กระถินบ้านนา | 2

"อ่ะนี่ ! ถึงแล้วอยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่" กระถินที่เดินมาถึงหน้ากระท่อมหลังเล็กขนาดนอนได้สองคนกำลังพอดี กระท่อมนี้ตาเป็นคนสร้างเอาไว้เผื่อให้มานั่งพักพิงกินข้าวกินปลากันได้ ขนาดแข็งแรงทนแดดทนฝนได้อยู่ หลังจากเดินมาถึงกระถินก็หันไปพูดกับกล้าน้ำเสียงห้วนๆ

"อยู่ได้..ขอบคุณครับ" กล้าตัดความรู้สึกไม่ชอบใจลึกๆออกไปก็เข้าใจแหละว่าเขาเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามา แต่เจ้าหล่อนทำตะบึ้งตะบอนราวกับเขาเป็นโจรโรคจิตยังไงอย่างนั้น

"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ" กระถินบอกเสร็จก็เดินตัวปลิวออกไปทิ้งให้กล้ามองตามร่างบางในชุดรุ่มร่ามจนละสายตา

กล้าสำรวจมองกระท่อมน้อยหลังเล็กมีสายไฟโยงมาหรือว่าที่นี่มีไฟด้วยนะ ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปบนกระท่อมพลางสำรวจรอบๆ เขาเห็นคัทเอ้าท์ตัวหนึ่งอยู่ตรงข้างฝา ชายหนุ่มเลยเดินเข้าไปสับคัทเอ้าท์ดูว่ามันจะใช้ได้ไหม พอยกคัทเอ้าท์ขึ้นปุ๊บแสงไฟในกระท่อมก็สว่างขึ้น ชายหนุ่มผิวปากหวือเมื่อพบว่าชีวิตท่ามกลางทุ่งนาก็ไม่ได้ลำบากอย่างที่คิด ตอนแรกเขาก็เตรียมใจเอาไว้แล้วแหละว่าคงอยู่อย่างร้อนๆไม่มีน้ำไม่มีไฟ แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้

ภายในกระท่อมมีฟูกเล็กขนาดเขานอนได้พอดีมีหมอนผ้าห่มอยู่ในถุงแขวนไว้บนหัวเสา ข้างๆกันมีพัดลมตัวเล็กวางอยู่ ชายหนุ่มลองไปกดเปิดก็พบว่ามันยังใช้งานได้อยู่ ที่สำคัญมีขวดน้ำที่ยังอยู่ในแพ็ควางตั้งอยู่ไว้ด้วย ด้วยความหิวกระหายน้ำชายหนุ่มเลยถือวิสาสะหยิบออกมากินเสียหนึ่งขวดเลย

ข้างหน้ากระท่อมเขาสังเกตุเห็นว่ามีโอ่งน้ำวางเรียงรายกันอยู่ ในกระเป๋าเป้เขามีชุดมาสองสามชุดพร้อมกับสบู่ยาสีฟันพอดี เอาไว้พรุ่งนี้เขาค่อยไปหาซื้อชุดไว้ใส่เพิ่มแต่ตอนนี้ขออาบน้ำเย็นๆให้คลายร้อนสักหน่อย...

"ไปส่งพี่เขามาแล้วหรอลูก ?" ยายจันทร์ถามขึ้นหลังจากที่เห็นร่างหลานสาวเดินกลับเข้าบ้านมาแล้ว

"จ้ะยาย" กระถินรับคำก่อนจะชวนยายไปกินข้าว

"เออยายลืมเลยลูกแล้วพ่อกล้าเค้ากินข้าวหรือยังก็ไม่รู้ถ้ายังไงวานหนูแบ่งกับข้าวเอาไปให้พี่เค้าหน่อยสิลูกสงสารเค้าดูท่าทางก็ซื่อๆดี" ยายจันทร์บอกน้ำเสียงอ่อนโยน

โถ ! ยาย...ซื่อกับผีอ่ะดิ ดูท่าทางยังกะโจรป่าห้าร้อยยังไงยังงั้นน่าสงสารตรงไหน แต่เพราะไม่อยากทำให้ยายไม่สบายใจ...

