ตอนที่ 13 ผู้มีพระคุณ

ตอนที่ 13 ผู้มีพระคุณ

สองสามีภรรยาเดินทางมาที่ตลาดมืดตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมจัดร้าน รั่วซีคือคนที่เข้าออกเพื่อหยิบสิ่งของที่เตรียมกันไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ส่วนสามีคือคนจัดร้าน แยกทุกอย่างให้ง่ายในการหยิบขาย ทั้งสองช่วยกันอย่างขะมักเขม้นเพื่อเร่งให้ทันเวลา คนส่วนมากจะเข้ามาหาซื้อของที่ตลาดมืดในช่วงเวลาสายหลังกินมื้อเช้าแล้ว ทั้งสองต้องรีบเตรียมทุกอย่างให้พร้อม

เมื่อคืนจือหยวนได้บอกภรรยาว่าวันนี้ขายเยอะได้ แต่วันหลังจะไม่ขายเยอะแบบนี้อีก วันนี้สามารถอ้างได้ว่าเอาของมาเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน จือหยวนคิดหาวิธีป้องกันไว้ก่อน เพราะทั้งสองเดินผ่านคนเฝ้าประตูเข้ามาโดยไม่มีอะไรติดตัวมาเลย หากมีของขายเยอะอาจทำให้คนพวกนั้นสงสัยได้ วันนี้ทำได้เพราะเมื่อวานคนพวกนั้นเห็นเขามาเช่าร้านแล้ว สามารถหาข้ออ้างได้ แต่ครั้งต่อไปอาจไม่ง่ายและอาจถูกจับตาดูอีกด้วย

การที่คนเรามีกินมีใช้มากกว่าคนอื่นก็จะถูกจับตามอง ถูกจ้องจับผิด ทางที่ดีอย่าเพิ่งทำอะไรที่มันเกินตัวเป็นดีที่สุด วันนี้ขายเท่าที่เตรียมก็พอ จนกว่าจะหาคนมาหนุนหลังหรืออาจหาคู่ค้าที่มีอำนาจได้ แล้วค่อยขยับขยายทีหลัง นี่คือสิ่งที่สองสามีภรรยาปรึกษากันไว้

รั่วซีเข้าออกพื้นที่หลายรอบ เพื่อนำสิ่งของที่เตรียมไว้ออกมาจนครบ ไม่ว่าจะเป็นของที่ไว้ขายเองหรือของที่ลูกค้าสั่งไว้ วันนี้เธอมีความคิดที่จะหาคนมาขาย... โดยที่ตัวเองจะเป็นคนส่งของให้ มันน่าจะปลอดภัยมากกว่า และสามารถกระจายสินค้าได้ด้วย เงินก็อยากได้ แต่หากทำให้ครอบครัวต้องมาเสี่ยงอันตราย เธอเลือกได้เงินน้อยแต่ปลอดภัยดีกว่า

"หมดคือหมดนะครับ อย่าเพิ่งเสี่ยงดีกว่า" เพิ่งจะเริ่มขายเลยไม่อยากเสี่ยงอะไรมากนัก 

จือหยวนได้สอบถามเพื่อนมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่มีข้อมูลอะไรมากนัก คนดูแลตลาดมืดมีหลายคน ส่วนมากจะเป็นชายที่รูปร่างใหญ่หรือทหารเก่ามารับหน้าที่ตรงนี้ แต่คนที่คุมบังเหียนนั้นไม่รู้ว่าคือใคร เพื่อนของเขาทำงานที่นี่มานานแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าใครคือนายใหญ่

"ค่ะ จริง ๆ แล้วฉันอยากขายส่งมากกว่า แต่ไม่รู้ว่าขายให้ใครดี เราไม่สามารถไว้ใจใครได้มากนัก" แต่ก่อนก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน รู้แต่ว่ามีอาหารจำนวนมากก็มีอันตราย ครอบครัวเธอไม่มีกำลังมากพอ ค่อยเป็นค่อยไปน่าจะดีกว่า

"เราก็มาขายบ่อย ๆ ขายทีละน้อยก่อน ให้รู้เส้นสายหรือลู่ทางค่อยขยับขยาย" จือหยวนบอกภรรยา เคยมาแต่ซื้อของ ไม่เคยมาขาย

"คนที่นี่เยอะ ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร อาจไม่มีใครสังเกตก็ได้ค่ะ" รั่วซีพยายามพูดให้มันไม่น่ากลัวเกินไป แต่จริง ๆ เธอก็กังวลตั้งแต่เมื่อคืนที่สามีบอกแล้ว ตอนแรกอยากได้เงินจนลืมคิดเรื่องนี้ หากสามีไม่เตือน เธอก็ยังไม่รู้

