บทที่ 2

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมฉุนกึ้ก

นั่นแหล่ะคือมู่อิน

ชู้รักของเจียงชูหาน ผู้หญิงคนเดียวกันกับที่นำกระจกตาของเธอไป

เหวินหนิงขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ ทว่ายังไม่ทันได้ตะโกนตามคนอื่นมา ชู้รักของสามีพูดขึ้นมาก่อน

"ไม่ต้องร้องตะโกนตามคนอื่นมาหรอก ฉันเอาพวกเขาออกไปหมดแล้ว" น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในชัยชนะอย่างมาก

"เธอมาทำอะไรที่นี่อีก" น้ำเสียงของเหวินหนิงหยาบกระด้าง

เธอไม่เหลืออะไรสักอย่าง จะมีอะไรที่ผู้หญิงคนนี้ต้องการอีก？

มู่อินดูไม่ยี่หระกับท่าทีของเธอเลยสักนิด เธอเพียงเม้มริมฝีปากแล้วแค่นยิ้ม ก่อนจะพูดอย่างรวดเร็ว "แน่นอนล่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อจะบอกข่าวบางอย่างกับเธอ โอ้ แล้วก็ยังมีข่าวร้ายอีกด้วยสิ"

เหวินหนิงนิ่งเงียบและครุ่นคิด "......"

"เธอท้องอยู่"

ท้อง!？

ได้ยินดังนั้น เหวินหนิงถึงกับหน้าซีดทันที！

เห็นสีหน้าของเหวินหนิงแล้ว มู่อินยิ้มด้วยความพึงพอใจ "และแน่นอนว่าหานเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะมีเด็กคนนั้น เพราะฉันก็กำลังท้องอยู่เหมือนกันไงล่ะ"

มู่อินก็ท้องงั้นเหรอ？

ม่านตาของเหวินหนิงแคบลงด้วยความขุ่นมัว คำพูดดังกล่าวพังทลายจิตใจที่สงบของเธอไม่เหลือชิ้นดี

เจียงชูหาน เขาทำถึงขนาดนี้ได้ยังไงกัน?

ใบหน้าเล็กที่ไร้ซึ่งสีเลือดฝาดก็ซีดลงไปอีก ร่างกายของเธอที่อยู่บนรถเข็นวีลแชร์สั่นอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ

เหวินหนิงกำหมัดแน่นแต่ยังรั้งมือไว้ เธอรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้มาเพียงเพื่อโอ้อวด แค่นี้ชีวิตเธอก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว และเธอไม่อยากเสียศักดิ์ศรีไปกับคนพวกนี้อีกแม้แต่นิดเดียว

แม้จะโกรธจนตัวสั่น เธอหายใจเข้าลึกๆ พยายามที่จะสงบสติอารมณ์ “เป็นอย่างงั้นแน่เหรอ? ฉันขอหย่ากับเขาไปแล้วนะ แต่เขาไม่เห็นจะยอมหย่าสักที”

หญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลนั้นตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดของเหวินหนิง

เหวินหนิงเห็นท่าทีกระสับกระส่ายของเธออย่างชัดเจน

รอยยิ้มเยาะปรากฎที่มุมปากของเธอ “นี่ขนาดเธอทั้งเอากระจกตาฉันไป แล้วไงล่ะ? หรือกระทั่งท้องแล้วไงล่ะ？ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เต็มใจจะมอบตำแหน่งคุณนายเจียงให้กับเธอล่ะมั้ง”

ที่เธอพูดแบบนี้ไม่ใช่เพราะเธอยังแคร์เจียงชูหานหรอกนะ เพียงแต่เธอไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้มาเหยียบย่ำเธออีกต่อไป

แม้ว่าเธอตัดสินใจที่จะจบทุกอย่างกับเจียงชูหานแล้วก็ตาม

หรือแม้จะต้องมาประจัญหน้ากับการยั่วยุของผู้หญิงคนนี้ในตอนนี้ เธอก็ยังคงไม่สะทกสะท้าน

