ร้อนรัก...อาสาว | 1

น้ำค้างเป็นสาวโสดวัยสามสิบสองกะรัตอาศัยอยู่บ้านกับยายจั่นผู้เป็นแม่วัยชราอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว หญิงสาวมีพี่ชายหนึ่งคนตอนนี้ไปทำงานอยู่ที่กรุงเทพส่งเงินมาให้แม่ให้น้องทุกเดือนไม่เคยขาด นทีผู้เป็นพี่ชายเคยชวนทั้งคู่ไปอยู่ด้วยกันที่บ้านที่กรุงเทพแต่ว่าแม่เค้าไม่ยอมไปบอกว่าคิดถึงบ้านที่นี่อยู่มานานกว่าค่อนชีวิตแล้ว ท่านอยากละทางโลกไปกับที่นี่เท่านั้น

นทีแต่งงานกับแม่ม่ายชื่อดารินเป็นเศรษฐีนีชาวกรุง ดารินมีลูกชายคนโตชื่อดวินอายุสิบแปดปีเป็นลูกติดกับสามีเก่าเป็นชาวฝรั่งเศสที่เลิกลากันไปนานหลายสิบปีแล้ว แม้ฐานะทางบ้านของนทีกับน้ำค้างจะไม่สู้ดีนักแต่ดารินก็ไม่ได้นึกรังเกียจมาเยี่ยมแม่และน้องสามีแทบทุกเดือน

บ้านที่น้ำค้างอยู่เป็นบ้านไม้ปลูกยกสูงตามสไตล์ที่คนยุคนั้นชอบปลูกตามๆกัน เพราะความที่เป็นคนชอบต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวขจีหญิงสาวก็เลยชอบหาอะไรมาปลูกไว้อยู่เสมอไม่ว่าจะเป็นต้นกล้วยไม้หรือว่าดอกไม้จนเป็นซุ้มขนาดใหญุ่

ครืด ครืด ครืด ครืด

เสียงมือถือดังน้ำค้างละมือจากแปลงดอกไม้ลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดรับสายปลายทางคือพี่ชายของเธอ

"ฮัลโหลพี่นิกว่าไงจ๊ะ"

(น้ำค้าง...ว่างอยู่หรือเปล่า)

"ว่างจ้าพี่มีอะไรหรือเปล่าเสียงเครียดๆจัง"

(คืองี้...ตาดวินลูกชายของดารินเค้ามีปัญหานิดหน่อยพวกพี่ก็เลยอยากฝากให้แกช่วยดูแลให้สักพักได้ไหม เดี๋ยวอะไรๆดีขึ้นแล้วพี่จะไปรับกลับมา)

เสียงพี่ชายดังลอดมาตามสาย

"อ่อ..ได้สิไม่มีปัญหาเลยแล้วจะมาเมืี่อไหร่ล่ะ ?" น้ำค้างถามขณะพยายามนึกถึงหน้าของหลานนอกไส้ที่เธอเคยเจอครั้งหนึ่งเมื่อนานมามากแล้ว แต่ตอนนั้นดวินเองก็ยังเด็กอยู่เลย

(น่าจะเป็นวันพรุ่งนี้แหละยังไงพี่ก็ขอบใจแกมากนะที่ช่วยดูแลหลานให้) นทีบอกผู้เป็นน้อง

แม้ดวินจะไม่ใช่ลูกแท้ๆเป็นลูกติดภรรยามาแต่เขาก็รักไม่ต่างอะไรกับลูกสาวคนเล็กเลย นั่นเพราะตอนเล็กๆเขามีส่วนได้ช่วยเลี้ยงดูเด็กชายมาก่อนที่ดวินจะถูกส่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศกับพ่อของแก จนกระทั่งเพิ่งเดินทางย้ายกลับมาอยู่ที่ไทยนี่แหละ

"จ้าพี่"

(แล้วแม่ล่ะเป็นยังไงบ้าง)

"ก็สบายดีเหมือนเดิมพี่พรุ่งนี้หวยออกคืนนี้ก็ไปหาขูดหวยกับบรรดาเพื่อนๆเค้าเหมือนเดิมแหนะ"

(ฮ่าๆๆแม่ก็ยังบ้าหวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนจริงๆ)

เสียงนทีหัวเราะดังลั่นพลางส่ายหัวให้เบาๆยามนึกถึงวิธีการหาหวยของผู้เป็นแม่ ทางไหนได้เกี่ยวกับหวยตัวเลขแม่เขาจะต้องเอาหมดทุกวิธี ไม่ว่าจะเป็นการขูดหาเลขจากต้นไม้ ไปเสาะหาจากรูบึ้งตัวใหญ่ๆ หรือว่าจากการจุดธูปขอขากต้นไม้ใบหญ้าทั้งหลายของแก

"อื้อก็นะเพื่อความสุขของแก"

ทั้งคู่คุยสารทุกข์สุขดิบกันอยู่อีกพักใหญ่ก่อนจะวางสายจากกันไป

.

