บทที่ 28 ดาวนำโชคทำงานอีกครั้ง

บทที่ 28 ดาวนำโชคทำงานอีกครั้ง

       บรรยากาศไม่เย็นไม่ร้อนทำให้การเดินทางครั้งนี้ไม่ลำบากนัก รถม้าที่ภายในตกแต่งมาอย่างดี ทำให้การเดินทางครั้งนี้สะดวกสบาย และช่วงเวลาพักม้าก็เป็นช่วงเวลาทองให้นางได้เก็บของป่าติดตัวไปด้วย แม้จะยังไม่พบอะไรที่รู้สึกว่าล้ำค่า แต่นางก็คิดว่าก่อนถึงจวนหนิงอ๋องรถม้าคงเต็มไปด้วยของให้นางและเปาเปาได้ใช้เล่นสนุกมากมาย

      ตู้เปาหลงแม้จะยังเล็กนักแต่เพราะการอบรมที่เข้มงวดให้เหมาะสมกับฐานะของเจ้าตัวที่ได้รับมาตั้งแต่ก่อนพบกับนาง ทำให้เปาเปาน้อยไม่งอแงเท่าที่นางคาดไว้ ทั้งยังดูเพลิดเพลินกับการเล่นแป้งนวดแบบที่เด็กๆ ในภพเดิมของนางเล่นกัน

“นี่ๆ ดูเปาเปาปั้น” เด็กน้อยนำสัตว์ประหลาดสีเขียวมายื่นไว้ตรงหน้านาง

      เสิ่นลี่อิงมองดูแป้งปั้นยาวสีเขียวตามลำตัวมีรอยเกล็ดที่ทำขึ้นด้วยการจิกเล็บเข้าไปในตัวแป้ง “ตัวอะไรหรือเปาเปา”

“มังกรไงขอรับ พี่สาวไม่รู้ได้อย่างไร” 

       ลี่อิงอมยิ้มขำให้กับท่าทางหัวเสียที่เด็กน้อยแสดงออกมาเมื่อเห็นว่านางดูไม่ออก สำหรับนางมังกรที่คุ้นเคยไม่ใช่มังกรแบบจีนความคิดของนางจึงไม่ได้คิดว่าสัตว์ตัวยาวมีเกล็ดและหนวดนี้คือมังกรตั้งแต่แรก “ข้าก็แกล้งไม่รู้จะได้ให้เจ้าบอกอย่างไรเล่า” 

       เปาหลงเล่นต่อสักครู่รถม้าก็หยุดลงพร้อมบ่าวที่เดินมาแจ้งว่าถึงเวลาพักม้าและกินข้าว “ท่านหมอหญิงลี่ เราจะพักม้าหนึ่งชั่วยามเจ้าค่ะ”

“ลงกันเปาเปา” เมื่อเท้าแตะพื้นเปาหลงก็วิ่งไปหาองครักษ์ที่เล่นฟันดาบกับเขาตลอดสามวันที่ผ่านมา ให้เล่นกับเขาระหว่างรอทานอาหารทันที เสิ่นลี่อิงถึงกับส่ายหัวให้กับความติดเล่นของเด็กน้อย 

       เมื่อเห็นว่าเปาหลงกำลังออกลวดลายสนุกสนานแล้วนางก็ไปยังบริเวณที่จะใช้เตรียมอาหาร

       วันนี้เสิ่นลี่อิงเตรียมขนมปังที่ใช้สำหรับทำเบอร์เกอร์ไว้จำนวนมาก เพราะคิดจะทำอาหารฟาสฟู้ดแบบในภพเก่าให้ทุกคนได้ลองกิน คนเหล่านี้มาส่งนางเพราะคำสั่งของเจ้านายตนก็จริง แต่หากมีอะไรที่นางสามารถทำให้การเดินทางไกลครั้งนี้น่าอภิรมย์ขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยนางก็ยินดี

