ไฮโซกินเด็ก | 13 (จบ)

"อ้วก..แหวะ"

เช้าวันหนึ่งขณะฉันนั่งทำงานในห้องเลขาประจำตัวพ่วงด้วยตำแหน่งสามีที่ยังไม่ได้แต่งงานกันอย่างเป็นทางการแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันในบ้านที่ซื้อใหม่หลังใหญ่เรียบร้อยแล้วมีแม่และยายของสามีฉันมาอยู่ด้วยกันซึ่งก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอัดอึดเลยสักนิด แถมยังมีของอร่อยๆให้กินทุกวันอีกต่างหาก

โต๊ะทำงานของพีทจากเดิมคืออยู่ด้านนอกตอนนี้ถูกฉันสั่งให้ยกเข้ามาด้านในแล้วและฉันก็จ้างเลขาคนใหม่มาคอยช่วยงานอยู่ด้านนอกแทนแล้วด้วย อยู่ดีๆพีทก็เป็นอะไรไม่รู้ผะอืดผะอมวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำตั้งแต่เช้าแล้ว แถมยังทำท่าทางแปลกๆชอบมาคลอเคลียขอดมกลิ่นตัวฉันอยู่ตลอดเวลา

"ที่รักเป็นอะไรมากไหมเค้าว่าไปหาหมอกันเถอะเค้าเป็นห่วงอ่ะดูสิหน้าซี๊ดซีด" ฉันเดินตามเข้ามาลูบหลังให้พีทพลางเอาน้ำมาให้บ้วนปากแล้วเช็ดหน้าเช็ดตาเช็ดคาบอาเจียนให้อย่างไม่รังเกียจ

"ตัวเองอื้ออขอหอมหน่อย..." พีทโผเผเข้ามากอดพลางคลอเคลียดมไปตามซอกคอต้นแขนแล้วเขาก็สูดจมูกดมหนักๆ

"ป่ะไปหาหมอกันเถอะ" ฉันพยุงพีทแล้วแวะไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาแล้วเดินออกไปสั่งงานเลขาด้านนอก หลังจากนั้นฉันก็ขับรถพาพีทไปโรงพยาบาลทันที

"ที่รักๆตัวเองจอดรถให้เค้าหน่อยข้างหน้านี่เลย" อยู่ๆพีทก็บอกให้ฉันจอดข้างทางซึ่งฉันมองไปรอบๆข้างก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจากร้านขายผลไม้สด

พอฉันจอดรถให้ปุ๊บพีทก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเปิดประตูลงรถวิ่งไปที่หน้าร้านผลไม้สดทันที สักพักก็เดินยิ้มหน้าบานกลับมาพร้อมผลไม้ถุงใหญ่สองสามถุง

"ที่รักไปซื้ออะไรมาคะ ?"

ถามแล้วก็จับถุงผลไม้ที่พีทไปซื้อมาดูมีมะม่วงถุงนึงที่ดูท่าทางน่าจะเปรี้ยวมากแน่ๆสีเขียวสดขนาดนั้น แล้วก็มีถุงมะยมดอง พุทธาดอง องุ่นดอง โอ้โหนี่สามีฉันเป็นอะไรมากไหมเนี่ยอยู่ๆมานึกอยากกินอะไรเปรี้ยวๆแบบนี้

เมื่อขึ้นมานั่งบนรถพีทก็รื้อๆเอามะม่วงออกมาจิ้มพริกเกลือแล้วก็กัดกินอย่างเอร็ดอร่อยในขณะที่ฉันรู้สึกเปรี้ยวปากแทนพลางมองหน้าเขาที่กินไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ไม่ได้การละฉันต้องพาเขาไปหาหมอให้เร็วที่สุด ก่อนที่สามีฉันจะเป็นอะไรหนักไปมากกว่านี้

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลฉันก็แจ้งให้คุณหมอตรวจร่างกายของพีทให้อย่างละเอียดที่สุด แต่ผลปรากฎว่าพีทก็ร่างกายปกติดีทุกอย่าง คุณหมอเลยหันมาซักประวัติฉันแทน

"คุณภารินครับช่วงนี้คุณภารินมีอาการแปลกๆอะไรบ้างไหมครับ" คุณหมอสอบถามขณะจดบันทึกไปด้วย

"ไม่มีเลยค่ะก็ปกติดีทุกอย่างนะคะ" แต่ก็เหมือนมีอะไรสักอย่างที่มันขาดไปนะแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก...

