บทที่ 10

"ฉันขอหย่ากับเจียงชูหานตั้งแต่เมื่อวานนี้! ถ้าบริษัทตระกูลเจียงจะล้มละลายในอนาคนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันสักนิด"

เมื่อเผชิญกับการดุด่าผ่านโทรศัพท์ เหวินหนิงตอบโต้กลับขณะที่เล่นกับหมูเลี้ยงของเธอ

เฉินหรานที่ต่อว่าต่อขานเธอในปลายสายก็ชะงักงันหลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูดก่อนจะขึ้นเสียงแหลม "เธอว่าอะไรนะ?"

"ฉันจะหย่ากับเขา"

บรรยากาศนิ่งเงียบ

เห็นได้ชัดว่าแม่สามีอันสูงส่งที่อยู่ปลายสายไม่ได้ตอบสนองต่อท่าทีของเหวินหนิงที่เปลี่ยนไป เธอเพียงพูดสองสามคำบอกให้ไปหาที่บ้านเก่ายามเช้า

ตอนนี้ยังกล้าจะพูดแบบนี้อีกเหรอ?

เหวินหนิงตัดสัมพันธ์กับตระกูลเจียงโดยสิ้นเชิงแล้วตอนนี้ ตอนเช้ากับเจียงชูซีและตอนนี้กับแม่สามีของเธอเฉินหราน

เธอโล่งใจสุดๆ

เป็นเวลาสามปีแล้วที่เธออยู่อย่างไร้ตัวตนในครอบครัวนี้ แม้กระทั่งตอนที่เธอท้อง พวกเขาก็วางแผนแย่งชิงมันไปจากเธอ

คำพูดที่กล่าวว่าแม่นั้นจะมีค่ามากขึ้นเมื่อมีลูกไม่มีอยู่ในตระกูลนี้

ความรู้สึกของพวกเขาช่างเฉยเมยอย่างน่าเจ็บใจ

"อะไรที่ทำให้เธอขอหย่ากัน? เหวินหนิง เธอก็ไม่ได้ดูเหมือนต้องการจะหย่า..."

ปลายสายหมดท่าทางสง่างามโดยสิ้นเชิงและเริ่มก่นด่าเธอต่อ แต่เหวินหนิงหมดความสนใจที่จะฟังอีกต่อไปและวางสายทันที

เมื่อเปรียบเทียบกับเมื่อก่อนที่เหวินหนิงเคยเป็นคนว่าง่าย การเปลี่ยนแปลงนี้ช่างน่าตกใจอย่างรุนแรง

แต่ก่อนเธอเคยสุภาพกับตระกูลเจียงมาก ทว่าตอนนี้เธอกลับหยาบคายเหลือเกิน

.....

กระแสสังคมอื้ออึงตามที่คาดการณ์ไว้

ตำรวจมาที่ประตูพร้อมกับเจียงชูหาน เมื่อเหวินหนิงเห็นเขา เธอก็รู้สึกสั่นผวา

เขาพูดบางอย่างกับตำรวจและตำรวจพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้ามา

"เธอต้องให้ความร่วมมือกับการสอบสวนเรื่องที่มู่อินถูกลักพาตัว" ชายคนนั้นพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

เหวินหนิงมองไปที่เจียงชูหาน แววตาสงบนิ่งเยือกเย็น แม้ไม่ได้พูดคำพูดใดๆ แต่กลับเป็นคำตอบที่เฉียบคมยิ่งกว่าคำใดๆ

ชายคนนั้นหันไปอีกข้างนึงเผยให้เห็นโครงหน้าด้านข้างที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด

แค่เพียงได้ฟังเขากล่าวหาเธอว่า "หนิงหนิง ฉันไม่อยากให้เธอมีส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ"

เหวินหนิงยิ้มเยาะ

เขาไม่ต้องการให้เธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่เขาเองก็ไม่เชื่อว่าเธอไม่เกี่ยว

"สิบปีเลยนะ"

"เธอหมายถึงอะไร"

"เจียงชูหาน สิบปีระหว่างเราเนี่ยไม่มีความเชื่อใจพื้นฐานอยู่เลยเหรอ" สิบปีนั้นมันผ่านมาได้อย่างไร?