เมื่อถึงเวลาก็เริ่มมีคนทยอยเดินเข้าออกตลาดมืด ลูกค้าของรั่วซีก็ทยอยมาทีละครอบครัว เพราะเมื่อวานเธอได้นัดเวลาไว้ เพราะเธอไม่อยากให้มาพร้อมกัน คนจะเยอะมากเกินไป ถึงจะอยู่มุมลับตาคน แต่หากมีคนมุงที่ร้านเยอะ ๆ ก็ใช่ว่าจะดี

ทั้งสองต่างช่วยกันขายของจนแทบไม่มีเวลาพัก เวลาผ่านไปเพียงสองชั่วโมง ทุกอย่างภายในร้านก็หมดไม่มีอะไรเหลือ ไม่มีแม้แต่จะขายให้ลูกค้ารายย่อย ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน ตอนแรกกลัวว่าจะมีคนมามุงเยอะ ขายของเยอะไปจะทำให้คนอื่นสงสัย แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่มาซื้อต่างก็ปิดบังตัวตน และปิดบังของที่ซื้อไปด้วย ยิ่งซื้อเยอะยิ่งปิดปากเงียบ เพราะพวกเขากลัวคนอื่นจะมาแย่ง แล้วทำให้อาหารไม่พอตามที่ตัวเองอยากได้

"เมื่อวานตอนที่พวกเขาเดินมาซื้อของกับเรา... แล้วบอกว่าได้ยินคนซื้อบอกต่อ ๆ กันไป แต่ทำไมวันนี้ต่างคนต่างรีบมา รีบกลับ รีบซ่อนสิ่งของละคะ" รั่วซีไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อวานคนที่มาซื้อบอกเธอมาแบบนั้น 

"ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่จริง ๆ หากคนเราหาแหล่งซื้อและได้สินค้าคุณภาพดี ไม่มีใครเขาพูดหรือบอกต่อหรอกครับ" หรือพอเจออาหารสดสะอาด เนื้อชั้นดี ข้าวชั้นดี ทุกคนเลยต้องปิดปากเงียบ เพราะเมื่อวานพวกเขายังไม่ได้เห็นของทั้งหมด พอมาเห็นก็กลัวมีคนมาแย่ง

"ก็อาจจะเป็นแบบที่คุณพูด แล้วอย่างนี้ลูกค้ารายย่อยของเราละคะ บางคนจะมาก็สาย ๆ " ไม่รู้สามีจะให้ไปเอาของมาขายอีกไหม

"คุณไปเอาออกมาอีกก็ได้ครับ เพราะจากที่ผมสังเกตดูแล้ว ไม่มีใครมาสนใจพวกเราเลย" ตอนขายของ เขาก็สังเกตดูรอบ ๆ ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ อาจเพราะนัดเวลาลูกค้าเข้ามา พอเสร็จแล้วก็เดินออกไปตามปกติ และแต่ละคนก็ปกปิดสิ่งของที่ตัวเองซื้อได้เป็นอย่างดี

"เอาออกมาทั้งหมดที่เราเตรียมเลยไหมคะ" จริง ๆ แล้วเมื่อคืนเตรียมของไว้เยอะพอสมควร แต่เพราะสามีบอกให้ระวังเลยเอาออกมาเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

"ครับ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่พอขาย แต่ครั้งนี้เราจะต้องจำกัดจำนวน ไม่อย่างนั้นไม่มีทางพอแน่นอน" จือหยวนบอกภรรยา จะได้รู้ว่าต้องทำยังไงตั้งแต่เนิ่น ๆ ครั้งแรกที่ขายอาจถือว่าขายดี ได้เงินจำนวนมาก แต่ยังมีข้อผิดพลาดที่เห็นได้ชัดเจน คือคนที่มาก่อนต้องการของเพิ่ม คนขายก็อยากได้เงิน จนลืมว่าต้องเก็บไว้ให้คนที่มาทีหลัง อาจเพราะเพิ่งเริ่มขายเลยลืมนึกถึงตรงนี้

การขายในรอบหลังมีข้อห้ามที่สองสามีภรรยาตั้งขึ้นมา เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง และเพื่อทุกคนที่มาซื้อจะได้มีอาหารกลับไปด้วย ยังดีที่ลูกค้าเข้าใจ ถึงจะอยากได้เพิ่ม แต่ถ้าให้เลือกมาซื้อบ่อย ๆ แล้วได้อาหารกลับไปด้วย ดีกว่ามาแล้วไม่ได้อะไรกลับไปเลย พวกเขาเลยต้องแบ่ง ๆ กันไปก่อน