“ท่านหมอหญิงวันนี้จะทำอะไรหรือเจ้าคะ”

       เสิ่นลี่อิงเริ่มชินกับการถูกเรียกว่าท่านหมอหญิงหรือท่านหมอบ้างแล้ว การแสดงหากจะให้แนบเนียนนางเองก็ต้องยอมเล่นด้วย แม้กระทั่งองครักษ์ที่รู้ว่านางคือญาติผู้น้องของเสียนอ๋องก็ยังเรียกนางด้วยฐานะใหม่ด้วยยิ่งทำให้นางเคยชินได้เร็วขึ้น

       หญิงสาวยืนคิดไปเพลินๆ ก็นึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังรอคำตอบอยู่จึงรีบพูดขึ้น “วันนี้ข้าจะทำแป้งประกบเนื้อ เมื่อวานเหล่าองครักษ์ล่าหมูป่ามาได้หลายตัวนักเอามาทำน่าจะดี”

“ท่านหมอทำอาหารอร่อย ทั้งยังใจดีสอนพวกบ่าว วันนี้ก็เป็นชื่ออาหารที่ไม่เคยได้ยินอีก ความรู้ที่ท่านให้ช่างล้ำค่านัก อยากให้เดินทางไปนานๆ เหลือเกินเจ้าค่ะ” 

       แววตาเลื่อมใสทำให้นางวางตัวลำบากเล็กน้อย

“จะเดินทางนานๆ เลยหรือ ไม่ดีหรอก เท่านี้ข้าก็ปวดตัวจะแย่แล้ว” นางยิ้มระรื่นกับบ่าวหญิงที่มากับขบวน ก่อนจะสั่งให้แต่ละคนแบ่งงานกันล้าง และปอกเปลือกพืชหัวที่ตัวนางขนติดมาด้วย

       ทุกมื้อนางแอบหยดน้ำกลิ่นจันทร์ลงไปในขั้นตอนการทำอาหารเสมอ การเดินทางไกลเช่นนี้แม้จะได้รับการฝึกฝนมาแต่ร่างกายก็คงทนไม่ได้นาน เพื่อความปลอดภัยสูงสุดของขบวนนางจึงต้องบำรุงพวกเขาด้วย 

       เสิ่นลี่อิงสั่งให้บ่าวหญิงหั่นพืชหัวเป็นเส้นยาวๆ ไว้ จะคนภพใดแต่นางก็เชื่อว่าเฟรนช์ฟรายส์ก็จะสามารถครองใจทุกคนได้ แต่นางเลือกผสมกับมันชนิดอื่นไปด้วยให้มีปริมาณเพียงพอสำหรับทุกคน

“ใช่แล้วหั่นยาวๆ เช่นนั้น แช่ล้างน้ำสักครู่ นำออกแล้วก็ใช้ผ้าซับน้ำให้แห้งด้วยเล่า มิเช่นนั้นเมื่อนำไปทอดจะไม่กรอบเอา”

“เจ้าค่ะท่านหมอ”

     เมื่อฝั่งที่รับผิดชอบเครื่องเคียงเข้าที่แล้ว เสิ่นลี่อิงก็มารับหมูป่าที่ทหารชำแหละแยกส่วนให้แล้วเสร็จ “อืมเก็บเลือดหมูไว้ให้ข้าด้วยหรือไม่”

“เก็บไว้ขอรับ ท่านหมอหญิงจะนำไปทำยาหรือ” นายทหารที่ชำแหละหมูนำถังใส่เลือดหมูยกมาให้นางดู

“ยาอะไรกัน ข้าจะเอาไว้ทำอาหารพรุ่งนี้”

       นายทหารผู้นั้นหน้าถอดสีเปล่งเสียงตะกุกตะกักออกมา “ท..ท่านหมอหญิง จะให้พวกเราทานเลือกสดๆ หรือ”

