อ้อนรัก | 8 (จบ)

"คุยกันก่อนสิ !" เสียงพ่อของธิเอ่ยดังขึ้นเมื่อฉันเดินมาหยุดตรงหน้าท่านพอดี

"คะ..คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ ?" ดูจากท่าทางน่าจะมีมากๆด้วยแหละ แววตาของความไม่ค่อยจะพอใจฉายชัดให้เห็นมากขึ้น

"เธอ...ต้องการเท่าไหร่แลกกับการเลิกยุ่งกับลูกชายของฉัน" คำถามของคุณพ่อท่านไม่ได้ยาก แต่ฉันตอบได้ยากมากเหลือเกิน

"คุณพ่อหมายความว่ายังไงคะ ?" แม้จะรู้ถึงคำถามของท่าน แต่ฉันก็ยังอยากจะแกล้งโง่ดูหัวใจเต้นตึกตักด้วยความกลัว... กลัวว่ารักครั้งนี้คงไม่สมหวังอย่างที่คิด

"สิบล้านยี่สิบล้านเท่าไหร่ก็ว่ามาแต่เธอต้องเลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ !" เสียงเข้มเอ่ยโดยไม่สนใจความรู้สึกของใครเลย

"ทำไมล่ะคะ ? ทำไมหนูต้องเลิกด้วย" ในเมื่อฉันก็รักเขาไม่แพ้กับที่พ่อเขารัก

"เธอไม่คู่ควรกับลูกชายฉันหรอก รับเงินไปซะแล้วเลิกยุ่งกับเขาเธอก็ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เงินก้อนนี้มันจะทำให้ชีวิตเธอดีขึ้นมากไม่ต้องทำงานอะไรก็อยู่ได้สบายทั้งชาติแล้ว"

"เพราะแค่ว่าหนูจนกว่าเลยไม่คู่ควรอย่างนั้นหรอคะ ?" ถ้าเลือกได้ฉันก็คงอยากเกิดมาให้รวยมีชีวิตที่สุขสบายไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน

"ถือว่าฉันขอร้องได้ไหมเธอรับเงินไปแล้วเลิกยุ่งเกี่ยวกับเขาถือซะว่าทำเพื่อหัวอกคนเป็นพ่อที่อยากจะให้ลูกได้เจอคนที่เหมาะสมคู่ควรกับเขามากกว่า" แววตาท่านอ่อนแสงลงเล็กน้อย

"ตกลงค่ะ...หนูจะเลิกยุ่งกับเขาก็ได้ถ้ามันจะทำให้ท่านสบายใจ..."

"...."

วูบนึงที่ฉันเห็นว่าสีหน้าท่านเปลี่ยนไปเล็กน้อยตอนได้ยินฉันตอบตกลง จากนั้นฉันก็เริ่มพูดประโยคถัดไปต่อ

"แล้วก็..."

"...."

"หนูไม่ได้ต้องการเงินหรืออะไรทั้งนั้นหรอกค่ะยังไงก็..ขอบคุณสำหรับอาหารที่แสนอร่อยมื้อนี้นะคะ"

ไม่เคยคิดที่จะอยากเป็นคนเจ้าน้ำตาเลยสักนิด แต่ทว่ามันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวจริงๆนาทีนี้ ฉันเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแอบใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาออกลวกๆแล้วยกมือไหว้คุณพ่อของอธิก่อนจะเดินกลับออกมา

"ตัวเองเค้าเพิ่งนึกได้ว่าเค้ามีนัดสำคัญเรื่องเรียนอ่ะตัวเองอยู่คุยกับคุณย่าคุณพ่อก่อนก็ได้นะเค้าเรียกแท็กซี่เอาไว้แล้วว่าจะขอตัวเลย อาหารอร่อยมากๆเลยนะคะยังไงหนูขอตัวกลับก่อนนะคะสวัสดีคุณย่าสวัสดีค่ะคุณน้าวดี" บอกลาพวกเขาเสร็จฉันก็รีบเดินลิ่วๆออกไปทันทีไม่สนคำทักท้วงจากใครทั้งสิ้น

ระหว่างนั้นฉันก็ไปขออาศัยอยู่ที่ห้องกับนับดาวก่อนโดยที่ไม่ได้กลับไปที่ห้องตัวเองอีกเลย หลายวันต่อมาไม่รู้คิดยังไงอยู่ๆก็เกิดคิดถึงพ่อขึ้นมาอีกแล้วก็เลยตัดสินใจขึ้นรถทัวร์ไปหาพ่อที่ชลบุรีเสียเลย

