บทที่ 9 นายท่าน

บทที่ 9 นายท่าน

ครืด...แกร้ง...

โจวหมิงเจ๋อลากเก้าอี้ไปใกล้กรงขัง นั่งคร่อมแล้วจ้องมองร่างนักโทษโจรภูเขาดูดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับสามเดือนก่อน ยิ้มมุมปากคล้ายพอใจ

“ดูท่าคุกนี่เหมาะกับเจ้า จงไห่”

“ขาก...ถุย!!”

ชายหนุ่มหน้าเหลี่ยมถ่มน้ำลายสาดออกเป็นก้อนใหญ่ พ่นหล่นแทบเท้านายท่านสำนักเสวี่ยจง

“เจ้า!!” เฉียนฟานตกใจรีบยกมือขึ้นหมายจะฟาดแต่โจวหมิงเจ๋อยกมือห้ามเสียก่อน เฉียนฟานจึงขยับถอยหลังไปเช่นเดิม

“คราแรกว่าจะไม่เล่าให้ฟัง แต่ปากข้ามันอดไม่ได้ ฮึ! ข้าเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นปากมากยิ่งนัก” เขาหยุดพูดอึดใจ “เจ้ามีคนรัก”

โจวหมิงเจ๋อเอนกายพิงพนักพอใจยามเห็นสีหน้านักโทษเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาคาดว่ามาถูกทางแล้ว

“ชื่อจงไห่ในแผ่นดินแคว้นฉินมีน้อยนัก หมู่บ้านที่เจ้าอยู่ติดเมืองหลวงห่างไปไม่ไกลเลย ครอบครัวเจ้าตายหมดเหลือเพียงลุงและป้า ซึ่งไม่ได้ไยดีเจ้าสักเท่าไร ฉะนั้นสำหรับข้าแล้ว เจ้าถือว่าไม่มีค่า”

โจวหมิงเจ๋อเพิ่มความกวนอารมณ์นักโทษด้วยการยกขาพาดหัวเข่าซ้ายไว้เอนกาย มือถือแส้ม้าลูบเล่นขณะเอ่ยเสียงกระเซ้า

“เฉียนฟาน ข้าพูดมากเกินไป ขอน้ำชา”

เจ้าสำนักนอกจากเป็นคนเย็นชา เฉียบคม โหดร้าย ในบางคราวมักมีอารมณ์ขันเฉพาะตัวอย่างเช่นเวลานี้ แต่คนส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วยกับเฉียนฟาน อารมณ์ขันของท่านเจ้าสำนักมักทำคนในสำนักเสวี่ยจงตัวสั่นเทิ้ม

โจวหมิงเจ๋อยกชาขึ้นจิบ รู้สึกอารมณ์ดีจิตใจเบิกบานถึงขั้นต้องการยิ้มออกมา แต่เมื่อมองไปทางนักโทษที่นั่งก้มหน้านิ่งในกรงขังก็พลันอารมณ์ขุ่นมัว

“มันน่าแปลกตรงที่ว่า เจ้ากับคนรัก เหตุไฉนไม่แต่งงานกัน”

โจวหมิงเจ๋อวางจอกชาพยักหน้าให้เฉียนฟานลากตัวมันออกมา ร่างสันทัดของนักโทษจงไห่แม้ว่าผอมกระหร่องจนแทบเหลือแต่กระดูก แต่ยังต้องใช้คำแบกหามลากถูถึงสามคนจึงสำเร็จ

แล้วมัดด้วยโซ่ตรวนตรึงไว้กลางห้อง ข้อมือถูกรั้งขึ้นสูงเหนือศีรษะ  เท้าลอยแทบไม่ติดพื้น  

ฟวับ ฟวับ

“เจ้ารู้ไหมว่าเหตุข้าจึงเลือกแส้” โจวหมิงเจ๋อเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเคยโก่งคิ้วสูง

“ถุย มัวแต่พูดมาก จะฟาดก็ฟาดมาไอ้ทรราช!!”

“ข้าว่าเจ้านี่การศึกษาอ่อนด้อยยิ่งจงไห่” เขาลุกขึ้นเดินไปใกล้ “ทราชหมายถึงผู้ที่ได้มาซึ่งอำนาจอย่างไม่ถูกต้อง ซ้ำกดขี่คนใต้อำนาจให้ตกต่ำ  ข้าเป็นเจ้าสำนัก   อำนาจนี่ตกทอดมาจากวงศ์ตระกูล  ทรราชที่ตรงใดกัน”

เขาขยับมือลองฟาดกับพื้นอีกครั้งแล้วจึงยิ้ม   “เริ่มแล้วกัน รู้สึกคันมือพิกล”

ฟวับ!!

