กระถินบ้านนา | 1

ณ จังหวัดแห่งหนึ่งในภาคอีสาน 'กระถิน' เป็นเด็กสาวสวยใสวัยขบเผาะ เธอเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่เสียไปแต่เด็กปัจจุบันเด็กสาวอาศัยอยู่กับผู้เป็นยายที่บ้านหลังใหญ่กันสองคน กระถินปีนี้อายุสิบเจ็ดย่างสิบแปดเธอเพิ่งเรียนจบมอหกและตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อด้วยเป็นห่วงผู้เป็นยายไม่อยากให้ท่านอยู่บ้านคนเดียวหากว่าหลานสาวต้องเข้าไปเรียนต่อในเมือง

ยายจันทร์เป็นยายที่เลี้ยงดูกระถินมาตั้งแต่เด็กปีนี้อายุก็มากขึ้นทุกที แกเป็นคนธรรมะธรรมโมทุกวันพระแกจะต้องทำกับข้าวใส่ปิ่นโตไปทำบุญและส่วนใหญ่จะนุ่งขาวห่มขาวไปถือศีลอยู่ที่วัดเป็นส่วนใหญ่ สองยายหลานยังมีบุญเก่ากินอยู่ทำให้ชีวิตไม่ได้ลำบากลำบนอะไร เพราะทรัพย์สินยังมีที่นาที่ทางทำมาหากินและเงินเก็บจากการที่สามีของยายหรือก็คือคุณตาของกระถินเก็บหอมรอมริบทิ้งเอาไว้ให้

"ถินเอ้ย...ไปๆพายายไปตลาดหน่อยลูก" 

ช่วงเวลาบ่ายแก่ๆยายจันทร์ก็เรียกหาหลานสาวให้พาไปตลาดเพื่อหาซื้อกับข้าวกับปลาที่ตลาดสดไม่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่ โดยการขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปกันสองคนยายหลาน

"จ้าาายาย" เสียงหวานของกระถินตะโกนรับคำผู้เป็นยายก่อนจะวิ่งตึงตังลงบันไดบ้านมา บ้านของสองยายหลานเป็นบ้านสองชั้นขนาดใหญ่พอสมควร ชั้นบนประกอบด้วยไม้สักแท้ที่ผู้เป็นสามีของยายจันทร์สร้างไว้ให้ ส่วนชั้นล่างก็เป็นบ้านปูน

"ถินเอ้ยเบาๆอย่ากระโดกกระเดกนักเลยลูกเดี๋ยวมันจะตกบันไดหัวร้างข้างแตกดีไม่ดีตกลงมาคอหักเลยนะนั่น !"

เสียงบ่นงึมงำจากปากยายจันทร์ดังขึ้นขณะส่งสายเอือมระอามองไปที่หลานสาวคนเดียวที่ชักจะหวั่นใจกลัวว่าหลานสาวคนเดียวจะเบี่ยงเบนทางเพศเหลือเกินดูจากชุดที่ใส่สิ ! เสื้อยืดย้วยๆตัวใหญ่โค่งกับกางเกงขาสั้นสวมรองเท้าผ้าใบใส่หมวกแก๊ป กิริยาโผงผางแบบนี้ยายจันทร์รู้สึกหวั่นใจเหลือเกิน

"ไปจ้ะยายพร้อมแล้วขึ้นมาเลยยย" กระถินขึ้นไปคล่อมมอเตอร์ไซค์ประจำกายแล้วหันมาตบเบาะให้หญิงชราผู้เป็นที่รักมานั่งเสียงดังเปาะแปะ

