ตอนที่ 2 เรื่องสนุกเพิ่งเริ่มต้น

อวิ๋นเอ๋อร์ผ่อนลมหายใจ ดีบักครั้งแรกผ่านฉลุย ระหว่างที่ทุกคนกำลังจัดระเบียบ เธอเหลือบเห็นชายชุดสีเข้มยืนคุ้มเงาใต้ชายคา รูปร่างสูงชะลูด ดวงตาเป็นเส้นเฉียบที่คอยประเมินทุกอิริยาบถ

คนผู้นั้นคือองครักษ์เงา เว่ยหลาง...

เขาก้มศีรษะให้เพียงน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น “กระบวนการที่พระชายาวางไว้ลดช่องโหว่ได้จริง”

เสียงเขาทุ้ม “แต่ในวัง ความจริงไม่ใช่สิ่งเดียวที่ทำให้ผู้คนหยุดพูดได้”

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มเอื่อย “ใช่ เพราะคนเรามักชอบเรื่องสนุกมากกว่าเรื่องจริง”

เธอยักไหล่ “งั้นเราก็ทำให้ความยุติธรรมมีความสนุกเสียสิ”

เว่ยหลางนิ่งไปชั่วครู่เหมือนคิดว่าตนฟังผิดไป

“พระชายา เอ่อ...พระชายาจะทรง ”

“ในงานเลี้ยงวันเพ็ญคืนนี้...” เธอนึกถึงตารางอีเวนต์ในเกม

“เราจะจัดโชว์เล็กน้อยให้ผู้คนจดจำ ภาษาชาวบ้านคือ PR ยังไงล่ะท่านองครักษ์”

“ชะ...โชว์? พะ...พี...เอ่อ...พีอะไรนะพ่ะย่ะค่ะพระชายา”

“เฮ้อ...เอาเถอะ ข้าหมายถึงการแสดงน่ะ การแสดงอย่างเช่นงิ้ว ละครปาหี่ เต้นรำ อะไรพวกนี้”

“อ๋อ กระหม่อมเข้าใจที่พระชายากล่าวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ช่วงบ่ายสายลมอุ่น เธอเดินกลับเรือนด้วยฝีเท้าที่เบากว่าตอนเช้าเล็กน้อย บ่าวไพร่โค้งคำนับพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ไม่คุ้นเลยในจวนหลังนี้ ดอกเหมยขาวริมทางสะบัดกลีบเป็นริบบิ้น เธอสูดลมหายใจลึก ๆ

“โอเค อะไร ๆ ก็พอไหวอยู่” อวิ๋นเอ๋อร์พึมพำกับตัวเอง

จนกระทั่งเงาหนึ่งขวางแสงอาทิตย์ของเธอ หญิงสาวในชุดแพรสีครามอ่อน ปลายผมติดปิ่นหยกสีอ่อนใส พัดหอมในมือแกว่งช้า ๆ ดวงตายิ้ม แต่รอยยิ้มไม่แตะตา

“คาราวะพระชายาเพคะ มิได้พบกันเสียนาน”

อวิ๋นเอ๋อร์พิศดูนานพอที่จะเห็นความพยายามปิดบังความสะใจ ไป๋เยี่ยนหรง บุตรีเจ้ากรมกิจการพลเรือน ผู้ขึ้นชื่อเรื่องวางตัวเรียบร้อยต่อหน้าผู้ใหญ่ และวางหมากเก่งลับหลัง

อวิ๋นเอ๋อร์โค้งศีรษะรับบาง ๆ พร้อมยิ้มตอบ“คนที่ข้าไม่คิดถึง เจอกันทีไรก็ดูเหมือนจะบ่อยเกินไปเสมอ”

ไป๋เยี่ยนหรงหัวเราะนุ่มนิ่ม “พระชายาช่างมีวาทศิลป์ยิ่งนัก”

 นางหันไปบอกบ่าว “นำของที่ข้านำมามอบให้ท่านอ๋องไปไว้ที่หอพิธี ข้าเพิ่งต้มน้ำแกงไก่ตุ๋นโสมเอง มือข้าพองไปทั้งแถบ”

นางก้มมองมือของตน ผิวนั้นเนียนไร้รอยพอง ไม่มีรอยแดงหรือบาดแผลแม้แต่นิด

“เล่นใหญ่จังนะแม่คู๊ณณ” อวิ๋นเอ๋อร์แอบเหน็บแนมในใจ

“ข้าจะมอบแด่ท่านอ๋องด้วยตนเองในงานเลี้ยงคืนนี้”

ไป๋เยี่ยนหรงเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมวาววับวัดใจ

“หวังว่าพระชายาหลินจะทรงอนุญาตให้คนที่หวังดีต่ออ๋องห้าเช่นหม่อมฉันได้รับใช้ใกล้ชิดท่านอ๋องบ้างนะเพคะ”

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้ม เป็นรอยยิ้มแบบคนที่รู้ว่าอีกฝ่ายโยนลูกอะไรมาให้

