เซิร์กบุกดาวรกร้าง 1

         อลิส เจนี่ ร็อกส์ มองพื้นที่แห้งแล้งตรงหน้าด้วยความว่างเปล่า ที่นี่เป็นดาวรกร้างของสหพันธ์ยูโร ดาวที่ขึ้นชื่อยากจนที่สุด ซึ่งผู้คนที่ดาวรกร้างแห่งนี้ต่างดิ้นรนออกไปอยู่เมืองใหญ่ หรือไม่ก็เมืองหลวงของสหพันธ์ยูโร จึงทำให้ดาวรกร้างที่เธออาศัยอยู่มีเพียงคนที่มีอายุเท่านั้น

         คงมีเพียงเธอที่เป็นหญิงสาวคนเดียวที่ถูกครอบครัวของพ่อเนรเทศมาอยู่ที่นี่ ที่ซึ่งไม่มีใครอยากอยู่แต่เธอไม่มีทางเลือกนอกจากใช้ชีวิตต่อไป เธอไม่มีเหรียญดวงดาวมากพอที่จะหนีไปอยู่ที่อื่น แค่มีกินไปวันๆ ก็ดีแค่ไหน ไม่ใช่เธอไม่มีความคิดที่จะจากไป แต่แม่เลี้ยงคนนั้นปิดกั้นเส้นทางเธอทุกอย่าง

         อลิส เจนี่ ร๊อกส์ เม้มปากแน่นเมื่อนึกถึงอดีตที่น่าสงสารของมารดา เธอเองก็เป็นลูกสาวของท่านนายพลคนหนึ่งแต่น่าเสียดายที่อโรม่า เจนี่ ร๊อกส์ แม่ของเธอเป็นเพียงภรรยานอกสมรสเท่านั้น เพราะความไม่รู้ว่าสามีตนเองมีภรรยาอยู่ก่อนแล้ว กว่าจะรู้ก็สายไปแล้วเพราะให้กำเนิดเธอ เมื่อรู้ว่าตนเองเป็นภรรยานอกสมรสแม่ก็พยายามทำเพื่อเธอทุกอย่าง ยอมกระทั่งไปอยู่ใต้อาณัติของสามีคนนั้น

         ทว่านายพลอีรอน คาร์ล ผู้เป็นพ่อเป็นเพียงผู้ชายขี้ขลาดที่ได้ตำแหน่งมาได้เพราะภรรยาหลวงที่มีฐานะร่ำรวยและเส้นสาย มีหน้ามีตาของสังคมและยังมีลูกสาวที่เป็นดาวดวงใหม่ของสหพันธ์ ทำให้เธอกับแม่มีชีวิตที่ลำบากภายใต้การกลั้นแกล้งจากภรรยาหลวงและลูกในสมรสของพวกเขา

         อลิส เจนี่ ร๊อกส์อายุได้สิบขวบแม่ก็ได้จากไป เธอที่เป็นเสี้ยนหนามของพวกเขาจึงได้ถูกส่งตัวมาที่ดาวรกร้างแห้งนี้ พวกเขาไม่ได้ฆ่าเธอ พวกเขาคิดว่าการตายมันง่ายเกินไป การทำให้ทุกข์ทรมานและสิ้นหวังต่างหากที่พวกเขาต้องการ

         ในเมื่อพวกเขาต้องการอย่างนั้นอลิสจึงไม่แสดงให้พวกเขาได้เห็นว่าเธอเหนื่อยล้าและสิ้นหวังจริง ๆ เธอพยายามหนีออกจากดาวรกร้างแห้งนี้ แต่คนของผู้หญิงคนนั้นจับตามองเธอและปิดเส้นทางเธอทุกอย่าง สิบปีที่เธอต่อสู้และดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดมานี้ทำให้เธอ ท้อใจเป็นอย่างมาก

         โชคดีเพียงอย่างเดียวของเธอเพียงอย่างเดียวคือ เธอมีพลังธาตุไม้ที่สามารถทำให้พืชผักผลไม้เติบโตได้ทำให้เธอไม่อดตายตลอดหลายปีที่ผ่านมา และทำให้หัวหน้าดาวรกร้างแห้งนี้ยังเห็นความสำคัญของเธอ เพียงแค่เธอไม่ออกจากดาวรกร้างแห้งนี้ไปเขาก็ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง

         “อลิส ยืนเหม่ออะไรอยู่วันนี้ย่าเอาไข่มาให้เธอ” เสียงทักทายและสายตาห่วงใยของหญิงชราที่ถูกลูกหลานทอดทิ้งทำให้เธอตื่นจากภวังค์ความคิดหันไปมอง คุณย่าโรซ่าที่มองเธอเหมือนลูกหลานของหล่อนเอง เธอเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้ม

         “คุณย่าไม่เห็นต้องลำบากเอามาเลยค่ะ ของกินที่บ้านหนูยังมีอีกเพียบค่ะ”

         “อย่าหลอกย่าเลย บ้านเราก็มีแค่ผักเท่านั้นแหละ กินไข่บำรุงบ้างจะได้ไม่ผอม”ย่าโรซ่ามองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความสงสาร ยิ่งโตเธอยิ่งสวยมากจนทำให้ผู้คนอิจฉา โชคดีที่ดาวรกร้างแห่งนี้ไม่มีพวกหนุ่มวัยฉกรรจ์ ไม่งั้นชีวิตน้อย ๆ นี่คงน่าสงสารยิ่งกว่าเดิม

         “ขอบคุณค่ะ” อลิสได้แต่ยอมรับมาแต่โดยดีเพราะเธอรู้ว่าปฏิเสธไปก็ไม่ได้ผล ย่าโรซ่าเลี้ยงไก่เอาไว้ เธอเองก็เคยเลี้ยงแต่น่าเสียดายที่พวกมันถูกคนชั่วนั่นฆ่าไก่เธอจนหมดเล้า ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห แต่ทำได้แค่อดทนอดกลั้นเท่านั้น เธอเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีอำนาจอะไรเลยจะไปต่อกรกับพวกเขาได้อย่างไร คนที่ทำให้เธอโกรธแค้นที่สุดคือบิดาที่ขี้ขลาดคนนั้น!

         “คุณย่าวันนี้ร้อนมากจริง ๆ อย่าลืมดื่มน้ำบ่อย ๆ นะคะ” อลิสบอกคุณย่าโรซ่าวันนี้เธอรู้สึกไม่ดีมาทั้งวันแล้ว คล้ายมีบางอย่างจ้องมองพวกเขาตลอดเวลา มันเป็นสัญชาตญาณเอาตัวรอดตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเธอก็เชื่อสัญชาตญาณตัวเองเป็นอย่างมาก เพียงแต่ไม่รู้ว่าอะไรที่เหมือนจ้องมองพวกเขา

         “ได้ๆ นี่ก็เย็นแล้วไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ ทำงานมาทั้งวันแล้ว” คุณย่าโรซ่าเอ่ยบอกอย่างไม่ใส่ใจเพราะเธออยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กจนแก่จึงรู้ดีว่าอากาศที่นี่มันก็ร้อนอยู่อย่างนี้อยู่แล้ว หล่อนโบกมือลาเด็กสาวแล้วเดินเข้าบ้านตัวเองไป

         อลิสมองตามร่างของย่าโรซ่าจนลับสายตา เธอถอนหายใจก่อนจะทำอาหารกิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรท้องต้องอิ่มก่อน ทว่าใครจะรู้ว่าอาหารมื้อนี้จะเป็นมื้อสุดท้ายของเธอ