"เฮ้ออ" ยายจันทร์ถอนหายใจแล้วส่ายหัวให้หลานสาวเบาๆ

สองยายหลานขี่รถมาถึงตลาดสดตลาดที่ใหญ่ที่สุดหนึ่งเดียวในตำบลที่อาศัยอยู่แต่มีอาหารการกินทุกอย่างครบครัน เมื่อมาถึงทั้งยายจันทร์ทั้งกระถินก็ต้องร้องทักทายพ่อค้าแม่ค้าที่รู้จักมักคุ้นและร้องทักกันรายทาง ยายจันทร์ได้ปลาทับทิมสีแดงสดตัวใหญ่มาหนึ่งตัวพร้อมกับซื้อผักและเครื่องเคียงเพื่อใช้ทำเมี่ยงปลานึ่งของโปรดของหลานสาวแก ส่วนทับทิมก็ซื้อขนมบัวลอยไข่หวานมาสองถุงซึ่งเป็นของโปรดของผู้เป็นยายที่นานๆถึงจะซื้อให้แกกินสักทีนั่นก็เพราะเป็นห่วงสุขภาพของยายกลัวกินของหวานมากๆแล้วยายแกจะเป็นเบาหวานเอา

"เอ้ออ...ยายจันทร์พอดีมีคนเค้าอยากมาขอเช่าที่ปลูกผักทำนาดูบ้างยายจันทร์จะลองปล่อยให้คุณเค้าไปเช่าบ้างไหมเห็นที่นายายก็มีว่างๆอยู่บ้างนี่"

ระหว่างเดินซื้อของกันอยู่ก็มีแม่ค้าคนนึงพูดกับยายจันทร์ขึ้นมา นั่นก็เพราะที่นี่ใครๆก็รู้ว่ายายจะนทร์แกเป็นคนใจดีมีเมตตากับทุกคนเสมอ

"อืมถ้ายังไงแม่อรก็ลองให้เขามาคุยกับฉันที่บ้านก่อนก็ได้"

"จ้ะๆถ้างั้นฉันให้เขาเข้าไปคุยกับยายที่บ้านตอนเย็นเลยแล้วกันนะ"

"อื้อ" ยายจันทร์พยักหน้าเบาๆแล้วจูงมือกับหลานสาวขี่รถกลับบ้านหลังจากได้ของที่ต้องการครบหมดแล้ว

เมื่อกลับมาถึงบ้านสองยายหลานก็พากันเข้าครัวเตรียมทำกับข้าวมื้อเย็นกินกัน ระหว่างนั้นก็ปรึกษากันไปด้วย

"ถินว่าไงบ้างลูกถ้ายายจะให้เค้าเช่าที่แปลงของถินไปก่อนเพราะตอนนี้เราก็ยังไม่ได้จะลงปลูกอะไรกันนิ"

"ตามใจยายเลยจ้าถินยังไงก็ได้ ดีเสียอีกเราก็จะได้มีรายได้จากการให้เขาเช่าที่ไป แต่ยังไงก็รอดูก่อนเนอะว่าคนที่จะมาเช่าเค้าท่าทางเป็นไงจะไว้ใจได้หรือเปล่าแล้วเราค่อยตัดสินใจอีกทีเนอะยาย" กระถินตอบขณะโขกน้ำพริกเตรียมทำน้ำพริกถั่วกินคู่กับเมี่ยงปลา

"อย่างนั้นก็ได้ลูก"

แล้วสองยายหลานก็เปลี่ยนเรื่องคุยกันส่วนใหญ่ก็จะเป็นยายจันทร์ที่ถูกหลายเย้าแหย่แกล้งแกให้โมโหเล่นๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะใสๆชอบใจของผู้เป็นหลาน

"ขอโทษนะครับมีใครอยู่ไหมครับ"

ขณะที่สองยายหลานนั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างในห้องนั่งเล่นก็มีเสียงเรียกดังมาจากหน้าบ้าน ตอนนั้นเริ่มพลบค่ำแล้วยายจันทร์เลยให้หลานนั่งส่วนตัวเองเดินออกมาดูเองว่าใครมาเรียกกัน โดยมีกระถินชะเง้อชะแง้มองอย่างเป็นห่วง

"สวัสดีใช่คุณยายจันทร์หรือเปล่าครับ ?" ชายหนุ่มแต่งกายด้วยเสื้อผ้าขมุกขมัวไว้หนวดไว้เครายาวเฟิ้มจนดูหน้ากลัวแต่ยกมือไหว้ยายจันทร์อย่างนอบน้อมและอ่อนโยนตัดกับรูปลักษณ์ภายนอกไปเลย

