8: กำจัดเหา [2]

“ท่านพ่อเงียบไปแล้วขอรับ” เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงตอบรับจากบิดา เสี่ยวหลงจึงได้ก้มหัวลงให้มารดาจัดการกับเหาบนหัวเขาต่อ ถ้าการทนเจ็บตัวสักหน่อยให้ท่านแม่หวีมันออกให้ แลกกับการที่เขาจะได้ไม่ต้องทนคันไปทั้งหัวเขาก็ยอม

จือหลินพยักหน้า จากนั้นก็จัดการอาบน้ำกำจัดเหาให้บุตรชายอย่างเมามัน ทั้งขัดตัวและสระผม ดูเหมือนเสี่ยวหลงของนางจะชอบมากทีเดียว เอาแต่พูดว่าหอมๆ ไม่หยุด ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนนางใจร้ายกับบุตรชายที่น่ารักเช่นนี้ไปได้อย่างไรกันนะ ต่อไปนี้แม่จะทำให้เจ้ามีแต่เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มที่สดใสเอง

“ท่านแม่ขอรับ ผงสีขาวนี่คืออะไร หอมมากเลยขอรับ” ไม่เพียงแค่หอมเหมือนดอกไม้ แต่มันยังเย็นสบายตัวมากอีกด้วย

“สิ่งนี้เรียกว่าแป้งเย็นจ้ะ” เมื่ออาบน้ำทาแป้งให้เสี่ยวหลงเสร็จ ก็นำผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้พอหมาด แล้วจึงให้ใส่ชุดใหม่ที่นางนำมาด้วย จะว่าไปบุตรชายนางก็หล่อเหลาเหมือนกันนะเนี่ย โตขึ้นพนันได้เลยว่าหัวกระไดไม่มีวันแห้ง

“ท่านแม่ให้ชุดใหม่ข้าหรือขอรับ” เด็กน้อยกระโดดโลดเต้น ดีใจที่ได้รับชุดใหม่ เขาใส่ชุดเดิมมาหลายเดือนแล้ว เดิมทีมีสองชุดไว้ผลัดเปลี่ยนแต่เมื่อไม่นานมานี้เขาทำขาดในตอนที่เข้าป่าไปเก็บฟืน มันขาดเสียจนไม่สามารถนำมาปักชุนได้อีกจึงจำใจต้องทิ้งไป พอเหลือชุดเดียวเขาจึงต้องนำมันซักในตอนกลางคืน ส่วนตนเองก็คลุมผ้าห่มตอนนอนเพื่อแก้ขัดไปก่อน

“เสี่ยวหลงชอบหรือไม่”

“ชอบขอรับ” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก ดีใจที่ตนเองได้ชุดใหม่ มันทั้งมีกลิ่นหอมใส่แล้วสบายตัว และที่สำคัญเป็นของชิ้นแรกที่มารดาให้เขาด้วย ชุดนี้จะต้องดูแลไว้เป็นอย่างดี

“เสี่ยวหลงอย่างมัวแต่ยืนยิ้ม รีบเก็บของตามแม่มาเร็ว ท่านพ่อยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย” ไม่รู้ว่าบุตรชายเป็นอะไร นางเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมขยับเอาแต่ยืนยิ้มอยู่เช่นนั้นอยู่นานสองนาน หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาให้กับความลุกลี้ลุกลนรีบเก็บของวิ่งตามมารดาเข้าบ้านไป

หลังจากที่เอาของเข้ามาเก็บภายในกระท่อมหลังน้อยเสร็จ ร่างบางจึงเข้าไปตักข้าวต้มหมูสับหนึ่งถ้วย พร้อมกับไข่ตุ๋น เพื่อจะได้ป้อนให้กับสามีที่นอนรอในห้อง แต่ก่อนจะเข้าไปจือหลินได้ยื่นผลส้มลูกใหญ่ให้กับเสี่ยวหลงสองลูก เอาไว้ให้เขากินเล่นระหว่างรอป้อนข้าวคนป่วย

จือหลินวางถาดถ้วยข้าวไว้ข้างเตียง ก่อนจะยกตัวเหมาเสี่ยวถงให้นั่งพิงหัวเตียง โดยมีเสี่ยวหลงบุตรชายแสนน่ารักและรู้หน้าที่ช่วยท่านแม่จับท่านพ่อนั่ง ด้านเหมาเสี่ยวถงไม่กล้าสะบัดตัวแรงเพราะกลัวว่าจะโดนบุตรชายเข้า เขาจึงได้แต่ทำตัวนิ่งให้จือหลินจัดการ

ชายหนุ่มเอาแต่จ้องมองไปที่บุตรชาย ที่กำลังแกะผลส้มกินอย่างละเมียดละไมค่อย ๆ ละเลียดชิมทีละนิด เพราะกลัวว่ามันจะหมดเร็วจนเกินไป

