บทที่ 1

"เรามาหย่ากันเถอะ..."

ผ่านไปไม่นานหลังจากผ่านกิจกรรมบนเตียงที่หนักหน่วง น้ำเสียงพร่าเต็มไปด้วยสเน่ห์ของเธอกล่าวประโยคนี้ขึ้นมาขณะเดียวกันกับที่เธอกำลังขดตัวอยู่บนเตียงหรูหราที่ไร้ระเบียบ

เส้นผมเปียกชื้นยังคงเกาะติดอยู่บนใบหน้าเรียวเล็กอันงดงามของเธอ ทว่าตาทั้งสองของเธอกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ร่างกายของเธอแผ่มวลที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

เพียงได้ยินเสียงเขารูดซิปเสื้อผ้า ก็ทำให้เธอมวนท้องทุกครั้งเมื่อนึกถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ทั่วร่างของเจียงชูหานและการกระทำเช่นนี้ทุกครั้งเมื่อเขากลับมา

เธอรักผู้ชายคนนี้มาเป็นสิบปี ทว่าตอนนี้ทุกอย่างที่มีต่อเขาเต็มไปด้วยความว่างเปล่าไม่เหลืออะไรเลย

มือของเจียง ชูหานที่สวมเสื้อผ้าหยุดลง เขามองไปยังแผ่นหลังของเธอด้วยสายตาที่เย็นชาราวขั้วโลก แววตาของเขาแฝงไปด้วยความมืดมิด

"หย่างั้นเหรอ?"

"ใช่!" เหวินหนิงยืนยันอย่างหนักแน่น

หลังจากพูดจบ เธอพยายามลุกขึ้นจากเตียงเพื่อที่จะคลำทางไปยังห้องน้ำจากความทรงจำของเธอ

เจียง ชูหานจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาครู่หนึ่ง ทว่าในที่สุดก็ทนไม่ไหวจนต้องปรี่เข้าไปหาเธอ

"มา เดี๋ยวฉันช่วย" เขาพยายามเอื้อมมือไปเพื่อที่จะช่วยพยุงเธอ

ผัวะ! เหวินหนิงปัดมือของเขาออกไปอย่างแรง

เธอใช้กำลังทั้งหมดที่มีเพื่อก้าวลุกออกจากเตียง ทว่านั่นกลับทำให้เธอล้มลงไปกองกับพื้นเข่ากระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง

"ออกไปซะ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของนาย ฉันขยะแขยง"

เพียงแค่ต้องอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับผู้ชายคนนี้ เธอก็รู้สึกรังเกียจมากเหลือเกิน

ทันทีที่ได้ยินคำเสียดสีเช่นนั้น ใบหน้าของเจียง ชูหานก็ขรึมลง มือของเขาที่พยายามจะช่วยเธอหยุดชะงักกลางอากาศ ทั่วร่างกายของเขาแผ่ซ่านสะท้านไปด้วยความเย็นชาอันหนาวเหน็บ

เธอคิดว่าเขาน่าขยะแขยงขนาดนั้นเลยเหรอ?

เหวินหนิงค่อยๆ ใช้มือพยุงร่างกายตัวเองขึ้นอย่างงุ่นง่าน เธอคลำทางไปจนกระทั่งถึงห้องน้ำ หลังจากนั้นก็เปิดน้ำร้อนเพื่อชำระเรือนร่างที่สกปรกของเธอซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งลวกผิวสีขาวราวกับสำลีของเธอให้กลายเป็นสีแดงสด

เธอเพียงหวังให้มันช่วยลอกผิวหนังทุกชั้นที่เขาเคยสัมผัสออกไปให้หมด!

หลังจากออกจากห้องน้ำ เธอก็ค่อยๆ พาตัวเองไปยังตู้เสือผ้า เธอเพิ่งจะเสียดวงตาเป็นเวลาไม่นานและยังไม่ค่อยที่จะคุ้นเคยกับโลกอันมืดมิดเช่นนี้มากนัก เธอค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ด้วยความอ่อนแรง

เหวินหนิงดึงเสื้อผ้าออกมาสวมและค่อยๆ คลำหาทะเบียนสมรสไปรอบๆ ตามความรู้สึกของเธอ จนกระทั่งเจอเธอจึงกล่าวขึ้นมา "ไปกันเถอะ พวกเราไปสำนักงานเขตกันตอนนี้เลย"

กร็อบ! เจียง ชูหานเผลอบีบข้อนิ้วของเขาอย่างรุนแรง

เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาลุกขึ้นและตรงดิ่งไปยังหญิงสาวข้างหน้าของเขาและคว้าคอเสื้อเธอขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว

"เหวินหนิง! เธอจะทำตัวมีปัญหาไปอีกนานแค่ไหน? ดูจากสภาพเธอตอนนี้แล้ว ถ้าหย่าจากฉันแล้วเธอจะอยู่อย่างไรต่อไป?"