นั่งรถมาถึงบ้านก็พบว่าที่บ้านปิดเงียบไม่มีคนอยู่ แล้วพ่อฉันไปไหนทำไมถึงไม่อยู่บ้านกันล่ะ คว้ามือถือขึ้นมากดโทรหาพ่อก็ไม่ติด ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปถามบ้านป้าข้างๆว่าเห็นพ่อฉันบ้างไหม แต่คำตอบที่ได้รับก็ทำให้ขาแข้งอ่อนแรงจนแทบทรุดฮวบลงกับพื้น

"พ่อหนูอยู่ที่โรงพยาบาลลูก"

พ่อฉันเป็นอะไรทำไมต้องอยู่ที่โรงพยาบาลด้วยแล้วทำไมฉันที่เป็นลูกแท้ๆกลับไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยสักนิดหรือว่าฉันละเลยท่านเกินไปจนไม่รู้อะไรเลย

หลังจากสอบถามว่าพ่ออยู่โรงพยาบาลไหนแล้วฉันก็รีบขึ้นรถมาหาพ่อที่โรงพยาบาลทันที หลังจากสอบถามพยาบาลจนรู้ว่าพ่อพักอยู่ห้องไหนก็รีบขึ้นไปหาท่านทันทีพร้อมทั้งก่นด่าตัวเองในใจที่เอาแต่ละเลยจนไม่รู้ว่าพ่อตัวเองป่วยหนักขนาดนี้

เมื่อมาถึงหน้าห้องที่คุณพยาบาลบอกว่าพ่อฉันนอนพักฟื้นอยู่ในนี้ฉันก็ต้องขยี้ตามองแล้วมองอีกว่าจะใช่ห้องที่พ่อฉันพักจริงๆหรือ เพราะมันเป็นห้องพิเศษแบบวีไอพดูจากห้องแล้วคืนนึงน่าจะไม่ต่ำกว่าคืนละหมื่นแล้วพ่อฉันเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าห้องพักที่แพงขนาดนี้ได้กันนะ !

"พ่อจ๋า...พ่อเป็นยังไงมั่ง" พอเปิดประตูเข้ามาได้ฉันก็ถลาเข้าไปกอดพ่อที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาไม่ขาดสาย ลืมแม้กระทั่งจะกวาดสายตาไปมองรอบๆห้องเพราะเอาแต่จ้องหน้าคนป่วยที่ส่งยิ้มมาให้แม้จะอยู่ในชุดคนไข้ก็ตาม

"ดีขึ้นมากแล้วลูก...ร้องไห้ทำไมฮึพ่อไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้วเนี่ย" พ่อปลอบฉันพลางปาดน้ำตาที่เลอะๆออกจากใบหน้าให้

"ทำไมไม่บอกหนูว่าป่วยขนาดนี้ฮะ..ฮึ่กๆรู้มั้ยว่าหนูเป็นห่วงแทบแย่" รับรู้ได้ว่าร่างกายตัวเองสั่นสะอื้นฮั่กๆเชียวล่ะ ก็ในชีวิตฉันตอนนี้เหลือแค่พ่อคนเดียวนี่เนอะ !

"ขี้แย่จังเลยโตแล้วนะเราเนี่ยไม่อายคนเค้าหรอ ?" พ่อถามสีหน้ายิ้มๆขณะส่งสายตาเอ็นดูมาให้

"อายใครก็มีแค่เราสอง..."

สาม..สี่..ห้า..คนเอง !

เมื่อตั้งสติได้แล้วใช้สายตากวาดมองไปรอบๆก็พบว่าไม่ได้มีแค่เราสองคนพ่อลูกแต่ยังมีอีกสามคนที่นั่งทำตาปริบๆอยู่ในห้องด้วย

"คุณพ่อคุณน้าวดีอธิ...มาได้ยังไงคะ ?"

งงถึงงงมากว่าพวกเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?

"พวกเค้าเป็นคนพาพ่อมาส่งที่โรงพยาบาลเองแหละลูก" พ่อบอกสั้นๆส่วนฉันยังมึนตรึบอยู่

"ทำไม... ?"

"พ่อ..ขอโทษนะหนูดี๋ที่แกล้งหนูแรงไปหน่อย" คุณพ่อของอธิบอกฉันด้วยสีหน้าเอ็นดู

เดี๋ยวนะ...

