ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

เช้าวันต่อมา

“นิดมาแต่เช้าเชียวนะ” กมลวรรณที่เพิ่งมาถึงบริษัทเอ่ยทักว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี ผิดกลับคนถูกทักที่หน้าตาไม่ค่อยสดใส

“สวัสดีค่ะพี่มล มาแต่เช้าเหมือนกันเลยนะคะ”

“แต่ก็ช้ากว่านิดแหละ ว่าแต่ใกล้วันหมั้นแล้ว ทำไมนิดไม่ลาพักร้อนล่ะ จะได้มีเวลาเตรียมตัว หรือพอใกล้ๆ วันหมั้น นิดจะลาออกไปเลย”

             “นิดคงไม่ลาออกหรอกพี่มล” พูดจบก็เหลียวมองโต๊ะทำงานเล็กน้อยเพราะตอนนี้เธอระแวงมากจริงๆ นับตั้งแต่ได้รับจดหมายลึกลับเมื่อหลายวันก่อน ที่ข้างในนั้นมีภาพถ่ายของพี่สิริกับพิณแก้ว ท่าทางสนิทสนมกันมาก ก่อนที่เธอจะหยิบซองจดหมายเก็บเข้าลิ้นชัก กมลวรรณสงสัยแต่ก็ไม่คิดถาม

“แล้วถ้าคุณสิริขอให้ลาออกเตรียมตัวเป็นแม่บ้าน นิดจะไม่ยอมลาออกเหรอ แต่พี่ว่ามาทำงานก็ดีเหมือนนะ จะได้มีเพื่อนคุย แล้วจะได้รู้ได้เห็นอะไรดีๆ ด้วย จริงไหมนิด” กมลวรรณคันปากอยากจะบอกว่าตอนนี้ผู้ช่วยเลขาของเธอกำลังจะงาบคุณสิริ หรือไม่บ้างทีก็อาจจะงาบไปแล้ว แต่ก็กลัวจะตกงาน เลยได้แต่บอกเป็นนัยๆ และหวังว่าอีกคนนิธารารับรู้

“นิดไม่ลาออกหรอกพี่มล นิดอยากทำงาน ไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ แล้วพี่มลล่ะ ท้องใหญ่มากแล้ว เมื่อไหร่จะลาคลอด” พูดแล้วก็ยื่นมือไปลูบท้องนูนๆ ของอีกฝ่าย ลูบแล้วก็หวนนึกถึงเมื่อครั้งเธอกำลังอุ้มท้องลูกชาย

“นิด! เป็นอะไรไป ทำท่าเหมือนคนจะร้องไห้เลย”

“ไม่มีอะไรหรอกพี่มล อ๋อ! นิดซื้อขนมมาเผื่อพี่มลด้วย เจ้านี้อร่อยมากเลยนะคะ” ว่าแล้วนิธาราก็หันไปหยิบถุงขนมมาส่งให้อีกฝ่าย

“ขอบใจมากนะนิด แต่วันหลังไม่ต้องหอบหิ้วมาก็ได้ พี่เกรงใจ” กมลวรรณจับมือนุ่มขึ้นมาบีบเบาๆ อึดอัดใจเป็นที่สุดที่ไม่สามารถบอกเรื่องที่ตัวเองไปเห็นมากับตาให้ฟังได้

“ไม่เป็นไรค่ะพี่มล แล้วตกลงพี่จะลาคลอดวันไหนเหรอคะ”

“เดือนหน้า แล้วงานหมั้นของนิด พี่คงไม่ได้นะ เพราะวันนั้นหมอนัดตรวจพี่พอดีเลย นิดไม่โกรธพี่นะ” กมลวรรณบอกด้วยความเสียดาย แล้วก็อยากรู้ว่าพิณแก้วจะทำยังไงต่อไปในเมื่อคนที่ตัวเองคิดจะเอามาเป็นของตัว กำลังจะหมั้นกับผู้หญิงที่คุณหญิงฤทัยรัตน์เป็นคนเลือกให้ลูกชาย

“นิดไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นพี่มล แต่จริงๆ แล้วนิดอยากให้งานหมั้นเป็นงานเล็กๆ มากกว่า แต่ทางคุณหญิงไม่ยอม นิดก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” คนกำลังจะได้เข้าพิธีหมั้นเอ่ยบอกด้วยสีหน้าอมทุกข์ เพราะเธอไม่ชอบงานเอิกเกริก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเคยพูดกับมารดาไปแล้ว ท่านก็บอกว่าให้ทำตามความต้องการของคุณหญิง 

“งานหมั้นลูกชายคนเดียวทั้งทีคุณหญิงฤทัยรัตน์คงไม่ยอมให้น้อยหน้าใครหรอก แต่พี่ว่าจัดงานหมั้นใหญ่ๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน คนจะได้รู้ว่าคุณสิริมีเจ้าของแล้ว”

นิธาราฟังแล้วก็อยากจะแย้งออกไปดังๆ ว่าเธอไม่อยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพี่สิริเลยสักนิด แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มให้กับว่าที่คุณแม่

“พี่ไปทำงานก่อนนะนิด แอบมาเม้าท์ซะนาน ป่านนี้ คุณสิริคงมาถึงบริษัทแล้ว”

“ค่ะพี่มล” จบคำแล้วกมลวรรณก็เดินไปแผนกของตัวเอง ส่วนนิธาราก็หันมาทำงาน แต่ทำไปได้สักพัก ก็มีคนมาส่งดอกไม้ช่อใหญ่ให้ สร้างความแปลกใจให้กับคนรับไม่น้อย ผิดกลับเพื่อนร่วมงาน พากันวี้ดว้าย เพราะคิดว่าคนที่ส่งดอกไม้มาคือเจ้านายหนุ่ม ที่อยากจะเซอร์ไพร้ส์ว่าที่คู่หมั้น

‘ขอให้มีความสุขกับงานหมั้น’

ข้อความที่ส่งมาพร้อมดอกไม้ยิ่งทำให้คนรับสงสัยว่าใครกันแน่ที่ส่งดอกไม้มาให้ และเธอไม่เชื่อว่าจะเป็นพี่สิริ

“นิด!” เสียงขานเรียกคุ้นหูนั้นทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้ง ส่วนดอกไม้ช่อโตจะเก็บซ่อนก็ไม่ทัน สิริทำหน้าไม่พอใจทันทีเมื่อเห็นดอกไม้ช่อโตบนโต๊ะทำงานของว่าที่คู่หมั้น

“ดอกไม้ใคร” สิริเอ่ยถามเสียงแข็ง ส่งผลให้ผู้ร่วมงานใกล้เคียงพากันตกใจ แล้วพากันก้มหน้าก้มตาทำงานแต่หูคอยฟัง

“นิดก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” นิธาราเอ่ยตอบตามความจริง เพราะเธอนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าใครเป็นเจ้าของ

“แล้วนิดรับดอกไม้มาทำไม” สิริเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ช่อโตมาไว้ในมือแล้วมองหาถังขยะ

“พี่สิริ พี่จะทำอะไร อย่านะคะ”

“อย่ามาห้าม! แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าพี่ไม่ชอบให้นิดรับดอกไม้จากใคร” สิริเดินอาดๆ เอาดอกไม้ช่อโตไปทิ้งทันทีเมื่อเห็นถังขยะวางอยู่ไม่ไกล

“พี่สิริ! พี่ทำเกินไปหรือเปล่า” นิธาราเอ่ยถามเสียงแข็ง หลังจากห้ามไม่ให้ว่าที่คู่หมั้นนำดอกไม้ไปทิ้งไม่ได้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินดียินร้ายกับการได้ช่อดอกไม้ก็ตามที แต่พี่สิริก็ไม่ควรนำไปทิ้งแบบนั้น

“มันเกินไปตรงไหน แล้วอย่าให้พี่รู้ว่าเธอรับดอกไม้จากคนอื่น!”

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งห้ามนิดรับของจากใคร เพราะพี่สิริไม่ใช้เจ้าของชีวิตของนิด”

“นิด!!” สิริโกรธมากทีเดียวที่โดนตอกกลับแบบนี้

“พี่มีธุระอะไรกับนิดหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มี นิดขอตัวทำงาน” นิธาราตัดบทด้วยการอ้างเรื่องงาน เผื่อพี่สิริจะฉุกคิดได้ว่าที่นี่ทำงาน ไม่ใช่ที่บ้านหรือที่ส่วนตัวที่จะมาโต้เถียงกันให้อับอายคนอื่น

“ไม่มี!” สิริกระแทกเสียงตอบแล้วเดินกลับไปยังห้องทำงาน และทันทีที่เจ้านายหนุ่มเข้าไปในห้องทำงานได้แล้ว พนักงานก็เริ่มจับกลุ่มคุยกันทั้งที่คนที่อยู่ในหัวข้อสนทนายังคงนั่งทำงานอยู่ แต่นิธาราก็ทำทีไม่สนใจก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป