บทที่ 29 อะไรก็เกิดขึ้นในป่า

บทที่ 29 อะไรก็เกิดขึ้นในป่า

       ในป่าเงียบสงัดเริ่มมีต้นไม้หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ เสียงเท้าที่เหยียบย่ำลงบนเศษไม้และกิ่งไม้กรอบแห้ง เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงย่ำเท้าหนักๆ เสิ่นลี่อิงกำลังอุ้มเปาหลงวิ่งหนีคนร้ายลึกเข้ามาในป่า

ทุกครั้งที่เข้าป่า ซวย ซวยตลอด มันทำไมนัก!!!!

       เปาหลงหลับตาปี๋ซบลงที่ตัวนางไม่พูดหรือร้องไห้ออกมาแม้เพียงนิด นางไม่คิดว่าคนร้ายกลุ่มนี้จะหมายจัดการนาง เพราะพวกเขาส่งคนร้ายให้ไล่ล่าตามมาเพียงคนเดียว วันนี้ไม่คล่องตัวแม้สักนิดนักฆ่ามืออาชีพทั้งนางยังมีเปาเปามาด้วย

“เปาหลงอดทนหน่อยนะ เดี๋ยวเจ้าไปหลบหลังซากไม้ใหญ่นั้น” ลี่อิงวิ่งจนสุดแรงกำลังที่มีวางเปาเปาน้อยลงให้เขาวิ่งไปหาที่กำบัง แล้วมือบางจึงหยิบค้อนเหล็กออกมาจากมิติซ่อนไว้ด้านหลัง นางจับค้อนให้มั่นทำสีหน้าหวาดกลัวรอนักฆ่าที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพอดีระยะเหวี่ยงมือก็ฟาดค้อนด้านที่ไว้สำหรับงัดตะปูเฉาะลงไปเต็มแรง

       เลือดสีสดไหลออกมาจากแผลของอีกฝ่าย ร่างสันทัดแข้งขาอ่อนล้มคุกเข่าลงมาตรงหน้าเสิ่นลี่อิง นางเข้าไปจับบ่าของเขายึดไว้ให้มั่นแล้วดึงค้อนที่คาอยู่บนศีรษะฝ่ายตรงข้ามออกมา 

“เห้อ ข้ายังตายไม่ได้จริงๆ” นางถอนหายใจกล่าวออกมาและดันเขาให้หงายหลังลงไป เสิ่นลี่อิงไม่อยากตาย ภพที่แล้วต้องตายจากมาทั้งที่ชีวิตพึ่งเริ่มจะเป็นแบบที่ฝัน ชาตินี้นางจะขออยู่จนผมขาวใครหน้าไหนก็ขวางนางไม่ได้ ท่านเทพก็อย่าหวังว่าหญิงสาวผู้ได้ชีวิตใหม่จะยอมจากไปโดนไม่ขัดขืน

      เสิ่นลี่อิงลากศพของเขามาอีกทางคล้ายว่าไล่ล่านางและเปาหลงไปทางอื่น แม้ลึกๆรู้ว่าหากนักฆ่าคนอื่นตามมาคงตบตาได้ไม่นาน แต่นางก็อยากซื้อเวลาให้ตนเอง แม้จะจัดการได้แต่นั่นเป็นเพราะการเล่นทีเผลอของนาง หากต้องต่อสู้กับคนที่เหลือเพียงคนเดียวเช่นนี้คงทำไม่ได้แน่

       นักฆ่ากลุ่มนี้ดูท่าทางเก่งกาจกว่ากลุ่มที่ตามตัวนาง หรือญาติผู้พี่จากป่าฟากนู้นมาก ค่าจ้างย่อมแพงกว่า และตัวเป้าหมายต้องเป็นคนที่สำคัญกว่าเสียนอ๋องของแคว้น 

ยังเหลือใครบ้างที่จะสูงศักดิ์ได้กว่านี้กัน

“ข้าตัวใหญ่ ข้ากล้าหาญ ข้าฉลาด” เมื่อเดินเข้าไปใกล้ที่ซ่อนของเปาเปาตัวน้อยก็ได้ยินเสียงพึมพำเรียกกำลังใจที่นางเคยสอนไว้ซ้ำไปซ้ำมา 

“เปาหลงให้พี่อุ้มหรือไม่” นางส่งเสียงเรียกเด็กน้อยเบาๆ ไม่ให้เขาตกใจ

       เปาเปาสูดหายใจเข้าเต็มปอดเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอนาง เสิ่นลี่อิงจึงอุ้มเขาหาวิธีอ้อมออกจากป่าโดยหลีกเลี่ยงเส้นทางเดิม

.

.

.

“อ๊ากกก!!” เสียงร้องของมนุษย์ดังขึ้นหลังจากหนึ่งหญิงสาวหนึ่งเด็กน้อยเดินกึ่งวิ่งมาได้ครู่ใหญ่ เสิ่นลี่อิงนำนิ้วจรดริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เด็กน้อยเงียบ และชี้ให้ไปซ่อนตัวไว้ 

       เมื่อเห็นว่าเปาหลงซ่อนมิดชิดดีแล้วจึงได้หลับตาคู่สวยลงตั้งใจฟังว่ามีเสียงที่ผิดปกติออกมาจากจุดใด นางเลือกที่จะลอบแอบมองก่อนจะเห็นว่ามีเด็กผู้ชายที่พึ่งเริ่มเข้าวัยรุ่นดูแล้วน่าจะอยู่ในวัยสิบสองสิบสามปี ก็รีบพุ่งตัวเข้าไป เพราะมั่นใจว่าเด็กคนนี้อย่างไรคงไม่ใช่นักฆ่า

       เด็กชายที่พิงต้นไม้อยู่กำลังเสียเลือดมากเพราะเจ้าตัวดึงมีดสั้นที่ปักอยู่ใต้ไหปลาร้าออกมา ตาของเขาปรือแทบจะปิดแต่เมื่อนางเข้าไปใกล้ก็ยังพยายามดิ้นหนี “เจ้าอยู่นิ่งๆ ข้าจะมาช่วย”

       อีกฝ่ายจึงมองหน้านางนิ่งเขาฝืนลืมตาขึ้นมา อาจเพื่อจดจำใบหน้าของนางให้ชัดๆ แต่นางไม่มีเวลาจะสนใจเพราะต้องรักษาเขาก่อน “ทีหลังถ้าโดนของมีคมอย่าดึงออกเอง เสียเลือดเท่ากับตาย”

       นางพยายามห้ามเลือดด้วยอุปกรณ์ในมิติแต่ก็ต้องแปลกใจเพราะเส้นเลือดของเขายังอยู่ดี “ทำไมเจ้าเลือดออกทั้งที่เส้นเลือดไม่ได้ถูกตัด”

“พ..พิษ แค่กๆ” เด็กที่กำลังจะเป็นหนุ่มตรงหน้าพูดออกมาได้คำเดียวก็เริ่มกระอักเลือดออกมาทางปากด้วย

โลกนี้มันจะพิษเยอะพิษแยะพิสดารอะไรขนาดนี้เนี่ย?! 

       น้ำกลิ่นจันทร์เจ้าประจำจึงถูกนำมาให้ดื่มลงไป นางใส่ยาและพันแผลให้เขาจนเรียบร้อย แต่ดูเหมือนการสำรอกพิษจะทรมานเกินไปเขาจึงสลบไป นางจึงทิ้งน้ำกลิ่นจันทร์ไว้ในขวดเล็กๆ และเขียนบอกให้ทยอยจิบทุกชั่วยามจนหมด

       เสิ่นลี่อิงนำเปลือกไม้มาบดบังตัวเขาไว้ และตัดสินใจไปต่อ นางช่วยเท่าที่ทำได้แล้ว หลังจากนี้จะรอดหรือไม่ก็ล้วนเป็นเวรกรรมของเขามิใช่ตัวนาง 

“ข้าช่วยได้เท่านี้ ข้ามีคนต้องปกป้อง ขอลา”

       นางพูดจบก็ลุกไปอุ้มเปาเปาวิ่งต่อมาอีกหน่อย ก็เจอกับกลุ่มองครักษ์ของญาติผู้พี่ที่กำลังออกตามหานาง นางรีบให้สัญญาณสั่งให้พวกเขาเงียบและเร่งสาวเท้าเข้าไปหา 

“ในป่ามีคนตามล่ากัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา รีบไป”

.

