ตอนที่ 2 ถอดเสื้อผ้าของเธอออกซะ“ถอดเสื้อผ้าออก”เธอหันขวับไปสบตาเขา ดวงตาของเขาเรียบนิ่งจนอ่านไม่ออกว่าเขารู้สึกอะไร“ที่นี่...เลยหรือคะ” เสียวของเธอสั่น จนตัวเองรู้สึกได้“หรือเธอคิดว่าเราจะไปเดทกันก่อน”เธอกัดริมฝีปาก ลมหายใจติดขัด มือของเธอสั่นขณะถอดเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความหนาว...แต่เพราะความกลัวเสื้อของเธอค่อย ๆ หล่นลงไปกองอยู่ที่พื้นหัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น ความร้อนในตัวเธอถูกแย่งชิงด้วยความเย็นจากสายตาของเขาลีโอยกมือขึ้นแล้ววางมันเบา ๆ บนคางของเธอ ก่อนที่จะบังคับให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาและเขาก็ไม่ให้เวลาเธอได้ตั้งตัว หรือแม้แต่จะตอบคำถามใด ๆ เขาผลักเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ โดยใช้แรงเพียงเล็กน้อย ทำให้ร่างกายของเธอล้มลงข้างหลัง บนผ้าปูที่นอนสีขาวที่ดูคมกริบเหมือนเขา“เธอจะต้องรับมันให้ได้…” เขาเอ่ยเสียงต่ำอย่างกดดันพิมพ์ชนกลมหายใจติดขัด ความกลัวเริ่มกัดกิน เธอรู้ว่ามันจะเกิดมาในไม่ช้า แต่กลับไม่สามารถหนีไปได้จากสายตาของเขามือของเขากดที่เอวของเธอ ลีโอเริ่มถอดกระโปรงของเธอออก ช้าๆ โดยไม่รีบร้อน ร่างกายของเธอสะท้านกับสัมผัสที่ไม่ต้องการแต่กลับไม่สาม
ตอนที่ 1พิมพ์ชนก หญิงสาววัยยี่สิบสามปี ที่ชีวิตสุดแสนจะรันทด เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงไม้เก่าในห้องเช่าราคาถูก ผนังบางจนได้ยินเสียงคนข้างห้องเถียงกันเรื่องเงิน น้ำตาเธอไหลเงียบ ๆ แม้จะพยายามแล้วทุกทาง แต่ก็ยังหนีความจริงไม่ได้เธอและน้องเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าเล็ก ๆ กลางเมือง ด้วยทุนการศึกษาและงานพาร์ตไทม์หลายอย่างที่ช่วยให้เธอประคองตัวจนเรียนใกล้จบมหาวิทยาลัย แต่ชีวิตกลับเล่นตลกเมื่อร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เธอทำงานอยู่ต้องปิดตัวลงกะทันหันและน้องชายของเธอตอนนี้ก็ยังเป็นทหารเกณฑ์อยู่ไม่มีรายได้ ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ค่าหอพัก เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เรียกว่า “อดทน” ไม่ได้ช่วยอะไรในโลกแห่งความจริงนี่เสมอไป“แกต้องหาคนเลี้ยงแล้วล่ะพิม”เสียงเพื่อนสนิทพูดขึ้นขณะยื่นซองกระดาษเล็ก ๆ มาให้พิมพ์ชนกเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงตกใจ “แกหมายความว่าไง”“แบบที่แกคิดนั่นแหละ...” เพื่อนถอนหายใจ “แค่ไปเจอเขา ไปนอนกับเขาตามข้อตกลง เขาจะให้เงินแกใช้ทุกเดือน ไม่ต้องทำอะไรอีก”“...แต่...”“ฉันก็ทำอยู่ แกจะรังเกียจฉันก็ได้นะ แต่ถ้าไม่มีทางเลือก แกต้องอยู่รอดก่อน”พิมพ์ชนกไม่พูดอะไรอีก ดวงตาคู่นั้นสั่นไหว เธอ
ตอนที่ 8 ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อประตูเปิดออก เผยให้เห็นลานจอดรถชั้นใต้ดินที่มืดสลัว แสงไฟนีออนบางดวงกะพริบติดๆ ดับๆ สร้างบรรยากาศวังเวงและน่าขนลุก รถยนต์จอดอยู่ห่างๆ กันอย่างโดดเดี่ยว มีเพียงไม่กี่คันที่จอดใกล้ทางออก บ่งบอกว่าที่นี่แทบจะไม่มีผู้คนพลุกพล่านในยามค่ำคืนขวัญตรีเดินออกมาจากลิฟต์อย่างระมัดระวัง สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ อย่างไม่สบายใจ ความรู้สึกบางอย่างบอกเธอว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย แต่ความหิวก็ทำให้เธอต้องก้าวเดินต่อไป เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น มุ่งตรงไปยังทางออกที่ใกล้ที่สุดเสียงฝีเท้าของเธอดังก้องสะท้อนไปมาในความเงียบงันของลานจอดรถ มันเป็นเสียงเดียวที่เธอได้ยิน นอกจากเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นระรัวอย่างผิดปกติทันใดนั้น…ฟุ่บ!เงาร่างหนึ่งพุ่งพรวดออกมาจากเสาต้นใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่สุด รวดเร็วเสียจนขวัญตรีไม่ทันได้ตั้งตัว มือปริศนาที่สวมถุงมือสีดำตะครุบเข้าที่ปากของเธออย่างแรง พร้อมกับแขนอีกข้างที่รวบร่างของเธอจากด้านหลังอย่างรวดเร็วและรุนแรงขวัญตรีเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด เธอพยายามดิ้นรนสุดกำลัง ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ แต่ก็ไร้ประโยชน์ แรงของอีกฝ่ายแข็งแ
