บทที่ 4

ข้อตกลงการหย่าร้างส่งมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากได้รับแฟกซ์แล้ว เหวินหนิงก็ลงชื่อเธออย่างไม่ลังเล ก่อนที่จะลงไปหาเจียงชูหานข้างล่างพร้อมกับเอกสารในมือเธอ

ทว่าข้างล่างกลับไม่มีใครสักคน คนรับใช้บอกกับเธอว่าเจียงชูหานเพิ่งเดินออกไปทางหลังบ้าน

เหวินหนิงใจเสีย วันนี้เธอต้องหย่ากับเจียงชูหานให้ได้ เธอไม่อยากจะรอนานมากไปกว่านี้อีกแล้ว

เธอแฟกซ์ข้อตกลงดังกล่าวไปยังบริษัท เมื่อเลขานุการปลายทางได้เห็นเอกสาร "ข้อตกลงหย่าร้าง" เธอก็ตะกุกตะกัก "คุณนายเล็ก นายน้อยยังไม่เข้าบริษัทเลยค่ะ"

“ถ้าเขาไปถึงเมื่อไหร่ให้เขาเซ็นชื่อทันทีแล้วนำเอกสารข้อตกลงมาเจอฉันที่สำนักงานเขต”

"ได้ค่ะ"

แม้จะเป็นเพียงสัญญาณโทรศัพท์ เหวินหนิงก็รู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นไหลซึมทั่วร่างของเลขา หลังจากวางสายแล้วเธอก็กลับขึ้นไปบนบ้านเพื่อเปลี่ยนชุด

เธอมองตัวเองในกระจก จริงๆ เธอก็สวยนะ แต่อย่างว่าผู้หญิง... มันไม่ใช่เพราะความสวยหรอก มันเพราะผู้ชายไม่ซื่อสัตย์ต่างหาก

ไม่ว่าดอกไม้ที่บ้านจะสวยขนาดไหน ผู้ชายก็ยังสนดอกไม้ริมทางที่เต็มไปด้วยพิษได้อยู่ดี!

....

เธอกะเวลาขับรถไปที่สำนักงานเขตอย่างดี ทว่าเธอรออยู่ที่นั่นถึงสองชั่วโมงเต็มจนสำนักงานเขตกำลังจะปิดทำการ ก็ยังไม่มีใครมาสักคน!

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อกดวิดีโอคอลไปหาเจียงชูหาน

ในที่สุดปลายสายก็รับ เธอรู้ทันทีว่าเขายังอยู่ในห้องประชุมเมื่อเห็นข้างหลังที่มีโปรเจคชั่นฉายภาพอยู่

เหวินหนิงพูดอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่ละอายใจ "ฉันรอนายอยู่ที่สำนักงานเขตมาสองชั่วโมงแล้ว นี่หรือว่านายยังไม่พอใจกับสิทธิ์และเงื่อนไขการหย่าร้างเหรอ?"

นี่คือปลายสาย

จู่ๆ บรรยากาศของห้องประชุมก็นิ่งเงียบไปหมด สายตาทั้งหมดบนโต๊ะประชุมยาวจ้องไปที่เเจียงชูหาน

คุณนายเล็กอยากจะหย่า? แล้วก็ต้องการแบ่งทรัพย์สิน?

เพียงแค่ชำเลืองมองนิดเดียวเท่านั้น เมื่อพบว่าสายตาของเจียงชูหานเปลี่ยนเป็นเย็นชา ทุกคนก้มหน้าก้มตาทันทีราวกับพวกเขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

ทว่าข่าวคราวที่ได้ยินนั้นน่าตกใจจนขนาดที่ทุกคนอกสั่นขวัญแขวนในใจ

"พักกันสักครึ่งชั่วโมง" ชายคนนั้นกล่าวและยืนขึ้น ขณะที่กำลังจับเน็คไทให้เข้าที่ ท่าทีของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาหมดความอดทนเต็มที

ราวกับเขากำลังจะจัดการกับผู้หญิงคนนั้น

ทุกคนมองเจียงชูหานที่เดินออกจากห้องประชุมด้วยความช็อค ทันทีที่เขาออกไปห้องประชุมก็ปั่นป่วนขึ้น "คุณนายเล็กต้องการจะหย่าจริงๆ เหรอ?"

"ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่อ่อนโยนแบบนั้นจะระเบิดอารมณ์ลงขนาดนี้"

"อย่างนี้ไม่เข้าทางผู้ช่วยมู่เลยเหรอ?"

…

บทสนทนาในห้องประชุมยังดำเนินไปอย่างเงียบๆ ในขณะเดียวกัน เหวินหนิงที่อยู่ปลายสายของเจียงชูหานก็เริ่มที่จะหมดความอดทน “นายจะมาถึงเมื่อไหร่?”

"เหวินหนิง!" เจียงชูหานกัดฟัน

เหวินหนิงไม่ได้เกรงกลัวกับท่าทีของเขาและยังพูดต่อ “หรือจะให้ฉันพาเจ้าพนักงานเขตไปหานายถึงออฟฟิศเลยไหม?”

ตราบใดที่เขาไม่กลัวที่จะเสียหน้ามันก็ได้ แต่ทว่าในความเป็นจริงแล้ว เขาเสียหน้ายับเยินหลังจากที่เธอโทรมาพูดเรื่องหย่าต่อหน้าต่อทุกคนในห้องประชุม

เจียงชูหานแค่นยิ้ม "อีกสิบนาทีเจอกัน"

"เอ้อ ฉันเอาสมุดทะเบียนบ้านมาแล้วนะ"

เจียงชูหานนิ่งเงียบ "...."

เหวินหนิงวางสายวิดีโอคอลด้วยความพอใจ

เจียงชูหานมองดูหน้าจอดำของโทรศัพท์ ก่อนที่จะปามันเข้ากับผนังอย่างจัง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกินจะควบคุม

เขาไม่เคยคิดว่าเหวินหนิงจะขอหย่าเลยสักนิด ตอนเช้าที่เธอโวยวายเขาคิดว่าเพราะเธอเพิ่งตื่นและยังไม่มีสติดี แต่ตอนนี้เธอก็ยังทำตัวมีปัญหาอยู่

เธอไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน

....

ในอีกด้านของโทรศัพท์ เหวินหนิงถือสมุดทะเบียนบ้านอยู่ในมือแสดงท่าทีอย่างชัดเจนว่าเธอต้องการที่จะหย่า

เมื่อเจียงชูหานมาถึงและเห็นสมุดทะเบียนบ้านในมือเธอ ความโกรธของเขาก็พุ่งปรี๊ดไปถึงกระหม่อม

โครงหน้าที่ชัดเจนบิดเบี้ยวเล็กน้อยจากความโกรธที่ถูกกระตุ้น

เขาโกรธมาตั้งแต่เช้ายันตอนนี้

....

เหวินหนิงเห็นชายผู้นั้นเดินลงมาจากรถ

เธอมองเขาราวกับมองคนแปลกหน้า แต่อึดใจถัดมาชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาตั้งใจจะมาหย่ากับเธอกลับอุ้มเธอไว้บนบ่าของเขา

"เฮ้ย นี่นายจะทำอะไร" ปัก! สมุดทะเบียนบ้านหล่นลงกับพื้น หน้าปกที่บอบบางของมันฉีกออกเป็นสองข้าง

เธอถูกยัดไปในรถราวกับยัดปุยนุ่น

"เจียงชูหาน ไอ้คนหน้าไม่อาย" เหวินหนิงดึงประตูรถพยายามที่จะเปิดเพื่อลงไป ทว่ามันกลับถูกล็อกไว้หมดแล้ว

ชายหนุ่มแสดงท่าทีเย็นชา เขาคว้าข้อเท้าของเธอและผลักเธอไปยังเบาะหลัง เมื่อคนขับเห็นท่าไม่ค่อยดี ด้วยความตกใจเขาจึงรีบหนีลงจากรถ

เหวินหนิงยังดิ้นด้วยความไม่พอใจ "ปล่อยฉันนะ ไอ้... โอ๊ย เจ็บ" แรงบีบที่กรามของเธอทำให้เธอหายใจติดขัดด้วยความเจ็บปวด