9: ทำความสะอาดครั้งใหญ่ [1]

จื่อหลินยืนเท้าสะเอวมองบ้านด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง งานใหญ่ งานหนัก และงานช้าง เพราะบ้านหลังน้อยที่เกือบจะผุพัง ทั้งรกและสกปรกมากเหลือเกิน กลิ่นอับผสมกับกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่ออกมาจากห้องของสามี เล่นเอานางต้องดึงเอาแมสมาสวม ไม่รู้ว่าใช้ชีวิตอยู่กันไปได้อย่างไร ถ้าหากจะโทษก็คงจะโทษความเห็นแก่ตัวของตนเองกระมัง

ทั้งบ้านตอนนี้ก็มีเงินเพียงแค่ไม่ถึงตำลึงนับว่าดีแล้วที่นางได้กลับมาพร้อมกับของวิเศษ ฉะนั้นเรื่องเงินจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับครอบครัว หากมีของวิเศษแล้วนางก็สามารถต่อยอดได้อีกเยอะ

หญิงสาวยื่นนิ่งอย่างใช้ความคิด ตนเองควรเริ่มจากตรงไหนก่อนดี เพราะไม่ว่าจะมองไปตรงไหน ก็มีสภาพไม่ต่างกันเลยสักที่ ก่อนจะตัดสินใจได้ว่านางควรจะเริ่มจากห้องของสามีก่อน

หญิงสาวเข้ามาในห้องนอนเหมาเสี่ยวถงแล้วจึงได้เรียกไอแพดขึ้นมาพร้อมกับฉายภาพแอปพลิเคชันต่างๆ บนอากาศ เพื่อให้เจ้านายของมันได้เลือกหาสิ่งที่ต้องการจือหลินเปิดระบบชอปปิงขึ้นมา จากนั้นนางจึงได้เลือกหาสิ่งของที่ต้องการ

“อืม... คงต้องเอาพวกอุปกรณ์ทำความสะอาด และก็สเปรย์น้ำหอมออกมาก่อน” เมื่อนางได้สิ่งของที่ต้องการ ก็รีบเก็บไอแพดลงไปทันที เพราะกลัวว่าบุตรชายตัวน้อยจะมาเห็น

จือหลินลงมือทำความสะอาดครั้งใหญ่ ของส่วนมากใช้การต่อไปไม่ได้ก็เก็บทิ้งไปให้หมด ทั้งผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม หมอน ของที่พอจะใช้ได้ก็คงจะเป็นเตียงไม้กระมัง ร่างบางทั้งปัดกวาดขัดถูจนสะอาดเอี่ยม เสร็จจากห้องของสามีก็ไปทำห้องอเนกประสงค์ด้านนอกต่อ

ย้อนอดีตมาได้แค่วันเดียวเหมือนมาออกรบอย่างไรอย่างนั้น แม้บ้านจะหลังเล็กแต่งานก็ไม่ได้เล็กตามไปด้วยเลย ร่างบางวิ่งวุ่นไปจนทั่วบ้านผ่านไปสองชั่วยาม (4 ชั่วโมง) บ้านหลังน้อยก็สะอาดเอี่ยมกลิ่นหอมฟุ้ง ด้วยสเปรย์กลิ่นดอกไม้ยี่ห้อดัง

ห้องของบุตรชายนางเลือกของตกแต่งให้ดูน่ารักเป็นพิเศษ จือหลินอยากจะทดแทนให้เสี่ยวหลงที่นางไม่ได้ดูแลและให้ความรักกับบุตรชายในชาติก่อนมากพอ ปล่อยให้เด็กที่สดใสร่าเริงต้องกลายเป็นเด็กน้อยขาดความรัก มารดาจากไปไม่นานบิดาก็มาตายจาก สุดท้ายเขาซึ่งเป็นเพียงเด็กน้อยห้าหนาวก็ต้องออกเร่ร่อนเป็นขอทาน

เหตุใดนางถึงได้เป็นสตรีชั่วถึงเพียงนี้นะ เสี่ยวหลงน้อยน่ารักถึงเพียงนี้ นางก็ยังทำร้ายเขาได้ลงคอแม้แต่สามีที่รักนางจนวินาทีสุดท้ายของเขาก็ยังไม่แม้แต่จะปริปากกล่าวโทษนางสักคำ ต่อไปนี้ข้านี่แหละจะเป็นคนมอบความรักให้พวกท่าน และจะเลี้ยงดูพวกท่านโดยไม่ต้องลำบากอีก

จือหลินนำที่นอนแบรนด์ดังทำจากยางพาราแท้ออกมาวางลงบนเตียงไม้ ไม่พอนางยังเอาท็อปเปอร์ที่มีความหนาและนุ่มเป็นพิเศษวางทับไปอีกชั้น เสี่ยวหลงของนางจะได้นอนที่นอนนุ่มสบายที่สุด ยามค่ำคืนก็คงจะมียุงเยอะ จึงเอามุ้งออกมากางเพิ่มให้อีก สุดท้ายก็หมอนข้าง หมอนหนุนอีกสองใบ ผ้าห่ม จัดเรียงไว้อย่างสวยงาม ด้านนอกหญิงสาวนำผ้าม่านแบบหนาและมีคุณสมบัติป้องกันแสงแดด ปิดไว้จนรอบห้องของบุตรชาย กลางวันยามแดดส่องจะได้ไม่ร้อนมาก

“บ้านหลังแค่นี้ก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย” กว่าจะทำความสะอาดเสร็จทุกซอกทุกมุม ก็ถึงเวลาอาหารกลางวันพอดี ไม่รู้ว่าสองพ่อลูกจะหิวหรือยัง หากทำตอนนี้ก็คงจะต้องรอนาน เอาเป็นว่าคงต้องเอามาจากของวิเศษเหมือนเดิม

หญิงสาวเลือกอาหารง่าย ๆ ออกมาสองสามอย่าง มื้อนี้เป็นอาหารง่าย ๆ ไปก่อน ข้าวสวย ไข่ตุ๋น และก็ไข่พะโล้ ทั้งหมดนี้จึงเป็นอาหารที่หญิงสาวเลือกมา จากนั้นจัดอาหารใส่ถ้วย ก่อนจะนำไปให้สามีและบุตรชายที่ห้องนอน

แต่พอเปิดประตูเข้ามาจือหลินก็เกือบหลุดขำออกมา เมื่อบุตรชายตัวน้อยทำหน้าที่ดูแลท่านพ่อเป็นอย่างดี เพื่อรางวัลที่มารดาจะให้ เหมาเสี่ยวถงถูกบุตรชายห่มผ้าให้จนถึงคอ และยังยัดขอบผ้าห่มไว้ใต้ร่างบิดา ดู ๆ ไปแล้วก็เหมือนมัมมี่อย่างไรอย่างนั้น

ดูเหมือนว่าเสี่ยวหลงน้อยจะลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้คือหน้าร้อน ครั้นเมื่อมองไปที่หน้าเหมาเสี่ยวถงก็พบว่าอีกฝ่ายเหงื่อออกท่วมเต็มหน้าไปหมด เห็นแล้วก็อดนึกสงสารเขาไม่ได้ อีกทั้งสายตาของเสี่ยวหลงยามที่จ้องมองบิดาตาไม่กะพริบนั่นสิ บ่งบอกว่าเขาทำตามคำสั่งของนางมิได้ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด

แม่ให้ดูลูกก็ดูจริง ๆ ไม่คลาดสายตาเลยสักนิด