"ได้สิจ๊ะยาย...งั้นเรากินข้าวกันก่อนแล้วค่อยแบ่งเอาไปให้เค้าเนอะ"

"จะดีหรอลูกที่เราจะกินก่อนแล้วค่อยเอาไปให้พี่เค้าทีหลังน่ะ"

"ก็แบ่งไว้ต่างหากก่อนไงยายจ๋าแล้วเดี๋ยวเรากินกันเสร็จถินจะเดินกลับเอาไปให้เค้าเองนะจ๊ะ"

"อือๆงั้นก็ได้ลูก"

สองยายหลานนั่งกินข้าวกับเมี่ยงปลานึ่งตอนแรกกะว่าจะแบ่งไปให้คนตัวโตที่หลังบ้านแต่ทว่ากระถินกลัวไม่อิ่มก็เลยบอกยายว่าเดี๋ยวเธอจะทำกับข้าวไปให้เขาใหม่เอง สรุปเลยสองยายหลานฟาดเมี่ยงปลานึ่งหมดตัวคนยายไม่ค่อยกินเท่าไหร่หรอกแต่กินนิดๆหน่อยๆก็อิ่มแล้ว แต่คนหลานนี่สิที่ไม่รู้เอาไปยัดไว้ไหน กระถินกินเก่งแต่แปลกที่ไม่อ้วนหรือบางทีมันอาจไปลงอยู่ส่วนอื่นกันแน่...

หลังจากกินข้าวเสร็จกระถินเก็บจานชามไปล้างส่วนยายก็เข้าห้องอาบน้ำนอนไปแล้ว ส่วนหญิงสาวตัดสินใจทำข้าวกระเพราหมูสับไข่ดาวโปะหน้าไปให้เขาห่อใส่ปิ่นโตหิ้วไปแล้วคว้าด้ามไม้หน้าสามอันยาวมาถืออีกข้างแล้วใช้ไฟฉายด้ามเล็กส่องนำทาง

โชคดีที่ยายจันทร์กับเธอเป็นคนขยันไม่ชอบเห็นอะไรรกหูรกตาเท่าไหร่ตรงทางเดินจึงเตียนโล่งไม่ต้องกลัวจะมีงูเงี๊ยวเขี้ยวขอโผล่เข้ามากัดให้ตกใจเล่น กระถินเดินจ้ำๆไปเร็วๆกะว่ารีบให้รีบกลับ พอเดินมาถึงหน้ากระท่อมแสงไฟฉายที่เธอสาดส่องไปตามทางเดินก็สาดไปเจออะไรบางอย่างเข้า

"เห้ย ! / อุ้ย !" เสียงแรกดังมาจากอีกคนที่เธอสาดไฟไปเจอเสียงอีกเสียงเป็นของเธอเอง

แสงไฟในมือกับไม้หน้าสามและมืออีกข้างที่หิ้วปิ่นโตหลุดล่วงตกลงไปกองแอ้งแม้งกับพื้นทั้งหมด สายตาที่ไร้ซึ่งแสงไฟสาดส่องบัดนี้เห็นเป็นเงาลางๆจากแสงจันทร์ เรือนร่างสูงโปร่งกำลังเปลือยกายล่อนจ้อนยืนอาบน้ำท่ามกลางดวงจันทร์ที่สาดส่องกระทบ

'คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย' กระถินที่สายตามองปรับความมืดได้แล้วได้แต่ยืนกรีดร้องลั่นในใจ แม้ตอนนี้ใครอีกคนจะวิ่งไปก้มหลบข้างหลังโอ่ง แต่ทว่าในหัวเธอยังโฟกัสอยู่ที่แผงอกล่ำๆ ต่ำกว่าหน้าท้องลงมามีบางอย่างทั้งยาวและใหญ่ห้อยหัวลงมา

"คะ..คุณมาทำไมอีก !" กล้าตะโกนถามใบหน้าหล่อเหลาร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลน ใครจะคิดว่าหล่อนจะมาเดินท่อมๆกลางค่ำกลางคืนแบบนี้ ไม่งั้นเขาคงไม่ออกมาแก้ผ้าอาบน้ำแบบนี้หรอก

"ยะ..ยายให้ฉันเอาข้าวมาให้คุณ" เมื่อนึกได้กระถินก็เหลือกตาไปมองปิ่นโตที่ลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นแล้วเธอก็รีบไปจับยกขึ้นมา

