ตอนที่ 3 งานเลี้ยงในคืนเดือนเพ็ญ

ลมยามค่ำพัดโคมแดงแกว่งเบา ๆ เงาแสงสะท้อนบนพื้นหินเงาวับเหมือนผืนน้ำ กลิ่นกำยานอวลคลอเสียงเครื่องสาย นางกำนัลเดินเรียงแถวอย่างสงบเรียบร้อย แต่สายตาแอบสอดส่องกันไม่หยุด ข่าวที่ว่าพระชายาหลินเปลี่ยนไปกระพือเร็วยิ่งกว่าเปลวไฟแตะน้ำมัน

หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยืนอยู่หน้ากระดานไม้เล็ก ๆ ที่นางวางไว้กลางลาน มือเรียวหยิบถุงผ้ารูดปากขึ้นลงอย่างไม่รีบร้อน นางปรายตาไปทางมุมเงาที่องครักษ์เงายืนคุมอยู่ เว่ยหลางพยักหน้าช้า ๆ ให้สัญญาณว่าพร้อม แววตาเขาแปลความได้สองคำ “ลองดู”

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้ม นางไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมายืนสาธิตอะไรแบบนี้ กลางงานเลี้ยงของวังหลวง แต่ไหน ๆ ก็ถูกดูดมาจะให้มันธรรมดาไม่ได้แล้ว ก็ทำให้มันน่าจดจำไปเสียเลย

“ท่านทั้งหลาย” เสียงของนางไม่ได้ดังมาก แต่ชัดเจนพอให้คนมองมา

“ข้าไม่ได้อยากเล่นกลในงานเลี้ยง ทว่าในจวนอ๋อง วันนี้ข้าวในคลังไปสามถัง ข้าไม่อยากให้แค่ลงโทษ ตบมือแล้วจบ ข้าจึงอยากให้ทุกคนเห็นว่าร่องรอยของความผิดมักซ่อนไว้ตรงไหน”

เสียงฮือเบา ๆ ไล่กันเป็นวง นางเปิดกล่อง ภายในคือผงถ่านละเอียดกับเศษแป้งขาว บ่าวไพร่กับทหารเวรยามหลายคนชะโงกหน้าอย่างสงสัย เหล่าคุณหนูฝ่ายในหัวเราะหึ ๆ ด้วยความไม่เข้าใจพร้อมกับตั้งแง่

อวิ๋นเอ๋อร์สาธิตง่าย ๆ ว่าเมื่อโรยผงไว้ตรงช่องที่คนชอบลักลอบผ่าน รองเท้าจะติดคราบไว้โดยไม่รู้ตัว แล้วนางก็ชี้ให้ดูรองเท้าของอาซวน ชายที่เพิ่งได้รับโทษสถานเบา ที่นางแปะผงไว้ให้ดูเป็นตัวอย่าง คราบดำเลอะขอบรองเท้าชัดเจนแม้แต่คนโง่ที่สุดยังเห็น

เสียงหัวเราะผสมอุทานดังขึ้นพรืดเดียว บางคนตบมือ บางคนหน้าเสีย โดยเฉพาะพวกที่เคยหยิบเล็กหยิบน้อยจนเป็นนิสัย

“ของหลวงก็คือของหลวง” นางสรุปอย่างเรียบง่าย

“หากวันหน้าใครคิดว่าข้าวของเป็นของไม่มีเจ้าของ ก็จงคิดเสียใหม่ วันไหนที่พวกเจ้าหิวจนท้องร้อง คนแรกที่จะถูกตัดข้าวคือพวกเจ้าเอง”

คำพูดธรรมดา แต่ฝ่ามือหลายคู่ที่เคยรับส่วนเกินกลับเกาเบา ๆ ต้นคออย่างสะดุ้ง นั่นเองที่เงาร่างสูงในชุดคลุมสรเรียบก้าวผ่านฝูงชนเข้ามาหยุดไม่ไกล ท่านอ๋องห้าจ้าวเยี่ยนฝู เท้าที่เคยเดินด้วยจังหวะหนักหน่วงในสนามรบหยุดลงตรงแสงโคมที่ส่องถึงปลายรองเท้า เงาใบหน้าเขาคมชัดราวสลักบนหิน