รั่วซีเข้ามาเก็บของที่อยู่ด้านใน ทำความสะอาดให้เรียบร้อย เพราะตอนนี้ไม่มีสินค้าหลงเหลือแล้ว หมดในระยะเวลาอันรวดเร็ว ให้เอาออกมาอีกก็คงไม่ได้ เพราะเธอยังไม่ได้จัดเตรียมอะไรเลย สิ่งของหลายอย่างจึงต้องลงมือทำเอง บางอย่างก็กดที่หน้าจอสั่งงานได้เลย แต่ทุกอย่างก็ต้องเข้าไปในพื้นที่เสียก่อนถึงจะทำได้

"สวัสดีครับ ผมได้ยินว่าที่นี่มีเนื้อชั้นดีกับข้าวสารขาย ผมขอซื้อ และอยากทำการค้าด้วยได้ไหมครับ" เสียงดังมาจากหน้าร้านทำให้รั่วซีหันไปมอง พอเห็นว่าสามีเธอกำลังพูดคุยอยู่หน้าร้านอยู่แล้ว เลยปล่อยให้สามีเป็นคนจัดการเอง เผื่อจะได้ลูกค้าเพิ่ม ส่วนเธอหันกลับมาจัดเตรียมกระเช้า เพื่อไปขอบคุณเพื่อนของสามีที่แนะนำให้มาเช่าร้านนี้ บางอย่างก็ต้องมีสินน้ำใจให้พวกเขา เพื่อวันข้างหน้าจะได้ค้าขายได้สะดวก

"คุณคะ... " ตอนแรกรั่วซีนึกว่าสามีอยู่คนเดียว ไม่มีลูกค้าแล้ว เลยจะเรียกให้เขามาเอากระเช้าไปให้เพื่อนของเขา แต่พอออกมาข้างนอกก็ทำให้เธอถึงกับชะงัก เพราะเจอกับคนที่ไม่คาดคิดว่าชาตินี้จะได้เจอ...

"คุณต้องการอาหารมากน้อยแค่ไหนคะ" พอรู้แล้วว่าเขามาหาซื้ออาหาร รั่วซีเลยหันไปพูดกับคนที่ยืนอยู่ข้างนอก ไม่ได้พูดกับชายที่คุยกับสามี

"คุณมีเท่าไร ผมรับซื้อทั้งหมด" เสียงคนที่อยู่ด้านนอกตอบกลับมา

"หากคุณไม่ถามหาที่มา และคุณรับประกันความปลอดภัยของเรา และทุกอย่างต้องเป็นความลับ ฉันยินดีขายให้คุณค่ะ" รั่วซีตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม

ชายหนุ่มมองผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ช่างกล้าเจรจาต่อรอง.... นั่นหมายถึงผู้หญิงคนนี้รู้ว่าเขาคือใคร จากตอนแรกไม่สนใจก็หันมามองอย่างเต็มตา และใช่ เธอไม่หลบสายตา ทั้งที่ปกติแล้ว หากเขาจ้องมองใครด้วยสายตาแบบนี้ ทุกคนต้องหลบสายตาไม่ว่าจะชายหรือหญิง

"ซีซีเข้าไปอยู่ข้างในก่อน เดี๋ยวผมคุยเอง" จือหยวนเห็นสายตาที่จ้องมาแบบนั้นก็เดินเข้าไปขวางไว้ สายตาดุร้ายแบบนี้ไม่น่าไว้วางใจ 

"ไม่เป็นไรค่ะ หากต้องการเป็นลูกค้าเรา พวกเขาก็ต้องทำตามกฎของเรา" ซีซียิ้มให้สามีเพื่อยืนยันเธอว่าไม่เป็นไร

"ได้... แต่สินค้าต้องมีคุณภาพดี และมีจำนวนมากพอตามที่ทางเราต้องการ" ชายที่เข้ามาถามคนแรกเป็นคนพูดขึ้น หลังจากที่คนตัวสูงด้านนอกเป็นคนพยักหน้า เหมือนยอมรับเงื่อนไขที่สองสามีภรรยาบอกก่อนหน้านี้แล้ว...