ชายหนุ่มรีบตกน้ำราดลวกๆไล่ฟองสบู่ที่ยังติดตามตัวอยู่โดยมีร่างเล็กยืนหันหลังให้อย่างรู้งานไม่นานเขาก็คว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวสอบลวกๆแล้วเดินออกมาตรงหน้ากระท่อม

"เสร็จแล้วหันมาได้แล้ว" กล้าเรียกกระถินที่หันหน้ากลับมาช้าๆ

"อื้อ" กระถินตอบรับสั้นๆ

"เมื่อกี้...ไม่ได้เห็นอะไรใช่ไหม ?" เขาแกล้งถามหญิงสาวดูก็รู้ว่าเธอเห็นของเขาไปทั้งตัวแล้วล่ะก็เล่นตกใจจนมือไม้อ่อนขนาดนั้น

"ไม่เห็นก็บ้าแล้ว ! ใหญ่ซะขนาดนั้น !" กระถินตวาดแว๊ดใส่ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง

แล้วเธอเป็นบ้าอะไรไปบอกเค้าหมดเลยจะมองหน้ากันติดไหมเนี่ย...อายจัง !

"อะไรใหญ่ ?" กล้ากระซิบถามต่อแววตาเป็นประกายรู้สึกว่าการมาพักใจคราวนี้มีเรื่องสนุกๆให้ทำเสียแล้ว...

"กะ..ก็กะ..กล้ามคุณไงเนี่ยๆกล้ามแขนใหญ๊ใหญ่..." กระถินหลุบตามองขาตัวเองแทนขณะพึมพำตอบเขา ใบหน้าสวยร้อนผ่าวราวกับคนจะเป็นไข้

"อ่ะมาเอาปิ่นโตไปยายกลัวคุณจะหิวข้าวน่ะ" บอกให้เขามาเอาแต่หญิงสาวกลับเดินเอาเข้าไปให้เขาเสียเอง

กล้ายืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมรอให้สาวเจ้าเอาปิ่นโตเข้ามาให้ กระถินเดินขวยเขินเข้าไปหาสองตาก็ล่อกแล่กเนื่องจากยังเขินเมื่อในหัวนึกเห็นภาพของแข็งขนาดใหญ่ยาวที่ห้อยให้เห็นเมื่อครู่ ฉับพลันเธอก็รู้สึกได้ว่าพื้นที่เดินมันไม่สม่ำเสมอทำให้เธอเดินเตะก้อนหินเล็กๆเข้าแล้วเสียหลักถลาไปข้างหน้าเต็มแรง

"อะ..โอ๊ยยย !" เสียงแหบห้าวอุทานเสียงดังเมื่อถูกร่างบางถลาเข้าใส่จนล้มไปกองตรงหน้ากระท่อม

"ว๊ายยย..อื้อออ !" กระถินที่ล้มทับใส่คนตัวโตกว่าเต็มแรงหวีดร้องเสียงหลงออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ข้อเท้าแปล๊บๆ

แต่ทว่า...

ปากเจ้ากรรมกลับอ้างับอะไรบางอย่างเอาไว้เสียเต็มปากเต็มคำอารามตกใจหญิงสาวก็เลยขยับทั้งปากทั้งลิ้นก็เลยดันใส่เจ้าสิ่งที่อยู่ในปากที่ดิ้นหงึกหงักไม่ยอมออกสักที หูได้ยินเสียงครางพร่าราวกับคนบาดเจ็บสาหัสหล่อนก็ยิ่งตกใจด้วยกลัวว่าจะเผลอไปล้มกระแทกทับทำให้เขากระดูกกระเดี้ยวหักเข้า

"อูยยยย..อยู่เฉยๆอย่าขยับ ! ซี๊ดดดด !" กล้าคำรามเสียงสั่นขณะจับร่างบางให้อยู่นิ่งๆ ใบหน้าคมคายหลับตากลืนก้อนความกระสันต์ให้คลายหายไปแล้วค่อยๆจับใบหน้าหวานดึงให้เรียวปากเล็กที่อ้าครอบทับแท่งร้อนของเขาออกไปแต่โดยดี