สายตาทั้งหมดไหลไปที่เขาเหมือนเหล็กถูกดูดด้วยแม่เหล็ก อวิ๋นเอ๋อร์สบตาเขาเพียงชั่วครู่ เวลานั้นเหมือนเสียงรอบตัวเบาลง นางเห็นอะไรบางอย่างกะพริบในดวงตาเขา คล้ายความพอใจที่ยังปฏิเสธจะเรียกมันว่าพอใจ

            นางไม่หลบสายตา พลิกตักน้ำแกงร้อนในถ้วยหยกที่ไป๋เยี่ยนหรงเพิ่งนำมามอบให้อ๋องห้ามื่อครู่ เสียงช้อนกระทบถ้วยเบา ๆ คล้ายประกาศเริ่มเกมยันเชิง

“น้ำแกงนี้ ข้าจะเก็บไว้ให้ทหารเวรยาม” นางพูดก้องพอให้คนได้ยิน

“ทั้งคืนพวกเขาจะยืนเฝ้าประตู ลมแรงยิ่งนัก ได้ดื่มน้ำแกงอุ่น ๆ สักถ้วยจะดีต่อกระเพาะ เช่นนี้มันดีมากกว่าให้ท่านอ๋องดื่ม เพราะอาจจะทรงจุกเสียดทั้งคืน”

คนรอบวงหัวเราะจาง ๆ อย่างเอ็นดูในไหวพริบ กึ่งหัวเราะไปกับความซื่อของทหารเวรยามที่จู่ ๆ ก็กลายเป็นคนสำคัญในงานเลี้ยงสุดหรู บ่าวไพร่หลายคนเผลอยิ้มปนหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ปลายหางตาของอ๋องห้าไหววูบ เหมือนรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ไม่ยอมเกิด ขณะที่ไป๋เยี่ยนหรงยังยิ้มละมุน แต่ปลายนิ้วบนด้ามพัดเกร็งแน่น มุมปากสั่นน้อย ๆ ราวกับโกรธจัดแต่ต้องเก็บงำเอาไว้ภายใน ส่วนภายนอกจำต้องเผยรอยยิ้มงามไว้

“งดงามนัก”

เสียงหนึ่งเอื้อนเอ่ยจากเรือนไม้สูงด้านข้าง สนมเอกผู้เป็นที่โปรดปรานอย่างกุ้ยเฟยเสวี่ยเหมย วางพัดแพรลงพร้อมยิ้มบาง ดวงตางามคมเหมือนคนเล่นหมากคอยหาช่องสังหาร

“พระชายาหลินช่างวางกฎได้น่าจดจำสมคำเล่าลือเสียจริง”

คำชมที่เอ่ยออกมาจากปากของกุ้ยเฟยเสวี่ยเหมยนั้นคมกริบเหมือนมีดสั้น อวิ๋นเอ๋อร์หันไปคารวะ

“ขอบพระทัยพระสนมเพคะ หม่อมฉันตั้งใจเพียงอยากให้ผู้คนในจวนอยู่กันอย่างสบายใจ ไม่มีใครต้องหวาดกลัวทั้งที่ยังไม่มีความผิด”

เสวี่ยเหมยหรี่ตาเหมือนแกล้งยิ้ม “เรื่องที่ไม่มีใครต้องหวาดกลัว หวังว่าในวันหน้าจะไม่ใช่เพียงคำพูดงาม ๆ ล่ะ”

“หม่อมฉันหวังให้คำพูดกับการกระทำไปด้วยกันเพคะ”

อวิ๋นเอ๋อร์ตอบสั้น ๆ มือหยิบพัดเล็กขึ้นมาพัดเบา ๆ กลบกลิ่นคม ๆ ของการปะทะคารม คราวนี้ คนที่เผลอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยคืออ๋องห้า รวดเร็วจนแทบจับไม่ได้ แต่พอให้หัวใจหนึ่งดวงเต้นผิดจังหวะไปครึ่งท่อน

