ตอนที่ 4 อยู่ห่างๆ อาภพเอาไว้แสนเหนือซบใบหน้าลงบนแผ่นอกอุ่นนุ่มของขวัญตรี มือแกร่งยังคงโอบเอวเธอไว้แน่นราวกับต้องการยึดเหนี่ยวทุกสิ่งในโลกนี้ไว้กับตัว ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาลูบไล้กลุ่มผมของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสที่ปลอบโยนในยามที่ลมหายใจของเธอพร่าจางลง คอหอยของเธอขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเชื่องช้า เสียงของเขาดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่เหม่อมองออกไปยังบานหน้าต่างที่เปิดค้างไว้ ปล่อยให้สายลมยามบ่ายพัดโชยเข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบา“ฟังพี่นะ…อยู่ห่างๆ อาภพเอาไว้” เสียงของเขาไม่ได้หนักแน่นเฉกเช่นที่เคยเป็น กลับกัน มันนิ่งขรึมและแฝงไว้ด้วยความกังวลจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเขาประสานกับดวงตาของเธอ ก่อนที่เขาจะเอ่ยถ้อยคำออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำขวัญตรีขมวดคิ้วมุ่น ความสงสัยฉายชัดในแววตา “ทำไมล่ะคะ”“เพราะพี่ไม่เชื่อว่าเขาจะหวังดีกับพี่…เขาอาจจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุครั้งนั้น” แสนเหนือหยุดไปชั่วครู่ เหมือนกำลังเรียบเรียงความคิดและคำพูด “เขาอ้างกับคนอื่นว่าคอยดูแลพี่ที่ ‘ไม่สมประกอบ’ แต่จริงๆ แล้วเขาหวังผลประโยชน์”ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ ขวัญตรีนิ่งงันไป ก่อนจะค่อยๆ ผละออกจากอ้อมแขนของเขา
ตอนที่ 3 ลงโทษด้วย.... NC30++เช้าวันถัดมา กลิ่นอาหารหอม ฟุ้งจากครัวลอยออกมาปะทะจมูก ขวัญตรีสวมเสื้อยืดตัวหลวม ๆ เดินลงจากชั้นบนอย่างเงียบ ๆ แววตาเธอยังเต็มไปด้วยความสับสน หลังจากคืนวาบหวามอันแสนเร่าร้อนและความจริงที่ได้รับรู้ที่โต๊ะอาหาร…ชายวัยกลางคนรูปร่างดี ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบร้อยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาหันมาแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ ก่อนจะพูดเสียงนุ่ม“ตื่นแล้วเหรอหนูขวัญ มาทานข้าวพร้อมกันสิ ตาแสนกำลังรอหนูอยู่” เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างคนพูดเล่น แต่ในแววตา ขวัญตรีจับได้ว่าไม่ได้ล้อเล่นนัก“อาภพ..ผมหิวข้าว...เมียผมอยู่ไหนน้า~”เสียงที่เคยกร้าวเมื่อคืนหายไปจนหมด เหลือแต่ท่าทางปัญญาอ่อนที่เขาต้องแสดงต่อหน้าอาขวัญมองเขาแวบหนึ่งแล้วนั่งลงใกล้ ๆ เขา เธอต้องเล่นตามเกม เพราะตอนนี้เธอคือคนเดียวที่รู้ ว่าเขาแค่แกล้งโง่ เพื่อปิดบังอะไรบางอย่าง ทรงภพยิ้มพลางจ้องมองเรือนร่างเธอที่อยู่ในเสื้อยืดตัวหลวม แต่ขนาดหน้าอกชัดเจนเป็นรูปทรง“เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง”คำถามของอาทำให้เธอสะอึกเล็กน้อย ก่อนจะวางช้อนลงเบา ๆ“คือ…หลับสบายดีค่ะ”แสนเหนือในบทบาทไม่สมประกอบทำเพียงมองจานข้าว แล้วหัวเราะคิกคัก“ข้าวๆๆ
