ระบบทำฟาร์ม

‘ระบบติดตั้งสำเร็จ ยินดีด้วยท่านได้เลือกระบบทำฟาร์ม เราขอให้ท่านโชคดี’ 

ดะ เดี๋ยวสิ! 

นิ้วของเธอยังยกค้างและยังไม่ได้เลือกอะไรสักอย่างเลย ทำไมถึงเป็นระบบทำฟาร์มไปได้! แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรเธอต้องหันมามองระบบทำฟาร์มที่มันเอ่ยบอก 

‘การใช้งานระบบเพียงแค่ทำภารกิจตามที่ระบบมอบหมายให้สำเร็จก็สามารถนำมาแลกรางวัลได้ หนึ่งภารกิจหนึ่งของรางวัล ของรางวัลเป็นความลับต้องสุ่มเพื่อลุ้นรางวัล ยกเว้นบางภารกิจที่จะมีรางวัลให้อยู่แล้ว โปรดทำภารกิจให้เสร็จสิ้นไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถทำภารกิจอื่นต่อได้’

หลิวตานอ่านรายละเอียดตรงหน้าก่อนที่มันจะหายไป 

ระบบทำฟาร์มอย่างนั้นหรือ หลิวตานหลับตาเพื่อนึกถึงระบบก่อนมันปรากฎตัวขึ้นด้านหน้า เธอมองมันเพื่อหารายละเอียดเพิ่มเติมแต่มันไม่มี  

“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าภารกิจแต่ละอย่างต้องทำแบบไหน” เพราะลองคิดว่าต้องการจะทำภารกิจแล้วระบบยังนิ่งเฉยไม่ปรากฏภารกิจให้ทำแล้วเธอจะทำอย่างไร  

‘ระบบผิดพลาด ท่านจะได้รับภารกิจก็ต่อเมื่อมีภารกิจเข้ามา’ 

“ฮะ” 

หลิวตานพยักหน้ารับเมื่อเข้าใจแล้วว่าระบบจะเข้ามาให้เธอทำภารกิจเรื่อย ๆ เอง หากทำภารกิจสำเร็จก็จะได้รับรางวัล แต่หากไม่สำเร็จก็จะไม่มีภารกิจใหม่มา เรื่องมาใช้ชีวิตใหม่ที่นี่เธอพอจะทำใจได้อยู่บ้าง เพราะเดิมที่การอยู่ดาวรกร้างก็เพื่อให้มีชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้นเอง แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ระบบทำฟาร์มติดวิญญาณมาด้วย แม้ไม่รู้ว่ามันสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่อย่างน้อยมันก็เป็นตัวช่วยให้เธอดำเนินชีวิตต่อไป...

หลิวตานมองไปรอบ ๆ ตัว ระหว่างทบทวนความทรงจำเดิมที่มี ห้องนอนนี้เป็นห้องนอนของครอบครัวรองหลิวที่อาศัยรวมกับบ้านอื่น และด้วยจำนวนสมาชิกต้องบอกว่ามันแคบมาก ห้องนอนห้องเล็กต้องอาศัยรวมกันถึงห้าคน พ่อแม่ ลูกสาวสองคนและลูกชายอีกหนึ่ง ภายในห้องมีเตียงเตาที่ผู้ใหญ่นอนด้วยกันได้สองคนแต่ไม่ใหญ่มาก แม่ของเธอสละให้หลิวตานกับน้องสาวได้นอน  

ส่วนตัวเองกับลูกชายนอนด้านล่าง เพราะลูกสาวคนโตกำลังเป็นสาวหากให้น้องชายขึ้นไปนอนด้วยคงไม่ดี จะให้แม่ขึ้นไปนอนด้วยลูกชายก็จะได้นอนคนเดียว แต่เมื่อไหร่ที่พ่อกลับบ้าน ผู้หญิงทั้งสามคนจะนอนบนเตียงเตาสองพ่อลูกนอนด้านล่าง  

นอกจากหมอนเก่าขาด ๆ ที่ใช้มาตั้งแต่พ่อแม่แต่งงานกันยังมีผ้าห่มเก่าที่มีสำลีด้านในแล้วอีกสามผืน มีผืนหนึ่งที่ดีขึ้นหน่อยซื้อเมื่อสองปีที่แล้ว กับนอนพื้นเย็น ๆ แต่เลือกอะไรไม่ได้ 

พอคิดมาถึงตรงนี้ทำให้หลิวตานนึกถึงบ้านลุงใหญ่ก่อนเบะปาก สมาชิกเท่ากันแต่สิ่งของ ห้อง หรือการปฏิบัติต่างกันมาก ฝาแฝดหลานคนโตของบ้านมีห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง ยังไม่รวมกับห้องพ่อแม่ที่อาศัยกับน้องชายคนเล็กอีกคน จะว่าไปแล้วห้องของหลิวอี้ผิงยังใหญ่กว่าห้องของบ้านรองอีก 

บ้านใหญ่ได้ทุกอย่างที่ต้องการ ลูกทั้งสามได้เรียนหนังสือทั้งที่พ่อแม่ไม่ได้ทำงานมีเงินเดือน ส่วนบ้านรองที่มีคนหาเงินเข้าบ้านอย่างหนักกลับไม่ได้อะไรเลย 

“ถ้ายังอยู่ที่นี่ สักวันฉันคงต้องตายอีกรอบแน่ ๆ”

ที่เธอคิดแบบนั้นเพราะขนาดหลิวตานเจ้าของร่างยังตายไปแล้วเลย ยุค 80 เป็นยุคที่ได้รับการปฏิวัติแล้ว ไม่เหมือนช่วงสิบปีที่ผ่านมาต้องอดมื้อกินมื้อหรือบางครั้งสองวันค่อยได้กินข้าวที่เป็นแป้งแข็ง ๆ เพื่อรัดเข็มขัดอาหารให้ได้มากที่สุด ผู้คนล้มตายจำนวนมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกยากจะยอมรับได้เพราะครอบครัวนี้ยากจนมากและยังถูกคนบ้านใหญ่กดขี่ข่มเหงเอาไว้ไม่ต่างจากสิบปีก่อนด้วยซ้ำไป

หลิวตานถอนหายใจก่อนหันมาตรวจสอบระบบฟาร์ม “ตอนนี้ยังไม่มีภารกิจอีกเหรอ หรือระบบผิดพลาดกำลังซ่อมอยู่” 

“ช่างเถอะ ฉันไม่สนใจหรอก” 

อาจจะเป็นเพราะเธอมาจากอนาคตที่มีเรื่องไอไอประดิษฐ์พวกนี้ มันถึงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ให้ตื่นเต้นหรือตกใจ อีกทั้งเทคโนโลยีพวกนี้มันพัฒนาไปไกลกว่าที่คิด บางทีสิ่งที่ทำให้เธอมายังที่นี่อาจเป็นเทคโนโลยีก็ได้ใครจะไปรู้ 

ก็อย่างว่าแหละ ดาวรกร้างที่อยู่สงบมานับสิบปีจู่ ๆ ถูกพวกเซิร์กเข้ามาโจมตีเธอก็คิดบ้าง แต่ไม่รู้ว่าเรื่องราวหลังจากนั้นจะเป็นยังไงบ้าง คิดว่าการตายจะหลุดพ้นแต่กลับต้องมาเริ่มต้นใหม่เสียนี่ช่างน่าเหนื่อยใจจริง ๆ

“เฮ้อ”