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ดำเนินต่อด้วยท่วงทำนองสบาย ๆ พร้อมเสียงซุบซิบที่อวิ๋นเอ๋อร์เลือกจะปล่อยให้ลอยผ่านหูไป นางยืนมองทหารเวรยามรับน้ำแกงไปคนละถ้วย ดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กได้ขนม เรื่องเล็ก ๆ แบบนี้กลับทำให้บรรยากาศทั้งลานอุ่นขึ้นอย่างประหลาด และก่อนที่นางจะถอยกลับ เงาร่างสูงนั้นก็ก้าวเข้ามาใกล้พอให้ได้ยินเสียงจริง ๆ เป็นครั้งแรกในคืนนี้

“เจ้าทำให้คนหัวเราะได้โดยไม่ต้องหยอกล้อ”

จ้าวเยี่ยนฝูว่าแผ่ว ๆ สายตาไม่ได้มองตรง เฉียดผ่านเหมือนคนตั้งใจไม่มอง

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้ม “หัวเราะเพราะสบายใจดีกว่าหัวเราะเพราะกลัวนะเพคะ”

“อืม” เขาเหมือนจะพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น

“ทำต่อไป ตราบใดที่ความยุติธรรมของเจ้าจะไม่ทำให้จวนวุ่นวาย”

คำพูดออกแนวตำหนิ แต่โทนเสียงไม่ได้เย็นชาเหมือนเดิม อวิ๋นเอ๋อร์อยากจะบอกว่าถ้าจะดุ ก็ขออย่ายกมุมปากแบบนั้น มันทำให้คนโดนดุอยากหัวเราะ แต่นางเก็บไว้เป็นความคิดลับ ๆ

นางค้อมกาย “เพคะ”

และเพียงเท่านั้น เขาก็ผละไป รวดเร็วเหมือนสายลม เก็บหัวใจคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นให้ตกไปอีกหนึ่งจังหวะ

คืนเดียวกันนั้น ที่เรือนหยกจันทร์อันงดงามแต่เย็นชาไปด้วยไออำนาจ ไป๋เยี่ยนหรงวางพัดลงบนโต๊ะเสียงแผ่ว กระถางกำยานส่งกลิ่นหอมของดอกไม้โปรดของนางลอยคลุ้งจมูก แต่ก็ไม่อาจกลบความค้างคาใจของนางลงได้

“มือพองหรือเจ้าคะ” สาวใช้คนสนิทยืนพะงาบ ๆ นึกคำปลอบไม่ออก

ไป๋เยี่ยนหรงหัวเราะในลำคอ “มือข้าเนียนกว่าหยก จะไปพองด้วยน้ำแกงได้อย่างไร”

นางอ่านข้อความบนแผ่นไม้เล็ก ๆ ที่ส่งมาจากฝ่ายกงการเมือง คิ้วเรียวงามไหววาบ

“พรุ่งนี้พระราชกิจวังจะประกาศตารางงานถวายพระพร ท่านอ๋องห้าต้องเข้าเฝ้าแต่เช้า”

“คุณหนูจะ...” สาวใช้เว้นวรรค

“ข้าจะไปถวายผอบยาหอมหน้าท้องพระโรง” รอยยิ้มของไป๋เยี่ยนหรงเย็นลงจนแทบจับน้ำค้างได้

“อยากเห็นนักว่าพระชายาหลินผู้นั้นจะทำอย่างไรเมื่อต้องแบ่งพื้นที่ข้างกายท่านอ๋องให้กับคนอื่นในที่แจ้ง”

นางหยิบผอบหยกขึ้นมาลูบเบา ๆ เงาหยกกระทบดวงตาของนางจนสว่างวูบ เผยให้เห็นความตั้งใจบางอย่างในแววตานั้นของนางอย่างชัดเจน