"ใช่จ้าแล้วพ่อหนุ่มเป็นใครหรือ ?" ยายจันทร์ถามขณะกวาดสายตาเร็วๆสำรวจพ่อหนุ่มหนวดเฟิ้มตรงหน้า ดูจากรูปร่างหน้าตาอายุอานามก็น่าจะสักยี่สิบปลายๆกระมัง

"ผมชื่อกล้าครับอยากมาขอความเมตตาจากคุณยายให้ผมเช่าที่นาปลูกผักทำนาสักแปลงได้ไหมครับ ?" ยายจันทร์มองพ่อกล้าที่จ้องมาอย่างไม่หลบตาราวกับว่ากำลังทดสอบจิตใจตัวเองให้แกรู้ว่าเขาตั้งใจและไม่ได้มีเจตนาแอบแฝง

"อืมม...งั้นเข้ามาคุยกันก่อนก็ได้" ยายจันทร์เปิดประตูรั้วหลังเล็กให้ชายหนุ่มเดินเข้ามา

"ขอบคุณครับยาย" กล้าเดินตามหลังยายจันทร์เข้ามาต้อยๆ

เมื่อเดินเข้ามาในบ้านกล้าก็สบเข้ากับดวงตากลมโตที่มองจ้องมาอย่างระแวดระวังภัย ในใจเขานึกขันว่านี่เขาหน้ากลัวขนาดนั้นเลยหรือนี่ ! แต่ก็ไม่แปลกที่ผู้หญิงคนนี้จะระแวดระวังไว้ก่อน ในเมื่อสภาพเขาก็ราวกับมหาโจรดีๆนี่เอง

"นั่งก่อนสิลูก" เสียงยายจันทร์หันไปมองกล้าแล้วแกก็หันไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับหลานสาว แต่แล้วแกก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็น...

"เอ้าาทำไมลงไปนั่งข้างล่างนั่นล่ะขึ้นมานั่งข้างบนด้วยกันเถอะลูก" ยายจันทร์เห็นกล้าทรุดลงไปนั่งบนพื้นข้างโซฟาแทนที่จะเป็นบนเบาะโซฟาก็นึกเอ็นดูในความเจียมเนื้อเจียมตัวของเขา

"ตะ..แต่ว่าผมกลัวโซฟาคุณยายจะเลอะน่ะครับ" กล้าบอกพลางมองสำรวจตามเนื้อตัวที่มอมแมมของตัวเอง

"ไม่เป็นไรไม่ได้เลอะอะไรหรอกขึ้นมาข้างบนเถอะจ้า" ยายจันทร์บอกพลางพนักหน้าให้เขาขึ้นมานั่งบนโซฟาแทน

"ขอบคุณครับ"

"แล้วนี่พ่อกล้าคิดยังไงถึงอยากมาทำไร่ทำนาที่นี่มันลำบากนะ" ยายจันทร์เริ่มเปิดประเด็นที่อยากรู้ขึ้นมา

"เอ่อ...ผะ..ผมเพิ่งถูกไล่ออกจากงานมาน่ะครับแล้วก็ไม่รู้จะไปไหนดีก็เลยอยากลองมาทำนาปลูกผักปลูกหญ้าหารายได้ดูบ้าง" กล้าพูดจบก็เงยหน้ามองยายจันทร์หวังว่าแกจะยอมให้เขาได้เช่าที่ของแกได้นะ

"ยายมีที่เหลืออยู่แปลงนึงแต่เป็นของยายถินเค้าน่ะส่วนแปลงอื่นๆยายก็ปล่อยให้เค้าเช่ากันไปหมดแล้วถินว่าไงล่ะลูกจะให้พี่เค้าเช่าไหม" ยายจันทร์หันมาถามกระถินแทน