.

เช้าวันต่อมารถหรูจากบ้านภรรยาของพี่ชายน้ำค้างก็มาจอดอยู่หน้าบ้าน ร่างสูงใหญ่หน้าตาคมเข้มของพี่ชายเธอเดินลงมาก่อนตามด้วยร่างเล็กสะโอดสะองของดารินผู้เป็นพี่สะไภ้ที่ตามลงมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส มือไม้หอบหิ้วข้าวของฝากมาเยี่ยมกันมากมาย

สายตาของน้ำค้างหันไปเห็นร่างสูงขาวของผู้เป็นหลานเดินตามลงมา ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้แว่นกันแดดสีชาที่สวมไว้ทำให้เห็นหน้าไม่ชัดมากแต่เขา...โตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วจริงๆดูได้จากรูปร่างสูงโปร่งและเรือนกายที่แข็งแรงกล้ามเป็นมัดๆแม้จะอยู่ในร่มผ้าก็ตาม

"สวัสดีจ้ะพี่นิกพี่ดารินนั่งรถมาเหนื่อยกันไหมจ๊ะ" น้ำค้างเดินลงไปรับข้าวของจากผู้เป็นพี่พร้อมทั้งยกมือไหว้สวัสดีอย่างคนมีมารยาท

"หวัดดีจ้ะน้ำค้างอื้อคิดถึงจัง" ดารินเข้าสวมกอดผู้เป็นน้องสาวของสามีอย่างคิดถึงเธอเอ็นดูน้ำค้างไม่ต่างจากน้องแท้ๆเช่นกัน

"ขึ้นบ้านกันก่อนเถอะจ้ะเอ..นี่ดวินใช่ไหมเอ่ย" เสียงหวานหันไปเอ่ยทักทายผู้ชายหน้านิ่งที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เช้าแล้วเพราะว่าไม่อยากมาอยู่ที่นี่ แต่พอเห็นอาสาวที่หุ่นสะท้านใจก็พลันเปลี่ยนสีหน้าทันที

"สวัสดีอาน้ำค้างก่อนสิลูก" ดารินหันมาบอกลูกชายเสียงหวาน เนื่องจากวันนี้น้องแพรวลูกสาวคนเล็กไปโรงเรียนก็เลยไม่ได้มาด้วยกัน

"สวัสดีครับอา..น้ำค้าง" ดวินยกมือไหว้อาสาวคนสวยพลางเดินตามขึ้นบันไดบ้านมาด้วย

เมื่อขึ้นมานั่งกันบนบ้านกอดไหว้ทักทายผู้เป็นแม่เรียบร้อยนทีก็เอ่ยฝากฝังให้แม่กับน้องช่วยดูแลลูกชายให้ ครบกำหนดเมื่อไหร่เขาจะมารับกลับไปอยู่กินข้าวกินปลาด้วยกันเสร็จสรรพสองสามีภรรยาก็ลากลับกันไปทิ้งไว้ก็แต่ผู้ชายร่างสูงโปร่งนัยน์ตาน้ำข้าวเอาไว้ให้น้ำค้างช่วยดูแล

"มาเถอะอาจะพาไปดูห้องนอน" น้ำค้างว่าพลางช่วยยกกระเป๋าสัมภาระถือขึ้นมาเพื่อพาไปดูห้องนอน

บ้านของน้ำค้างเป็นบ้านไม้หลังใหญ่มีห้องนอนสามห้องห้องหนึ่งเป็นของเธออีกห้องของแม่และของนที ดังนั้นดวินก็เลยได้มานอนที่ห้องของนทีที่เก็บกวาดเช็ดถูปัดฝุ่นอย่างดี

