ตอนที่ 7 โรงครัวหลวงวันแรก บททดสอบของหัวใจ

แสงเช้าสาดลงบนสายน้ำ ริมคลองถูกจัดเป็นโรงครัวหลวงชั่วคราวอีกครั้ง กลิ่นควันไม้คลุ้งทั่ว บวกกับเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นข้างแถวรอรับข้าวต้มร้อน ๆ ทำให้บรรยากาศที่ควรเต็มไปด้วยความลำบากกลับอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

หลินอวิ๋นเอ๋อร์ขยับแขนเสื้อขึ้นสูง มือจับทัพพีใหญ่ตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ชาวบ้านทีละใบ ดวงตาเป็นประกายสดใสแม้เหงื่อจะเกาะขมับ

“ต่อไป ๆ ไม่ต้องแย่งกัน อาหารมีเพียงพอสำหรับทุกคน”

เสียงนุ่มนวลนั้นทำให้แถวยาวกลับเป็นระเบียบอย่างน่าประหลาดใจ ไป๋เยี่ยนหรงในชุดงามสะดุดตายังคงยืนสง่า ถือผอบยาหอมส่งให้ชาวบ้านด้วยท่าทีอ่อนหวาน

“สูดกลิ่นนี้แล้วจะไม่เวียนศีรษะ รับไปสิ”

รอยยิ้มละมุนทำให้หลายคนพากันชมเปาะ แต่เมื่อสายตาชาวบ้านเลื่อนจากนางไปยังพระชายาหลินที่กำลังช่วยหั่นผักข้าง ๆ เด็กเล็ก ก็อดที่จะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขไม่ได้ มันคือภาพธรรมดาที่จับใจยิ่งกว่า

“พระชายาเพคะ เด็ก ๆ ชอบกินหวาน หม่อมฉันควรใส่น้ำตาลเพิ่มหรือไม่เพคะ” แม่ครัวเฒ่าถามเสียงดังพอให้ได้ยินกันถ้วนหน้า

หลินอวิ๋นเอ๋อร์หันไปยิ้ม “ใส่นิดเดียวพอนะ เด็กวิ่งเล่นทั้งวัน หวานมากไปจะปวดท้องได้”

ชาวบ้านพยักหน้าหงึก ๆ อย่างเห็นด้วย พร้อมเอ่ยเสียงขำ “พระชายานี่ใส่ใจเหมือนแม่แท้ ๆ ของพวกเด็ก ๆ เลยนะ”

            “นั่นสิ ข้าเคยได้ยินคำเล่าลือว่าพระชายาหลินโหดเหี้ยม ไม่เห็นจะจริงเลย”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นรอบโรงครัวหลวง ไป๋เยี่ยนหรงที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ กัดริมฝีปากน้อย ๆ ยังคงยิ้ม แต่ในใจกลับแสบร้อน

ยามสาย แดดเริ่มแรงขึ้น เหงื่อไหลพรากเต็มหน้าผากของทุกคน ขณะที่หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยังยืนยิ้ม แจกข้าว แจกขนม เดินตรวจแถวคอยเตือนให้คนตักให้พอดี ไม่เบียดและไม่แย่งกัน เสียงหัวเราะและชาวบ้านได้กินท้องอิ่มคือรางวัลที่นางภูมิใจ

ในเงามุมหนึ่งของกระโจม จ้าวเยี่ยนฝูยืนกอดอกมองภาพนั้นอย่างเงียบ ๆ ไม่มีคำสั่งและไม่มีคำพูดใด แต่ดวงตาคมกริบไม่ได้หันไปทางใครอื่นเลยนอกจากนาง เว่ยหลางที่ยืนข้าง ๆ แอบเหลือบมองเจ้านาย เห็นมุมปากกระตุกขึ้นวูบเดียวก่อนหายไป

“ท่านอ๋อง ไม่เสด็จเข้าไปหรือพ่ะย่ะค่ะ” เว่ยหลางถามเบา ๆ

“ไม่มีความจำเป็น” น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่สายตาที่ไม่ยอมละจากนางบ่งบอกอีกอย่าง

ยามบ่ายแก่ ๆ ขณะที่กำลังเก็บของก็มีเสียงโวยวายดังมาจากชายแถว มีชายตัวใหญ่กำลังลากถังข้าวสารออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต

“เฮ้ย! หยุดนะ!” บ่าวในครัวร้องไล่ แต่ชายผู้นั้นกลับตะคอกเสียงดัง

“บ้านข้าทนหิวมาหลายวัน จะเอาข้าวสารไปแค่ถังเดียวก็ไม่ได้รึ!”