พวกเขาทั้งสองต่างก็รู้จักกันดี ทว่าตอนนี้เธอดูเจียงชูหานไม่ออกเลย และเจียงชูหานก็ไม่เชื่อใจเธออีกต่อไป

เธอเดินตรงไปที่รถตำรวจโดยไม่หันไปมองผู้ชายคนนั้น

"หนิงหนิง" เสียงหลงของชายคนนั้นดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เหวินหนิงชะงักแต่ไม่ได้หันไปตามเสียงนั้น

ชายหนุ่มผู้นั้นก้าวไปข้างหน้าเข้าสวมกอดเธอจากด้านหลัง แผ่นหลังของเธอกระทบกับอกอันร้อนรุ่ม เสียงลมหายใจอบอุ่นของเขายังคงอยู่ในหูเธอ

เขากังวลว่าถ้าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอจริงๆ มันคงทำให้เธอเจ็บปวด เขาจึงให้ความมั่นใจกับเธอล่วงหน้า "มันเป็นแค่การสอบสวนตามปกติ แค่บอกความจริงไปก็พอ"

เหวินหนิงปัดมือของเขาออกและเข้าไปในรถตำรวจโดยไม่หันกลับมมามอง

การสอบสวนตามปกติ?

พูดมาได้! หากตำรวจไม่ตั้งข้อสงสัยกับเธอเพราะวันนี้เธอเจอกับมู่อิน พวกเขาจะมาที่ประตูบ้านเธอได้อย่างไร?

.....

ในสถานีตำรวจ

บันทึกคำให้การณ์มีมากมายก่ายกอง ทั้งๆ ที่บอกว่าเป็นแค่การสอบสวนตามปกติ ทว่าสำหรับเหวินหนิงแล้วดูเหมือนว่าเป็นการซักถามเพื่อโจมตีมากกว่า

พวกเขาถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะหาช่องโหว่เพื่อจับผิดเธอ!

"ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา มีข่าวลือว่านายน้อยเจียงและผู้ช่วยพิเศษของเขามู่อินคบกัน คุณมองเรื่องนี้ว่าอย่างไร"

เหวินหนิงตอบกลับ "เมื่อวานฉันเพิ่งจัดการเรื่องการหย่ากับสามี เราเลิกราจากกันโดยดี"

ถึงมันจะดูไม่เหมือนแต่เจอกันด้วยดีก็จากกันด้วยดี

เธอฉลาดมาก

ทุกคำถามของทุกคำตอบนั้นมีเหตุผลอย่างชัดเจน ไม่ว่าเธอจะถูกถามสักกี่ครั้งหรือแบบใดก็ตาม คำตอบของเธอก็ยังเหมือนเดิมเสมอ

ตำรวจถามอีกครั้งว่า "คุณมู่อินเคยทำท่าทีที่ไม่เคารถคุณหรือเปล่า อย่างเช่นเป็นการส่วนตัว"

เหวินหนิงตอบ "ครั้งเดียวที่ฉันพบเธอคือเมื่อเช้านี้ ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเราไม่ได้คุยกันเลย"

ก่อนที่พวกเขาจะได้ถามคำถามถัดไป เหวินหนิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง "แต่ฉันว่ามันมีบางอย่างแปลกๆ "

"คุณหมายความว่าอย่างไร"

"น้องสาวของสามีฉัน เธอเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลเจียง ก่อนหน้าที่ฉันจะแต่งงาน เธอก็ทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวาง ตอนแรกฉันก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่ต่อมาฉันพบว่าเธอแอบรักสามีของฉันอยู่"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้" ตำรวจสาวถามขณะกำลังบันทึกคำให้การณ์

เหวินหนิงลังเลอยู่สักครู่ก่อนจะตอบไปว่า "ตอนที่ฉันเห็นคุณมู่อินเมื่อเช้านี้ เธออยู่กับเจียงชูซี!"

ตำรวจที่จดบันทึกอยู่ เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ก็ตะลึง ปลายจมูกของเขาเกือบทิ่มกระดาษก่อนที่จะมองเหวินหนิงอย่างตกใจ

เหวินหนิงมองกลับไปหาตำรวจหญิงข้างหน้าด้วยแววตาที่สงบนิ่ง