ดวินหนุ่มลูกครึ่งวางกระเป๋าแล้วโดดขึ้นเตียงหนานุ่มนอนกางแขนแผ่หลาท่าทางราวกับเด็กๆ ในขณะที่น้ำค้างเดินไปเปิดม่านหน้าต่างให้มีแสงเข้าระบายอากาศ ก่อนจะเปิดเครืี่องปรับอากาศให้เพราะกลัวเด็กหนุ่มจะร้อน

กิริยาเยื้องย่างชะมดชม้ายโดยที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ว่ารูปร่างของตัวเองให้ความเซ็กซี่ขนาดไหน ทำให้หนุ่มน้อยปวดหนึบที่หน้าขายามจับตามองก้นอวบกลมกลึงภายใต้ผ้าถุงผืนยาวที่เจ้าตัวนุ่งไว้กับเสื้อคอกระเช้าสีชมพูหวานที่เจ้าตัวชอบไปขโมยของผู้เป็นแม่มาใส่ โดยให้เหตุผลว่ามันใส่สบาย

คนเป็นอาจะรู้ตัวไหมว่ากำลังจะถูกหลานนอกไส้คิดไม่ซื่อในขณะนี้ เสื้อตัวเล็กที่เข้ารูปรัดหน้าอกเต่งตึงให้พุ่งผลิดันยกทรง ยามเธอก้มๆเงยๆเต้าขาวสล้างก็โผล่วับๆแวมๅออกมาให้ได้เห็น

ดวินกลืนน้ำลายลงคอรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมช่วงล่างที่มันดันเป้ากางเกงนูนเด่นออกมาด้วยกลัวว่าอาสาวคนสวยจะเห็นว่าเขาแอบคิดอะไรทะลึ่งๆกับหล่อนอยู่

จนกระทั่งเธอเดินเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าหวานสบตามองมาด้วยสีหน้าแววตาเดียวกัน แววตาแห่งความต้องการ...

"อุ๊ย !"

ดวินยื่นมือมาดึงร่างบางให้นั่งทับบนตักแข็งแกร่ง มือหนาคว้าหมับที่สองเต้าสวยด้วยความไวแสง

'หืม..นุ่มใช้ได้' พึมพัมขณะบีบเคล้นเนินนุ่มทั้งสองข้าง

"อะ..อย่า" เสียงหวานปรามเบาๆน้ำเสียงสั่นกระเส่า ถึงปากจะเอ่ยห้ามแต่ทว่ากายเบื้องล่างหล่อนโยกคลึงบดสู้กับแท่งเนื้อแข็งขืนจนขนอ่อนลุกชันด้วยความเสียวซ่าน

ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปเคล้นคลึงสัมผัสเนื้อในผ่านบราตัวเล็ก นิ้วเรียวยาวสะกิดเบาตรงเม็ดยอดชูชัน ปากก็สูดครางซี๊ดซ๊าดยามเสียวตรงหัวเบื้องล่างที่ถูกกลีบเนื้อนุ่มโยกคลึงบดใส่

"ดวิน !...ดวิน !"

น้ำค้างเรียกเสียงดังยามหันมาเห็นว่าหลานชายเอาผ้าห่มพันตัวเองแน่นหนาแถมยังทำตาลอยเคลิบเคลิ้ม

'สงสัยจะนั่งรถมาเพลีย'

"คะ..ครับๆ" ดวินสะดุ้งหลุดจากภวังค์หื่นที่ตัวเองแอบสร้างขึ้นมาอย่างสุดแสนเสียดาย

"อาถามว่าหนาวไปหรือเปล่าฮึ" น้ำค้างถามสีหน้าเอ็นดูเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้ ดูสิคงจะหนาวไปพันตัวซะมิดเชียว

"มะ..ไม่ครับกำลังพอดีเลย" ตอบแล้วพลางส่งยิ้มแววตาใสซื่อให้

"โอเคจ้ะถ้างั้นดวินพักผ่อนก่อนนะเดินทางมาเหนื่อยๆเดี๋ยวอาจะไปจัดข้าวของสักหน่อยก่อน"

"ครับ..ขอบคุณครับอาน้ำค้าง" น้ำค้างพยักหน้าให้ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ฝ่ายดวินเมื่อเห็นว่าอาคนสวยเดินออกไปแล้วเขาก็โดดลงจากเตียงวิ่งเข้าไปอยู่ในห้องน้ำอยู่พักใหญ่ มีเสียงดังครางอืออาเล็ดลอดออกมาเป็นพักๆ ก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน

.

.