าเด็กสาวนั้นกลับพลิกแพลงตั้งรับกลับ พลิกข้อมือไวเสียจนเห็นเพียงเงาดาบไม้สะบัดไปไวๆ เสียงกระทบดัง เพี๊ยะ! สั้น ๆ แต่คมกริบ ไม่เพียงแค่ปะทะแต่นางรับไว้ได้หมดอย่างที่เขาไม่ทันตั้งตัว

ดวงตาของมานพหนุ่มเบิกกว้างในเสี้ยววินาที มิใช่เพราะนางรับมือได้ แต่เพราะเขารู้แล้วว่า นางไม่ต้องการให้เขาออมมือเลยแม้แต่นิดเดียว

“ไม่ทันไรพี่ก็จะแพ้ข้าซะแล้ว!”

“ข้ายังไม่ล้มซะหน่อย อย่าด่วนตัดสินไปก่อนสิ”

เด็กสาวยิ้ม มุมปากโค้งขึ้นอย่างคนที่กำลังสนุก “งั้นข้าจะรอดูตอนพี่ล้ม…แบบงาม ๆ เลย~” เขาไม่ได้ตอบทันที แต่ดาบไม้ในมือกลับตวัดอย่างมีจังหวะ ถ้าเขาแพ้…ก็ขอให้เขาแพ้ให้นางจำได้ก็แล้วกัน

หากเขาเป็นต้นไผ่ที่เพิ่งเติบโตจากหน่ออ่อน ที่กำลังรับสายลมแรงแห่งพายุ และทุกๆ สถานการณ์ที่ไหลเข้ามาปะทะแต่ไม่เคยหักโค่น

…นางก็คือดอกไม้งามจากทะเลทรายในแดนตะวันตกที่เกิดและเติบโตในแดนฮั่น ทรหดอดทนได้แม้ในที่ที่มิใช่ของตน

ท่านโฮปินมองดูการต่อสู้ระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมยินดี ไม่ว่าจะกับชายที่เขาเจียระไนอย่างดีมาแต่ครั้งกระโน้นหรือลูกสาวคนงามที่เขาถ่ายทอดทุกสรรพศาสตร์ให้นางตั้งแต่เล็กแต่น้อย

ในดวงตาคู่นั้น ไม่ได้มีแต่เพียงความเป็นครูที่ชื่นชมในตัวศิษย์ที่มาได้ไกลเพียงนี้ หากแต่มีความเป็นพ่อผู้วางใจว่าลูกสาวของตนจะไม่ตกอยู่ในมือคนพาล ไม่ว่าจะด้วยการปกป้องตนเองด้วยตนเองหรือการปกป้องจากอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเด็กหนุ่มคนนั้น…

…และชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านางในวันนี้ก็คือชายที่เขาเฝ้าฝึกให้ยืนตรงนี้มาตลอด

สิ่งที่เขาเห็นไม่ได้เป็นเพียงแค่เพลงยุทธ์ แต่เป็นเหมือนส่วนผสมที่ลงตัวของศาสตร์และศิลป์ เป็นหยินและหยางที่ลงตัวโดยสมบูรณ์ ไม่มีอะไรให้ติเลย แม้ข้อบกพร่องสักนิดก็ไม่มีให้เห็น

‘อีกไม่นาน…อีกไม่นาน’ เขารำพึงกับตนในใจและยิ้มน้อยๆ ด้วยความสุขของผู้เป็นอาจารย์และพ่อที่ความสำเร็จ…ใกล้เข้ามาทุกทีและทุกที

การฝึกในช่วงเช้านั้นจบลงโดยที่ไม่มีใครแพ้ ไม่มีใครชนะ นอกจากทั้งสองคนต่างมีฝีมือสูสีกัน แล้วต่างฝ่ายก็แยกย้ายไปทำกิจของตนต่อ

