บทที่ 4 Latte That Listens

มีนาไม่ได้คาดหวังว่าร้านที่เปิดแก้เหงาของตัวเองจะทำหน้าที่ของมันได้ดีเกินคาด ยังดีที่ร้านมีขนาดเล็ก ทำให้ยังพอชงกาแฟทัน และแอปที่เธอนั่งทำในเวลาว่างก็เป็นตัวช่วยชั้นดีในการจัดคิว เพราะหญิงสาวแค่ทำรายการตามคำสั่งที่ได้รับการสั่งจากภายในแอปที่ขึ้นแสดงโชว์บนหน้าจอของเครื่องคอมร้านหลังเคาน์เตอร์เท่านั้น จนตอนนี้ยังไม่พบปัญหาหรือได้รับการร้องเรียนอะไรเลย

            และเมนูที่ขายดีที่สุดในร้านก็คงไม่พ้น...

            ติ๊ง!

            “หืม...? คราวนี้รูปหัวใจเหรอเนี่ย”

หญิงสาวมองออเดอร์และยิ้มเล็กน้อย ลาเต้สองแก้วที่เป็นลวดลายหัวใจของโต๊ะสามที่มีคนมาออกเดทด้วยกันอย่างมีความสุข

            งั้นเธอทำให้สุดฝีมือ

            ขั้นตอนแรกเตรียมเอสเพรสโซซ็อตให้พอดีสองแก้ว เมื่อเห็นว่าส่วนของกาแฟพร้อมแล้ว ก็หมุนตัวไปหยิบพิชเชอร์ออกมาจากตู้เย็นแล้วเคาะเพื่อไล่ฟองนม จากนั้นก็หมุนนมในพิชเชอร์ให้เซตตัวพอดี เมื่อเห็นว่านมในพิชเชอร์พร้อมแล้วก็ตั้งสมาธิเพื่อทำขั้นที่สำคัญที่สุดต่อไป

การยกให้พิชเชอร์ขึ้นสูงพอดีรับกับตัวแก้วกาแฟที่มีของเหลวเข้มข้นสีดำอยู่ข้างในนั้นต้องมีแขนที่มั่นคง ไม่สั่นทำให้ของเหลวในสองมือพร้อมที่จะดำเนินการต่อไป เมื่อสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มีนาก็ยกพิชเชอร์ขึ้นประมาณ 45 องศา แล้วหาจุดที่ลึกที่สุดในแก้วที่มีกาแฟแล้วค่อย ๆ เทนม ประมาณ ¾ ของแก้ว  โดยวนเป็นวงกลม

หลังจากนั้นขึ้นลายที่หัวแก้ว ค่อย ๆ ปล่อยนมมาที่กลางแก้ว แล้วให้เทตัดไปตรงกลางของฟองนม จากนั้นให้ยกพิชเชอร์ขึ้น แค่นี้ก็ได้รูปหัวใจสวย เมื่อเสร็จไปแล้วแก้วหนึ่ง เธอก็ทำอีกแล้วหนึ่งเหมือนกันเป๊ะ จากนั้นก็หยิบเค้กสตรอว์เบอร์รีออกมาอีกชิ้น ใส่ทั้งหมดลงถาดเพื่อนำไปเสิร์ฟที่โต๊ะสาม

“เมนูที่สั่งได้แล้วค่ะ ขอให้มีความสุขนะคะ”

หญิงสาวพูดด้วยความยินดีให้กับลูกค้าชายหญิงที่มาเดทกันก่อนจะกลับไปประจำที่เคาน์เตอร์อีกครั้งโดยไม่ได้รับรู้ถึงผลกระทบต่อสิ่งที่ทำเองได้ทำเอาไว้

การที่ร้านนี้ที่มีลูกค้าเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยยะโดยไม่ได้มาจากวางโปรโมชั่นเปิดร้านเลยนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยถ้าไม่มีจุดเด่นที่ทำให้ลูกค้าติดใจจนต้องกลับมาซ้ำ ไม่ว่าจะการบริการก็ดี รสชาติของขนมก็ดีหรือการเลือกลาเต้อาร์ตได้ฟรี หรือว่าทำเลร้านที่มาตั้งอยู่ใกล้เขตหอพักมหาวิทยาลัยที่มีทำให้มีคนเข้ามาไม่ขาด หญิงสาวก็ไม่แน่ใจ

แต่เมื่อคิดว่ากิจการของร้านเป็นไปได้ด้วยดี มีนาก็ตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งจนกว่าเจอปัญหาเข้า

ใช่แล้ว นี่คือวิธีคิดแบบโปรแกรมเมอร์ที่มีนาชินชาไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นโค้ดยาวเหยียดแค่ไหน ถ้าไม่มีการแจ้งเตือนความผิดปกติก็จะไม่เข้าไปยุ่งแม้แต่ตัวเลขเดียว เช่นเดียวกับสายไฟมากมายภายในห้องเซิร์ฟเวอร์ หากเครื่องยังทำงานได้ถูกต้อง ต่อให้ฝุ่นจับ ฝุ่นเกาะหนาเตอะแค่ไหนก็จะไม่เข้าไปจับไปแตะเด็ดขาดจนกว่าจะมีปัญหาขึ้นมาจริง ๆ

เพราะการแตะต้องหรือขยับแม้เพียงนิดก็อาจจะสร้าง Error ก้อนใหญ่ได้โดยไม่ตั้งใจ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งจนแทบจะเรียกว่าเป็นอาถรรพ์ประจำวงการไอทีเลยทีเดียว เหล่าโปรแกรมเมอร์ทั้งหลายพร้อมจะจุดธูปไหว้ถ้าจำเป็น เพราะมันไม่ใช่เรื่องตลกเลยที่ต้องมาแก้ปัญหาที่ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน

ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่มีนาจะไม่รู้ว่ายังมีอีกสาเหตุสำคัญที่ทำให้ลูกค้ายังคงแวะเวียนมาที่นี่ไม่ได้ขาดนอกจากรสชาติและบริการภายในร้านแล้ว มันก็คือข้อความที่ส่งออกไปเพื่อเยียวยาทุกคนที่หลายคนชื่นชอบจนกลายเป็นเรื่องราวจากปากต่อปาก และกระแสในเน็ตเกี่ยวกับข้อความที่จับใจคนได้ราวกับล่วงรู้สิ่งที่ต้องการที่ฝังลึกอยู่ในใจของคน

***

“ทำไมโทรมาแต่เรื่องเดิม ๆ อีกแล้ว เห็นฉันเป็นตู้กดเงินหรือไง”

หญิงสาววัยทำงานบ่นออกมาขณะที่เดินอย่างหมดแรงและพยายามกล้ำกลืนความขมขื่นลงไปลึก ๆ ไม่ให้แสดงออกมา เธอเก่งเรื่องแบบนี้มาก ยังไงซะมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทะเลาะกัน เธอไม่เคยเป็นลูกที่พ่อแม่รักเลย เธอเหมือนเป็นแค่ตู้กดเงินที่พ่อแม่เลี้ยงขึ้นมา ต่างจากน้องชายที่เป็นลูกรักที่ได้ทุกอย่างที่ต้องการ

เธอต้องการให้แค่พวกปล่อยเธอไป เธออุตส่าห์ออกมาแล้ว ปล่อยให้เธอมีความสุขบ้างไม่ใช่หรือ?

“ยินดีต้อนรับค่า!”

เสียงของหญิงสาวเจ้าของร้านดังขึ้นมาเมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปในร้าน The Break ที่ทำให้สาววัยทำงานรู้สึกคลายจากความกดดันได้เป็นอย่างดี จากนั้นก็หยิบมือถือเพื่อสั่งเมนูโปรดที่เธอจะสั่งทุกครั้งที่มา คราวนี้เลื่อนดูลายอย่างอ่อนล้า ก่อนเลือกลายหนึ่งอย่างตั้งใจ

“มาแล้วค่ะ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะคะ”

ไม่นานเกินรอก็มีลาเต้ลายนกที่กำลังโผบิน มันช่างเป็นลายที่วาดถึงความต้องการของเธอเหลือเกิน แต่ก่อนที่จะได้ยกแห้วขึ้นมาดื่มก็มีเสียงข้อความเข้ามา

ติ๊ง!