"แล้วเอ่อ..รอบเดือนคุณภารินมาตามปกติทุกเดือนไหมครับ"

เออนั่นสิที่ฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างขาดหายไปที่แท้ก็...

"นั่นสิที่รักปกติเค้าจะต้องไปซื้อให้ตัวเองทุกเดือนนี่แต่นี่สองเดือนแล้วนะที่ตัวเองไม่ได้ใช้เค้าไปซื้อให้เลย" คุณสามีฉันพูดออกมาหน้าตาเฉยไม่คิดว่าฉันจะอายบ้างเลยหรือไงเนี่ย !

"ที่รักจะพูดทำไมเนี่ยอายเค้านะ" ฉันหันไปกระซิบดุพีทเบาๆก่อนจะหันไปยิ้มเอียงอายให้คุณหมอแทน

"แล้วตกลงมันเกี่ยวอะไรกับอาการที่ผมเป็นอยู่หรือครับคุณหมอ" พีทหันไปถามคุณหมอต่อในขณะที่ฉันชักเริ่มเอะใจหรือว่า...

"เอาเป็นว่าหมอขอตรวจคุณภารินให้แน่ใจก่อนก็แล้วกันนะครับ"

"เอ่อ...ใช่ใช่ไหมคะหมอ ?" ฉันหันไปถามหมออย่างมีความหวังอีกครั้ง

"คิดว่าใช่ครับ"

สิบนาทีต่อมาผลตรวจร่างกายฉันก็มาถึง ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นถึงขีดสุดมือชาเท้าชาเหงื่อแตกพลั่กทั้งที่นั่งอยู่ในห้องแอร์เย็นเฉียบ

"หมอได้ผลตรวจเรียบร้อยแล้วครับพร้อมจะฟังแล้วหรือยังครับ"

"พะ..พร้อมค่ะ" ฉันถึงกับเสียงสั่นกันเลยทีเดียวตอบคุณหมอเสร็จฉันก็ยื่นมือไปกุมมือพีทเอาไว้แน่น

"ก่อนอื่นหมอต้องขอแสดงความยินดีกับว่าที่คุณพ่อคุณแม่คนใหม่ด้วยนะครับตอนนี้คุณภารินกำลังตั้งครรภ์ได้สิบสัปดาห์แล้วครับ"

"ตั้งครรภ์หมายความว่าที่รักท้อง ! เรากำลังจะมีลูกกันจริงๆหรอ" พีทที่พึมพัมเสียงสั่นก่อนจะหันมาจับมือฉันเขย่าแรงๆอย่างคนตื่นเต้นถึงขีดสุด

"ใช่ตัวเองกำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้วนะ"

"ส่วนที่รักก็จะได้เป็นแม่แล้วเรากำลังจะมีหลานให้แม่ๆกับยายเลี้ยงแล้วเย้ !" พีทโผเข้ากอดจูบแก้มซ้ายแก้มขวาฉันอย่างไม่อายสายตาคุณหมอเลยสักนิด

แล้วหลังจากนั้นหมอก็จัดยาบำรุงมาให้พร้อมทั้งฉันที่ตัดสินใจฝากครรภ์ทันทีเลยจะได้ดูแลตัวเองและลูกให้แข็งแรงตั้งแต่เนิ่นๆ

พอออกจากโรงพยาบาลฉันก็โทรบอกข่าวดีว่าที่คุณตากับคุณยายให้รับรู้ซึ่งทั้งคู่ต่างก็พากันดีใจกันยกใหญ่ถึงขนาดเตรียมไปหาตั้งชื่อหลานเอาไว้รอทั้งที่ยังไม่รู้เพศด้วยซ้ำ แล้วฉันก็โทรบอกข่าวดีกับคุณลุงภามของเจ้าตัวเล็กนี่ที่ตอนนี้กำลังอินเลิฟกับเลขาที่มาแย่งของฉันไปซึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้และก็ดูเห่อไม่แพ้คุณตากับคุณยายเหมือนกัน