มาเป็นองครักษ์ได้ไงเนี่ยไม่มีมาดเลยน้องเอ๊ย

“เจ้าเสียสติแล้วหรือไม่ หมูเป็นสัตว์ที่ต้องกินสุก ห้ามกินดิบเด็ดขาดถึงตายเชียวนะ รักษาไม่ได้ด้วย ข้าจะนำมานึ่งเป็นเลือดก้อนใส่น้ำแกง”

“ท่านหมอลี่กลั่นแกล้งคนของข้าอยู่หรือ” 

       เสียนอ๋องเดินเข้ามาหานางที่กำลังคุยกับองครักษ์ของตนอยู่ด้วยสีหน้าเบิกบานใจ เป็นเพราะสารจากนกพิราบเป็นเรื่องดีจึงทำให้ญาติผู้พี่ของเสิ่นลี่อิงอารมณ์แจ่มใสเช่นนี้

“กลั่นแกล้งเสียที่ใด คนของท่านตีโพยตีพายว่าข้าจะให้กินเลือดสด”

“เจ้าอย่าตกใจอันใดไปเลย เท่านี้ก็น่าจะพอรู้แล้วว่าท่านหมอมากความสามารถ นางทำสิ่งใดก็กลืนลงไปเถอะไม่ต้องถามมาก”

       เสิ่นลี่อิงส่ายหน้าให้กับตู้เสียนเฉิงและองครักษ์ที่ผันตัวมาเป็นลูกมือนางหลังจากถูกยกโทษให้ ตั้งแต่คราวเกิดเรื่องในป่า ญาติผู้พี่ก็ดูจะใส่ใจคนผู้นี้ไม่น้อยเขาอาจกลายเป็นแขนขาที่สำคัญในอนาคต เพราะแม้จะตื่นตกใจง่ายแต่หน่วยก้านใช้ได้ดูฉลาดเฉลียว ขาดเพียงการจัดการอารมณ์ให้ดูนิ่ง ตัวนางที่เชื่อมสัมพันธ์ไว้ก่อนเขาเป็นคนสำคัญแล้วเช่นนี้ย่อมได้ประโยชน์ในอนาคต แม้จะยังไม่รู้ว่าจะใช้อย่างไร แต่มีมิตรมากย่อมดีกว่า

“เอานี่ เจ้าขยำใบตะไคร้กับเลือดให้ครบสองเค่อแล้วมาแจ้งข้า ทำให้ครบเล่า หากไม่ครบแล้วเลือดคาวครานี้ข้าจะไม่ยกโทษให้แล้ว” นางยื่นใบตะไคร้ที่อาศัยจังหวะการพูดคุยเนียนหยิบออกมาคล้ายว่านางซ่อนไว้ในแขนเสื้อแล้วก็ให้บ่าวหญิงยกหมูไปแยกมันและเนื้อออกจากกันแทนนาง

       หลังสั่งการเสร็จก็เดินแยกออกมากับญาติผู้พี่ “ท่านมีอะไรจะพูดหรือจึงได้เดินมาตาม”

“เยว่กุ้ยยิ้มแล้ว เจียเออร์ส่งสารมาบอกข้า” 

เอ่อ…แค่นี้?! เรียกข้ามาเพื่อบอกแค่นี้! เห่อลูกมากคุณพี่

“ท่านคงคิดถึงนาง” เสิ่นลี่อิงกลืนคำก่นด่าที่อยากเอ่ยลงไปในลำคอรู้สึกขบขันที่คนตรงหน้ามาขัดจังหวะการทำอาหารเลี้ยงคนทั้งขบวนเพราะเรื่องนี้ 

“คิดถึง แต่สัญญาว่าจะส่งเจ้าให้ถึงจวนหนิงอ๋อง ก็ต้องทำ”

