ตอนที่สี่ ถามหาความยุติธรรม2

‘หวางชิวเฟิน’ เจ้ากรมศึกษาหรือที่ผู้คนเรียกกันว่า’ซือถู’เปิดผ้าม่านก้าวลงมาเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มเลวร้าย

            “เจ้าเอ่ยว่าอันใดหรือสาวน้อย มีคนส่งนักเลงไปทำลายร้านชาแล้วทำร้ายตาของเจ้าจนเสียชีวิตอย่างนั้นหรือ” เสียงนุ่มนวลเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าร่างบางตรงหน้าเป็นเพียงสาวน้อยหน้าตาสะอาดสะอ้านเรือนร่างอ้อนแอ้นอรชรคนหนึ่ง

            “ท่านเป็นคนผู้นั้นยังจะแกล้งทำไขสืออีกหรือ” เสียงต่อว่าดังออกมาก่อนเซียงเจินจูจะเงยหน้ามองชายหนุ่มผู้รั้งตำแหน่งเจ้ากรมศึกษาให้ชัด

            โอ้วววววว หล่อมาก

ใบหน้าขาวเนียนเปล่งประกายความฉลาดเฉลียว คิ้วโค้งโก้งดั่งคันศร จมูกโด่ง ดวงตาเรียวเปล่งพลังความเข้มแข็งมีชีวิตชีวา เครื่องหน้าเปี่ยมราศีบ่งบอกความหลักแหลมคมคาย

            รูปร่างสูงสง่าผึ่งผาย บ่ากว้าง หลังตรง แม้ไม่แลดูแข็งแกร่งเท่าผู้คุ้มกันด้านข้าง แต่กลับแลดูชวนมองเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศ

            เกิดมาไม่เคยเจอใครหล่อขนาดนี้มาก่อนเลย หล่อจนแทบละลายลงไปกองกับพื้นแล้ว ดูแก้มนั่นสิ นุ่มนวลน่าจิ้มสักทีสองที

          คนนี้คือเจ้ากรมศึกษาหรือ ไม่ใช่มั่ง หน้าตาไม่เหมือนโจรหรือผู้ร้ายสักนิด

            ไข่มุกในร่างของเซียงเจินจูถึงกับหลุดมาดเผลอมองจ้องจนตาแทบทะลักออกมาจากเบ้า

            “เจ้าบอกว่าข้าคือคนผู้นั้น จึงมาต่อว่าข้าเช่นนั้นหรือ” เสียงที่ถามยังคงนุ่มนวลเก็บข่มความไม่พอใจเอาไว้

            “หากท่านคือเจ้ากรมศึกษา ย่อมคือผู้ที่ส่งนักเลงไปทำลายร้านชาและทำร้ายตาของข้า ข้าไม่อยากให้สำนักศึกษาซึ่งสร้างขึ้นภายใต้เลือดเนื้อและชีวิตของท่านตาต้องเปิดขึ้นเพื่อสร้างคนชั่วช้าให้เพิ่มมาอีก” เซียงเจินจูรีบรวบรวมสติตะโกนตอบเสียงดังเพื่อให้ชาวบ้านช่วยเป็นพยาน

            “หากข้าจะบอกว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวหาออกมา ข้าไม่รู้เรื่องใด แต่จะสืบสาวหาความออกมาให้ได้โดยเร็ว เจ้าจะเชื่อหรือไม่” ใบหน้าหล่อเหลามองสบตาหญิงสาวด้วยแววตาใสซื่อจริงใจ

            “ไม่เชื่อ ท่านมีตำแหน่งใหญ่โต จะไม่รู้เรื่องได้อย่างไร เพียงต้องการถ่วงเวลาเพื่อหาทางกำจัดพวกเรายายหลานให้พ้นทางล่ะสิ ชาวบ้านทั้งหลายช่วยเป็นพยานให้ข้าด้วย เจ้ากรมศึกษาผู้นี้ต้องการที่ดินของร้านชาเซียงซือของพวกเรา จึงหาทางแย่งชิงอย่างใจร้าย ยามนี้ท่านตาของข้าก็ถูกทำร้ายจนสิ้นชีวิตไป หากพวกเรายายหลานมีอันเป็นไปอีก ขอพวกท่านเรียกร้องหาความเป็นธรรมให้พวกเราด้วยเถิด” หญิงสาวร้องไห้เสียงดังตะโกนกล่าวหายืดยาวจนหวางชิวเฟินปวดหัวปวดหู

            นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน จู่ๆก็มีหญิงสาวมาตะโกนกล่าวหาเขากลางตลาด คงมิใช่แสร้งหาเรื่องเข้าใกล้สร้างความสนใจอยู่กระมัง

            ชายหนุ่มตัดสินใจพูดจาให้จบโดยเร็วด้วยผู้คนซึ่งมามุงดูเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ   

“ข้าขอเอาตำแหน่งเจ้ากรมศึกษาเป็นประกัน ข้าไม่เคยรู้เรื่องที่เจ้ากล่าวมา แต่รับปากว่าจะ สืบเรื่องราวทวงความยุติธรรมให้แก่เจ้า”

            “ท่านเอาตำแหน่งขุนนางใหญ่โตมาข่มขู่หรือ ฮือๆๆๆๆ” เสียงร้องไห้ดังขึ้นอีก

            “เอาล่ะ สาวน้อย ข้าขอเอาตัวเองเป็นประกันก็แล้วกัน หากข้าไม่สามารถสืบหาผู้ทำร้ายตาของเจ้าได้ ข้าจะไปให้เจ้าลงโทษด้วยตนเอง” หวางชิวเฟินรับปากออกมาอย่างพยายามตัดปัญหา

            “ได้ ท่านผู้ยิ่งใหญ่รับปากด้วยตนเอง ข้าจะยอมเชื่อสักครั้ง” เซียงเจินจูยอมถอยเมื่อเห็นว่าใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มบ่งบอกว่าความอดทนใกล้สิ้นสุดแล้ว

            “เจ้ากลับไปก่อนเถิด อีกไม่กี่วันข้าจะแวะไปเยี่ยมเยียนที่ร้านชาเซียงซือด้วยตนเอง”

            “ได้ ข้าจะรอฟังความจริง หวังว่าจะไม่ใช่การปั้นเรื่องเพียงเพื่อให้ผ่านๆไป” หญิงสาวเดินถอยออกจากเส้นทางพลางมองตามชายหนุ่มหล่อซึ่งเดินกลับไปขึ้นรถม้าอย่างงามสง่า

            อือ...หล่อจัง