บทที่ 8 จางอวี้

บทที่ 8 จางอวี้

“จางอวี้”

“พี่หลินเอ๋อร์”

ไป๋หลินเอ๋อร์ยิ้มอ่อนหวานเมื่อจางอวี้วิ่งตรงมาทางนางทันทีพลางสวมกอด

“ข้า ข้านึกว่าพี่โดนขายไปซ่องเสียแล้ว” จางอวี้เป็นคนบ่อน้ำตาตื้น แค่เห็นไป๋หลินเอ๋อร์ก็รื้นชื้นน้ำเต็มสองตาใกล้ไหลเต็มทน

“ไม่ต้องร้องไห้ มานั่งก่อน ไม่เจอกันเดือนกว่าเป็นเช่นไรบ้าง”

ไป๋หลินเอ๋อร์ดึงตัวจางอวี้ออกห่างแล้วจูงไปนั่งยังสวนกลางเรือนเล็กของยิ่งตี้ ติดกับเรือนหลัก

“ข้าสบายดียิ่ง แต่ทำไมพี่ถึงรอดมาได้ พวกเขาลือกันหนาหูว่าคนที่โดนขายไปซ่องครานั้นตายเสียเกือบครึ่งจนข้านั่งภาวนาให้ท่านอยู่หลายวัน”

“ตาย!!”

“ใช่พี่หลินเอ๋อร์ ซ่องที่ยิ่งตี้ถูกนำไปขายโหดร้ายทารุณ มีแต่พวกทหารรับจ้างและโจรป่า ร่างของพวกนางบอบบางนักมิอาจทานทนต่อแรงชาย ป่วยบาดเจ็บ บ้างปลิดชีพหนีความทรมาน”

ไป๋หลินเอ๋อร์นิ่งอึ้งพูดไม่ออก ยิ่งนางอยู่ที่นี่ยิ่งเห็นความโหดร้าย ไม่รู้ว่าจะมีสิ่งใดเลวร้ายป่าเถื่อนอีกมากขนาดไหน

“น่ากลัว”

“แต่ท่านไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ข้าดีใจยิ่ง”

“แล้วเจ้าล่ะจางอวี้ นายน้อยหญิงบอกว่าพวกเจ้ายังไม่ต้องทำอะไร ต้องรอให้ฮูหยินนายน้อยตั้งครรภ์เสียก่อนถึงได้ขึ้นรับใช้”

“คงใกล้แล้ว ข้าเห็นท่านหมอเวียนเข้าออกตลอดเวลา คงหาทางให้ฮุ่ยหรูตั้งครรภ์โดยเร็ว”

“ฟังจากน้ำเสียง เจ้าไม่ดีใจหรือ  ไหนคราแรกที่มาเจ้าดูชอบพอ โจวจางหมิ่น”

“ขากกกถุย” จางอวี้ถุยน้ำลายออกมาทันที “ข้าขอโทษที่เสียมารยาท แต่อดไม่ได้ เจ้านายน้อยโจวจางหมิ่นเป็นพวกบ้าตัณหา ทั้งชอบความรุนแรง ในแต่ละคืนข้าต้องเอาผ้ามาอุดหูไว้”

“อะไรนะ”

ไป๋หลินเอ๋อร์เอียงหน้า สีหน้าสงสัย นางเป็นลูกชาวนา เรื่องบนเตียงย่อมเคยเห็นเพราะห้องหับมิได้แน่นหนาดั่งจวนคนร่ำรวย ยามพ่อแม่ บ้านข้างเคียงร่วมหลับนอนย่อมส่งเสียงดังตั้งแต่นางยังเป็นเด็ก แต่คงมิใช่การร่วมเตียงอย่างนายน้อยเป็นแน่

“เสียงหวีดร้องของฮุ่ยหรู พี่หลินเอ๋อร์ ข้าทั้งกลัว ทั้งขยะแขยง ไม่อยากขึ้นเตียงนายน้อยแล้ว”

“เจ้า...”

“ข้าอยากจะหนี”

“ไม่ได้!! จางอวี้ มันอันตราย เมื่อหลายวันก่อนชางซิงเยียนจับนักโทษแหกคุกโยนให้จระเข้ในทะเลสาบเป็นการลงโทษ พี่คาดว่าหากเจ้าโดนจับได้โทษคงไม่ต่างกัน”

“จระเข้!!”

“ชู่วววว เจ้าอย่าเสียงดังไปจางอวี้” ไป๋หลินเอ๋อร์ปิดปากจางอวี้ทันที เหลียวมองด้านหลังไม่เห็นใครจึงปล่อยมือ “กฎระเบียบมากมายจนข้าเองยังจำไม่หมด ส่วนบทลงโทษแล้วแต่นายท่านชื่นชอบ เจ้าจำไว้ทำสิ่งใดให้ปรึกษาข้าก่อน สองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว และอย่าได้คิดหนีหากไม่มีข้าคอยช่วย”

“พี่หลินเอ๋อร์ แต่ข้า ข้าไม่อยากร่วมเตียงนายน้อยจริง ๆ ยังเรื่อง ประเพณีบ้าบอ ข้า ...”