กวนอูก็ยังคงทำหน้าที่ของ “ศิษย์ก้นกุฏิ” ของท่านอาจารย์ต่อไป คือการช่วยงานบ้านต่างๆ ในเรือนและบริเวณโรงเรียนเหมือนเมื่อคราวที่ตนอายุ 14 ปี โดยไม่บ่นและไม่อนาทรร้อนใจต่อความเหนื่อยหนัก ด้วยว่าเขาคงชินไปเสียแล้ว อีกทั้งกำลังตนก็กล้าแข็งกว่าคนธรรมดานัก ถึงจะถูกพวกศิษย์เกเรตามตอแยบ้างแต่เมื่อเทียบกับคราวที่เขาถูกพวกของลิสงผลักจนถังน้ำหล่นลงพื้นก็นับว่าเบากว่าครั้งนั้นก่อนมากโข

ส่วนอาแช…ก็ยังคงขลุกตัวอยู่แต่ในโรงหมอยา บดย่าด้วยโม่หินอย่างชำนาญราวกับเย็บปักถักร้อย บางทีนึกเบื่อๆ ก็แอบเอาเครื่องยาต่างๆ มาผสมเพื่อทดลองผลิตสูตรยาเอง (ไม่ต้องห่วงนะท่านทั้งหลาย นางไม่บ้าบิ่นพอจะเอาไปทดลองกับใครมั่วๆ หรอกน่า…เชื่อข้าไหม? เชื่อข้าไหมล่ะ? เชื่อเถอะ เชื่อเถอะ เชื่อเถอะ!) บางคราเบื่อห้องยาก็จะเข้าห้องนอนตัวเองแล้วสวดมนต์เงียบๆ แต่สักพัก…ก็นอนเล่นจ้องเพดานเพราะเบื่อ

คนหนึ่ง…เป็นต้นไผ่ที่กำลังจะเติบโตรอรับลมแรงในภายหน้า อีกคนหนึ่ง…คือดอกไม้ที่ไม่เคยรู้จักดินแดนที่บรรพชนได้จากมา

ต่างฝ่าย ต่างหยั่งรากลงบนผืนดินเดียวกันอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว…ว่าฤดูกาลของพวกเขากำลังจะมาถึงในเร็ววันนี้ ฤดูกาลซึ่งผู้คนเรียกมันว่า “ความรัก”

วันต่อมา…อาแชสาวน้อยจอมแก่นกำลังเดินทางเพื่อจะเข้าป่าไผ่ไปหาเก็บตัวยาที่นางอยากได้มาทดลอง โดยที่นางไม่ลืมที่จะนัดแนะพี่กวนให้ตามไปด้วย (เพื่อความปลอดภัย ถึงนางจะมั่นใจว่าตัวเองเอาอยู่ก็ตามแต่ขัดพ่อไม่ได้ที่อยากให้พี่กวนคอยปกป้องนางเสมอๆ) นางตระเตรียมทุกอย่าง และแต่งกายให้พร้อมสำหรับการเดินป่าในครั้งนี้

นางตั้งใจว่า…จะไม่นึกซนไปปีนต้นไม้แบบตอนที่นางในวัยเก้าขวบปีนต้นสนจนกิ่งหักอีกแล้ว (แต่นางก็ไม่โทษตัวเองหรอกนะ เพราะถ้าไม่มีเหตุการณ์ตอนนั้น…นางคงไม่พบพี่กวนหรอก!) และ…นางจะพยายามหาทั้งดอก ผล กิ่ง ใบ ไปยันรากไม้ที่มีประโยชน์พอจะทำยาได้

เอาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยว่าในโลกนี้น่ะ…มันยังจะมีอะไรที่ทำยาหรือทำประโยชน์ใดไม่ได้อีก!

‘จำไว้นะอาแช…ทุกสิ่งบนโลกนี้มีประโยชน์เสมอ แม้แต่สิ่งที่เล็กที่สุดหรือไร้ค่าในสายตาคนทั่วไปก็ตาม’ คือสิ่งที่บิดาของนางสอนเอาไว้เมื่อนางเริ่มฝึกปรุงยาตอนเล็กๆ และนางก็จำได้ไม่มีลืมแม้จนทุกวันนี้

