บทที่ 3 The Boy with a Question

            “เฮ้!! ทำแบบทดสอบเสร็จแล้วเว้ยยยย”

            “อ๊ากกก อาทิตย์หน้าต้องเข้าแล็ปอีก แทบไม่มีเวลาให้หยุดพักเลยยย” 

“เฮ้ย! แบบนี้ต้องหาทางปล่อยดิว่ะ วันนี้ใครไปดื่มบ้างยกมือขึ้น!”

            “กูไปด้วย ๆ”

            “จองที่เลยพวกกกก!”

            “คืนนี้เจอกัน!”

            ท่ามกลางเสียงดังมากมายของเด็กวัยมหาวิทยาลัยที่เพิ่งทำแบบทดสอบเก็บคะแนนอันแสนสำคัญเสร็จได้ไม่นาน เหล่าหนุ่ม ๆ ที่เรียนวิศวะคอมพิวเตอร์ต่างก็โอดครวญเสียงดังตามประสาคนที่เพิ่งออกมาจากนรก ทั้งที่ยังเก็บอุปกรณ์สอบไม่หมด (การสอบแบบโอเพ่นบุ๊กคือการสอบที่ทราบกันดีว่าไม่มีคำตอบในหนังสือ แต่ก็ยังจะเอาหนังสือและสมุดจดกันมาเต็มโต๊ะเพื่อเป็นเครื่องราง) ก่อนจะถามเสียงดังข้ามหัวกันไปมาเรื่องการไปร้านเหล้า

            แน่นอนว่าเด็กหนุ่มพวกนี้ที่เพิ่งถูกปลดปล่อยจากขีดจำกัดด้านกฎหมายเรื่องการดื่มแอลกอฮอล์ต่างตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ร้านเหล้าแถวมอ.มักจะมีโปรเด็ด ๆ ที่ไปกับกลุ่มคนจำนวนมาก ยังไม่นับเสียงดนตรีที่มีเอาไว้สนุก กับ สาว ๆ ที่เหมือนจะมีความนิยมในหนุ่มวิศวะเป็นอย่างมาก ทำให้พวกเขาไปร้านเหล่าทีไรก็มักจะได้รับความนิยมสูงสุดเสมอ

            แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะสนใจเรื่องนั้น

            หญิงสาวอันน้อยนิดไม่ถึงสิบคนได้รวมกลุ่มกันออกไปจากห้องพร้อมกับพูดคุยเรื่องร้านคาเฟ่ที่จะแวะไปหาของหวานกัน และเด็กหนุ่มที่เก็บตัวบางส่วนก็ออกไปเงียบ ๆ ตามทางของตัวเองอย่าง แทน เด็กหนุ่มร่างสูง ผิวซีดที่บ่งบอกว่าค่อนข้างเก็บตัว แต่เส้นผมได้รับการดูแลอย่างดีเช่นเดียวกับชุดนักศึกษาที่เรียบตึงถูกระเบียบเป๊ะ แต่ยังคงความดูดีได้

            แทนไม่ใช่คนชอบร้านเหล้า เพื่อนฝูงที่มีส่วนใหญ่ก็คนละประเภทที่อยู่ต่างคณะ ชอบใช้เวลาไปกับการเล่นเกมไม่ก็ตามข่าวเทคโนโลยีใหม่ ๆ เพื่อมองหาความก้าวหน้าในอนาคตที่จะจบในปีหน้า ดังนั้นการติดตามผลงานใหม่ ๆ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่จะทำ อย่างวันนี้ที่ทำแบบทดสอบเสร็จไปแล้ว แต่เขาก็กลับมาความคิดอื่นอยู่ในใจ

            เขาอยากจะคิดเรื่องธีสิสจบต่อ

            ปกติแล้วธีสิสจบของนักศึกษามักจะถูกสั่งให้คิดเมื่อใกล้จบ โดยเฉพาะวิศวะคอมพิวเตอร์เพราะเทคโนโลยีและความรู้คือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปเร็วที่สุด แถมเมื่อมีทฤษฎีเดิมถูกพิสูจน์ว่าผิด ก็ต้องแก้ตำรากันใหม่เลยทีเดียว เรียกได้ว่าข้อเท็จจริงทุกอย่างสามารถเปลี่ยนไปได้ตลอดเวลา การที่จะเริ่มก่อนเวลาอาจจะทำให้งานทั้งหมดสูญเปล่าไปได้ถ้ามีคนคิดค้นก่อนหรือมีข้อกำหนดเพิ่ม

