จุดเริ่มต้นของโรคระบาด 1

เมื่ออวิ๋นรุ่นและหานฉงหรงเดินออกมาที่หน้าประตูเรือนก็เห็นเพียงหลีรั่วกับเหวินซิ่วที่ยิ้มต้อนรับพวกเขาอยู่ หานฉงหรงลอบเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายที่บริเวณจอนผมและหน้าผากเกลี้ยงเกลาของชายหนุ่มคนสนิทอวิ๋นรุ่นคล้ายไปเผชิญสมรภูมิอันหนักหนา เมื่อหันไปมองบุรุษสูงศักดิ์ข้างๆ เป็นเชิงถามก็ไม่ได้รับคำตอบอันใด

“ท่านอ๋อง พวกท่านจะออกไปข้างนอกหรือ ให้พวกกระหม่อมติดตามรับใช้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เหวินซิ่วยิ้มเอ่ย

“ไม่เป็นไร ร้านค้าในตลาดใกล้ๆ แค่นี้ พวกเราไปกันเองได้ พวกเจ้าเหนื่อยมามากแล้ว ไปพักผ่อนเถิด” ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ จากนั้นจึงเดินนำหน้าก้าวออกจากประตูจวนด้วยอารมณ์ดีอย่างยิ่ง

ทั้งสองตรงไปยังร้านขายแพรพรรณขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองจี๋หลิน หานฉงหรงบอกว่าที่นั่นเถ้าแก่เนี้ยหัวคิดทันสมัยกว่าใคร จำหน่ายเสื้อผ้าสำเร็จรูปเอาไว้รับรองเผื่อมีกรณีที่มีลูกค้าที่ไม่คาดฝันเช่นนี้ ตอนที่นางอยู่ที่นี่เคยลองซื้อไปชุดหนึ่ง พบว่าเนื้อผ้าไม่เลว อีกทั้งยังบำรุงรักษาและอบร่ำให้หอมสะอาดพร้อมสวมใส่ทันทีอยู่เสมอ ซึ่งอวิ๋นรุ่นได้เห็นเองกับตาก็พบว่าเป็นเรื่องจริง พอนางเลือกได้ชุดสีเขียวไล่สีอ่อนเข้มอย่างพิถีพิถันมาชุดหนึ่ง