รวมเรื่องสั้นโรมานซ์ By ฝ้ายสีคราม (เล่ม 5)

ฉันมองไปยังบ้านข้างๆ ที่ติดประกาศขาย ตอนนี้มีคนมาซื้อแล้วปลดป้ายประกาศขายออกแล้วและมีการเข้ามาทำความสะอาดโดยรถของบริษัททำความสะอาดโดยตรง

“เจ้าของคนใหม่จะนิสัยเสียอย่างลุงรงค์ที่ย้ายออกไปรึเปล่านะ” ฉันพึมพำออกมาเสียงเบาเมื่อนึกถึงลุงข้างบ้านที่ย้ายออกไปอยู่ที่บ้านเกิดกับลูกหลานแล้ว

แปดปีที่ทนกับเสียงตะโกนด่าคนนั้นคนนี้ เอาขยะเปียกมาทิ้งบ้านคนอื่นแต่บ้านตัวเองทิ้งแค่ขยะทั่วไป จอดรถขวางทางเข้าบ้านฝั่งตรงข้ามทั้งที่โรงจอดรถตัวเองก็ว่าง และปัญหาอีกสารพัดที่แกก่อขึ้นมา

ในที่สุดแกก็ย้ายกลับไปอยู่กับลูกหลานที่บ้านเกิดเพราะทนต่อการร้องเรียนของคนในหมู่บ้านไม่ไหว

“บ้านหลังเล็กๆ แต่ลงทุนจ้างบริษัททำความสะอาดมาทำสงสัยเป็นคนประเภทชอบใช้เงินแก้ปัญหา” ฉันวิเคราะห์พฤติกรรมของเพื่อนบ้านคนใหม่

ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ทำให้ผิดหวังอย่างเพื่อนบ้านคนก่อนที่สร้างแต่ปัญหาไม่หยุดหย่อน

“ซอเก็บผ้าให้หน่อยฝนจะตกแล้ว” เสียงจากพระมารดาของฉันเรียกให้ช่วยเก็บผ้า

“จ้าแม่” ฉันร้องตอบรับแล้วเดินนวยนาดเข้าไปในชุดสายเดี่ยวเอวลอยและกางเกงขาสั้นที่แม่ไม่ค่อยชอบใจนัก

“ใส่ชุดแบบนี้อีกแล้ว ทุกวันเลยนะพอได้แล้วแฟชั่นวายทูคงวายทูเคเนี่ย” แม่บ่นให้ฉันแล้วทำกับข้าวต่อ ในขณะที่ฉันหยิบตะกร้าออกไปเก็บผ้าที่หลังบ้าน

พอเดินกลับเข้ามาแม่ก็เอาทัพพีในมือชี้หน้าฉันเอาไว้ “อย่าได้คิดไปอ่อยเพื่อนบ้านใหม่นะ สะดีดสะดิ้งนัก”

“โอ๊ยแม่ แค่ไปส่องดูยังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงผู้ชายหรือว่าใครมาอยู่” ฉันเถียงแม่กลับในสิ่งที่ยังไม่ได้คิดจะทำ

“ไม่รู้ล่ะฉันพูดเอาไว้ก่อน ไม่อยากให้แก่ท้องไม่มีพ่อเหมือนฉัน” แม่พูดเสียงอ่อนลงในตอนท้าย

ฉันรีบเข้าไปกอดแม่เอาไว้แล้วพูดให้ท่านสบายใจ “ซอไม่ทำให้แม่ผิดหวังแน่”

“ดีแล้ว” แม่ลูบหัวฉัน แล้วฉันก็ผละออกไปยิ้มกลับให้ท่าน

“รับรองว่าซอจะคุมกำเนิดเป็นอย่างดีเลย” ฉันพูดหยอกแม่แล้ววิ่งหนีไปก่อนจะโดนทัพพีในมือฟาดหัวเอา ได้ยินแต่เสียงแม่ด่าไล่หลังมาด้วยน้ำเสียงที่โมโห

---------------------

หลังจากที่มีการทำความสะอาดบ้านทั้งหลัง สามวันต่อมาก็มีรถขนย้ายบ้านนำข้าวของมาไว้ที่บ้าน

ดูจากเฟอร์นิเจอร์และข้าวของที่ขนลงมาคาดว่าจะเป็นผู้ชาย และน่าจะโสดเพราะว่ามีของไม่เยอะ ฉันเกาะขอบรั้วส่องผ่านหน้าต่างเข้าไปก็เห็นจัดบ้านแบบโล่งๆ มีสไตล์เป็นของตัวเอง