บรรยากาศเริ่มวุ่นวาย เสียงซุบซิบดังขึ้นทั่วบริเวณ ไป๋เยี่ยนหรงทำท่าจะก้าวเข้าไปห้าม แต่ยังชะงักเพราะนางไม่รู้จะเริ่มต้นห้ามอย่างไร หลินอวิ๋นเอ๋อร์กลับก้าวออกไปข้างหน้า ยกมือห้ามทุกคนไม่ให้เข้าขวาง

“ใจเย็น ๆ ก่อน ข้าวถังนี้ข้ายกให้เจ้าก็ได้”

            นางเดินเข้าไปหยิบถังข้าวออกจากมือชายผู้นั้นอย่างสงบ ทุกสายตาเบิกกว้าง พระชายาหลินที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยม ยอมให้ข้าวคนข้างถนนง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ? แถมยังไม่สั่งลงโทษคนผู้นั้นอีก

“แต่...” หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มบาง “ในกฎบอกไว้ว่า ทุกบ้านต้องรับข้าวสารไปตามจำนวนคน ห้ามเกินกว่านั้น เพื่อให้ทุกคนมีสิทธิ์ได้เท่าเทียมกัน”

            นางหันไปขอสมุดเล่มเล็กจากม่ออี๋ เขียนชื่อบ้านชายผู้นั้นลงไปแล้วหันมายื่นตะกร้าข้าวสารที่ตักแบ่งตามจำนวนคนในครอบครัวให้เขา

“นี่คือส่วนที่เจ้าสมควรได้รับ และถ้าขาดแคลนจริง ๆ พรุ่งนี้เจ้าก็มาต่อแถวใหม่ได้ ที่นี่มีอาหารแจก ข้าจะแจกให้เจ้าได้กินอิ่มท้อง”

เสียงซุบซิบกลายเป็นเสียงหัวเราะเบา ๆ และเสียงตบมือจากชาวบ้าน บรรยากาศที่ตึงเครียดคลายลงทันตา ชายผู้นั้นยืนนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะก้มศีรษะคำนับยาว ๆ

“ขอบพระทัยพระชายา ขอบพระทัยพระชายาที่เมตตา”

ไป๋เยี่ยนหรงที่ยืนมองอยู่ริมแถว กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เพราะทุกสายตาหันไปชื่นชมพระชายาหลินแต่เพียงผู้เดียว ทำให้นางไม่ถูกมองเห็นเลยสักนิด!

ยามเย็น ขณะที่คนงานทยอยเก็บของ เสียงฝีเท้าเรียบหนักดังเข้ามา จ้าวเยี่ยนฝูปรากฏกาย เงาของเขาทาบลงตรงแผ่นหลังของนาง ราวกับประกาศโดยไม่ต้องออกเสียงว่าเขายืนอยู่ข้างนาง

“เจ้าทำให้พวกชาวบ้านยอมเชื่อฟังได้โดยไม่ต้องใช้การลงโทษมาบังคับ” เขาเอ่ยเสียงทุ้ม

หลินอวิ๋นเอ๋อร์หันมาสบตา ยิ้มบางให้เขา “เพราะความยุติธรรม บางครั้งก็หวานกว่าความกลัวเพคะ”

ความเงียบปกคลุมไปชั่วครู่ แต่หัวใจของใครบางคนกลับเต้นแรงกว่าที่เคยเป็นมา...

ช่วงเช้าตรู่ ละอองหมอกยังเกาะตามปลายใบไผ่ ริมคลองกลับมาคึกคักอีกครั้ง เสียงตักน้ำกระทบโอ่งดังจ๋อม ๆ ปะปนเสียงเด็กเล็กหัวเราะคิกคัก ข้าวต้มหม้อใหญ่เดือดปุด ๆ ส่งกลิ่นหอมลอยฉุยจนชาวบ้านต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบ

“หวานพอดี เน้นเด็กกับพวกคนงานนะ” หลินอวิ๋นเอ๋อร์บอกแม่ครัวเฒ่าพร้อมชิมด้วยช้อนเล็ก

“โสม ใช้ครึ่งนิ้วพอนะ วันนี้แดดแรง อย่าให้หนักท้อง”