ตอนที่ 2 ของผัวเข้าไปในตัวเมียแล้วเสียงหอบหายใจของขวัญตรีสั่นระรัว ร่างบางแน่นิ่งอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ของแสนเหนือที่ยังกดเธอแนบเตียงอย่างไม่ให้หนี แทบจะไม่มีเวลาให้คิด ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปไวขนาดนี้ จากที่เมื่อครู่ยังดูไม่สมประกอบ พูดจาเหมือนเด็กแต่ตอนนี้เขาดูดุดันราวมัจจุราช“อึ่ก…!”ขวัญสะดุ้งเฮือก ร่างทั้งร่างกระตุกเมื่อปลายแข็งขึงร้อนจัดของเขาทิ่มพรวดเข้ามาภายในช่องทางแคบชื้นของเธออย่างจัง“แน่นฉิบหาย…ซี้ดด” แสนเหนือคำรามเสียงพร่า กัดฟันแน่น มือข้างหนึ่งบีบสะโพกเธออย่างหยาบกระด้าง ขณะที่เขายังคงฝังแก่นกายลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ทีละนิด ทีละนิด จนมิดลำ“อ๊ะ…! พี่แสน…! อื้อออ…!”เสียงครางของขวัญตรีหลุดลอดออกมาพร้อมน้ำตา ร่างบางเกร็งแน่นอย่างไม่อาจต้านทาน ลำร้อนท่อนใหญ่และความร้อนแรงที่เข้ามาอย่างไม่มีการเตรียมตัว“หึ… ของผัวเข้าไปในตัวเมียแล้ว”เขากระซิบเสียงต่ำตรงข้างหู กัดติ่งหูเธอเบา ๆ ก่อนจะกระแทกลำแข็งขึงเข้าไปอีกที คราวนี้สุดลึก จนเธอกรีดร้องด้วยความจุกและเสียววูบแสนเหนือไม่รอให้ร่างเล็กได้ปรับสภาพ เขาขยับเอวตอกกระแทกทันที ขวัญตรีใบหน้าบิดเบี้ยว ร่องของเธอตรึงแน่นไปหมดมันทั้งจุก
ตอนที่ 1 ราแต่งงานกันแล้วนะ พี่ขอนะคนดีเสียงล้อรถบัสเบรกเสียงดังตรงขอบถนนลูกรังที่เต็มไปด้วยฝุ่น ขวัญตรี หรือ ขวัญสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่ลงจากรถอย่างเหนื่อยล้า เสื้อยืดตัวบางเริ่มแนบผิวจากเหงื่อที่ไหลซึมช้า ๆ ทั่วแผ่นหลังแดดบ่ายในต่างจังหวัดร้อนจนแทบหายใจไม่ออก แต่ในใจของขวัญกลับรู้สึกหนาวเย็นอย่างประหลาด เธอไม่ได้กลับบ้านที่นี่มานานหลายปีแล้ว นับตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ แล้วก็หางานทำได้ดี จนไม่คิดจะกลับมาอีกเลยถ้าไม่ใช่เพราะแม่ โทรมาบอกว่าไม่สบาย“แม่บอกแค่ป่วยนิดหน่อยเองนี่…” ขวัญพึมพำกับตัวเอง มือถือของเธอแบตหมดตั้งแต่ครึ่งทางแล้ว เธอจึงไม่มีโอกาสติดต่อใครได้อีกเลยเมื่อเดินไปถึงหน้าบ้านไม้สองชั้นหลังคาทรงจั่วที่คุ้นตา เสียงประตูไม้เปิดออกพร้อมร่างของหญิงวัยกลางคนที่ยืนยิ้มรออยู่ รอยยิ้มนั้นดูอบอุ่นแต่สายตาแปลกประหลาดเกินกว่าความคิดถึง“ขวัญ! ลูกแม่! กลับมาแล้วจริง ๆ ด้วย”ขวัญโดนโอบกอดจนจมหายเข้าอกแม่ ก่อนที่แม่จะจับแขนเธอแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นอย่างผิดสังเกต“ลูกแม่โตแล้วนะลูก…แม่มีข่าวดีจะบอก! แม่จัดงานแต่งให้ลูกแล้วนะ!!”“...หา” ขวัญเบิกตากว้างเหมือนถูกฟ