.

       เมื่อนางกลับมาถึงขบวนอย่างปลอดภัยก็ลืมสิ่งที่ดั้นด้นไปเก็บมาเสียสนิท รีบผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วไปคุยกับเสียนอ๋องทันที

“ญาติผู้พี่ กลุ่มนักฆ่านี้ท่าทางเก่งกาจนัก ข้ารอดมาได้เพราะมีคนติดตามมาเพียงคนเดียว และเขาไม่ได้เตรียมใจว่าข้าจะทำอะไรรุนแรง ดูพร้อมเพรียงและวางแผนมามาก ไม่เหมือนที่ข้าเจอหรือที่ท่านเจอ”

“เจ้ากำลังจะพูดอะไร”

“มีใครที่สูงศักดิ์กว่าตัวท่านมาที่นี่ในช่วงเวลานี้หรือไม่”

“อย่างเป็นทางการไม่มี ถ้าอย่างไม่เป็นทางการเรื่องนี้คงต้องมีการสืบสวน”

“ข้าคิดว่าควรเป็นระดับองค์ชาย หากมาตายที่นี่ท่านจะเดือดร้อนหรือไม่”

       ชายหญิงผู้มีสถานะเป็นลูกพี่ลูกน้องถกและปรึกษากันอย่างออกรส หากเป็นองค์ชายของแคว้นตู้ปัญหาที่ตามมาอาจพอจะจัดการได้ แต่หากเป็นองค์ชายแคว้นอื่นแฝงตัวเข้ามาเรื่องนี้คงใหญ่โตกว่าที่ใครจะคาดคิด 

       การเดินทางต้องล่าช้าออกไปอีกหนึ่งวัน เพราะนางหายไปกลับมาก็เกือบค่ำมืดเสียแล้ว ระหว่างทางที่เหลืออยู่นางคงจะไม่แวะเก็บอะไรอีกแล้ว ป่าและลี่อิงเห็นทีจะเป็นสิ่งที่เข้ากันไม่ได้อย่างแท้จริง

       เสิ่นลี่อิงได้แต่กลับมานั่งในรถม้าของตนเองชื่นชมสมบัติล้ำค่าจากป่าชิ้นสุดท้ายนั่นก็คือ ‘นุ่น’

“ไว้ไปถึงบ้านท่านพ่อเจ้าเราเอาสิ่งนี้มาทำหมอนหนุนนิ่มๆกันเถิด”

       เปาหลงก็ยกยิ้มพยักหน้าให้ คงเพราะได้ไปเล่นกับพี่องครักษ์ที่พาออกมาจากป่าจนหายกลัวเป็นปลิดทิ้ง นางจึงได้แต่ขบขันในใจเงียบๆ โดยที่เสิ่นลี่อิงไม่รู้เลยว่าเขากำลังยิ้มเพราะพี่องครักษ์ชื่นชมว่าเปาเปาน้อยมีฝีมือร้ายกาจต่อสู้ด้วยสมองมิใช่เพียงแต่ออกแรง หากโตขึ้นจะต้องปกป้องแคว้นได้แน่ สำหรับเด็กน้อยหากปกป้องได้ทั้งแคว้นแปลว่าเขาย่อมปกป้องพี่สาวได้ เขาจะตอบแทนที่นางดูแลเขามาตลอด

“นอนกันเถิดขอรับข้าอยากโตไวๆ”

.

.

.

       ผ่านไปสิบกว่าวันขบวนรถม้าของเสียนอ๋องก็มาหยุดอยู่หน้าจวนหนิงอ๋อง