บทที่ 420

“ข้าเป็นหมอหญิงที่ได้รับการคัดเลือกจากราชสำนัก ฝ่าบาททรงมีราชโองการลงมาแล้ว ข้าต้องกลับเมืองหลวงไปรายงานตัวและรับรางวัล หากข้าเป็นอะไรไปแม้แต่น้อย พวกเจ้ามีกี่หัวให้ตัดกัน” เย่ซู่ซู่ขู่พวกเขา

พวกทหารตะลึงไป เย่ซู่ซู่คิดว่าพวกเขาถูกขู่จนกลัวแล้ว ต่างไม่กล้าก้าวเข้ามาอีก จึงจากไปทันที ทว่าในเวลานั้นเอง ทหารผู้หนึ่งก็กอดนางไว้อย่างกะทันหัน แล้วลากนางไปที่บริเวณลับตา “มีมากตั้งมากมาย เพิ่มขึ้นหรือลดลงสักคนจะเป็นไรไป ถึงอย่างไรก็เป็นเจ้าที่มายั่วยวนพวกเราก่อน หมอหญิงเย่ทนความเปล่าเปลี่ยวไม่ไหวเลยมายั่วยวนพวกเรา พวกเราเป็นบุรุษแล้วจะอดกลั้นไว้ได้อย่างไร”

พวกเขาคิดจะใช้กำลังบังคับ “เจ้าเป็นแค่หมอหญิงเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น ยังคิดว่าตัวเองเป็นพระสนมในวังหรือไง ฝ่าบาทจะทรงพระราชทานรางวัลให้เจ้าอย่างนั้นหรือ ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาบ้าง คิดว่าคู่ควรจะเป็นพระชายาอย่างนั้นหรือ”

เย่ซู่ซู่หวาดกลัวแทบตายแล้ว นางถอยหลังไม่หยุด “พวกเจ้าคิดจะทำสิ่งใดกัน พวกเจ้าอย่าได้ทำอะไรเหลวไหลนะ ไม่เช่นนั้นเหิงอ๋องไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไปแน่ ข้าเป็นผู้หญิงของเหิงอ๋อง” นางคิดว่ากล่าวเช่นนี้ก็จะสามารถขู่ให้พว