“ประเพณีอะไร”

“คืนวันเข้าหอ ท่านกับข้าแอบอยู่ใต้ถุนจวน เห็นนายท่านออกมาจากห้องหอภายหลังจากที่ฮุ่ยหรูหวีดร้อง จำได้หรือไม่”

ไป๋หลินเอ๋อร์นึกภาพตามแล้วพยักหน้า

“เบิกพรหมจรรย์”

“ข้าไม่เข้าใจคำนี้”

“มันเป็นขนบมีมาช้านาน ข้าเคยได้ยินมาบ้างแต่ไม่นึกว่าตระกูลโจวจะยังใช้ หญิงสาวแต่งเข้าเรือน ในคืนเข้าหอก่อนสามีจะร่วมเตียง ต้องให้ผู้อื่นที่ศักดิ์มากกว่าตนเป็นผู้เบิกพรหมจรรย์ อาจลุง น้า หรือหมอ แต่ที่นี่คือผู้นำตระกูลเป็นผู้ทำแทนเจ้าบ่าว”

“เจ้า เจ้าหมายถึงนายท่านกับฮุ่ยหรู...”

“น่าสะอิดสะเอียนยิ่ง แล้วนายน้อยก็ร่วมกระทำต่อ ข้า ข้าไม่ทนให้โจวจางหมิ่นแตะตัวข้าเด็ดขาด”

ไป๋หลินเอ๋อร์ยามนี้ไปไม่ถูกเช่นกัน นางนิ่งอึ้งเป็นครู่ ใบหน้าหล่อเหลางดงามราวเทพเซียนเป็นเพียงสิ่งลวงตา เพียงอยู่ในเดือนกว่าเรื่องราวความโหดร้ายมีมาเรื่อย ๆ ให้ได้รับรู้

ภายในครุ่นคิดหากจะกระทำการสิ่งใดต้องชิงทำเสียแต่ตอนนี้ ก่อนนายท่านกลับมา คิดได้ดังนั้นจึงค่อยลุกขึ้น

“เจ้าอย่าเอะอะไปจางอวี้ ข้าจะกลับไปคิดว่าเราควรเอาอย่างไร ถ้าจะหนีควรหนีด้วยกัน แต่ข้ามีเรื่องต้องทำก่อน”

“เรื่องอะไรพี่หลินเอ๋อร์”

“ข้าจะเล่าให้ฟังเมื่อภารกิจสำเร็จ แต่จากนี้ไปข้าอาจไม่ได้มาหาเจ้า ขอให้ระวังตัวด้วย”

“พี่หลินเอ๋อร์” น้ำเสียงจางอวี้อ่อนลงแผ่วเบาเมื่อไป๋หลินเอ๋อร์เพียงพูดจบหันหลังให้นางเดินจากไปเงียบเชียบ

ในแต่ละวันล้วนผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไป๋หลินเอ๋อร์นอกจากเดินเล่นในหอสูงแล้วเรือนยิ่งตี้ นางถูกห้ามไม่ให้เดินไปที่ใดได้อีก

“พี่หลินเอ๋อร์”

ไป๋หลินเอ๋อร์ผู้ที่กำลังเอนกายสุขสบายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิตของลูกชาวนา เดี๋ยวนี้นางมีเนื้อมีหนังอวบอิ่มกว่าเดิม ผิวพรรณไม่หยาบกร้านเพราะอวี้เจียวหมั่นเอาสมุนไพรบำรุงร่างกายมาให้อาบอยู่เสมอ และฝ่ามือไม่แตกระแหงเพราะงานอีกต่อไป

นางพยุงกายลุกนั่ง แล้วเดินหมากต่อ “เรียกข้าแล้วไยเงียบไป”

“ข้าว่าจะบอกก็ลืมทุกที ฮูหยินนายน้อยตั้งครรภ์แล้ว”

ไป๋หลินเอ๋อร์ชะงักมือที่กำลังวางหมาก “จริงหรือ”

“เมื่อวันก่อน นายน้อยเรียกฮุ่ยฟางเข้าห้อง เสียงกรีดร้องนางโหยหวนมากจนข้านอนไม่หลับทั้งคืน”

ไป๋หลินเอ๋อร์วางหมาก “เจ้าแพ้แล้ว”

จางอวี้หยุดพูดทันทีก้มลงมองกระดานบนพื้นชานเรือนยิ่งตี้

“เป็นไปได้อย่างไร ท่านเพิ่งหัดเล่นได้ไม่กี่ครั้ง”