“ผู้ใดหวังดีจริงข้าก็ยินดี แต่ข้ายินดีเฉพาะผู้ที่หวังดีต่อเขาด้วยใจจริง ไม่ใช่หวังดีเพราะหวังในชื่อเสียงลาภยศของตัวเอง”

ไป๋เยี่ยนหรงชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะคลี่ยิ้มกลับเหมือนไม่มีอะไร

“เช่นนั้นคืนนี้ หม่อมฉันจะได้เห็นพระชายาทรงแสดงอะไรที่สนุกหรือไม่เล่าเพคะ”

“รีบเฉลยก็ไม่สนุกสิ” อวิ๋นเอ๋อร์ขยิบตาน้อย ๆ “สปอยล์มากไป คนดูจะเบื่อเอานะ”

“สปอยล์? คนดู?” ไป๋เยี่ยนหรงเลิกคิ้วน้อย ๆ

“อ้อ คงเป็นคำที่เกินกว่าเจ้าจะเข้าใจสินะ” อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มมุมปาก แววตาคมเหลือบมองอีกฝ่าย

ไป๋เยี่ยนหรงผายพัดเบา ๆ “แล้วพบกันคืนนี้นะเพคะ”

นางพูดจบก็หมุนกายจากไป กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้วูบผ่านจมูก อวิ๋นเอ๋อร์ปล่อยลมหายใจช้า ๆ

นี่มันอะไรเนี่ย?! เธอมาโผล่ในโลกเกมที่ตัวเองเล่นจนท่องได้ ขืนปล่อยให้เรื่องเดินตามสคริปต์เดิม หลินซินอวิ๋นคงจบแบบ “ตัวร้ายที่ตายตอนจบ” แน่

แต่วันนี้ เธอได้ตั้งตัวแปรใหม่แล้ว “ความยุติธรรมที่ผู้คนจำได้” และ “ความน่ารักที่ผู้คนปฏิเสธไม่ได้”

ตกค่ำ โคมแดงเรียงรายราวดาราบนพื้นดิน ลานกว้างหน้าศาลารับรองประดับริ้วไหมหลากสี เครื่องสายบรรเลงทำนองนุ่ม เงียบหวิวด้วยความคาดหวัง บ่าวไพร่ซุบซิบข่าวที่พระชายาหลินเปลี่ยนไป ข่าวนั้นแพร่ไวเหมือนประกาศขายของลดราคา

อวิ๋นเอ๋อร์ก้าวสู่ลานพิธีด้วยชุดแพรสีงาช้างปักลายเหมย ระบายบ่าบางเบาพอให้ลมหยอก นางไม่ได้สวยจัดเพื่อข่มใคร แต่เรียบง่ายสง่างามจนคนมองแล้วอยากยิ้ม

เว่ยหลางยืนซ้อนเงาอยู่ไม่ไกล พยักหน้าบอก “พร้อม”

บนโต๊ะกลางตั้งกระดานไม้ กล่องเล็กสี่เหลี่ยมหลายใบ และถุงผ้าสามถุง อวิ๋นเอ๋อร์กวักมือเรียกอาซวนชายที่ขโมยข้าวขึ้นมา นางพูดให้ได้ยินโดยทั่ว

“วันนี้ ข้าจะสาธิตความจริงง่าย ๆ สิ่งใดหายไป ย่อมทิ้งร่องรอยไว้เสมอ ถ้าข้าทำให้ทุกคนเห็นร่องรอย พวกข่าวลือจะเหลือที่ยืนตรงไหนกันล่ะ”

          นางเปิดกล่อง ภายในคือผงถ่านละเอียด “รองพื้นดินตรงทางลับที่คนชอบลักลอบผ่านด้วยผงนี้ เมื่อใครเหยียบเข้า รองเท้าจะติดสีออกมา เจอคราบ ตามร่องรอยได้”

นางชี้รองเท้าอาซวนที่ถูกแปะคราบไว้เป็นตัวอย่าง คนทั้งลานฮือฮา บางคนหัวเราะเพราะรู้สึกสะใจ บางคนก็ตื่นตาเพราะความแปลกใหม่

เสียงก้าวเท้าหนักแน่นดังขึ้น จ้าวเยี่ยนฝูปรากฏตัวในชุดคลุมสีเรียบ ไร้เครื่องประดับฟุ่มเฟือย ดวงตาคมทอดผ่านฝูงชนมาหยุดที่นางเพียงชั่วกะพริบ

ไป๋เยี่ยนหรงในชุดแพรสีครามก้าวออกมาพร้อมถาดหยก

“หม่อมฉันนำน้ำแกงโสมมามอบแด่ท่านอ๋องเพคะ”

นางย่อกายพองาม แต่ปลายหางตากลับชำเลืองมองพระชายาหลินอย่างท้าทาย

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้ม การแสดงกำลังจะเริ่มแล้วสินะ!