"เหอะ! เธอพูดมากเกินไปนะกับอีแค่อยากจะบอกฉันว่าเขายังรักคุณอยู่งั้นสินะ? แต่เหวินหนิง เธอลองถามตัวเองหน่อยสิ ว่าหากเขารักเธอจริง ทำไมเขาถึงขอกระจกตาของเธอโดยที่ไม่บอกอะไรเธอสักคำ"

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของมู่อินแปรเปลี่ยนเป็นความโล่งใจและความภาคภูมิใจในชัยชนะ

เสียงหัวเราะของมู่อิน...ช่างเสียดแทงหัวใจมากเหลือเกินและฉีกหน้าของเหวินหนิงเป็นชิ้นๆ ไม่เหลือซาก

คำพวกนี้แทงใจดำเธออย่างหนักโดยไม่ต้องสงสัย ใช่ มู่อินพูดถูก

หากเจียงชูหานรักเธอจริง เธอคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้

ความสัมพันธ์สิบปีของพวกเขาจบลงอย่างรวดร้าวสาหัส

ไม่รู้ว่ามู่อินนั้นได้จากไปตั้งแต่เมื่อไหร่

เหวินหนิงยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน

ควันหนาค่อยๆ ปกคลุมเธอจนสำลักน้ำตาไหล เมื่อเธอตั้งสติได้นั้น ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความกลัว

เธอหมุนรถเข็นไปยังประตู

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ทุกทีที่เธอเคลื่อนตัวไป สิ่งต่างๆ รอบตัวต่างตกลงมากระแทกกับพื้นเสียงดังหลายครั้งเข้าก็ทำให้เธอหลงทางอย่างสิ้นเชิง

“แค่ก แค่ก แค่ก…”

เหวินหนิงนั่งลงบนพื้น ดวงตาว่างเปล่าเบิกกว้างอย่างสิ้นหวัง เธอกลั้นหายใจจากอาการเจ็บคอจากควันหนา

ใบหน้าเล็กที่ซีดเซียวเต็มไปด้วยความกลัว

ในขณะเดียวกันนั้น เสียงดังสนั่นดังขึ้นมาจากนอกประตู

"นายน้อยทำกันขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย เขาถึงกับอยากเผาภรรยาของเขาทั้งเป็นเนี่ยนะ รีบโทรหารถดับเพลิงเร็ว"

"หุบปาก พวกเราต้องแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"

ข้อมูลที่เธอได้ยินจากคำพูดนั้นถึงกับทำให้เธอเลือดขึ้นหน้า!

เจียงชูหานอยากให้เธอตายงั้นสินะ?

ความสิ้นหวังครอบงำเธอจนหมดสิ้น เธอสิ้นเสียแม้แต่ความกล้าที่จะหนี ความตาย... คงเป็นเพียงทางออกเดียวที่จะเยียวยาเธอ

ควันค่อยๆ หนาขึ้น

ลมหายใจของเหวินหนิงค่อยๆ ติดขัด เธอไม่ได้ร้องไห้ตอนที่เธอจับได้ว่าสามีของเธอและเลขาของเขาเป็นชู้กัน

เธอไม่ได้ร้องไห้แม้ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมาในโรงพยาบาลและหวาดกลัวสุดขีดกับความมืดมิดจากการตาบอด!

ทว่าตอนนี้ เมื่อเธอรู้ว่ามู่อินกำลังตั้งครรภ์ และเจียงชูหานต้องการเผาเธอและลูกในท้องทั้งเป็นโดยไม่ได้แม้แต่จะคิดถึงความรักความสัมพันธ์ตั้งสิบปีของพวกเขา เธอก็ร้องไห้ออกมา

คลื่นความร้อนแผ่ถึงตัวเธอ มันค่อยๆ เผาผิวหนังของเธอทีละนิดทีละนิด “กรี๊ด....” เสียงกรีดร้องโหยหวนดังทั่วคฤหาสน์ราวกับเสียงของวิญญาณร้าย

ในขณะที่ไฟกำลังกลืนกินเผาร่างเธออยู่นั้น เหวินหนิงหวังเพียงหากย้อนเวลากลับไปได้จะต้องไม่มีเจียงชูหานอยู่ในโลกของเธออีกต่อไป