...แล้วหลังจากนั้นเราก็ตรงดิ่งกลับไปบ้านเลยเพื่อเซอร์ไพรส์คุณยายและคุณแม่ของพีท

"อ้าวทำไมวันนี้สองคนกลับเร็วจังล่ะลูกเป็นอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะ ?"

คุณแม่สามีฉันที่ปัจจุบันฉันให้เลิกขายของออกมาอยู่บ้านปลูกต้นไม้ใบหญ้าแก้เหงาเล่น แต่ท่านก็ยังไม่วายอยากทำอาหารขายแก้เหงาฉันก็เลยให้ทำอยู่บ้านโดยส่งแบบเดลิเวอรี่แทนซึ่งตอนแรกกะจะให้ท่านทำเล่นๆแก้เบื่อ ไปๆมาๆกลับกลายเป็นว่าออเดอร์ถล่มทลายทำแทบไม่ทันจนต้องจ้างลูกมือมาช่วย ท่านละมือจากข้าวกล่องที่กำลังจัดเรียงเตรียมส่งให้ลูกค้าแล้วถามอย่างร้อนรน

"เป็นค่ะ...วันนี้ภาไปโรงพยาบาลมา" ฉันตอบท่านพลางทำหน้าเศร้าสร้อย

"ตายจริงแล้วยายหนูเป็นอะไรหรอลูกถึงต้องไปหาหมอแล้วคุณหมอว่ายังไงบ้างไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมลูกหนูเจ็บอะไรตรงไหนหรือเปล่า" คุณยายถามฉันขณะจับเนื้อจับตัวสำรวจร่างกายฉันไปด้วย ส่วนคุณแม่ก็หน้าซีดไปเลยตอนได้ยินว่าฉันไปหาหมอมา

"ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะแค่ตอนนี้ภา...กำลังจะมีเหลนให้คุณยายแล้วก็กำลังจะมีหลานให้คุณแม่" ฉันตอบขณะฉีกยิ้มทำตาปริบๆใส่

"จริงหรอลูกนี่แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมว่าแม่กำลังจะได้อุ้มหลานแล้ว" แม่โผเข้าหากอดทั้งพีทกับฉันกลมเลยโดยมีคุณยายเข้ามาโอบกอดอีกทีด้วยความดีใจ

"ครับแม่ หมอบอกว่าท้องได้สองเดือนกว่าแล้ว"

"ดีจังต่อไปเราก็จะไม่ได้เหงาอีกแล้วนะแม่จะได้มีหลานมาวิ่งซนๆกันแล้ว" ทั้งแม่ทั้งยายฉีกยิ้มดีใจก่อนจะแยกย้ายกันไปสรรหาของมาบำรุงคนท้องอย่างฉันจนเหนื่อยที่จะกินแล้ว

ฉันกับพีทเราตกลงกันว่าจะแต่งงานกันเมื่อตอนที่ลูกของเราสองคนเริ่มเดินได้แล้ว ฉันไม่ได้อยากจะเปลี่ยนขนบธรรมเนียมประเพณีที่มีมาแต่โบราณกาลหรอกนะ แต่การที่เราจะใช้ชีวิตคู่บางครั้งก็ไม่ได้จำเป็นต้องมีพิธีการก่อนเสมอไป ฉันแค่อยากให้ลูกของเรามาเป็นสักขีพยานในวันสำคัญของพ่อและแม่ให้เค้าได้มีส่วนร่วมอยู่ในงานเพื่อให้เค้าได้รู้ว่าพ่อกับแม่รักกันมากขนาดไหน ไม่ว่าใครจะดูหมิ่นดูแคลนหรือใครจะมองว่าเราทั้งคู่ไม่เหมาะสมกันเลยไม่ว่าจะเรื่องของอายุที่ฉันแก่กว่าพีทถึงห้าปีหรือว่าเรื่องฐานะที่พีทไม่มีอะไรเทียบเท่าฉันได้เลย

แต่ว่าเขามีความรักและจริงใจให้ฉันจนล้นเปี่ยมซึ่งแค่นั้นมันก็มากเพียงพอที่ฉันจะรักเขาหมดทั้งหัวใจแล้ว...