วันรุ่งขึ้น แดดยามเช้ายังไม่แรงมาก ละอองหมอกเกาะตามปลายใบไผ่เป็นประกาย เมื่อลมนิด ๆ พัดผ่าน กลายเป็นละอองเพชรเคลื่อนไหว หลินอวิ๋นเอ๋อร์ตื่นเร็วกว่าปกติ ผู้เชี่ยวชาญในการเล่นเกมนี้อย่างนางรู้ดีว่า วันหลังงานใหญ่คือวันแห่งข่าวลือ และนางไม่อยากให้ข่าวลือวิ่งเร็วกว่าความจริง

“ม่ออี๋” นางเรียกสาวใช้คนสนิทที่กำลังเตรียมน้ำชา

“เช้านี้เราจะทำสองอย่าง หนึ่ง ส่งขนมอุ่น ๆ ไปให้ทหารเวรยามที่หน้าประตูตะวันตก เป็นของขอบใจที่ยืนเฝ้าเวรยามจนดึกดื่น สอง ให้คนไปประกาศกฎใหม่ที่ข้าตั้งเมื่อวาน ติดไว้หน้าคลังและโรงครัว ใครอ่านไม่ออกก็ให้คนที่อ่านออกอ่านให้ฟัง”

ม่ออี๋ลืมตาปรือตกใจในความเป็นระบบของเจ้านาย

“เพคะ พระชายา” นางยิ้มจนตาหยี

“เมื่อคืนทหารเวรยามยิ้มกันทั้งคืนเลยเพคะ และยังมีคนพูดไม่หยุดว่าน้ำแกงของพระชายาอร่อยมากเพคะ”

“ต้องบอกว่าเป็นน้ำแกงของคุณหนูไป๋สิ”

อวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะ เมื่อนึกถึงภาพใบหน้าของคนที่ทำน้ำแกง หรือแกล้งว่าทำแล้วอดขำไม่ได้

“แต่ตำรับจริง ๆ ให้แม่ครัวเฒ่าปรับตามที่ข้าบอกนะ อย่าใส่โสมมากจนคนที่กินปวดท้อง”

“เพคะ”

อวิ๋นเอ๋อร์จัดเสื้อผ้าเรียบง่ายกว่าปกติ ตั้งใจจะไปดูคลังและโรงครัวอีกครั้ง ตลอดจนตรวจตลับผงถ่านที่วางไว้ตามจุดมืด

ใช่ นางวางระบบพื้นฐานของจวนไว้แล้ว ต้องทำให้มันทำงานจริง ไม่ใช่แค่โชว์

ระหว่างเดินผ่านระเบียง นางชะงัก เสียงรองเท้าหนักแน่นสม่ำเสมอของใครบางคนตัดผ่านลม เสี้ยววินาทีต่อมา เว่ยหลางก็โผล่พ้นเงาเสาดำ

“พระชายา” เขาค้อมศีรษะ “ท่านอ๋องให้มาบอกว่าเช้านี้จะเสด็จไปถวายพระพรฮ่องเต้ หากพระชายาประสงค์จะร่วมไปด้วย ท่านอ๋องก็ไม่ขัด”

นั่นสิ ในเกม จุดนี้คือ “ฉากปะทะต่อหน้าฮ่องเต้” ที่ไป๋เยี่ยนหรงว่าที่ชายารองตัวเต็งมักชิงพื้นที่ข้างกายท่านอ๋องห้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าใครคู่ควรกับท่านอ๋องห้ามากกว่า

“ข้าจะไป” อวิ๋นเอ๋อร์ตอบทันที

“พระชายา จะไปหรือเพคะ” ม่ออี๋ถามขึ้น

“ข้าต้องไป เพื่อให้ใครบางคนที่คิดเหิมเกริมรู้ว่าควรยืนให้ถูกที่”

“ทราบแล้ว ข้าน้อยจะไปเรียนท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยหลางชำเลืองมอง เหมือนคนรู้ทันว่าคำพูดนี้พกมีดไว้ในกระพุ้งแก้ม

หน้าท้องพระโรงในยามสาย หินอ่อนขาวสะท้อนแสงจนตาพร่า ขุนนางยืนเรียงแถว สีหน้าทุกคนใสสะอาดราวไม่มีเรื่องลับในใจ ฮ่องเต้ยังไม่เสด็จสู่บัลลังก์ แต่ลานกว้างกลับเต็มไปด้วยบรรยากาศตึง ๆ ตามปกติวิสัยของการเข้าเฝ้าในท้องพระโรง

