นายหญิงของจวนเป่ยหนานที่แท้จริงคือ...1

หานลู่สนทนากับหานฉงหรงต่อจากนั้นอีกครู่หนึ่งก็ผละไปหาหย่งเยี่ยที่กำลังเล่นว่าวอยู่บริเวณลานกว้าง ท่าทีสนุกสนานร่วมไปกับเด็กชายช่างผิดกับท่าทีเมื่อครู่ราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ นางส่ายหน้า ก่อนกลับไปยังเรือนของตน หยิบเกาลัดกองใหญ่ที่ให้ข้ารับใช้เก็บมาสดๆ นำมาแกะเปลือกนอกต้มจนสุกแล้วค่อยแกะเยื่อเปลือกเพื่อทำเกาลัดเชื่อมเพิ่มเติม

เกาลัดต้มสุกเปลือกนิ่มแกะได้ง่าย เพียงใช้มีดเล็กผ่าเล็กน้อยก็ได้เนื้อเกาลัดสีเหลืองอร่ามจำนวนหนึ่ง ขณะที่กำลังหยิบเกาลัดลูกใหม่มาปอก ก็เห็นมือข้างหนึ่งมาหยิบเกาลัดแกะเปลือกกินก่อนนั่งลงข้างๆ หานฉงหรงเอ่ยโดยไม่ได้หันมามอง “ท่านอ๋องเสวยเกาลัดเชื่อมมากขนาดนั้นแล้วยังมาเสวยเกาลัดนี้อีกหรือเพคะ”

“ของในจวนข้า ข้าอยากกินเมื่อใดก็ย่อมได้” เขาว่าอย่างอวดดื้อถือดี และตอกย้ำความคิดนั้นด้วยการเอาเกาลัดเข้าปากอีกเม็ด นางทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ถ้าหานลู่ผู้นั้นมาเห็นท่าทีเยี่ยงอันธพาลน้อยของเขาในตอนนี้ยังจะชมชอบลงอีกหรือไม่ “องค์หญิงเสด็จกลับแล้วหรือเพคะ”

อวิ๋นรุ่นพยักหน้า “กลับไปเสียได้ก็ดี”

หานฉงหรงกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ อึดใจหนึ่งจึงถามต่อ “วันนี้ลมอันใดหอบนางมาเล่