ย้อนเวลามายุค 80

“ตายเพราะถูกพี่สาวผลักตกน้ำอย่างนั้นหรือ”

หลิวตานที่ในตอนนี้คือร่างวิญญาณของอลิสพึมพำแผ่วเบา หลังจากได้รับความทรงจำของร่างเดิม อย่างน้อยมันก็ช่วยเธอได้มาก แต่ความทรงจำที่ได้รับทำให้เธอได้แต่สบถด่าสวรรค์ลำเอียง เพราะชีวิตของร่างนี้มันโหดร้ายมากอายุเพียงสิบสองแต่ถูกใช้งานยิ่งกว่าทาสเสียอีก ร่างกายผอมบางและขาดสารอาหารรุนแรงยิ่งกว่าเธอชาติก่อนเสียอีก

หลิวตานคือลูกสาวคนโตของบ้านรอง เป็นหลานคนที่สามของตระกูลหลิวแต่ไม่ใช่หลานรัก หลิวอี้ผิงหลานสาวคนโตของบ้านเป็นคนเอาแต่ใจ ถูกตามใจจนเสียคนและคิดว่าตัวเองคือเจ้าหญิงของบ้าน การที่อีกฝ่ายกล้าลงมือกับน้องสาวคนนี้เพียงเพราะอีกฝ่ายคิดว่าหลิวตานมีใบหน้าที่สวยเกินไป 

“ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว!”

เธอสถบออกมาอย่างหัวเสีย ชีวิตของร่างเดิมช่างน่าสงสารเสียจริง ในสายตาคนอื่นจะเห็นว่าพี่น้องบ้านรองมอมแมมแต่คนในบ้านรู้ดีว่าบ้านรองหน้าตาดีทั้งบ้าน ความอิจฉาริษยาทำให้อีกฝ่ายกล้าลงมืออีกทั้งที่หลิวตานไม่ใช่หลานรัก ตายไปก็ไม่ทำให้ครอบครัวเสียใจ พวกเขาเห็นชีวิตคนอื่นไร้ค่าจริง ๆ อลิสขมวดคิ้วยิ่งอ่านความทรงจำของร่างเดิมยิ่งรู้สึกอึดอัดใจ

ตระกูลหลิวเป็นตระกูลใหญ่อาศัยในหมู่บ้านเล่อซางเกือบครึ่งหมู่บ้านได้ แต่บ้านสายหลักคือสายของปู่หลิวตาน อีกฝ่ายมีลูกชายสี่คนลูกสาวคนเล็กอีกหนึ่งคน บ้านของหลิวตานเป็นบ้านที่เรียกได้ว่าหลานชังสุด ๆ เพราะปู่กับย่าก็ไม่เคยรักลูกชายคนรองเลยและยังลำเอียงเข้าบ้านใหญ่สุดๆ

โดยอ้างว่าลูกชายคนรองเป็นบ้านที่ให้กำเนิดลูกสาวที่ไร้ประโยชน์ตั้งสองคน ลูกชายคนเดียวยังสติไม่สมประกอบ ต่อหน้าผู้เป็นลูกชายย่าหลิวทำดีกับครอบครัวของลูกชายที่เป็นทหารมาก แต่ลับหลังกลับเป็นอีกอย่าง 

โชคร้ายที่แม่ของเธอเข้าไปช่วยไม่ทัน อลิสจึงได้เข้ามาอยู่ในร่างและเป็นช่วงที่พาลูกสาวขึ้นจากน้ำพอดี จึงไม่รู้เลยว่าลูกสาวคนโตของหล่อนนั้นตายไปแล้ว 

คนที่รู้ว่าใครผลักหลิวตานจมน้ำ ก็คือเจ้าตัวที่เห็นสายตาสะใจของเด็กคนนั้น ในตอนที่ถูกพาตัวกลับมาที่บ้านอลิสยังไม่ได้หมดสติและยังจำเสียงของย่าเจ้าของร่างได้ 

‘โง่เง่า! ฉันบอกให้ไปซักผ้าแต่ลูกสาวของแกกระโดดลงไปเล่นน้ำแล้วบอกป่วย เหอะ! จอมล้างจอมผลาญจริง ๆ สู้หลานชายของฉันก็ไม่ได้’ 

และเสียงอาเล็กของบ้านที่บอก ‘แม่คะ ฉันว่าไม่ต้องให้ข้าวพวกมันกินดีกว่าค่ะวันนี้ ดูสิเสื้อผ้าฉันยังไม่ได้ซักพรุ่งนี้ฉันจะได้ใส่ตัวไหนไปโรงเรียนกัน!’ 

‘พี่ขอโทษจ้ะ ลูกสาวของพี่ตกน้ำพี่เป็นห่วงเลยรีบกลับ เดี๋ยวพี่จะรีบไปซักตอนนี้’ จ้าวเหม่ยผู้เป็นแม่รีบบอกก่อนออกจากบ้านไปซักผ้าให้น้องสามี 

และนั่นคือสติที่อลิสรับรู้ตอนเข้ามาอยู่ในร่างของหลิวตาน ก่อนหลับไปอีกรอบด้วยความเหนื่อยล้า  

แม่ของสามพี่น้องนี้เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอมาก ยอมให้บ้านใหญ่กดขี่รังแกเพราะไม่อยากให้สามีที่ไปทำงานไกลบ้านต้องเป็นห่วง ไหนจะไม่อยากให้ลูกต้องโดนทำร้ายไปด้วย บอกได้คำเดียวว่าอลิสโมโหมาก มารดาที่แสนอ่อนแอที่แม้กระทั่งปกป้องลูก ๆ ตัวเองไม่ได้ทำให้เธอหงุดหงิด

แม้ชาติก่อนมารดาจะเป็นเมียนอกสมรสอย่างไม่ตั้งใจ แต่หล่อนก็พยายามปกป้องเธอตลอดจนกระทั่งอายุสิบขวบ หากเธอไม่ป่วยตายจากไปก่อนเธอก็คงไม่ถูกส่งมายังดาวรกร้าง แม้อโรม่าจะไม่มีอำนาจเหมือนภรรยาหลวง แต่เธอก็ปกป้องแก้วตาดวงใจจนลมหายใจสุดท้าย

แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องยอมรับแล้วว่าตัวเองเกิดใหม่มาอยู่ในร่างของลูกสาวคนโตของบ้านรอง และต่อไปนี้เธอคือหลิวตาน!

         “และนี่คือ...” 

หลิวตานหลุดจากภวังค์ความคิดหันไปมองกระดานบางอย่างที่ปรากฏตรงหน้า หรือมันจะเป็นโฮโลแกรมในอนาคตที่ตามติดมาด้วย? แต่ทำไมมันถึงได้แปลกตาและไม่มีเครื่องมือสื่อสารที่บอกว่าเป็นโฮโลแกรมเลย 

‘ยินดีต้อนรับผู้โชคดีที่ได้รับเลือกเข้าสู่ระบบ โปรดกดตกลงเพื่อเลือกระบบ’ 

“ฮะ”  

เธอไม่ได้ตกใจที่มันพูดได้เนื่องจากในโลกสหพันธ์นั้นเทคโนโลยีต่าง ๆ ถูกพัฒนาจากทั่วโลก บางทีมันอาจเป็นสิ่งที่ติดตามเธอมาจากที่นั่นก็เป็นได้ แต่สิ่งที่ตกใจก็คือผู้โชคดีที่ระบบบอกและมีเพียงระบบทำฟาร์มให้เลือกทำเท่านั้น!