“บ่าวจำขึ้นใจแล้วเพคะพระชายา” แม่ครัวเฒ่าหัวเราะตาหยี

ม่ออี๋วิ่งเข้ามาพร้อมกระดานไม้ “รายชื่ออาสาสมัครล้างหม้อกับคนหั่นผักวันนี้เพคะ”

นางแอบทำตาใส พูดงุบงิบต่อท้าย “ชาวบ้านเริ่มหลงรักพระชายาเยอะขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะเพคะ”

หลินอวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะ “หลงกฎที่ชัดเจนต่างหาก” แล้วชี้ป้ายวลีสามคำบนเสาไม้ เมตตา ราชกิจ วางตน ตัวอักษรดำสนิทเรียบง่ายจนติดตา

ไป๋เยี่ยนหรงมาถึงในชุดผ้าแพรสีครามเข้ม ผมเกล้าขึ้นอย่างเรียบงาม ในมือถือผอบยาหอมและชุดยาจืดดับร้อน

“วันนี้ข้านำเก๊กฮวยตากแห้งมาด้วย เอาไปต้ม คนแก่กินจะชื่นใจ” รอยยิ้มละมุนของนางทำให้ชาวบ้านผ่อนคลายทันที

“ดีมาก” หลินอวิ๋นเอ๋อร์พยักหน้า

“ตรงมุมนั้นคนสูงวัย รสจืด มุมโน้นเด็กเล็ก หวานหน่อย ส่วนกลุ่มคนใช้แรงแบกหาม เพิ่มข้าวอีกครึ่งทัพพี”

นางลากปลายพู่กันบนป้ายกระดานแบ่งโซนอย่างคล่องแคล่ว จนแม้แต่คนที่อ่านหนังสือไม่ออกยังเข้าใจได้ง่าย ๆ เพราะรูปสัญลักษณ์แบบง่าย ๆ ที่นางวาดขึ้น

หางหูของเว่ยหลางทิ้งเงาอยู่ปลายกระโจม เขาสบตามาแวบหนึ่งเป็นสัญญาณเฝ้าดูพร้อมรอจังหวะชี้ร่องรอยเหมือนเมื่อวาน

            ยามสาย แดดเริ่มกรุ่น ชายวัยกลางคนคนเดิมจากเมื่อวานแทรกแถวเข้ามา เขาก้มหัวงาม ๆ พร้อมแสดงบัตรไม้ที่ประทับตราเรียบร้อย หลินอวิ๋นเอ๋อร์รับถ้วยจากมือแม่ครัวส่งให้เขาเอง

“เอ้านี่ กินให้อิ่มนะ”

เขาชะงักเล็กน้อย “เมื่อวานข้าน้อยทำไม่ดี ขอบคุณที่พระชายาเมตตา ทำให้คนในครอบครัวข้าน้อยได้อิ่มท้อง”

“พรุ่งนี้ก็ยังมีอีก” นางยิ้ม “แต่อย่าลืมต่อแถวให้เด็ก ๆ ก่อนนะ คนเราอยู่ร่วมกับผู้อื่นต้องรู้จักกฎระเบียบและเสียสละ”

ไป๋เยี่ยนหรงสังเกตอยู่เงียบ ๆ ปลายนิ้วลูบผอบยาหอมพลางครุ่นคิด ภาพลักษณ์ของพระชายาหลินในสายตาคนกำลังแปรเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน นางกำมือแน่นวูบหนึ่ง ก่อนจะปรับรอยยิ้มกลับเป็นละมุนดังเดิม

“คุณหนูไป๋ เด็กเล็กตรงมุมนั้นไอแห้งสองคน” หลินอวิ๋นเอ๋อร์เอ่ยขึ้น “ถ้าตำรับยาหอมของเจ้าจะช่วยบรรเทาได้ ก็ไปช่วยด้วยนะ”

“ได้สิ” ไป๋เยี่ยนหรงย่อตัวคุยกับเด็กอย่างนุ่มนวล

“สูดเบา ๆ นะเด็กดี ใช่ แบบนั้น เก่งมาก”

เด็กน้อยยิ้มตาหยี ภาพนั้นทำให้ชาวบ้านหลายคนหันมามองด้วยความเอ็นดู นี่แหละความสามารถของไป๋เยี่ยนหรง นางปั้นหน้าปั้นอารมณ์ได้ แสดงได้เนียนราวกับว่าร่ำเรียนวิชาการแสดงมาเป็นสิบปี!