ตอนที่ 19 : พาหนะประหลาด 1/2

ตอนที่

[16]

พาหนะประหลาด

เมื่อรถจอดสนิทแล้วก็ให้คนทั้งสามที่อยู่ในมิติออกมา รวมถึงเก็บรถเข้าไปในมิติเสร็จเรียบร้อย ทว่ายังไม่ทันได้พูดคุยอันใดกันเสียงด้านหลังก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ตาเฒ่า ยายเฒ่าฉินมาแล้วรึ” 

เป็นชายชราและหญิงชราที่รุ่นราวคราวเดียวกับท่านตาท่านยาย ด้านหลังของทั้งคู่คือเด็กสาวที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับนางเอ่ยถามขึ้นทั้งยังว่าต่อ

“พวกข้ารอพวกเจ้าอยู่ตั้งนาน เพราะเป็นห่วง เหตุใดจึงได้เดินทางนานนัก ให้หวงเออร์เวียนมาดูตั้งหลายรอบ เอาเถอะ ๆ เดี๋ยวค่อยพูดคุยกัน หวงเออร์ เข้าไปจุดไฟในบ้านเร็ว”  

กล่าวเสร็จ เด็กสาวผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านที่ประตูบ้านมีเพียงเชือกพันไว้ราวกับคุ้นชินโดยที่มือยังถือถาดบางอย่างเอาไว้ ไม่นานบ้านหลังน้อยก็สว่างไสวขึ้นจากไฟตะเกียง

“ข้ากลัวว่ากลับมากันแล้วก็คงจะหิว จึงให้หวงเออร์ทำกับข้าวกับหุงข้าวไว้รอ เผื่อพวกเจ้ามาก็จะได้กินทันที แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มาเสียที หลานข้าเลยอุ่นอาหารหลายรอบทีเดียวทั้งยังทำเพิ่มอีกด้วย” 

“ขอบใจมากนะหวงเออร์ เจ้าเป็นเด็กดีนัก” ผู้เฒ่าฉินยิ้มแย้มทั้งยังหันไปลูบหัวเด็กสาว จากนั้นก็หันไปขอบคุณสหายทั้งสองที่ไม่เคยทอดทิ้งกัน 

“ขอบใจพวกเจ้ามากนะ ตาเฒ่า ยายเฒ่าเจียว”

นางมองอาหารสี่ห้าอย่างที่อยู่ตรงหน้า ทุกอย่างล้วนแต่เป็นเมนูผัก ธรรมดาแต่ก็สามารถรู้ได้ว่ามาจากความใส่ใจ ครอบครัวตระกูลเจียวนี้คงมิได้ร่ำรวยเงินทอง แต่ทว่าร่ำรวยน้ำใจนัก

นี่เป็นการต้อนรับที่ดีเหลือเกินกับการมาเยือนหมู่บ้านหวงหลิงเป็นครั้งแรกของนาง ความรู้สึกช่างต่างจากหมู่บ้านที่นางจากมานัก 

ไม่เลว ๆ 

หลังจากพูดคุยและแนะนำตัวกันเล็กน้อย ก็เป็นช่วงเวลากินอาหารแต่บ้านเจียวนั้นกล่าวว่าไม่อยากรบกวนเวลาครอบครัวที่เพิ่งได้พบหน้ากันเลยจะกลับไปก่อนครอบครัวนางจะได้กินอาหารกันอย่างราบรื่นเพราะมีแต่คนกันเอง แต่พรุ่งนี้จะมาใหม่ 

นางมองตามหลังเด็กสาวผู้นั้นที่เดินตามท่านปู่ท่านย่าของตนไป เด็กสาวผู้นั้นมีนามว่าเจียวหวง อายุน้อยกว่านางสองปี พ่อแม่ตายไปตั้งแต่อีกฝ่ายยังเด็กเพราะโรคระบาดเมื่อหลายปีก่อน ถามไถ่กันไปก็ได้ความว่าเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ท่านพ่อของเสี่ยวจวนจากไปเช่นกัน นั่นก็เพราะพวกเขาไปทำงานที่เดียวกันนั่นเอง มองเด็กสาวผู้นั้นแล้วก็พบว่ามีส่วนคล้ายเสี่ยวจวนไม่น้อย ในด้านนิสัยที่ขยันขันแข็ง เอาการเอางานและมีความใสซื่อที่หาได้ยากในหมู่คนที่นางได้พานพบในตอนนี้ 

จู่ ๆ ความคิดของนางตอนนี้ก็อยากทำให้เด็กสาวเหล่านี้มีชีวิตที่ดีขึ้น เพื่อทดแทนในสิ่งที่พวกนางขาดหายไป 