“ท่านไปเล่นกับเปาหลงแก้เบื่อเถิดข้ากลับไปทำอาหารดีกว่า” นางเดินหนีออกมาทำอาหารต่อไม่นานนักเนื้อหมูสับที่หมักเครื่องเทศก็พร้อมลงทอด เพราะไม่มีเตาแบนใหญ่แบบในภพเก่านางจึงทำเป็นตัวอย่างแก่บ่าวหญิงไว้ แล้วให้ทุกคนนำเนื้อลงจี่ในเตาตนเอง

“วางลงไปเช่นนี้รอให้สุกแล้วพลิกด้านวางนมแข็งเค็มลงไป รอให้อีกด้านสุกเช่นกัน แล้ววางลงบนแป้งบีบน้ำจิ้มมะเขือเทศใส่ผักที่เตรียมไว้ปิดด้วยแป้ง และให้กินคู่กับสารพัดมันทอดโรยเกลือ”

“หอมมากเจ้าค่ะ นมแข็งเค็มทำมาจากสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

“ทำมาจากนมน่ะ แถบไหนเลี้ยงสัตว์ที่ให้น้ำนมไว้มากมักจะมี เป็นวิธีเก็บรักษานมให้ทานได้นานขึ้น” นางอธิบายเพียงคร่าวๆ ว่าชีสคือสิ่งใดมิได้ลงรายละเอียดมากนัก แล้วก็นำชิ้นแรกที่ทำเป็นตัวอย่างมากัดทานเป็นคนแรก ไม่นานนักทุกคนที่มากับขบวนก็ถือเบอร์เกอร์ชิ้นโตที่นางให้ชื่อว่าแป้งประกบเนื้อกินอย่างพึงพอใจไปตามๆ กัน

       นางอิ่มก่อนใคร เลยตัดสินใจไปดูเลือดที่สั่งให้นายทหารตั้งทิ้งไว้หลังขยำเสร็จเพื่อให้ฟองอากาศคลายตัว เมื่อไปถึงก็พบว่ายังมีฟองเหลือนางจึงกรองออกด้วยผ้าขาวบางสามรอบ ผสมน้ำลงไปกึ่งหนึ่ง แล้วจึงนำถาดทาน้ำมัน เทเลือดลงไปแล้วนึ่งทิ้งไว้ด้วยไฟอ่อน สั่งให้บ่าวที่กินหมดแล้วมาคอยดูเตานึ่ง หากสุกแล้วให้นำลงมาแช่น้ำและหั่นเป็นก้อนรอไว้

.

.

.

“เปาหลงอย่าวิ่ง” เปาเปาน้อยที่รับแป้งประกบเนื้อกำลังเดินกึ่งวิ่งมาทางนาง “เจ้าไม่เล่นกับพี่องครักษ์แล้วหรือ”

“ท่านองครักษ์กินอยู่”

“อืม เก่งมาเด็กดีของพี่ เช่นนั้นไปเดินเล่นกันดีหรือไม่ เราอาจจะเจอของมีค่าอีก”

       ตู้เปาหลงเงียบลงเล็กน้อยใจเขาก็ยังอยากเล่นต่อหลังจากกินอิ่ม แต่เมื่อคิดถึงของมีค่าก็มีภาพเงินอีแปะเงินตำลึงลอยเข้ามาในหัวเล็กๆ นั้น เปาเปาจึงก้าวเท้านำทางนางไปอย่างแข็งขันไปหยุดที่ด้านหน้าแนวต้นไม้รกทึบ

       ทันใดนั้นสายลมโอนอ่อนก็พัดพาปุยสีขาวคล้ายสำลีมาตกอยู่ในมือนาง

“มาจากไหนเนี่ย”

“พี่สาวคุยกับข้าหรือ”

“ไม่ใช่หรอก รีบกินเถอะ จะได้ไปตามหาของกัน” นางส่งรอยยิ้มกระจ่างแจ้งไปที่เปาเปาตัวน้อย ถ้ามากับเขาทีไร นางได้ของดีกลับไปทุกที

เยี่ยมจริงๆ ดาวนำโชคของพี่สาว