กระถินมองสำรวจตามใบหน้ามอมแมมนั้นที่ไม่ว่าจะมองยังไงเขาก็ยังมีออร่าบางอย่างเปล่งประกายออกมาให้เห็น สายตาคู่คมที่สบตาเธออย่างเด็ดเดี่ยวไม่วอกแว่กให้เห็นเลยสักนิด แต่เอาเถอะถึงจะไม่ค่อยไว้ใจเขาสักเท่าไหร่แต่คาดว่ายังไงซะผู้เป็นยายก็คงอยากจะช่วยเขาอยู่ดี

"ถินตามใจยายเลยจ้ะ"

"งั้นยายก็ไม่มีปัญหา ส่วนที่นาแปลงนี้มีอยู่สามไร่ยายให้เช่าต่อปีไร่ละแปดร้อยบาทสามไร่ก็สองพันสี่ร้อยบาท"

"ทำไมถูกจังเลยล่ะครับคุณยาย" กล้าอ้าปากค้างยามได้ฟังจำนวนที่เขาจะต้องจ่ายค่าเช่าสามไร่ในราคาต่อปีแค่เพียงสองพันสี่ร้อยบาทเนี่ยนะ !

"อยู่บ้านนอกก็แบบนี้แหละลูกเราอยู่กันแบบครอบครัวอันไหนช่วยกันได้เราก็ช่วยกันไปน่ะ"

"ขอบคุณยายมากๆเลยนะครับ" กล้ายกมือขึ้นไหว้หญิงชราที่จิตใจดีและมีเมตตาเหลือเกินอย่างยายจันทร์ เขาโชคดีเหลือเกินที่ได้มาพึ่งใบบุญท่าน

"แต่ว่านามันอยู่ทางหลังบ้านของยายนะทางด้านโน้นแล้วนี่พ่อกล้าพักอยู่ที่ไหนล่ะ"

"เอ่อ..พอดีผมเพิ่งมาน่ะครับเลยยังไม่มีที่อยู่แต่เดี๋ยวยังไงคืนนี้ผมไปขอนอนที่วัดก่อนสักคืนก็ได้ครับ"

"อืมงั้นเอาอย่างนี้แล้วกันที่นาของยัยถินเค้ามีกระท่อมหลังน้อยพ่อกล้าไปนอนที่นั่นเลยก็ได้เดี๋ยวยายพาไป"

"ยาย...เดี๋ยวถินพาไปเองก็ได้ยายยิ่งบ่นว่าปวดขาอยู่ไม่ใช่หรอ ?" กระถินหันมาบอกผู้เป็นยายแทน

"ยายไว้ใจพ่อกล้าได้ใช่ไหมลูก ?" ยายจันทร์มองกล้าอย่างเนิ่นนาน ส่วนกล้าก็ไม่หลบสายตาเพื่อบอกให้หญิงชรารู้ว่าเขาจริงใจและไม่ทำอันตรายใครแน่ๆ

"ไปสิคะเดี๋ยวจะมืดซะก่อน" กระถินหันไปกระแทกเสียงใส่กล้าก่อนจะคว้ามีดพร้าเล่มยาวเข้ามาถือไว้

"ถิน..." เสียงยายจันทร์เอ่ยปรามเล็กน้อย

"เอาน่ายายจ๋าเราต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน" กระถินกระซิบบอกเบาๆพลางหันไปถลึงใส่คนตัวโตกว่าเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึหึดังในลำคอเบาๆ

"ตามมาสิ !"

กระแทกเสียงใส่เขาแล้วเดินจ้ำอ้าวออกมาก่อน กล้าส่ายหัวเบาๆเมื่อเห็นสาวเจ้าของที่นาดูท่าจะไม่ค่อยถูกชะตากับเขาสักเท่าไหร่

ยายเปี๊ยกเอ้ย ! คิดหรือว่ามีดด้ามแค่นี้จะทำอะไรเขาได้ ถ้าเขาเกิดอยากทำอะไรหล่อนขึ้นมาจริงๆ นอกจากหน้าตาน่ารักๆแล้วในตัวหล่อนก็ไม่มีอะไรหน้ามองเลยสักนิด แล้วยิ่งช่วงนี้บอกเลยว่าเค้าไม่อยากชายตาแลมองใครทั้งสิ้น คิดแล้วก็ต้องข่มความเดือดดาลในใจ

.

.