รั่วซีได้ยินแบบนั้นก็เดินเข้าไปในร้านเพื่อหยิบกระเช้าที่จัดไว้ เป็นตัวอย่างสินค้าออกมาหนึ่งกระเช้า ตอนแรกจะเอาไปให้คนที่เป็นหัวหน้าที่ดูแลตลาดมืด แต่ตอนนี้เธอจะเอาให้กับผู้มีพระคุณที่อยู่ข้างนอก คนที่มอบมีดเล่มนั้นให้เธอ เขาอาจไม่รู้จักเธอ แต่เธอรู้จักเขา... เขาคือคนที่ช่วยเธอไว้...

"นี่คือตัวอย่างสินค้าของเราค่ะ ฉันยกให้คุณเป็นการขอบคุณ" รั่วซีพูดกับชายร่างเล็ก หากให้เดาคงเป็นลูกน้อง แต่คำขอบคุณเธอส่งไปถึงอีกคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป

"ฉันจะคืนให้ ในวันที่คุณมาช่วยฉัน หากคุณไม่มาช่วย... คุณก็จะไม่ได้มีดคืน"

"หลักประกันสินะ... ฉันไม่เคยผิดคำพูด แต่หากอยากเอาไว้เป็นหลักประกัน ก็เอาไป"

"ขอบคุณ... "  

นี่คือประโยคที่เธอได้พูดคุยกับเขา ไม่รู้แซ่... ไม่รู้นาม.. เวลานั้นรั่วซีกำลังถูกทุบตีเพราะไม่ยอมรับแขก ส่วนเขาเข้ามาเพื่อตามหาคน... และเขาได้ช่วยเธอไว้ และก่อนที่เขาจะจากไป เขาบอกจะมาช่วยทุกคนที่ถูกขังให้หลุดพ้นจากที่นี่ รั่วซีจึงได้เอ่ยปากขอมีดพกที่เขาพกติดตัวมา...

ตลอดระยะเวลาที่ถูกขังในที่แห่งนั้น ทุกเหตุการณ์สอนให้เธอต้องช่วยเหลือตัวเองก่อนที่จะรอให้คนอื่นมาช่วย... และมีดเล่มนั้นก็ทำให้เธอหลุดพ้นจากสถานที่แห่งนั้น...

รั่วซีจะกลัวคนที่ช่วยเธอได้อย่างไร...

เธอมั่นใจว่าเขาต้องมีอำนาจมากพอสมควร ไม่อย่างนั้นเขาไม่พาคนบุกไปตามล่าหาคนในสถานที่แห่งนั้นแน่นอน ฝั่งหนึ่งของสถานที่แห่งนั้น พังราบเป็นหน้ากลองในระยะเวลาไม่นาน แต่เขาไม่สามารถช่วยพวกเธอได้ในตอนนั้น

ไม่รู้ว่าเขาจะมาช่วยตามที่เขาพูดไหม เพราะเธอเลือกทางเดินของตัวเองแล้ว... เพราะรู้ตัวดีว่าถึงออกมาได้ก็คงใช้ชีวิตอยู่ต่ออีกไม่ได้ ตัวเธอแปดเปื้อนจนแม้แต่ตัวเองยังไม่ให้อภัยตัวเองเลย... ทางเดียวที่คิดว่าตัวเองจะหลุดพ้นได้ นั่นคือความตาย...

"มีของให้เราเลยไหม" เมื่อดูแล้วว่าเจ้านายจะยอมตกลงก็ต้องถามหาสินค้า

"ไม่เกิน 3 วัน หากคุณยอมทำตามที่พวกเราบอกไป" หากสามารถเจรจาทำการค้ากับคนคนนี้ได้ เธอจะมีคนหนุนหลังอย่างแน่นอน

"คุณเชื่อใจผมเหรอ" ชายที่อยู่ด้านนอกเป็นคนถามกลับมา

"3 วันที่ว่านั้น... คือหลังจากวันที่เราตกลงกันเรียบร้อยไม่ใช่ 3 วันหลังจากนี้... ส่วนเชื่อใจไหม นั่นคือสิ่งแรกที่คุณต้องทำ เพราะหากเรายังไม่เชื่อใจ เราก็จะไม่ตกลง" จือหยวนเป็นคนพูดขึ้น เพราะดูจากท่าทางแล้ว คนคนนี้น่าจะมีอำนาจมากพอสมควร

"เหมาชิงนัดหมายไปที่บ้านได้เลย" คนที่เป็นเจ้านายสั่งลูกน้องก่อนจะเดินออกไป

อยากได้ความเชื่อใจ... สิ่งแรกที่ต้องทำก็แค่เปิดเผยตัวตนทั้งสองฝ่าย... ถึงจะทำการค้าร่วมกันได้.