            แต่ก็ไม่ได้ทำให้แทนคิดจะเปลี่ยนใจแต่อย่างใด เพราะยังไงมันก็เป็นการคิดฆ่าเวลาที่มีประโยชน์ อย่างไรเสียมันก็ยังโอกาสมากกว่า 70% ที่จะได้ใช้จริง ถึงใช้ไม่ได้ก็แค่ดัดแปลงหัวข้อที่สนใจเสียหน่อย ไม่ว่าจะคิดในแง่ไหนนี้ก็เป็นการช่วยตัวเองในอนาคตชัด ๆ แทนคิดแบบนั้นอย่างเหม่อลอยขณะที่อยู่ในห้องสมุดคณะ เปิดธีสิสเล่มเก่า ๆ ของรุ่นพี่ที่จบไปแล้วเพื่อหาแรงบันดาลใจ

            ก่อนจะพบว่ามันน่าเบื่อมากจนเกือบหลับ

            ผ่านไปชั่วโมงกว่าแทนก็ตัดสินใจออกไปหาอะไรดื่มให้มันตื่นตัวสักหน่อย จากนั้นจึงหยิบมือถือออกมาหาร้านที่น่าสนใจ พอดีสัปดาห์ก่อนหน้านี้เขายุ่งกับการอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบล่วงหน้าอยู่ที่หอพักจนแทบไม่มีเวลาได้เปิดเกมเลย ดังนั้นตอนนี้เขาอยากจะไปหาร้านนั่งดี ๆ ดื่มกาแฟสดทำใหม่เป็นรางวัลให้ตัวเอง

            และก็เจอ

            “หืม มีร้านเปิดใหม่เมื่อไม่นานมานี้ด้วยเหรอ?”

แทนพูดอย่างสนใจจนนั่งหลังตรงแล้วดูรีวิวของร้านนี้ที่มีคนแนะนำไม่น้อยจนมีแฮชแท็กเป็นของตัวเอง

            #TheBreak

            -ว้าววว ร้านนี้ขนมอบใหม่ทุกวันเลย

            -บางวันฉันมาซื้อทีรามิสุไม่ทันด้วยซ้ำ เจ้าของร้านทำเบเกอรีของร้านแค่วันละครั้งเอง

            -แต่ฉันชอบกาแฟของร้านนี้มากกว่า อร่อยไม่เหมือนร้านไหน

            -ใช่ ๆ โดยเฉพาะลาเต้ นุ่มนวลมากก ฉันสั่งทุกครั้งที่ไปเลย

            -ที่ชอบไม่ใช่เพราะสั่งลายได้หรือไง

            -แทบจะเป็นเอกลักษณ์เลยนะ สามารถสั่งลายเพิ่มได้โดยไม่คิด แค่เลือกในแอปแล้วรอมาเสิร์ฟ สะดวกมาก!

            -เรื่องเมนูออนไลน์น่ะ ร้านเดี๋ยวนี้น่ะมีกันเยอะแล้ว แต่ที่พิเศษคือร้านนี้ส่งข้อความหลังจากที่เครื่องดื่มมาส่งให้ด้วย

            -ฉันชอบนะ มัน...ว้าวดี

            -ใช่ ต้องลองสั่งเองถึงจะรู้ว่ามันพิเศษแค่ไหน

            -ชมกันขนาดนี้อยากรู้แล้วสิ ร้านอยู่ตรงไหนนะ

            แทนเองก็สนใจเหมือนกันเมื่อเห็นคำชมแบบนี้ แถมร้าน The Break ยังอยู่ใกล้หอพักของเขากว่าที่คิดด้วย ห่างไปแค่สองซอย เดินไปก็ถึง ไม่คิดมาก่อนว่ามีร้านเปิดใหม่ใกล้ตัวแบบนี้ แบบนี้คงต้องไปลองของสักหน่อยว่าจะดีจริงอย่างที่หลายคนเคลมเอาไว้หรือเปล่า