ไลลา ไลลา ตื่นซิ ขอร้อง ฉันขอร้อง…”ชายหนุ่มฟูมฟายแทบคลั่ง จนเจ้าหน้าที่และเรวัตต้องมาช่วยกันปฐมพยาบาลทั้งคู่“มึงไปทำแผลมึงก่อนไหม” เรวัตยืนเท้าเอวมองเพื่อนสนิท ที่เอาแต่นั่งเครียดหน้าห้องฉุกเฉินหลังจากที่รอมานานกว่าสี่ชั่วโมงแล้ว“ไม่… มึงไปทำหน้าที่มึงต่อเหอะกูจะรออยู่ตรงนี้”ระหว่างที่คุยกันประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกมาพอดี พร้อมกับคุณหมอวัยกลางคนท่านหนึ่งที่อยู่ในชุดผ่าตัด“หมอ..เป็นยังไงบ้างครับ” ร่างใหญ่ของชายหนุ่มเอ่ยถามหมออย่างมีความหวัง“ปลอดภัยแล้วครับคุณนาธาน” หมอคนนั้นเอ่ยชายหนุ่มจึงเบาใจแล้วยอมไปทำแผลของตนเอง“ไลลา…”หลังจากที่สลบไปเกือบสี่วันเต็ม หญิงสาวรู้สึกตัวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือเขาชายคนที่เธอรัก“นาธาน..คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ประโยคแรกที่เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง ทั้งที่ตนเองก็บาดเจ็บเกือบตาย“ที่รัก ฉันไม่เป็นไร เธอนั่นแหละเจ็บมากไหม” มือหนาเท้าคร่อมร่างบางของเธอไว้ แล้วโน้มลงไปจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา“นิดหน่อยค่ะ” เธอตอบเขาเสียงอ่อย“นี้เรียกนิดหน่อยของเธอ ทำเอาฉันใจแทบขาดเลยรู้ไหม” น้ำเสียงและแววตาที่อบอุ่นมองเธออย่างรักใคร่“แล้วพวกคีริน….” ไ
หลายอาทิตย์ผ่านไปที่ไลลาอยู่กับนาธานอย่างมีความสุข แต่ในใจลึก ๆ แล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น เธอยังคงเฝ้าระวังและหวาดระแวงอยู่ทุกขณะ แม้ว่านาธานจะเฝ้าระวังและเพิ่มบอดี้การ์ดมากมายเท่าไรก็ไม่ทำให้เธอเบาใจขึ้นมาวันนี้สุดสัปดาห์นาธานพาเธอมาที่บ้านพักตากอากาศริมทะเล ทั้งสองดื่มด่ำกับบรรยากาศแล้วมีความสุขจนกระทั้งถึงเวลาดึกสงัด คัลแลนสายลับหนุ่มที่มีฝีมือเหนือกว่าไลลา เขาถูกส่งมาทำภารกิจนี้ต่อ รวมถึงต้องเอาตัวเธอกลับด้วยคัลแลนแต่งตัวด้วยชุดสีดำสนิทแฝงกายเข้ามาในบ้านพักที่มีบอดี้การ์ดรายล้อมากมายได้อย่างง่ายดาย ร่างสูงใหญ่ตัวหนาย่างกายเข้ามาถึงห้องนอน ที่นาธานและหญิงสาวนอนพักเหนื่อยหลังจากเสร็จกิจ แต่ทว่าไลลารับรู้ได้ถึงภัยที่กำลังจะเกิด หญิงสาวลืมตาโพรงเจอเข้ากับคัลแลนพอดี เธอรีบลุกออกจากเตียงต่อสู่กับเขา เพื่อปกป้องชายคนที่รัก นาธานได้ยินเสียงร่างใหญ่จึงรีบเข้ามาช่วยเหลือหญิงสาว แต่ทว่าความว่องไวของคัลแลนนั้นมีเหนือกว่า สายลับหนุ่มหยิบปืนขึ้นมาเล็งไปที่นาธานแล้วเหนี่ยวไกทันทีปัง!“ไม่…” เสียงของไลลาร้องดังลั่น เธอหันกลับไปมาร่างของชายที่รัก เขาค่อย ๆ ล้มลงจนไปกองกับพื้น ด้วยความมืดเธอไม่