เสี่ยวหลงไปเอามาจากที่ใด ใครๆ ก็รู้ว่าผลส้มเป็นผลไม้ราคาแพง ซึ่งคนจนอย่างพวกเขาไม่มีทางที่จะได้กินมันอย่างแน่นอน ในตอนที่เขากำลังจะอ้าปากขึ้นถามเรื่องผลส้ม กลับมีข้าวต้มหมูสับหอมๆ ส่งเข้าปากเขาแทน มันทั้งนุ่มกลมกล่อม ข้าวเต็มเม็ดเต็มหน่วยไม่ใช่เพียงแค่น้ำต้มข้าวอย่างที่เขาได้กินเป็นประจำ

เพราะทนหิวมาหลายวันทำให้เขาไม่พูดไม่จา ยอมเสียหน้ากินอาหารที่ภรรยาป้อนให้จนหมดถ้วย จือ

หลินจัดการเช็ดปากแล้วส่งน้ำดื่มให้สามี แค่เห็นว่าเขายอมกินข้าวที่นางทำให้ก็รู้สึกดีมากแล้ว ในคราแรกคิดว่าเขาจะมีทิฐิไม่ยอมรับสิ่งใดจากนาง เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว

หญิงสาวเห็นว่าเหมาเสี่ยวถงเอาแต่มองบุตรชายกินผลส้มไม่วางตา นางจึงคิดว่าเขาคงอยากจะกินด้วยเช่นกัน จึงได้รีบปอกเปลือกส้มดึงใยออกให้เสร็จสรรพ จากนั้นได้ยื่นมันจ่อไว้ที่ปากของชายหนุ่ม รอให้เขาอ้าปากรับมันไป

“ท่านไม่กินหรือเจ้าคะ ข้าเห็นนั่งมองลูกอยู่นานแล้ว” พอเขาเอาแต่เงียบไม่ยอมอ้าปากรับ นางจึงถามออกไปอย่างสงสัย สิ่งที่นางคิดไม่ใช่หรอกหรือ แล้วเขาต้องการอะไรกันล่ะ

“เจ้าไปเอาของพวกนี้มาจากที่ใด ทั้งผลส้ม ข้าว หมู และไข่ ของราคาแพงพวกนี้คงไม่ได้ไปขโมยของผู้ใดมาหรอกนะ” เหมาเสี่ยวถงหรี่ตามองภรรยาอย่างจับผิด ทั้งบ้านมีเงินอยู่ไม่ถึงสิบอีกแปะ ไม่พอซื้อผลส้มหนึ่งลูกด้วยซ้ำ แต่ที่เขาเห็นนางถือเข้ามามันมีมากกว่าห้าลูก อีกทั้งข้าวที่เต็มเม็ดเต็มหน่วย ชาวบ้านตาดำๆ ได้กินเพียงข้าวชั้นเลวเท่านั้น ไข่นั้นก็ด้วยไม่มีบ้านใดกินไข่วันหนึ่งหลายฟองกันหรอก มันสิ้นเปลืองมากเกินไป

“ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดแน่นอนเจ้าค่ะ เอาไว้ให้อะไรลงตัวมากกว่านี้ข้าจะบอกทุกอย่างกับท่านเอง ขอเวลาข้าสักนิดนะเจ้าคะ” เอาไว้ให้เขาใจเย็นลงมากกว่านี้ นางค่อยบอกเขาก็แล้วกัน

“สตรีร้ายกาจเช่นเจ้าจะทำเรื่องดี ๆ เป็นด้วยหรือ” พูดเพียงแค่นั้นเหมาเสี่ยวถงก็ได้ค่อย ๆ ไถลตัวลงนอน ถึงช่วงล่างเขาจะไม่มีความรู้สึกใช้งานไม่ได้ แต่ช่วงบนเขายังสามารถขยับได้อยู่เพียงแค่ว่าไม่มีแรงมากพอที่จะออกแรงทำอะไรได้มากกว่าการขยับตัวเล็กน้อยหลังจากที่นอนลงได้แล้วเหมาเสี่ยวถงก็แกล้งหลับไม่สนใจภรรยาอีก

“เสี่ยวหลง เจ้าอยู่เล่นเป็นเพื่อนท่านพ่อก่อนนะ แม่จะไปจัดการอะไรสักหน่อย” เมื่อเห็นว่าสามีไม่ต้องการสนทนากับนางอีก หญิงสาวจึงใช้โอกาสนี้คิดจะออกเดินสำรวจบ้านสักหน่อย ดูแล้วคงจะต้องทำความสะอาดครั้งใหญ่

“ขอรับท่านแม่” ไม่ว่าท่านแม่ให้ทำอะไรเขาก็ทำได้หมด แค่ให้อยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อ งานสบายเช่นนี้เสี่ยวหลงทำได้อยู่แล้ว

“ดีมาก หากเสี่ยวหลงทำดีแม่จะมีรางวัลให้”

“จริงหรือขอรับ ท่านแม่ไม่ต้องห่วงลูกจะดูแลท่านพ่ออย่างดี” แค่คิดว่าจะได้รางวัลจากมารดาเจ้าเด็กน้อยก็ตาลุกวาวแล้ว ตื่นเต้นเหลือเกินท่านแม่จะให้อะไรเขาน้า