จังหวะที่นางก้าวพ้นจากอาณาเขตเรือนตนเอง นางไม่คิดหรอกว่าพวกหนุ่มๆ ที่เป็นศิษย์ของพ่อจะคิดอะไร เพราะนางคิดเสมอว่าพวกนั้นน่ะก็มองนางเป็นแค่ลูกของอาจารย์ ไม่ก็เด็กแสบคนหนึ่งเท่านั้น พลางคะนึงคิดไปว่าเมื่อเจอพี่กวนแล้ว จะชวนคุยเรื่องใดดี หรือจะแกล้งเย้าแหย่เล่นแบบเมื่อคราวยังเด็กๆ คิดไปก็อมยิ้มแก้มแทบปริ จนกระทั่ง…ใครที่นางไม่อยากพบไม่อยากเจอปรากฏตัวด้วยวิธี…จับข้อมือนางโดยที่นางไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ

“อาแช…เจ้าโตขึ้นมากนะ” ลิสง ศิษย์ของท่านพ่อซึ่งบัดนี้มีอายุราวๆ 22 ปี ทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แต่ในใจของดรุณีแซ่โฮไม่รู้สึกแบบนั้นเลย นางกลับรู้สึกถึงการคุกคามจากสายตาที่เขามองมาที่นางอย่างชัดเจน

“ปล่อยข้านะ…” นางพยายามทำใจดีสู้เสือ บอกให้เขาหยุดด้วยเสียงเรียบๆ แต่มันไม่ได้ผลสำหรับคนที่ภายในมืดบอดและปิดบังมันด้วยเปลือกแห่งวิญญูชนและคนดีแบบปลอมๆ “ทำไมล่ะ? หรือว่าเจ้า…มีคนที่ชอบแล้ว? อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้เด็กหน้าแดงนั่น?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มยียวนขึ้น “ข้ายังจำได้นะ ว่าก่อนที่ข้าจะกลับไปในตอนนั้น เจ้าในวัยเก้าขวบหันมาแลบลิ้นใส่แล้วพูดว่า ‘คนที่แกล้งพี่กวน คือข้าเท่านั้น!’ ข้านี่…รู้สึกเอ็นดูสุดๆ ไปเลย”

“ไอ้ขี้ข้านั่นมีดีอะไรหรือขอรับคุณหนู? สู้ลูกพี่พวกเราไม่ได้ร๊อกกกก” พรรคพวกคนหนึ่งเย้า

“มันเป็นลูกผู้ดี แต่ก็ใกล้ตกอับเต็มทนแล้วล่ะ” อีกคนเย้ย

“คุณหนูไม่ลองเบนเข็มมาหาพี่ลิสงเล่าขอรับ? ลูกนายอำเภอเชียวนา~”

อาแชเริ่มหัวเสียเต็มทน พยายามสะบัดแขนแม้เขายังคงจับไม่ปล่อย “ปล่อยข้านะ! ข้าจะไปแล้ว! ปล่อย!”

พวกมัน…ข้าขอเรียกไอ้พวกเด็กนรกเหลือขอนี่ว่าพวกมัน ล้อมหน้าล้อมหลังนาง กลางวันแสกๆ ที่หน้าสถานศึกษาและในอาณาบริเวณของอาจารย์ที่พวกมันทั้งเคารพแต่ก็มิวายจะซุบซิบนินทาในฐานะคนนอก ซ้ำยังเคยขู่ในตอนนั้นว่า หากอาแชพูดจาไม่ดีใส่ลูกพี่ของมัน “ท่านอาจารย์” นี่แหละจะเดือดร้อนจากนายอำเภอ ซึ่งเป็นพ่อของลูกพี่แบบไอ้ลิสงคนนั้น

ข้า…ข้าเกลียดนัก ไอ้การกระทำแบบนี้ ท่านผู้ฟังเอ๋ย

ถ้าข้าอยู่ตรงนั้น…ข้า…อยากเอากรงเล็บไปฉีกเนื้อเถือหนังพวกมันนัก!