“ความสุขไม่ใช่การมีครบทุกอย่าง แต่ความสุขคือการปล่อยผ่านสิ่งที่ไม่จำเป็น แล้วคุณล่ะพร้อมที่จะมีความสุขแล้วยัง?”

ข้อความถามกลับง่าย ๆ ทำให้หญิงวัยทำงานน้ำตาซึม ที่ครอบครัวยังกดดัน ไถ่เงินและพูดจาโหดร้ายเช่นนี้ได้เรื่อย ๆ กับเธอ เป็นเพราะเธอไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป บางทีถ้าเธอเริ่มปล่อยวางจากความรักที่ไม่มีวันได้รับ และรักตัวเองบ้าง บางที...เธออาจมีความสุขมากขึ้นหรือเปล่า?

ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้

***

            “ทำไมล่ะ นิยายของผมไม่ดีตรงไหน”

            “มันไม่ตรงกับกระแสในสมัยนี้ ขอโทษด้วย”

            “โธ่เว้ย!”

            เด็กหนุ่มที่พลาดงานประกวดผลงานก็โวยวายออกมา เขาพยายามส่งผลงานที่ตัวเองตั้งใจเขียนกว่าสองปีไปสำนักพิมพ์ต่าง ๆ เพื่อหวังว่าจะได้ถูกหยิบไปบ้าง เนื่องจากคำตอบรับในออนไลน์น้อยเกินไป หรือว่า...งานของเขาจะไม่ดีจริง ๆ

            เด็กหนุ่มคิดอย่างเศร้าใจขณะเดินเข้าไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ไม่นานก็เหนื่อยจนหอบ แสงแดดยามบ่ายยังไม่ยอมลดลง จากนั้นก็มองเห็นร้านแอร์ในรูปแบบร้านกาแฟก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมา มันคงจะดีถ้าได้ถ้าได้พักเย็น ๆ และดื่มอะไรบางอย่าง

            เมื่อเข้าไปร้านก็เย็นอย่างที่หวังเอาไว้ เสียงเพลงคลอเบา ๆ ทำให้ความท้อแท้เมื่อครู่หายไป เมื่อหาที่นั่งได้ก็พบว่าร้านนี้สั่งแบบออนไลน์ได้ จึงติดตั้งแอปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเลือกลาเต้ที่สามารถเลือกลายได้ฟรี

            ไม่นานลาเต้ลายสายรุ้งก็มาเสิร์ฟ

            ติ๊ง!

            “ถึงวันนี้เป้าหมายยังอยู่อีกไกล เดินไปพักไป แต่ถ้ายังมีลมหายใจยังไงก็ถึง แค่นี้ก็จะยอมแพ้แล้วเหรอ?”

            ข้อความจากในแอปทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังท้อแท้ยิ้มออกมาได้ ใช่แล้ว ทำไมเขาต้องยอมแพ้ตอนนี้ด้วย ยังไงเขาก็ยังพยายามได้อีก ถ้าไม่มีสำนักพิมพ์ไหนรับก็แค่พิมพ์เองไปเลย ไม่มีเงินก็ทำอีบุ๊กไปสิ ตอนนี้มีตั้งหลายช่องทางแล้ว ตอนนี้ก็แค่พักสักหน่อย เดี๋ยวก็มีแรงเดินต่อไปเอง

***

            “เอ็ม! ฉันเห็นนะว่านายไปกับใครเมื่อคืน นายสนุกนักหรือไงที่ไปกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้!”

            “ก็แค่สนุก ๆ เองป่ะวะเจน อย่างี่เง่าดิ ไม่ได้จริงจังซะหน่อย”

“เอ็ม!”

“ถ้าพูดมากอีกก็ออกจากห้องของกูไป! กูทั้งให้อยู่ฟรี ไม่ต้องจ่ายอะไร เลี้ยงดูอย่างดีขนาดนี้จะเอาอะไรอีก”

“เอ็ม!”