"อีภา ! ตกลงมึงท้องจริงๆหรอนี่กูกำลังจะกลายเป็นป้าแต่เอ๊ะเป็นน้าดีกว่าดูไม่แก่ดี" อีปายผู้ซึ่งไม่อยากแก่ถามสีหน้าตื่นเต้นตกใจเล่นใหญ่มากกก !

"เออกูท้อง ! แต่ก่อนอื่นพวกมึงเอ่อ..พวกเธอและเราจะต้องเลิกพูดคำหยาบกันได้แล้วเดี๋ยวหลานได้ยินมันไม่ดี" ฉันแค่ไม่อยากให้ลูกจำคำพูดหยาบพวกนี้ใส่หูไป

"ได้สิคุณแม่เดี๋ยวพี่เก๋จะช่วยกันดูแลหนูเองนะคะคุณลูก" เก๋จีบปากจีบคอบอกขณะยื่นหน้ามาแนบท้องฉันเพืีอจะฟังเสียงหลาน

"ทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยวะ ?"

"โอ๊ยอี...คุณเก๋หลานเพิ่งจะสองเดือนเองไหมรอก่อนสิยะนู่นอีกเดือนสองเดือนโน่นถึงจะได้ยิน" ปายบอกขณะหยิบมือถือขึ้นมากดจิ้มยิกๆอยู่พักใหญ่จนฉันสงสัย

"คุณปายทำอะไรหรอคะ ?"

"หืมทำไมกู..เอ่อฉันแสลงนักวะ" ปายบ่นพึมพำเบาๆอย่างขัดใจ

"เอาน่าทนๆเพื่อหลานรักย่ะ" เก๋บอกขณะหันไปจ้องปายด้วยความสงสัยเหมือนกัน

"แล้วตกลงปายทำอะไรเห็นกดยิกๆมานานแล้วนะ"

"อ๋อเค้ากำลังสั่งของให้หลานอยู่อืมเด็กผู้หญิงต้องเอาสีชมพูแล้วกัน" ปายพูดเองเออออเองอยู่คนเดียว

"เดี๋ยวปายเดี๋ยวแกรู้ได้ไงว่าหลานเป็นผู้หญิงอ่ะ" เก๋ถามอย่างงงๆ

"เดาเอา"

"ไม่ๆเราว่าหลานต้องเป็นเด็กผู้ชายโว้ยฉันสั่งบ้างดีกว่าเอาชุดของผู้ชายไว้ให้หลานใส่" เก๋ก็จะไม่ยอมให้น้อยหน้าคว้ามาถือมากดยิกๆเหมือนกัน

"เดี๋ยวครับๆผมว่าใจเย็นๆทั้งคู่ก่อนดีไหมครับหลานเพิ่งจะสองเดือนเองนะยังมีเวลาเตรียมตัวอีกหลายเดือน" พีทออกโรงห้ามศึกครั้งนี้เอง

"ไม่ได้ !"

"ไม่ได้ !"

เมื่อความเห็นไม่ตรงกันการพนันจึงเกิดขึ้นระหว่างน้าปายที่อยากได้หลานสาวกับน้าเก๋ที่อยากได้หลานชายแล้วอีกเจ็ดเดือนข้างหน้าเรามาดูกันมาใครจะชนะ แต่สำหรับฉันและพีทแล้วไม่ว่าจะได้ผู้หญิงหรือผู้ชายเค้าก็จะเป็นโซ่ทองคล้องใจของพวกเราอยู่ดี ไม่ว่าจะได้หญิงหรือชายแต่คนต่อๆก็จะต้องตามมาอยู่ดี

.

.

(จบค่าา)