เสน่ห์ร้ายแม่ม่ายพราวนภา -3. กระดังงาลนไฟ 1/1

“ได้สิคะ คุณธนู” เสียงหวานแหลมดังเล็ดลอดมาจากสตรีที่นอนหลับพริ้มอยู่ตรงหน้า

หนุ่มใหญ่สะดุ้งพรวดสุดตัว ธนูสบสายตากับดวงตาคู่กลมโตนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา

“พราว คุณตื่นแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยขณะนั่งลงเลียบเคียงถามสตรีตรงหน้า

“ค่ะ พราวตื่นแล้ว” พราวนภาเอ่ยด้วยเสียงเข้มกว่าเดิมเล็กน้อย

“ธนูยังรักพราวอยู่ใชไหมคะ” พราวนภาเอ่ยแล้วโผเข้ากอดหนุ่มใหญ่ราวกับสตรีไร้เดียงสา

“ครับ ผมขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา แต่วันนี้ผมเกือบเสียคุณไป เวลานี้ผมรู้แล้วว่าผมรักใคร” หนุ่มใหญ่เอ่ยแล้วผละออกจากอ้อมกอดของหญิงสาว

ดวงหน้าคมคายอยู่ใกล้ดวงหน้าหวานแค่คืบ เวลานี้พราวนภาลืมเลือนไปเสียแล้วว่าเหตุใดเธอมาอยู่ที่นี่ ราวกับว่าโลกทั้งโลกหยุดหมุน พราวนภาอาจเลือกรักคนผิดแต่เธอมั่นใจว่าศึกรักครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายได้แต้มต่อ

พราวนภาจงใจเลื่อนใบหน้าที่ประทินโฉมเข้าใกล้หนุ่มใหญ่ ทายาทของตระกูลอสังหาริมทรัพย์ ‘ดิเรกสิงหะ’

ริมฝีปากของธนูทาบทับลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม หนุ่มใหญ่บดขยี้เรียวปากนั้นอย่างหื่นกระหาย

เพียงสัมผัสแรกทำให้พราวนภาอดจูบตอบกลับไม่ได้ แม่ม่ายสาวสัมผัสได้ถึงความกระหายตรงหน้าว่าเขากระหายมากเพียงใดและเธอเองก็กระหายเช่นกัน

นิ้วเรียวของสตรีตรงหน้าเอื้อมลูบไหล่ของหนุ่มใหญ่อย่างเผลอไผล

แรงปรารถนาของธนูทำให้พราวนภามิอาจทานทนต่อสัมผัสรุกเร้าได้อีกต่อไป

“ธนูคะ มาค่ะ พราวทำให้” พราวนภาลืมสิ้นแล้วซึ่งความเหนียมอาย

พราวนภาไล่ระดับสายตาเลื้อยลงมาที่เป้ากางเกงของหนุ่มใหญ่ที่บัดนี้แข็งขึ้นอย่างที่เธอเองปรารถนาให้เป็นเช่นนั้นมานาน

แม่ม่ายสาวมิอาจทานทนต่อแรงสิเน่หาได้อีกต่อไป พราวนภาเอื้อมมือรูดซิบลงตรงเป้ากางเกงของทายาทของตระกูลดิเรกสิงหะ

นิ้วเรียวของพราวนภากรีดลงอย่างแผ่วเบา จนหนุ่มใหญ่อดรู้สึกร้อนรุ่มไม่ได้

ธนูสัมผัสได้ถึงความเสียงกระสันต์ที่สตรีตรงหน้าพยายามปลุกเร้ามันขึ้นมา หากแต่เวลานี้เขากลับยอมจำนนต่อเกมชะตาครั้งนี....พราวนภาถือไผ่เหนือกว่าเขา

กางเกงผ้าสีดำร่วงลงจากขาของธนู หนุ่มใหญ่ที่เจนจัดในเรื่องโลกีย์มานาน

ธนูปฏิเสธไม่ได้เลยว่า พราวนภาเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่ภรรยาคนก่อนของเขา

เวลานี้พราวนภาลูบแก่นกำยำของเขาอย่างกระหาย...

แรงปรารถนาทำให้พราวนภาลิ้มรสไอติมขนาดเขื่องของเขาอย่างมิรู้จักเหน็ดเหนื่อย

พราวนภาก้มดูดเข้าออกราวกับเขาไม่ใชคน ธนูหนุ่มใหญ่ที่เคยเก็บอาการต่อหน้าภรรยาเก่าของเขาตลอดมาอดร้องครางไม่ได้

“พราวผมจะไม่ไหวแล้ว” ธนูเอ่ยด้วยอารมณ์เตลิดกว่าเดิม

พราวนภาในเวลานี้เปลือยเรือนกาย ผิวขาวผ่องของแม่ม่ายสาวตรงหน้าอดทำให้เขากระหายไม่ได่

เวลานี้พราวนภานั่งลงเสมอแท่งไอติมขนาดมหึมาของเขา หนุ่มใหญ่อดรู้สึกกระสันขึ้นมาอีกไม่ได้ยามเมื่อพราวนภาแนบทรวงอกทะลักของเธอเข้ากับแก่นกายของเขา

“อ้า” พราวนภาครวญเสียงกระเส่า

ธนูไม่รอช้า ชายหนุ่มช้อนเรือนกายของภรรยาเก่าขึ้นวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา นุ่มนวลกว่าธนู ดิเรกสิงหะคนเดิมมาก

พราวนภาชันเรียวขาอรชรขึ้นตั้งอย่างรู้หน้าที่ หากแต่เวลานี้ธนูกลับก้มหน้าลงซุกไซ้ลงตรงเนินมวลหมู่ดอกไม้จนม่ายสาวอย่าวงพราวนภาอดเตลิดกว่าเดิมไม่ได้

สตรีตรงหน้ารู้สึกราวกับผกผินได้อีกครั้ง ราวกับธนูคือส่วนเติมเต็มที่หญิงสาวมิอาจหลีกเลี่ยงได้

พราวนภาครวญหวานกว่าเดิม ยามเมื่อธนู ดิเรกสิงหะ ลากลิ้นสากหยอกเย้ากลับกลีบดอกไม้ของเธอ

ม่ายสาวอดสะท้านไม่ได้ ยิ่งยามเมื่อหนุ่มใหญ่ตรงหน้าลากลิ้นขึ้นลงพร้อมบีบเม็ดของพราวนภาทำให้หญิงสาวตื่นตัวกว่าเดิม