            เมื่อออกมาจากห้องสมุดคณะแทนก็เดินทางด้วยจักรยานยนต์คู่ใจที่ใช้เดินทางได้สะดวกที่สุดโดยไม่มีใครซ้อนท้าย ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงร้านได้อย่างรวดเร็ว แค่เห็นการตกแต่งจากภายนอกชายหนุ่มก็เริ่มชอบแล้ว ตะเก้าอี้ภายในร้านส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างน้อย มีความเป็นส่วนตัวสูง ทำให้คนที่นั่งอยู่ในร้านมีไม่มาก แต่คนที่เข้ามารอซื้อก็มีอยู่เยอะ จะนั่งรอที่นั่งเสริมข้างผนังกระจกอย่างเป็นระเบียบ

            ภายในร้านเย็นสบายมาก มีกลิ่นกาแฟหอม ๆ ที่ชวนให้ผ่อนคลาย เขาเดินไปหาที่นั่งว่าง ๆ ที่ไม่มีใครนั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อทรุดตัวลงนั่งก็พบว่าไหล่ของตัวเองคลายออกจนเกือบหลุดเสียงร้องออกมา ที่นั่งสบายมาก! เขาสามารถนอนบนเก้าอี้ตัวนี้ได้เลย ประกอบกับเสียงดนตรีคลอเบา ๆ แทนต้องใช้ความพยายามมากกว่าที่คิดในการมองหาเมนูเพื่อที่จะสั่ง

            ที่หน้าเคาน์เตอร์ไม่มีลูกค้ายืนรอเลยนอกจากเจ้าของร้านหลังเคาน์เตอร์ที่กำลังชงกาแฟอยู่อย่างขะมักเขม้น แสดงว่าน่าจะมีคิวอยู่แล้วเลยนั่งรอได้เลยไม่ต้องยืนรอ แถมจากรีวิวในเน็ตยังบอกอีกว่ามีเมนูออนไลน์ ดังนั้นเพียงแค่เปรยตามองไปที่โต๊ะ ก็เห็นว่ามี QR Code แปะไว้ที่โต๊ะ

            เมื่อสแกนแอป LatteCode ก็ขึ้นมาให้โหลด ซึ่งพื้นที่ของแอปนี้ไม่เยอะเลย โหลดเพียงแป๊บเดียวก็ติดตั้งสำเร็จแล้ว ภายในแอปก็ดูดีมาก อินเตอร์เฟสอ่านง่ายไม่รำคาญตา แถมยังลื่น ไถดูเมนูได้สะดวกซึ่งมีการระบุจำนวนที่เหลืออยู่ในหมวดเบเกอรีและเวลาที่รอในหมวดเครื่องดื่ม และลาเต้ที่หลายคนแนะนำมีลวดลายมากมายให้เลือก

            แทนคิดอยู่สักพักก่อนสั่งเค้กกาแฟที่เหลืออยู่กับลาเต้โดยเลือกลวดลายที่ชอบมากที่สุด ยังไงการเพิ่มภาพบนลาเต้ก็ฟรี ถ้าไม่เลือกสักหน่อยก็รู้สึกเหมือนขาดทุน ระหว่างรอชายหนุ่มก็หยิบมือถือออกมาหาอะไรดูไปเรื่อยเปื่อย บางครั้งเมื่อเจออะไรน่าสนใจก็จดเอาไว้ในบันทึกของมือถือ ก็จะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงดังขึ้น

            “ของที่สั่งมาแล้วค่ะ”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขของเจ้าของร้านสาวทำให้แทนรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อขอบคุณ ก่อนจะมองเค้กกาแฟและลาเต้ที่มาเสิร์ฟ โดยภาพที่เขาเลือกก็เป็นรูปนกบินที่สร้างจากลูกคลื่นลายชั้นที่ดูแล้วสวยงามจนแอบไม่กล้ากิน

            ติ๊ง!

            “นกไม่กลัวกิ่งไม้หัก ไม่ใช่มันมั่นใจในกิ่งไม้ แต่มันมั่นใจในปีกของมัน คุณเนี่ยเก่งสุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอ?”