“อ๊ากกกกกซ์”

แรงแส้ที่โจวหมิงเจ๋อฟาดออกไปนั้นแรงยิ่งกว่าตอนที่ลองซ้อมหลายเท่า เพียงหางแส้สัมผัสแผ่นเนื้อหน้าอกพลันเศษชิ้นกระเด็นออกพร้อมเลือดสาดกระเซ็นถูกใบหน้าเจ้าสำนักเสวี่ยจง เฉียนฟานรู้งานยื่นผ้าส่งให้นายท่าน

“รู้สึกจะชื่อ ไป๋หลินเอ๋อร์” โจวหมิงเจ๋อลูบเช็ดเลือดก่อนลอบยิ้มเมื่อเห็นนักโทษสะอึกขึ้น

“ใช่จริง ๆ ด้วย ไม่นึกเลยว่าข้าเดาถูก เมืองทั้งเมืองมีหญิงงามหลายคนที่สนิทสนมกับเจ้า แม่นางไป๋หลินเอ๋อร์รู้หรือไม่ว่าเจ้านอกใจ”

เขาชำเลืองมองนักโทษ แล้วถอยหลังสามก้าวตั้งใจให้ปลายแส้ตวัดกลางลำตัว

ฟวับ ฟวับ ฟวับ

“อ๊ากกก โอ๊ยยยยย”

เสียงกรีดร้องของนักโทษจงไห่ยาวนานพอ ๆ กับเสียงแส้ที่ฟาดลงเนื้อ รอยแผลที่ปิดสนิทไปแล้วเปิดออกใหม่เป็นริ้วขาดวิ่น เลือดไหลนองลงท่วมกายร่วมไปถึงใบหน้าของท่านเจ้าสำนักที่บัดนี้ดำมืดดั่งราตรีในยามไร้เดือน

โจวหมิงเจ๋อลงแส้ ฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุด จ้องมองร่างแน่นิ่งของจงไห่ที่บัดนี้สะเทือนไหวก่อนที่เขาจะโยนแส้ทิ้ง แล้วรับผ้าเช็ดเลือดซับทั้งที่ยังยิ้มกว้าง

“สาดน้ำให้มันตื่น แล้วเปลี่ยนไปฟาดแผ่นหลัง ถ้ามันหลับ สาดน้ำอีก”

“ขอรับ”

ซ่า....

เฉียนฟานสาดน้ำเข้าใบหน้า นักโทษชายจงไห่สลืมสลือพลิกหน้าอ่อนระโหยด้วยความเจ็บปวดทั้งร่างกาย  โจวหมิงเจ๋อกระชากหัวให้เงยขึ้นเอ่ยเสียงเรียบ

“จงรีบบอกที่ซ่อนบนภูเขา ไม่เช่นนั้นแม่นางไป๋หลินเอ๋อร์อาจได้มาเยี่ยมเยียนเจ้าถึงในคุก อ๋อ อีกเรื่อง ข้าเลือกแส้เพราะ เสียงแส้โดนเนื้อมันคล้ายเสียงดนตรี ข้ารู้สึกเหมือนกำลังดีด...ฉิน”

เขาสะบัดมือทิ้ง ล้างมือในอ่างน้ำเกลือแล้วเดินออกมาจากคุก ร่างกายร้อนผ่าวทันใดต้องการปลดปล่อยปีศาจร้ายในตัว เลือด ความเจ็บปวด คือสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตเขา ให้ตัวเขาได้รู้สึกถึงพลังลมปรารณภายใน

“ตามอวี้เจียว”

“เจ้าค่ะนายท่าน”

ชางซิงเยียนยกมือประกบคล้ายบุรุษรอกระทั่งเจ้าสำนักเดินห่างออกไปจึงเหลือบมองไปทางเสาต้นใหญ่ ไป๋หลินเอ๋อร์จึงค่อยเร้นกายออกมาส่งยิ้มแห้งให้

“เจ้าควรรีบขึ้นห้อง นายท่านกลับมาแล้ว และตอนนี้ เออ ....”

ชางซิงเยียนเงียบไป หันมองท้องฟ้าไม่ทันมืดสนิทแต่นายท่านเร่งใช้งานอวี้เจียวเสียแล้ว

“ทำไมเจ้าเงียบไป ข้ารอฟังอยู่”

ไป๋หลินเอ๋อร์ยังเดินตามไม่ห่างจนแทบประกบติด แต่ชางซิงเยียนยังอึกอักไม่รู้จะตอบแม่นางจอมจุ้นคนนี้อย่างไรดีไม่ให้กระดากปาก จนเห็นอวี้เจียวยืนรออยู่ในชั้นห้าจึงค่อยผ่อนลมหายใจ

“เข้าห้องได้แล้วหลินเอ๋อร์ แม่นางอวี้เจียวต้องขึ้นไปปรนนิบัตินายท่าน” ชางซิงเยียนพูดแล้วพลันหน้าแดงเสียเองผิดไปจากอวี้เจียวที่ยกมือปิดปากหัวเราะ

“อ๋อ ที่แท้ก็เรียกใช้ขึ้นเตียง”

“เจ้า!!” ทั้งสองนางตะโกนพร้อมกัน

“ข้ามันลูกชาวนา พ่อกับแม่ พวกคนชาวบ้านเวลาร่วมเตียงก็ไม่ค่อยเลือกเวลา แต่อย่างไรเสียส่วนใหญ่มักรอให้ฟ้ามืด แต่นี่ ... ข้าขอพูดตรง ๆ” ไป๋หลินเอ๋อร์ทำทีชะโงกหน้าไปใกล้ด้วยสีหน้าล้อเลียน “นายท่านของพวกเจ้าเป็นพวกบ้ากามตัณหาจัดหรือเปล่า”

ชางซิงเยียนกระโดดคราวเดียวถึงตัวรีบปิดปากแล้วลากไป๋หลินเอ๋อร์เข้าห้องทันที โดยที่แม่นางอวี้เจียวยังยิ้มร่าพลางเดินขึ้นบันไดไปชั้นเก้า