“จัดบ้านสวยไหม”

“อืม สวยมาก บ้านโล่งๆ น่าอยู่เหมือนคาเฟ่เลย” ฉันตอบคำถามนั้นก่อนจะอ้าปากค้างแล้วหันไปยังต้นเสียง

ชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบปลายๆ ยืนกอดอกอยู่ในรั้วบ้านข้างๆ แล้วยิ้มมองฉันอยู่

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้เขาด้วยความตกใจแล้วยิ้มแห้งๆ ด้วยความเขินอาย

“ครับ พี่ชื่อพีทนะ” เขาแนะนำตัวเองเสียงนุ่มแล้วยิ้มกลับมาด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์

แววตาของเขาที่มองมาดูเหมือนว่าจะมีประกายเล็กน้อยถ้าไม่เข้าข้างตัวเองเขาคงจะสปาร์กกับฉันแน่

“ชื่อซอค่ะ ยินดีต้อนรับมาอยู่ในหมู่บ้านนี้ค่ะ” ฉันแนะนำตัวเองแล้วค่อยๆ เผยรอยยิ้มที่จริงใจออกมา

“พี่ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”

“ฝากหัวใจด้วยไหมคะ” ฉันแกล้งทำเป็นเผลอพูดความคิดในใจของตัวเองออกไปแล้วยิ้มมองเขา

“ตรงไปตรงมาดีนะครับ พี่ชอบ” เขายิ้มอย่างกะลิ้มกะเหลี่ยแล้วเลียริมฝีปากเล็กน้อย สำหรับฉันมันดูเซ็กซี่มาก

“นี่ซอเผลอพูดความในใจออกไปเหรอคะเนี่ย เขินจังเลย” ฉันบิดตัวเล็กน้อย มีจริตจะก้านที่แสดงการยั่วยวนเบาๆ เจอคนหน้าตาดีมีเสน่ห์แบบนี้ความร่านในตัวฉันก็เริ่มเผยออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่

“พี่พีทย้ายมาใหม่ เดี๋ยวซอจะหาโอกาสไปเยี่ยมที่บ้านนะคะ ตามธรรมเนียมแล้วต้องมีของขวัญต้อนรับ”

“พี่ไปทักทายบ้านอื่นมาไม่ยักรู้ว่ามีธรรมเนียมแบบนี้” เขาพูดแล้วยิ้มมองฉันด้วยสายตาที่รู้ๆ กันอยู่ว่าคิดอย่างไร

“บ้านคนอื่นก็บ้านคนอื่นสิคะ บ้านซอมีธรรมเนียมแบบนี้นี่ ไม่ให้ก็ไม่ได้ด้วยสิ” ฉันพูดหยอดเขาอย่างมีความนัย

“ของขวัญต้อนรับจะเป็นประมาณไหนนะ พี่ชักอยากได้ไวๆ แล้วสิ” เขาถามแล้วยิ้มกริ่มเลื่อนสายตาลงมาที่เนินอก แล้วเลื่อนมองต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าท้องที่สวมเสื้อเอวลอยให้เห็นสะดือ

หากเป็นคนอื่นมองด้วยสายตาที่โลมเลียฉันคงจะรู้สึกขยะแขยง แต่ว่าเป็นเขาที่ฉันเองก็รู้สึกถูกใจอีกฝ่าย สายตาของเขาในตอนนี้ฉันจึงรู้สึกมวนท้องน้อยแปลกๆ แทบจะรอส่งของขวัญต้อนรับให้เขาไม่ไหว

“ของขวัญชิ้นนี้พี่พีทแกะได้คนเดียวนะคะ ไม่รู้ว่าแฟนพี่พีทจะยินยอมให้แกะหรือเปล่า” ฉันโยนหินถามทางไป อยากรู้ว่าเขามีแฟนหรือยัง

“พี่มีแฟนที่ไหนล่ะ อยู่คนเดียว” คำตอบของฉันทำเอารู้สึกใจเต้นแรง ผีเสื้อบินวนในท้องด้วยความกำหนัด

“งั้นคืนนี้ซอขอไปส่งของขวัญต้อนรับตามธรรมเนียมนะคะ”

“พี่จะรอแกะของขวัญจากซอนะครับ ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็มาเลย พี่ยินดีต้อนรับเสมอ” เขายิ้มกริ่มแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป โดยมีสายตาของฉันมองตามไม่ห่าง

---------------------