แต่…โชคดีที่ในครานั้น บุคคลที่นางปรารถนาให้ปรากฏตน บุคคลที่นางได้นัดหมายไว้แล้ว…เขามาถึงแล้ว ราวแสงตะวันในยามเช้าที่ทำลายความมืด ราวกับห่าฝนที่ดับภัยแล้งที่กำลังเกิดขึ้นในหัวใจของเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งในโลกที่ชายดูราวจะครอบครองทุกสิ่งแม้แต่ชีวิตของนาง

“หยุด…”

“พี่กวน!” เด็กสาวร้องลั่นเมื่อเขาคนนั้นเดินมาจากอีกทาง หัวใจพองโต ทั้งรู้สึกดีใจและรู้สึกว่าความไม่ปลอดภัยที่กำลังเกิดขึ้น…น่าจะพ้นไปจากนางแล้วในวินาทีนี้ ความรู้สึก…มันมากจนทำนางน้ำตาคลอ

พลพรรคหนุ่มพาลพากันเงียบกริบ เพราะคนอย่างกวนอู…แม้ไม่ออกหมัด ไม่ง้างปากด่าว่า ก็ทำให้บรรยากาศหนาวยิ่งกว่าน้ำจากในบ่อหรือหิมะในเหมันต์ฤดู ลิสงเอง…ก็รับรู้ได้ถึงแรงกดที่ข้อมือที่เด็กหนุ่มคนนั้นบีบเมื่อตอนที่ยังอายุ 14 ปีไม่มีลืมเลือน

ดวงตางามดุจหงส์ในยามสงบของมานพหนุ่มแซ่กวน ในบางครา อาจแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาของเหยี่ยวหรือแม้แต่หมาป่า…ที่พร้อมจะขย้ำใครหน้าในก็ตามที่กล้ามาทำร้ายตน หรือผู้ที่ตนคิดว่าสำคัญราวชีวิต

แล้วเขาก็…ยอมปล่อยมือนาง แต่มิวายจะผลักไสจนอาแชเกือบล้ม

ไม่รู้ว่าเพราะโกรธที่นางไม่ยอมรับเขา …หรือเพราะอับอายที่คนที่เขาดูถูกว่า “โง่” “เป็นขี้ข้า” “เป็นลูกผู้ดีใกล้ตกอับ” คนนี้ น่าจะเป็นฝ่ายที่ได้ใจทั้งอาจารย์และลูกสาวของอาจารย์ที่ตนฝันใฝ่จะได้ปองมากกว่าตนเอง

“ไปก็ได้…แต่อย่าคิดว่าข้าจะยอมแพ้ง่ายๆ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก”

อาแชมองพวกเด็กเกเรกลุ่มนั้นจนลับตา อยากจะลืมแต่ร่างกายและสมองเหมือนทำงานสวนทาง ตัวนิ่งไม่ไหวติง ภาพความเสียหายแม้เล็กน้อยแต่ประทับติดในมโนสำนึกจนนางรู้สึกขยะแขยง

จนเขาคนนั้น…ลูบหัวนาง เหมือนตอนที่นางร้องไห้คิดถึงแม่ในคราวนั้น คราวที่นางโม่ยาจะเอาไปถวายท่านไต้ซือเภาเจ๋ง เมื่อสี่ปี่ก่อน

“เรา…ไปกันเถอะ อาแช”

“อื้อ…”

โอ้ เจ้าดวงดอกไม้แห่งแดนตะวันตก

โอ้ เจ้าหน่อไผ่ที่เพิ่งเติบโตจนสูงชะลูด

จงเดินเคียงข้างกัน อย่าปล่อยมือ อย่าทอดทิ้งกันและกันเลยหนาเจ้า

เพราะโลกนี้…ช่างโหดร้ายยิ่งกว่าพายุที่โหมกระหน่ำ

แต่หากเจ้าทั้งสองเติบโตและฝ่าพายุนั้นไปพร้อมกันได้

จักไม่มีสิ่งใดพรากเจ้าทั้งคู่จากกัน

แม้ด้วยโชคชะตา

แม้ด้วยไฟสงคราม

แม้ด้วยความตาย

เดินทางเถิด เจ้าดวงดอกไม้ผู้ไม่เคยหวั่นไหว

เดินทางเถิด เจ้าหน่อไผ่ผู้ไม่เคยหักโค่น

และหากวันหนึ่งโลกนี้มิอาจเอื้อให้พวกเจ้าได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไป

ขอให้พวกเจ้าจำให้ขึ้นใจว่า…ในทุกภพที่ยังต้องเวียนว่าย

เจ้าจะยังจำเสียงกู่ของกันและกันได้เสมอ