บ๊อก ! เสียงดีดออกจากกันของท่อนเนื้อขยายใหญ่ที่หลุดออกจากปากจิ้มลิ้ม

'ให้ตายล้มทับอะไรก็ไม่ทับ ! จำเพาะเจาะจงต้องมางับไส้กรอกของเค้าอีกด้วย แถมตอนอยู่ในปากเล็กมันก็ดันขยายใหญ่แข็งขึ้นคับแน่นริมฝีปากไปอีก'

"ฮื่อออ" กระถินกรีดเสียงร้องลั่นในลำคออายสุดแสนจะอายเมื่อครู่ที่เห็นเรือนร่างของเขาก็ว่าแย่แล้วนะ คราวนี้ดันมาสะดุดล้มงับ 'อันนั้น' ของเขาเข้าไปเสียเต็มปากเต็มคำอีก

ชิบหาย ! แล้วอีถินเอ้ย...

แกล้งตายตอนนี้เลยทันไหม ?

"ลุกไหวไหม ?" เสียงทุ้มถามข้างหูในตอนที่กระถินยังเมาไส้กรอกอันใหญ่ยาวอยู่นั่น

"หวะ..ไหว อ๊ะ...!" พยักหน้าหงึกหงักแล้วก็พยายามประคองตัวเองให้ลุกขึ้นโดยที่ไม่มองไส้กรอกยักษ์ที่ยังพองลมเหยียดขยายใหญ่อยู่ แต่แข้งขากลับอ่อนแรงลงซะงั้นยามที่สายตาเชิดมองไปสบตาแวววาวคู่นั้นเข้า

"เอ้าค่อยๆลุก..." กล้าขยับตัวเองลุกขึ้นก่อนเดินโทงเทงอย่างหน้าไม่อายแล้วจับร่างอรชรให้ลุกขึ้นมานั่งพักบนหน้ากระท่อมเสียก่อน แล้วชายหนุ่มถึงยื่นมือไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวลวกๆแล้วก้มตัวลงนั่งคุกเข่าจับต้นขาเรียวมาดูข้อเท้าที่คาดว่าน่าจะพลิก

กล้าถอนหายใจยาวๆข่มอารมณ์ที่ประทุขึ้นมาจนน่ากลัวไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนเลวขืนใจเจ้าของที่นาทั้งๆที่เพิ่งมาเจอกันแค่วันแรก แต่กลิ่นหอมอ่อนๆละมุนที่โชยออกมาจากเรือนร่างเล็กมันช่างหอมหวานเหลือเกิน

ยุบหนอ !

พองหนอ !

ยุบแล้วหนอ !

'พอง' อีกแล้วหนอ !

กล้าคร่ำครวญในใจนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ !

"'กึก" เสียงกล้าที่จับข้อเท้าขาวเนียนขึ้นมาดึงให้ข้อเท้าที่พลิกเมื่อครู่กลับเข้าที่ สายตาเย็นชาถูกส่งมาที่ใบหน้าสวยหวานแล้วตะคอกใส่เธอว่า...

"รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากเสียตัว !"

นี่กูพูดอะไรออกไปไอ้กล้าาา !

บ้าไปแล้ว !

"...."

ส่วนร่างเล็กอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา เสียตัว...เสียตัว...ดึงว่อนอยู่ในหัว เมื่อสายตาโฟกัสไปเห็นไส้กรอกยักษ์ที่ขยายเบียดผ้าเช็ดตัวออกมาจนตุงเห็นเป็นลำยาวแล้วเธอก็รีบเลียปากทันที

ทำไมอยู่ๆคอแห้งจัง...

แต่พอเลื่อนสายตาขึ้นไปสบตาเข้มดุดันก็สะดุ้งโหยงขึ้นทันที

ไม่ๆไม่! เธอยังเด็กยังเล็กนัก แถมของเขามันก็ใหญ่มากเธอต้องตายก่อนแน่ๆ ไม่นะ...เธอยังไม่พร้อมตอนนี้ !"

"ไม่ๆๆๆ !"

กระถินกรีดร้องเสียงหลงคว้าไฟฉายๆด้ก็วิ่งพรวดออกไปทันที โดยไม่สนใจอะไรอีกแล้วเมื่อวิ่งมาถึงบ้านก็เล่นเอาหอบแฮ่กๆ

.

.

เต็มปากเต็มคำเลยลูกเอ้ย...วงวารกระถินอยากกินแต่ก็กลัวอ่ะเนอะ !