 ครอบครัวนางไม่ได้กินอาหารโดยทันที เพราะนางมองไปโดยรอบแล้ว แม้จะจุดไฟตะเกียงแต่ความสว่างก็ใช่ว่าจะมีมากมายนัก ทั้งตัวบ้านยังมีเพียงห้องโถงหลักเล็ก ๆ และห้องนอนของท่านตาท่านยายที่ก็เล็กพอ ๆ กัน ถัดไปจากนั้นเล็กน้อยก็คงจะเป็นห้องครัวที่คงเรียกว่าห้องไม่ได้เพราะมันยังอยู่ในส่วนเดียวกันกับห้องโถง ส่วนห้องน้ำอยู่ที่ใด นางมองไม่เห็นจริง ๆ และต้องบอกว่าว่านางให้ความสำคัญกับห้องน้ำมากที่สุด สุขอนามัยเป็นเรื่องที่สำคัญ 

 ตอนที่นางอยู่บ้านตระกูลจู นางอดกลั้นเกี่ยวกับการเข้าห้องน้ำไว้หลายครั้ง เพราะมันไม่เหมือนกับที่ที่นางจากมามากเกินไปจริง ๆ 

 ยิ่งกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้าน บ้านหลังนี้เล็กกว่าที่บ้านตระกูลจูทั้งยังดูเรียบง่ายจนแทบไม่มีอะไร สองผู้เฒ่าตระกูลฉินมองไปที่หลานสาวราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดสิ่งใด พร้อมกันนั้นความรู้สึกผิดก็เกิดขึ้นในใจ

 ผ่านมาหลายปีตั้งแต่บุตรสาวเพียงคนเดียวออกเรือน พวกเขาก็ไม่สามารถสร้างฐานะของตนให้ดีขึ้นได้ ทั้งยังลำบากมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยตนป่วยและยายเฒ่าต่างก็ผลัดกันป่วยด้วยโรคบางอย่าง ทุกวันทำได้เพียงแค่รับจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้พอได้ประทังชีวิต เพราะเหตุนี้ เมื่อไม่สามารถสร้างฐานะได้ ทางฝั่งบ้านสามีของบุตรสาวจึงได้ไม่ยำเกรงบ้านเดิมและทำกับบุตรสาวและหลานของพวกเขาเช่นนั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา คิดแล้วน่าเจ็บใจนัก

 “หยวนเออร์ หยางเออร์ ตาขอโทษนะลูกที่บ้านหลังนี้มันคับแคบนัก ตา....”

 “ท่านตา ไม่ต้องขอโทษอันใดเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจดีในเรื่องราวที่เกิดขึ้น บ้านหลังนี้ยามนี้แม้จะคับแคบ แต่ต่อไปมันจะใหญ่โตยิ่งกว่านี้ ข้าสัญญาว่าจะพาทุกคนไปสู่หนทางแห่งความร่ำรวยอย่างแน่นอน” นางกวาดสายตามองทุกคนไล่ตั้งแต่ท่านตา ท่านยาย พี่ใหญ่ ก่อนจะจบลงที่ท่านแม่ ซึ่งทุกคนก็ล้วนแต่มีความซึ้งใจตอบกลับมา และมองลึกไปกว่านั้นคือ...ความเชื่อมั่น...

 “แต่ยามนี้ข้ามีความคิดหนึ่ง”

 “อันใดหรือหยวนเออร์” คราวนี้เป็นท่านแม่ที่ถามมา 

 “ข้าคิดว่าต่อไปเราทุกคนควรย้ายไปอยู่ในบ้านในมิติวิเศษของข้า ตั้งแต่วันนี้ ไปจนถึงหน้าหนาวที่จะมาถึง ไม่สิ อยู่จนกว่าเราจะสร้างบ้านหลังใหญ่ได้ เพราะในนั้นทั้งสะดวกสบาย อบอุ่นและมีครบทุกอย่าง แต่อย่างไรเราก็ต้องออกมาจากใช้ชีวิตที่ด้านนอกด้วย เพื่อไม่ให้ผู้คนสงสัย พวกท่านว่าอย่างไร” 

 ท่านตาพยักหน้าก่อนใคร ตามด้วยท่านยาย พวกเขาไม่อยากให้ลูกหลานต้องมาลำบาก อยู่ในที่วิเศษแห่งนั้นเรียกได้ว่าดีพร้อมและครบครันมากจริง ๆ ในชีวิตไม่เคยพานพบที่ใดที่วิเศษเช่นนั้นมาก่อน ด้านมารดาและบุตรชาย ยามนี้ไม่ว่าอะไรก็เชื่อฟังบุตรสาวและน้องสาวคนเล็กไปเสียหมด นางว่าอย่างไรก็ว่าเช่นนั้น 

 “ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปกินข้าวในมิติกันเถิด จากนั้นจะได้พักผ่อนกัน พรุ่งนี้ข้ามีเรื่องที่จะพูดคุยกับพวกท่านด้วย” ว่าแล้วนางก็ให้ทุกคนเข้ามาจับที่ตัวนาง ก่อนที่จะนางจะส่งลมไปเป่าดับไฟตะเกียงที่อยู่ไม่ไกลให้ดับลงแล้วจากนั้นทั้งห้าก็หายไปจากบ้านหลังน้อยทันที