“หนวกหูว่ะ”

หลังจากนั้นแฟนหนุ่มก็ตัดสายไป เจนได้แต่มองมือถือด้วยความเสียใจ ก่อนหน้านี้แฟนหนุ่มสัญญาว่าจะดูแลอย่างดีถ้าย้ายไปอยู่ด้วยกัน เนื่องจากตอนนั้นที่บ้านของเธอเกิดปัญหาทางการเงิน แม้แต่เงินจะกินข้าวเธอยังลำบาก ทำให้เมื่อได้รับข้อเสนอนี้เธอตอบรับและย้ายไปอยู่ด้วยกันทันทีเพื่อลดค่าใช้จ่ายของทางบ้าน

ซึ่งแฟนหนุ่มก็ทำตามสัญญาเรื่องการเลี้ยงดู ทำให้ทางบ้านลดภาระไปได้เยอะ เพียงแต่หญิงสาวไม่ได้คาดว่าแฟนหนุ่มจะเจ้าชู้ขนาดนี้ พอจับได้ก็อ้างเรื่องบุญคุณ เรื่องเงิน ทำให้เธอติดอยู่ในกรงหนีไปไหนไม่ได้ ได้แต่มองเรื่องนี้อย่างเจ็บปวดอยู่เสมอ แฟนที่เธอเคยรักเขาหายไปไหนกัน?

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

เสียงต้อนรับทำให้หญิงสาวที่อยู่ในอาการโศกเศร้ารู้สึกตัว เธอได้เดินเข้ามาในร้านกาแฟอย่างไรได้ก็ไม่รู้ แต่ขอบคุณที่ร้านนี้มีที่นั่งที่ค่อนข้างส่วนตัวทำให้เธอนั่งหลบมุมเพื่อเศร้าเพียงลำพัง แถมยังสั่งออนไลน์ได้ก็ทำให้เธอไม่ต้องบอกเปิดคุยกับใครเลย

เจนเปิดเมนูออนไลน์เลื่อนดูไปเรื่อยเปื่อยจนเจอหมวดลายฟองนมของลาเต้ที่สั่งเพิ่มได้ฟรีหลากหลายลาย ทำให้เธอดูจนพอใจก่อนจะเลือกมาลายหนึ่ง

นั้นก็คือลายเกล็ดหิมะแสนสง่างาม

ติ๊ง!

“พึ่งคนอื่น พึ่งได้แค่ชั่วคราว ถ้าอยากพึ่งยาว ๆ ต้องพึ่งตัวเราเอง”

ข้อความสั้น ๆ ที่ส่งตรงมาจากแอปทำให้หญิงสาวนิ่งงัน ราวกับว่ามันคือกรรไกรที่ตัดฟางเส้นสุดท้ายที่ยื้อความสัมพันธ์ที่เลวร้ายอันนี้เอาไว้ ใช่แล้วตอนนี้เธอก็มีมือมีตีน พอมีเงินเก็บที่จะออกไปหาเงินเองได้ แค่ทนร่วมบ้านกับไอ้สารเลวนั้นไป ไม่นานเธอก็จะยืนได้ด้วยตัวเอง

ทำไมไม่คิดจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรกกัน?

“มีงานแถวนี้ให้ทำบ้างไหม...”

ว่าแล้วเจนก็วางลาเต้รสนุ่มละมุนที่ดื่มไปเพียงเล็กน้อยลงกับโต๊ะ ก่อนที่จะเริ่มค้นหางานที่ตนเองทำได้ด้วยความหวังที่เปล่งประกาย ต่างจากหญิงสาวที่เศร้าสลดก่อนหน้านี้จนจำแทบไม่ได้

หญิงสาวไม่ใช่คนแรกที่ได้รับข้อความง่าย ๆ แบบนี้แล้วคิดจะลงมือทำอะไรสักอย่าง และจะไม่ใช่คนสุดท้ายตราบเท่าที่ยังมีคนเข้ามาในร้านอยู่ ก็จะมีคนที่ได้รับการปลุกแบบนี้เรื่อย ๆ หากมันเป็นแค่ข้อความทั่วไปก็คงไม่ส่งผลขนาดนี้

เพียงแต่มันเริ่มทำหน้าที่ของมันได้ดีเกินคาด เกินกว่าแค่ข้อความให้กำลังทั่วไป มันทำให้หลายคนเข้ามาใช้บริการซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อข้อความพวกนี้อย่างไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเพื่อความหวัง มองหาคำแนะนำหรือการปลอบใจ ทำให้ข้อความพวกนี้เป็นมากกว่าข้อความและขาดไม่ได้ของร้านนี้