          นางรับถาดมาด้วยมือมั่นคง หันไปหาแม่ครัวเฒ่าที่นางเพิ่งคืนศักดิ์ศรีในคดีคลังตอนบ่าย

“แม่เฒ่า ลองชิมดู”

แม่เฒ่าเหลือบตามองเสี้ยววินาทีอย่างรู้ทัน ใช้ช้อนเล็กตักไปจรดริมฝีปาก ขมวดคิ้ว

“หอมเพคะ แต่กลิ่นโสมแรงเกินไปหน่อย”

“แรงเกินไป?” ไป๋เยี่ยนหรงแย้มยิ้ม “โสมยิ่งเข้มก็ยิ่งดีมิใช่หรือไร”

อวิ๋นเอ๋อร์วางช้อนลงพร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบ “จริงอยู่ที่โสมยิ่งเข้มก็ยิ่งดี แต่ถ้าแรงเกินไปจะกระทบกระเพาะผู้ที่ยังไม่ได้กินอาหารร้อน จะจุกเสียดและนอนไม่หลับ ท่านอ๋องเพิ่งกลับจากการตรวจงาน พักนี้ทรงเสวยน้อย หากเสวยน้ำแกงถ้วยนี้ คืนนี้เกรงว่าจะไม่สบายได้”

คนรอบข้างฮือฮาเบา ๆ อย่างออกรส นางไม่ได้ว่าอาหารไม่ดี แต่ห่วงคนกิน แบบที่ทำให้คนฟังยิ้มตามโดยอัตโนมัติ สายตาของอ๋องห้าขยับวูบ เหมือนคนกำลังเจอเหตุผลที่เกินคาด

เยี่ยนหรงยิ้มยังคงอยู่ แต่ปลายนิ้วแนบถาดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“เช่นนั้น หม่อมฉันจะนำกลับไปปรับใหม่”

“ไม่จำเป็น” อวิ๋นเอ๋อร์ส่งถาดให้บ่าวรับใช้ “เก็บไว้ให้ทหารเวรยามที่ไม่ได้กินข้าวมื้อเย็น เติมข้าวนิดหน่อย น้ำแกงนี้จะช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นในคืนที่ลมแรงอากาศเย็นเช่นนี้”

          นางกล่าวพร้อมหันไปทางกลุ่มทหารเวรยามที่ยืนสำรวมอยู่ริมลานจัดงาน หลายคนชะงักเหมือนไม่เคยถูกนับเป็นคนในงานพิธีมาก่อน แววตาหลายคู่เปลี่ยน บ่าวไพร่ยืนหลังตรงขึ้นกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว และนั่นเองที่มุมปากของจ้าวเยี่ยนฝูยกขึ้นน้อยกว่าเสี้ยวกลับดอกไม่ แม้จะไม่ใช่รอยยิ้มเต็มรอย แต่ก็ไม่ใช่ความเฉยชาเหมือนเดิม

อวิ๋นเอ๋อร์เหลือบมอง หัวใจเหมือนมีมือเล็ก ๆ มาเคาะจนดังตึกตัก

“โอเค ท่านอ๋อง ข้าจับสัญญาณได้แล้ว” นางเอ่ยในใจ

ค่ำคืนดำเนินไปด้วยบทสนทนาที่คลายตึงเครียด นางสาธิต “ผงถ่านตามรอย” ให้ทุกคนที่มาร่วมงานครั้งนี้ดู นับว่าเป็นการละเล่นแบบผสมความรู้ เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังผสมไปกับเสียงเครื่องสาย บทสนทนาของนางกับบ่าวไพร่เป็นธรรมชาติจนแม้แต่องครักษ์ยังต้องแอบมอง

และก่อนงานเลี้ยงจะจบ นางได้สบตาจ้าวเยี่ยนฝูอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีคำพูด มีเพียงความเงียบงันระหว่างคนสองคนที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือศัตรูเดิมในสคริปต์หรือหุ้นส่วนใหม่ในชีวิตจริง

ในหัวของอวิ๋นเอ๋อร์ เหมือนมีหน้าต่างเล็ก ๆ เด้งขึ้นบนจอทิพย์

เควสภายใน “ลดการลงโทษโดยไร้หลักฐานเป็นศูนย์ใน 7 วัน” ความไว้วางใจระดับ 1

เควสใหม่ “ทำให้ใครบางคนหัวเราะเพราะเจ้า” รางวัลรอยยิ้มที่ไม่ยอมรับว่าเป็นรอยยิ้ม

เธอหัวเราะในใจเบา ๆ เกมนี้สนุกกว่าที่คิดแฮะ

และในเงามุมหนึ่ง ไป๋เยี่ยนหรงยืนมองภาพนั้นด้วยดวงตาเงียบสนิท ปลายพัดในมือหยุดนิ่ง นางพึมพำกับตัวเองต่ำกว่าเสียงลม

“เรื่องสนุกเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น...”