“เจ้ามัวแต่เหม่อ พูดเจื้อยแจ้วจนไม่สนใจกระดานต่างหาก แล้วนายน้อยจะเรียกเจ้าเมื่อใด”

“ข้าเองยังไม่รู้ ได้แต่ภาวนาให้พวกเราหนีได้ทันก่อนข้าร่วมเตียง”

“จุ๊ ๆ อย่าดังไป ข้ายังทำภารกิจไม่เรียบร้อย”

“ท่านไม่เคยบอกข้าว่าท่านคิดทำอะไร”

“บอกไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอก แต่หากเจ้ารู้เจ้าย่อมซวยไปด้วย ไม่ต้องรู้น่ะดีแล้ว”

“แต่...นี่มันเกือบสามเดือนแล้วพี่หลินเอ๋อร์”

“อืม..ข้ายังหาจังหวะไม่ได้”

“ข้าได้ข่าวว่านายท่านใกล้กลับมาแล้วนะ” จางอวี้น้ำเสียงร้อนรน

“ใครบอกเจ้า นายน้อยหญิงไม่เห็นเล่าให้ข้าฟัง”

“ฮึ วัน ๆ ท่านอยู่แต่กับนายน้อยหญิงและแม่นางอวี้เจียว พวกเขาพูดสิ่งใด ท่านได้แต่ฟังฝ่ายเดียว จะสู้ข้าได้เยี่ยงไร สตรี บุรุษมากมาย มิมีสิ่งใดทำนอกจากนินทา...” จางอวี้เน้นเสียงหนักหน้าต่างขึงขัง

“ฮะ ฮ่า ดูเจ้าสิจางอวี้ เจ้ากลายเป็นคนเช่นนี้แล้ว”

“อยู่ที่นี่ย่อมต้องเอาตัวรอด แต่..เอาเถอะ ท่านมีนายน้อยหญิงคุ้มหัว อยู่บนหอเสวี่ยจง จะมีใครกล้าทำอะไรท่านได้”

“เจ้านี่ ... ช่างเจรจา”

“ข้าไม่เล่นกับท่านแล้ว เชิญท่านกลับไปได้แล้วพี่หลินเอ๋อร์”

“อะไรกันแค่นี้ต้องน้อยใจด้วย คราวหน้ายามแม่นางอวี้เจียวเอาบุหงาตากแห้งมาให้ ข้าจะแบ่งมาให้เจ้าด้วยดีหรือไม่ เห็นว่าซื้อมาจากเรือสำเภาฝั่งตะวันตก”

จางอวี้ตาวาวทันทีส่งยิ้มหวาน “งั้นข้าไม่งอนท่านแล้ว”

ไป๋หลินเอ๋อร์หัวเราะร่าขบขัน แล้วจึงลุกขึ้น “ฝากเจ้าเก็บกระดานด้วยแล้วกัน ส่วนข้าจะไปสืบความสักหน่อย”

ไป๋หลินเอ๋อร์แสร้งยิ้มหัวเราะทว่าเพียงเดินออกห่างสีหน้าจึงค่อยเปลี่ยน นายท่านจะกลับมาแล้วเช่นนั้นหรือ นางมัวแต่ระเริงความสุขสบายที่ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยได้รับมาก่อนจนลืมสิ้นภารกิจ

นางชายตามองคนสำนักคุ้มภัยที่ยังส่งให้เดินตามนางห่าง ๆ มาตลอดเกือบสามเดือน นางจะหลบพ้นได้อย่างไรกัน

ไม่ทันได้คิดแผนการเสียงโวยวายผู้คนวิ่งวุ่นน่าประหลาด แม้แต่คนที่ตามเฝ้านางยังต้องรีบผละออกเพื่อตั้งขบวนแถว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” ไป๋หลินเอ๋อร์สบโอกาสเร้นกายหลบหลังเสาต้นใหญ่แอบมอง

“นายท่าน”

แถวคนสำนักคุ้มภัยยืนเรียงเป็นระเบียบโค้งคำนับเมื่อบุรุษผู้ยิ่งใหญ่เสวี่ยจงย่ำฝีเท้าเข้ามาในหอ สะบัดผ้าคลุมเปียกฝนออกโยนให้คนรับใช้

“ลงชั้นใต้ดิน”

“ขอรับ”

นางได้ยินถึงกับหูผึ่ง ‘ชั้นใต้ดิน’ เอนกายให้เสาบังจนมิดฟังเสียงฝีเท้าย่ำไปทางซอกเสาอีกฝั่ง นางชะโงกศีรษะออกจึงมองเห็นทางเข้าบัดนี้ถูกเปิดอย่างง่ายดายด้วยกลไกโคมไฟข้างผนัง หลังจากนั้นจึงปิดลง

“คืนนี้ ข้าจะรอคืนนี้ จงไห่ เจ้าอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ”