ตอนที่ 5 ข้อตกลง

ณ คฤหาสน์เคลล็อกก์ สถานที่แห่งนี้ช่างมืดมนยิ่งนักสำหรับผู้หญิงตัวเล็กดั่งเช่นไอรีน ณ ที่แห่งนี้เธอไม่ไว้วางใจใครทั้งสิ้น ต่อให้จะเป็นสาวใช้ที่คอยดูแลเธออยู่ก็ตามที

“แวมไพร์เหล่านี้ไว้ใจไม่ได้ เชื่อถือไม่ได้”

คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นในห้องที่มีเพียงเธอคนเดียว เธอพยายามครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่กำลังเจออยู่ตอนนี้

“ไอเดน! ตอนนี้ไอเดนจะเป็นยังไงบ้าง พี่ขอโทษนะ...ฮึก! ขอโทษนะไอเดน...ฮึก! แค่ทำหน้าที่พี่สาวที่ดี พี่ยังทำไม่ได้เลย...”

ไอรีนนั่งกอดเข่าร้องไห้ฟูมฟายจนเธอรู้สึกเหนื่อย ตั้งแต่ที่เจอเรื่องราวพวกนี้มา เธอร้องไห้ทุกวัน ร้องจนแทบไม่มีน้ำตาให้ร้องอีกต่อไป

“เราต้องทำอะไรสักอย่าง จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้”

คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยท่าทีที่มั่นใจเป็นพิเศษ เธอไม่รอช้ารีบเดินตรงไปยังห้องส่วนตัวของเจ้าชายไคน์ทันที ประตูห้องถูกเปิดออกปรากฎให้คนตัวเล็กเห็นเป็นภาพของแวมไพร์หนุ่มที่กำลังเอนตัวนอนบนโซฟาตัวใหญ่อย่างสบายอารมณ์

ใบหน้าที่หล่อเหลาเชิญชวนให้ต้องหันสายตาไปมอง หุ่นที่ดีพอเหมาะเห็นแผงอกอยู่ลางๆ คนตัวเล็กเผลอยืนจ้องอยู่นานจนผู้ที่ถูกจับจ้องนั้นรู้สึกตัว

“มารยาทเบื้องต้นในการเข้าห้องผู้อื่นคือการเคาะประตูก่อน ไม่มีใครเคยบอกเธอเหรอ”

“เอ่อ...ขอโทษ...ฉะ...ฉัน แค่...เอ่อ..อยากคุยกับนาย”

“คุย? เธอยังไม่เข้าใจตรงไหนอีกเหรอ?”

“ฉันว่าเราต้องทำข้อตกลงระหว่างกัน”

“ข้อตกลง?”

ไคน์เอียงคอถามออกไปด้วยความสงสัยเล็กน้อยว่าข้อตกลงที่คนตัวเล็กหมายถึงนั้นคืออะไร

“ฉันจะยอมเป็นผู้รับใช้โลหิตของนายตามที่นายบอก แต่นายต้องห้ามกักขังหน่วงเหนี่ยวฉัน และต้องให้ฉันเจอกับน้องชายเพื่อให้ฉันมั่นใจว่าน้องชายของฉันปลอดภัยดีและพวกนายไม่ได้ทำร้ายเขา”

“ฉันรับปากว่าจะไม่กักขังเธอ แต่หากต้องการไปไหน ต้องให้บาร์รอนเป็นผู้พาไป ห้ามเธอไปคนเดียว ส่วนเรื่องน้องชายของเธอฉันจะให้เจอได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ยังไม่ถึงเวลา”

“เพราะอะไร? ฉันยอมตามที่นายต้องการแล้ว ทำไมถึงยังกักขังน้องชายฉันไว้”

“เพราะนั่นคือข้อต่อรองเดียวที่จะทำให้เธอไม่หนีไปจากฉัน”

ใจร้าย เขาช่างใจร้ายยิ่งนัก คนตัวเล็กพยายามอดกลั้นเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาต่อหน้าแวมไพร์หนุ่ม พวกแวมไพร์มักจะมองมนุษย์เป็นเพียงของเล่นหรือเครื่องมือที่ใช้ในการต่อรองเดิมพันเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างไปจากของเล่นของแวมไพร์เพื่อต้องการช่วยให้น้องชายนั้นปลอดภัย

“ไม่มีเวลามาร้องไห้แล้ว ฉันต้องตามหาไอเดนให้พบ”

คนตัวเล็กรีบกุลีกุจอแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา เธอรีบวิ่งออกจากห้องทันทีแต่ดันไปเจอเข้ากับไคน์ซึ่งกำลังนั่งจิบไวน์อย่างสบายใจอยู่ที่ห้องโถง

“เธอจะไปไหน?”

เขาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางเร่งรีบของอีกฝ่าย วันนี้ไอรีนดูแปลกไปจากเดิม เธอเหมือนคนละคนกับหญิงสาวที่เขาได้เจอตอนที่โดนทำร้าย วันนี้เธอดูมีความมั่นอกมั่นใจและดูเข้มแข็ง

“วันนี้ฉันมีเรียน แค่ไปมหาวิทยาลัยนายคงไม่ต้องถึงขั้นให้คุณบาร์รอนไปส่งหรอกมั้ง”

“อืม...ตามใจเธอ ตารางขอเธอเรียนเสร็จบ่ายสาม และมีกิจกรรมชมรมต่อจนถึงสี่โมงเย็น หวังว่าไม่เกินห้าโมงเย็นเธอจะกลับมาถึงที่นี่”

คนตัวเล็กรีบวิ่งออกไปให้พ้นจากบริเวณของคฤหาสน์เคลล็อกก์ เธอรีบตรงไปยังสถานีรถไฟและซื้อตั๋วเดินทางกลับไปยังบ้านพักที่เธออาศัยอยู่กับน้องชายแถวชานเมืองทันที ไอรีนไปถึงที่นั่นก็รีบตรงปรี่ไปหาคุณป้าผู้มีพระคุณของเธอและน้องชาย ที่ได้ให้การช่วยเหลือและอุปการะดูแลเธอและน้องชายมาตั้งแต่เมื่อ 10 ปีที่แล้ว

“ป้าโรสคะ”

“ไอรีน!!”

ทั้งคู่โผเข้ากอดกันแน่น โรสเป็นหญิงวัยกลางคนที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้ เธอคือผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์ไล่ล่ามนุษย์ของเหล่าแวมไพร์เมื่อ 10 ปีที่แล้ว และได้ให้การช่วยเหลือเด็กชายหญิงสองคนที่นอนจับไข้ตัวสั่นอยู่ในโกดังเก่าๆ เธอช่วยรักษาจนเด็กชายหญิงทั้งสองคนหายจากอาการป่วยและได้อุปการะเลี้ยงดูจนพวกเขาทั้งคู่เติบโต

“ป้าคะ ไอเดน ไอเดนล่ะคะ”

“ไอเดนถูกพาตัวไปแล้ว หนูปลอดภัยดีไหมไอรีน หนูหายไปไหนมา ป้าได้ยินคนแถวนี้พูดกันว่าหนูถูกคนของเจ้าชายไคน์แห่งเมืองหลวงจับตัวไป มันเกิดอะไรขึ้น”

“ใครคะ? ใครที่พาไอเดนไป?”

ไอรีนไม่ตอบคำถามที่ป้าโรสได้ถามเธอ แต่เธอกลับถามป้าโรสอีกครั้งด้วยความสงสัย

“ป้าไม่รู้ พวกนั้นเป็นแวมไพร์มาจากเมืองหลวง พวกเขามาถามหาบ้านพักของหนูกับชาวบ้านแถวนี้ แล้วก็พาไอเดนขึ้นรถไป”

สิ้นเสียงบอกเล่าของป้าโรส ร่างบางเล็กก็ทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงล้า น้ำสีใสไหลออกจากดวงตาอีกครั้ง เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตอนนี้ผู้เป็นน้องชายจะเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหนอย่างไร

“หนูมาช้าไป...ฮึก!”

หญิงสาววัยกลางคนค่อยๆนั่งลงและดึงคนตัวเล็กเข้ามาโอบกอดเอาไว้ด้วยความรัก เธอลูบศีรษะไอรีนด้วยความเอ็นดูเพื่อปลอบโยน

“ใจเย็นนะไอรีน เราจะต้องหาไอเดนเจอแน่นอนเชื่อป้านะ”

“หนูจะไปตามหาไอเดน มันต้องมีสักที่ ที่พวกเขาเอาตัวไอเดนไปซ่อนไว้”

“ไอรีน หนูต้องระวังตัวด้วย ป้าจะรออยู่ที่นี่เผื่อว่าแวมไพร์พวกนั้นจะพาไอเดนกลับมา”

คนตัวเล็กกล่าวลาป้าโรสและเดินออกจากบ้านพักไปอย่างเชื่องช้า เรี่ยวแรงและความหวังที่จะเจอน้องชายในตอนนี้มองไม่เห็นแม้กระทั่งแสงไฟที่ริบรี่

“ไอเดน ไอเดนอยู่ที่ไหน ไอเดน....ฮึก!!”

เธอเดินทางตามหาน้องชายไปทุกเมืองที่สามารถไปได้ และเดินหาทั่วทุกซอกทุกมุมของเมืองนั้นๆ แต่กับไม่พบแม้กระทั่งเงาของผู้เป็นน้องชายเลย ไอรีนพยายามตามหาจนสุดความสามาถ เธอไปทุกหนทุกแห่งจนลืมมองดูเวลาจากนาฬิกาที่ข้อมือเล็ก

---ติ๊ก---ติ๊ด---ติ๊ด---

เสียงสัญญาณจากนาฬิกาข้อมือดังแจ้งเตือนว่าตอนนี้เวลาได้ล้วงเลยเข้าสู่ 6 โมงเย็นแล้ว ร่างบางก้มมองดูด้วยความตกใจ

“หวังว่าไม่เกินห้าโมงเย็นเธอจะกลับมาถึงที่นี่”

คำพูดนั้นย้อนกลับเข้าสู่โสตประสาทอีกครั้ง เธอรีบวิ่งสุดแรงเกิดไปยังสถานีรถไฟ เพื่อซื้อตั๋วเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์ใหญ่กลางเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด

“เจ้าชาย...เอ่อ...ท่านจะเข้าไป....เอ่อ....”

“มีอะไร ฉันจะเข้าไปพบผู้รับใช้โลหิตสักหน่อย”

“เอ่อ คือว่า...คือ....”

“พูดมา!! รู้ใช่ไหมว่าการที่ให้ฉันต้องรอคำตอบนานๆจะเกิดอะไรขึ้น”

“ค่ะ..ค่ะ...คือว่า คุณหนูไอรีนเธอยังไม่กลับมาเลยค่ะ”

ดวงตาแข็งกร้าวเริ่มปรากฎขึ้นอีกครั้ง นัยย์ตาสีเขียวนั้นกลับกลายเป็นสีแดงก่ำในทันใด สองมือแกร่งกำเอาไว้แน่นจนเห็นเส้นเลือดผุดขึ้นมา

รังสีแห่งความโกรธแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ ความเยือกเย็นกำลังปกคลุมไปทั่วคฤหาสน์ คนตัวเล็กที่ก้าวขาเข้ามายังบริเวณนั้นรู้สึกได้ถึงความเย็นวาบจนเสียวสันหลัง เธอเดินเข้ามาจนถึงหน้าห้องนอน พลันสายตาก็เหลือบเห็นแวมไพร์หนุ่มยืนนิ่งราวกับหินพร้อมกับสาวใช้ทั้งสองที่เฝ้าหน้าห้องเธอนั่งกองกันอยู่ที่พื้นตัวสั่นงันงก

---ตึก---ตึก---ตึก---

เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามานั้นทำให้ไคน์หันกลับไปมอง เขาเห็นร่างบางค่อยๆย่องเดินเข้ามา แวมไพร์หนุ่มไม่รอช้า เขารีบเข้าไปจับคนตัวเล็กแบกขึ้นบ่าและพาเธอเข้าห้องไปในทันที

---ปึ้ง!!!!---

“กรี๊ด!!! นายจะทำอะไรปะ...ปล่อยนะ!!”

เสียงประตูห้องถูกปิดลงด้วยความรุนแรงพร้อมทั้งเสียงกรีดร้องของคนตัวเล็กดังขึ้น เธอถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้างจนร่างบางเล็กกระเด็นก่อนที่จะมีร่างที่แข็งแกร่งของอีกฝ่ายโถมทับตามลงไป

“ฉันบอกว่ายังไง? ให้กลับมาถึงที่นี้ภายในห้าโมงเย็นใช่ไหม? ดูเหมือนคำพูดของฉันจะไม่มีความหมาย หึ!!!”

มือหนาจับล็อกข้อมือเรียวเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยคำพูดที่แสนเยือกเย็นออกมา มืออีกข้างลูบไล้ไปตามเรือนหน้างามไล่ลงไปจะถึงลำคอระหง

“เธอไปไหนมาถึงกลับเอาป่านนี้ หรือว่าฉันใจดีกับเธอมากเกินไป เธอถึงทำอะไรตามใจเช่นนี้”

“ปะ...เปล่า ฉันแค่ติดกิจกรรมที่ชมรม...เท่านั้น”

คนตัวเล็กโกหกออกไป อย่างไรแล้วจะต้องไม่ให้อีกฝ่ายรู้เรื่องที่เธอพยายามตามหาน้องชายเด็ดขาด เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นอีกฝ่ายอาจจะไหวตัวทันและย้ายน้องชายของเธอไปไว้ที่ใหม่

“โกหก!!!”

“ฉะ...ฉัน”

“วันนี้ทั้งวันเธอไม่ได้เข้าเรียนแม้แต่ชั่วโมงเดียว เธอคิดว่าการที่ฉันเป็นผู้ปกครองมหาวิทยาลัยจะไม่มีใครมารายงานอะไรฉันเลยหรือ หึ!!!”

คนตัวเล็กได้แต่อ้ำอึ้งไม่ตอบสิ่งใด เธอถูกเขาไล่ต้อนจนมุม ตอนนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไปเธอจึงจำใจที่จะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำโกหกออกไปอีกครั้ง

“ฉะ...ฉัน แค่ไปหางานทำ ฉันอยากได้เงินมารักษาน้องชาย ฉันไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น”

“หึ!! รู้ไหมสาวน้อย สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคืออะไร?.....”

“อ่ะ...เอ่อออ.....”

“คำโกหกยังไงล่ะ!!!”

“ฉะ...ฉัน...ปะ......อื้ออออออออ”

ริมฝีปากหนาหยักลึกได้รูปสวยงามนั้นก้มประกบลงไปทาบทับริมฝีปากบางเพื่อปิดคำพูดของเธอเอาไว้ เขี้ยวแหลมคมของแวมไพร์สัมผัสกับริมฝีปากของสาวบริสุทธิ์เป็นครั้งแรก ดวงตาเขียวมรกตนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ร่างสูงสอดลิ้นร้อนเข้าไปสัมผัสภายในโพรงปากเพื่อเชยชิมความหอมหวาน ร่างบางสั่นสะท้านกับสัมผัสแรกที่ได้รับ

“อื้อออ!!”

เรือนกายบางเล็กอ่อนทะทวยกับรสจูบที่เร่าร้อน ในช่วงต้นเธอเก้งๆกังๆ เพราะไม่เคยทำสิ่งนี้กับชายใดมาก่อน แต่รสจูบของเจ้าชายไคน์ที่ส่งมอบให้นั้นราวกับว่ามันเป็นรสจูบกระชากวิญญาณที่ไม่นานก็ทำเอาร่างกายเธอถึงกับระทวยอ่อนไหวไปตามรสสัมผัสนั้น

“หึ!! โต้ตอบได้ไม่เลวนี่”

แวมไพร์หนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างพอใจเมื่อผละริมฝีปากนั้นออก เขาค่อยๆใช้ลิ้นร้อนไล่เลียลงไปจนถึงคอระหงที่ขาวเนียน กลิ่นหอมที่ดึงดูดนั้นกระตุ้นสัญชาตญาณแวมไพร์ให้ลุกโชนมากยิ่งขึ้น ปากหนาที่มีเขี้ยวโผล่ออกมากัดงับเข้าไปที่ซอกคอของคนตัวเล็ก ความเจ็บปวดบวกกับความเสียวซ่านทำให้เธอถึงกับส่งเสียงร้องออกมา

“อ๊ะ!....อ๊า!”

ไอรีนเชิดคอขึ้นเพื่อคลายความเจ็บ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมถอดถอนเขี้ยวแหลมคมนั้นออกมาเลย รสชาตินี้เป็นรสชาติที่เขาไม่เคยได้ลิ้มรสและไม่เคยได้สัมผัสจากผู้ใด มันช่างเป็นรสชาติของความหอมหวานที่น่าหลงใหลมากเหลือเกิน