ตอนที่ 7 ไปต่อในห้องน้ำ แสนเหนือนอนยิ้มกริ่มอยู่บนเตียง เขารอให้พยาบาลตรวจจนเสร็จและออกไป จากนั้นพยายามลุกขึ้นจากเตียง ร่างสูงโงนเงนเล็กน้อยจนเธอต้องรีบเข้ามาพยุง“พี่แสนจะไปไหน”“เข้าห้องน้ำ” เขาตอบสั้น ๆ สีหน้าเหมือนไม่ใช่แค่ปวดปัสสาวะธรรมดาเธอรีบเดินประคองเขาไปยังห้องน้ำเล็ก ๆ ภายในห้องพักผู้ป่วย พอประตูปิดลงหลังแผ่นหลังของเขา เธอก็หันจะออกไปแต่ไม่ทัน…แกร๊ก!เสียงล็อกประตูดังขึ้นทันทีจากด้านหลัง ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่าร่างถูกผลักเข้าหาเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะอ่อนแรงเมื่อครู่ บัดนี้กำลังยืนแนบชิดด้านหลัง ร่างกายร้อนผ่าวแนบกับแผ่นหลังเธอ“จะทำอะไร...นี้ห้องน้ำนะ” เธอถามเสียงสั่น เสี้ยววินาทีต่อมา มือเขาก็สอดเข้าใต้เสื้อคนไข้ของเธอ ลูบจากเอวขึ้นไปบดเบียดหน้าอกอย่างหิวกระหาย“ห้องน้ำแล้วไง แค่มีขวัญก็พอ” เขากระซิบชิดใบหู “เมื่อกี้แค่เรียกน้ำย่อย แต่ตอนนี้พี่จะกินขวัญทั้งตัว”ดวงตาคมเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งราคะ มือข้างหนึ่งยกร่างเธอขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์หน้าอ่างล้างมืออย่างรวดเร็ว จนสะโพกเธอกระแทกกับพื้นเย็น ๆ พร้อมเสียงสูดปากจากความเสียวที่แล่นวาบขึ้นทันทีเธอกำล
ตอนที่ 6 ปีนขึ้นเตียงคนไข้ NC30++แสงไฟสีขาวสลัวและกลิ่นยาฉุนกึกเป็นสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ เมื่อลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของขวัญตรีที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง มือเรียวเล็กของเธอกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาที่แห้งกรังติดอยู่บนแก้มเป็นหลักฐานว่าเธอเฝ้าอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาเขาพยายามขยับตัวเล็กน้อย เสียงเตียงดังเอี๊ยดเบาๆ ทำให้ขวัญตรีสะดุ้งตื่น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่บวมช้ำแต่เต็มไปด้วยความโล่งใจ เมื่อเห็นว่าเขาลืมตาแล้ว เธอก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา“พี่แสน ฟื้นแล้ว” เสียงของเธอแหบพร่าด้วยความดีใจ เธอรีบกดปุ่มเรียกพยาบาลทันทีแสนเหนือพยายามจะพูด แต่ลำคอกลับแห้งผาก ขวัญตรีรีบรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้เขาอย่างอ่อนโยน เขาดื่มน้ำช้าๆ ก่อนจะมองไปที่เธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม“ขวัญ… ขวัญไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาถามเสียงแหบพร่าขวัญตรีพยักหน้า “ขวัญไม่เป็นไรค่ะ… แต่พี่…” เธอพูดไม่ออก น้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง“พี่ไม่เป็นไร” แสนเหนือพยายามยิ้ม “ตรงที่โดนยิงไม่โดนจุดสำค พยาบาลเข้ามาตรวจอาการของแสนเหนือ และแจ้งว่าอาการของเขาพ้นขีดอันตรายแล้ว สามารถพักฟื้นที่โรงพยาบาลอีกสักพักก็กลับบ้านได้หลังจากพยาบ
ตอนที่ 5 แก ไม่ได้ปัญญาอ่อนจริง ๆ ด้วย“เธอคงรู้หมดแล้วสินะ” น้ำเสียงของทรงภพไม่ได้เกรี้ยวกราด แต่กลับเย็นยะเยือกจนขวัญตรีรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงไขสันหลัง มือที่จับแขนเธอไว้แน่นราวกับกรงเหล็กที่ไม่มีทางหลุดพ้น ดวงตาคมกริบของเขาทอประกายอำมหิตที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ความรู้สึกเหมือนถูกจับได้คาหนังคาเขาถาโถมเข้ามาจนเธอแทบยืนไม่อยู่ขวัญตรีพยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาที่เคยฉายแววไร้เดียงสาบัดนี้เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แต่เธอก็พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงออกถึงความกลัวนั้น“อาภพพูดอะไรคะ ขวัญไม่เข้าใจ” เธอตอบเสียงเบา พยายามทำให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุด แต่ความสั่นเครือเล็กน้อยก็ยังเล็ดลอดออกมาทรงภพยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่ไม่ได้ส่งไปถึงดวงตา “อย่ามาเล่นละครกับอาเลยขวัญ ลิ้นชักนั่น…มันไม่ได้ปิดสนิทเหมือนเดิม” เขากระตุกยิ้มอีกครั้ง “และอาเองก็เพิ่งกลับมาถึงบ้านได้ไม่นานนี้เอง”คำพูดของเขาเหมือนคมมีดที่กรีดแทงลงมากลางใจ ขวัญตรีรู้ทันทีว่าเธอพลาดท่าแล้ว เขากลับมาเร็วกว่าที่คาดไว้ และคงจับตาดูเธออยู่ตลอดเวลา“ขวัญ…ขวัญแค่…” เธอพยายามจะแก้ตัว แต่คำพูดก็ติดอยู่ที่ลำคอ เ