            เสียงข้อความดังขึ้นทำให้แทนรีบหยิบขึ้นมาดูก็พบกับข้อความจากในแอปที่ส่งมา มันเป็นข้อความง่าย ๆ ที่ทำให้ชายหนุ่มต้องยกคิ้วขึ้น มันค่อนข้างตรงกับอารมณ์ของเขาตอนนี้ที่มั่นใจในความสามารถของตัวเองมากพอที่จะเริ่มงานธีสิสทั้งที่ยังไม่ถึงเวลา แต่ก็ไม่สนใจมากเพราะมันก็เหมือนคำคมทั่วไปที่ส่งมาทางแอปแทนที่จะเขียนข้างแก้วอย่างร้านอื่น ๆ

            ถือว่าสร้างจุดเด่นได้ดี…

            หากว่ามันเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว เพราะหลังจากวันนั้น ร้านนี้ก็ได้เป็นร้านโปรดของแทนที่จะต้องมาให้ได้เท่าที่เป็นไปได้ ในแต่ละวันที่เขามาจะต้องสั่งลาเต้ไม่ให้ขาดราวกับว่ามันคือสิ่งที่ถูกต้อง หากมาที่ร้านแล้วไม่สั่งก็เหมือนขาดอะไรสักอย่าง และนั้นทำให้แทนได้รับรู้ว่าข้อความแต่ละครั้งไม่เหมือนกันเลยสักครั้ง

            และมันตรงกับอารมณ์ของเขาในแต่ละวันอย่างรู้ใจจนเกินไป

            “ถ้าคุณรู้สึกว่า เหนื่อย นั่นแสดงว่า คุณยังสู้อยู่”

วันที่ได้รับข้อความนี้ คือวันที่เขามีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มรายงานจนเหนื่อยไปหมด แต่เมื่อได้รับข้อความก็ทำให้เขายิ้มและลุกขึ้นสู้จนได้นำเสนองานในแบบที่ทุกคนพอใจ

“จริงจังกับความฝันและเป้าหมาย แล้วหนทางจะมาเอง”

วันที่ได้รับข้อความนี้คือวันที่เขาพบว่าโปรแกรมตัวหนึ่งที่เขากำลังทำงานด้วยได้เปลี่ยนจากการให้ใช้ฟรีเป็นเก็บเงิน ทำให้งานทั้งหมดที่วางแผนเอาไว้เละไม่เป็นท่าจนไม่อยากทำอะไรอีกเลย แต่เพราะข้อความนี้ก็ทำให้แทนลองหาทางแก้อื่น และพบโปรแกรมฟรีอื่นที่คล้ายกันที่ทำให้เขาไม่ต้องทิ้งงานทั้งหมดที่ทำไป  

“อย่าท้อกับการทำงาน แม้วันนี้มันไม่ดี ก็ไม่ได้แปลว่าไม่ดีเสมอไป ยังไงพรุ่งนี้ก็มาถึงเสมอ”

วันที่ชายหนุ่มได้รับข้อความนี้ก็เป็นวันที่แย่อีกวัน เขาทะเลาะกับที่ปรึกษาเรื่องงานล่าสุดที่ได้รับ เขาไม่เคยได้รับถ้อยคำที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อน มันทำให้เขาไม่อยากอยู่คนเดียวและข้อความนี้ก็ทำให้เขาผ่านวันแย่ ๆ ไปได้

เพราะบางครั้งเขาไม่ได้อยากระบายหรือพูดเรื่องนี้กับใครเลย แค่มีใครสักคนบอกว่าจะผ่านมันไปได้ มันจะดีขึ้น เขาก็พอใจแล้ว

“พยายามครั้งที่ร้อย ยังดีกว่าท้อถอยทั้งที่ยังไม่ได้ทำ”

 และวันที่ชายหนุ่มได้รับข้อความนี้ก็มาจากวันที่เขาอยากจะร้องไห้ โค้ดที่เขาเขียนไม่สามารถรันได้แม้ว่าจะแก้ไปเป็นร้อย ทุกอย่างเหมือนว่าเป็นปกติดีแต่โปรแกรมมันไม่รัน ให้ใครช่วยก็หาสาเหตุไม่ได้จนเขาพร้อมจะโยนตัวเองออกจากตึกให้มันจบความทรมานไป

แต่ข้อความนี้ทำให้เขาลองฮึดอีกครั้ง ก่อนจะโมโหที่รันไม่ได้จนตบเครื่องคอมไปอย่างแรงจนโปรแกรมรันได้เฉย ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะอะไร แต่มันก็ทำให้แทนดีใจจนฉลองกับตัวเองด้วยเหล้าอย่างที่ไม่เคยเป็น

และวันนี้

“ไม่ต้องยืนในจุดที่ดีที่สุด เเค่มีความสุขในจุดที่ยืน”

แทนที่นั่งอยู่ในร้านโปรดมองข้อความด้วยสายตาล้ำลึก ร้านนี้ช่างส่งข้อความได้รู้ใจเกินไปจริง ๆ