"นะ..นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ?" ฉันชักจะงงๆไปหมดแล้วเด้อ

"คืองี้ลูก..พ่อเค้าน่ะแกล้งลองใจดี๋ดูว่าหนูจะจริงใจและรักอธิจริงๆหรือเปล่าและเท่าที่เห็นน้าก็ว่าพวกเราดูคนไม่ผิดจริงๆด้วย" คุณน้าวดีที่เป็นแม่เลี้ยงของอธิอธิบายและดึงฉันเข้าไปกอดเบาๆ

"อย่าโกรธพ่อเลยนะลูก" พ่อของอธิบอกเบาๆด้วยสีหน้าขอโทดขอโพย

"ดี๋ไม่โกรธหรอกค่ะแล้วก็กราบขอบพระคุณมากนะคะที่ช่วยพ่อดี๋เอาไว้เอ่อ..แล้วทำไมถึงช่วยพ่อดี๋ไว้ได้ล่ะคะ ?" ประโยคหลังฉันหันไปถามอธิเบาๆ

แล้วก็ได้คำตอบว่าคุณพ่อแล้วน้าวดีอยากมาหาพ่อของฉันเพื่อที่จะทาบทามขอหมั้นฉันเอาไว้ก่อน หลังเรียนจบจะจัดงานแต่งให้ทันที แต่ก็มาเจอพ่อฉันหมดสติที่บ้านเสียก่อนก็เลยหามส่งโรฝพยาบาลทันทีและจัดการเป็นเจ้าของไข้ออกค่าใช้จ่ายในการรักษาให้หมดทุกอย่าง

สรุปก็คือพ่อฉันป่วยเป็นไข้เลือดออกขั้นรุนแรงหมอบอกว่าโชคดีที่มาโรงพยาบาลได้ทันเวลาไม่อย่างนั้นอาจไม่รอดเพราะพ่อปล่อยให้ตัวเองเป็นหนักเกินไป โชคดีเหลือเกินที่พวกพ่อกับอธิมาที่บ้านฉันพอดีไม่อย่างนั้นฉันคงต้องเสียพ่อไปแล้ว...

"ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือพ่อหนูเอาไว้ขอบคุณมากจริงๆหนูเป็นหนี้บุญคุณพวกคุณมากเหลือเกิน" 

"งั้นก็ใช้หนี้โดยการมาเป็นลูกสะไภ้พ่อซะสิ " พ่อของอธิสวนกลับทันที

"เอ่อ..."

"หนูรักเขาไหมล่ะลูก" พ่อถามฉันอีกครั้ง

"ระ..รักค่ะ"

"รักก็ลุยเลยลูก" พ่อของฉันเอ่ยบอกสีหน้ายิ้มๆขณะหันไปยิ้มกว้างให้กับว่าที่ลูกเขยของเขา

ส่วนฉันก็ได้แต่ก้มหน้าบิดตัวเขินจนตัวแดงจะเป็นกุ้งเผาอยู่แล้ว 

หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากที่พ่อหายป่วยฉันก็เข้าพิธีหมั้นกับอธิที่จัดงานเสียใหญ่โตหมั้นเช้าแต่งเย็นเลยพร้อมสินสอดมากมายที่ขนมากองให้พ่อของฉัน บอกตรงๆตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นเงินหรือทองมากมายขนาดนี้ ทั้งๆที่พ่อของฉันท่านก็บอกแล้วว่าไม่เรียกร้องสินสอดสักบาทขอแค่ความรักความเมตตาที่มีให้ฉันก็พอ

แต่ที่บ้านอธิทั้งพ่อและแม่ที่แท็กทีมกันมาอย่างไม่ยอมให้ลูกชายคนเดียวน้อยหน้าใครเลย ฉันชอบนะความรักที่แบบถึงจะเลิกลากันไปแล้วแต่ก็ยังมีความรักและความหวังดีมอบให้กันเสมอของพ่อกับแม่อธิ งานวันนี้พี่เมี่ยวก็บินกลับมาร่วมงานมงคลของฉันด้วยนะ

ไม่คิดไม่ฝันว่าเด็กผู้หญิงหน้าตาธรรมดาครอบครัวไม่ได้มีหน้ามีตาอะไรจะมีวันนี้กลับเขาได้ ไม่รู้ว่าจะขอบคุณอะไรดีขอบคุณพี่เมี่ยวที่ให้ฉันมาอยู่ด้วย ขอบคุณอธิที่ย้ายเข้ามาเป็นรูมเมทรวมถึงเป็นเจ้าของหัวใจในตอนนี้ ขอบคุณพ่อแม่ของเขาที่ไม่รังเกียจผู้หญิงที่มีแต่ตัวอย่างฉัน ขอบคุณพ่อที่เลี้ยงดูฉันมาอย่างดีทุกอย่าง

วันข้างหน้าไม่รู้นะว่าจะเป็นยังไงต่อแต่วันนี้และตอนนี้ฉันมีความสุขที่สุด กรอบรูปบานใหญ่แขวนอยู่ในบ้านเป็นรูปฉันกับเขาที่อยู่ในชุดแต่งงานตอนไปถ่ายพรีเวดดิ้งด้วยกัน รวมทั้งอีกหลายรูปที่มีรูปของทั้งสองครอบครัวยืนยิ้มแก้มปริอย่างภาคภูมิใจ

.

.

[จบ]