เธอไม่มีอะไรสักอย่างเลย

ผู้หญิงตาบอดที่ไร้ญาติขาดมิตรในเมืองใหญ่อย่างนี้เนี่ยนะ ? แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะมีชีวิตรอดไปได้ ใครกันที่ทำให้เธอตัดสินใจอะไรที่บ้าบิ่นขนาดนี้?

แม้จะได้เผชิญหน้ากับความโกรธของเขา เหวินหนิงกลับสงบนิ่งอย่างผิดปกติ เธอปัดมือของเจียง ชูหานออกไปจากตัวเธอ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความว่างเปล่าราวกับห้วงลึกที่ไม่ไหวติง เธอส่ายหัวและพูดด้วยความหนักแน่น "หึ! ตราบใดที่ฉันไม่ต้องอยู่กับนาย ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น"

ทันใดนั้นเอง เธอก็หัวเราะเบาๆ และส่งเสียงพึมพำ "มันก็สิบปีแล้วนะ..."

"เธอหมายถึงอะไรกันน่ะ?"

"ฉันรู้จักกับนายมาเป็นสิบปี เรารักกันมาเจ็ดปีและแต่งงานกันมาถึงสามปี แต่สุดท้ายสิ่งราคาที่ฉันต้องจ่ายไปจากเวลาพวกนี้ เหอะ! ก็คือการที่เธอเอากระจกตาของฉันไปช่วยผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ แค่นี้ไม่พอแล้วหรือไง?"

เนี่ยแหล่ะคือชีวิตแต่งงานของเธอที่เต็มไปด้วยความบิดเบี้ยวอันต่ำทราม

เธอเบื่อหน่ายเหลือเกินกับความใจดำของผู้ชายคนนี้ ความตายยังจะสิ้นหวังน้อยเสียกว่าการต้องอยู่กับสามีห่วยๆ เธอพอแล้วกับชีวิตแต่งงาน เธอเพียงแค่ต้องการจะออกจากกรงขังแห่งความสิ้นหวังนี้โดยเร็วที่สุด

บรรยากาศรอบตัวของชายคนนั้นเย็นยะเยือกขึ้นมาราวกับน้ำแข็งทันที

"เธอบอกว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องจ่ายงั้นเหรอ? ถ้าไม่อยากให้กระจกตาแล้วทำไมเธอถึงเซ็นยินยอมให้ผ่าตัดตั้งแต่แรก?"

"ฉันมีสิทธิ์เลือกด้วยรึไง" เธอแค่นหัวเราะอย่างขมขื่น นี่ไม่ต้องถามถึงเลยนะว่าเขาเคยคิดว่าเธอเป็นภรรยารึเปล่า

"ให้เรื่องมันจบตรงนี้แหล่ะ ฉันจะแกล้งว่าฉันไม่เคยได้ยินสิ่งที่เธอพูดตั้งแต่เมื่อกี้"

เหวินหนิงระเบิดเสียงหัวเราะ

น้ำเสียงที่เขาทำเหมือนว่าตัวเองให้โอกาสเธออยู่นี่มันช่างน่าขันจริงๆ

"ไม่ล่ะ ฉันจะหย่าวันนี้"

"เหวินหนิง!" เจียง ชูหานตะโกนด้วยความโกรธจนแทบจะกัดฟัน

สายลมแรงพัดจากท่าทีกระฟัดกระเฟียดของเขาระหว่างที่ชายคนนั้นเดินผ่านเธอออกไป เขาพูดกับเธอด้วยความโกรธ "เธอไม่ใช่คนที่จะมีสิทธิ์พูดถึงเรื่องการหย่าอะไรทั้งนั้น"

ปัง! เขากระแทกประตูอย่างรุนแรงและจากไป

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบของเขาค่อยๆ จางลงราวกับจะรีบลี้หนีหายไป

ขาของเหวินหนิงค่อยๆ อ่อนแรงลง เธอทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความหมดแรง ฉากหน้าอันแข็งแกร่งที่เธอสวมไว้กลับถูกฉีกออกและมลายหายไปทันทีเมื่อเหลือเธออยู่เพียงลำพัง