จ้าวเยี่ยนฝูในชุดคลุมสีเรียบยืนตรงตำแหน่ง ข้างกายว่างเปล่า ไม่ใช่เพราะไม่มีใครอยากยืนใกล้เขา แต่เพราะเขาไม่ให้ใครยืนใกล้

เสียงกรอบแกรบของรองเท้าจะงอยื่นมาจากอีกฝั่ง ไป๋เยี่ยนหรงเดินมาด้วยท่วงท่าพอดีพองาม ไม่ชิดเกินไป ไม่ไกลเกินไป มือซ้ายอุ้มผอบหยกขาว ริมฝีปากยิ้มเบาบาง

“ท่านอ๋อง” นางค้อมกายอย่างงาม “หม่อมฉันนำยาหอมมาให้เพคะ สิ่งนี้จะช่วยให้ทรงสดชื่นตลอดทั้งวัน หวังว่าจะช่วยบรรเทาความอ่อนล้าจากงานหนักให้ท่านอ๋องได้เพคะ”

สายตาหลายคู่หันมอง ชัดเจนว่ามีคนที่เอาใจต่อหน้าคนทั้งท้องพระโรง นี่เรียกว่าการส่งสัญญาณ ไม่ใช่แค่ความห่วงใยแบบปกติ

จ้าวเยี่ยนฝูไม่ขยับแม้แต่ปลายนิ้ว “วางไว้”

ไป๋เยี่ยนหรงยิ้ม เหมือนชนะอะไรสักอย่างเพราะได้เข้าใกล้เขา ขณะกำลังจะก้าวอีกครึ่งก้าวเพื่อวางผอบในระยะที่พอเรียกว่าข้างกาย ทว่าทันใดนั้น มือขาวเรียวอีกคู่หนึ่งก็เอื้อมไปหยิบผอบเสียก่อน

“ข้าจะช่วยวางให้” เสียงนั้นดังพอได้ยินชัดเจน

หลินอวิ๋นเอ๋อร์สวมชุดแพรสีหวายนวลเดินเข้ามาอย่างใจเย็น นางไม่ได้ยืนข้างท่านอ๋องห้า แต่เดินอ้อมไปวางผอบไว้บนแท่นหินข้างที่วางของ ระยะพอเหมาะพอดีจนมารยาทฝ่ายในหาเรื่องจับผิดยาก นางหันกลับมายิ้มบาง ๆ ให้ไป๋เยี่ยนหรง

“กลิ่นหอมดีทีเดียว กลิ่นเช่นนี้ช่วยให้หายเวียนศีรษะในวันที่แดดจัดได้”

ไป๋เยี่ยนหรงยิ้มไม่เปลี่ยน “พระชายาทรงรสนิยมดียิ่งนัก”

อวิ๋นเอ๋อร์ก้มหัวเล็กน้อย แล้วหันไปทางทหารเวรยามที่ยืนเคร่งอยู่ด้านข้าง

“คนที่อยู่ตรงนั้นน่ะ พวกเจ้า ระวังบันไดชำรุดขั้นที่สามด้วยนะ เมื่อวานข้าเพิ่งเห็นรอยแตก ถ้าตกลงไปจะบาดเจ็บเอาได้”

เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดจากมุมปากของหลายคนโดยไม่ตั้งใจ พระชายาหลินที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมเมื่อก่อน กลับเตือนทหารเวรยามเรื่องบันไดชำรุด?

ไป๋เยี่ยนหรงนิ่งวูบ เพราะวินาทีนั้น คนที่ยืนอยู่ข้างกายท่านอ๋องห้าไม่ได้เป็นเพียงศัตรูของนาง แต่เป็นความธรรมดาที่ทำให้คนรอบข้างคลายระวังได้ นางไม่ได้ทำอะไรมากมายเลยด้วยซ้ำ แต่ทุกสายตากลับไหลไปหานางเอง...