ตอนที่ 8

ตอนที่ 8

สักพักกมลวรรณก็เดินมาที่โต๊ะทำงานของนิธารา หลังได้เห็นสีหน้าของเจ้านายหนุ่มที่ดูไม่ดีเลย แล้วก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานยังหันมาสั่งให้พิณแก้วเข้าไปพบในห้องทำงาน

“นิด”

“พี่มล มีอะไรเหรอคะ” นิธาราวางมือจากงานเงยหน้าขึ้น

 “ทะเลาะกับคุณสิริเหรอ เมื่อครู่พี่เห็นคุณสิริทำหน้าตาราวกับไปโกรธใครมางั้นแหละ” กมลวรรณเอ่ยถามอย่างไม่อ้อมค้อม

“ค่ะ แต่ก็ปกตินะคะ เพราะช่วงนี้นิดกับพี่สิริทะเลาะกันเกือบทุกวัน นิดเริ่มชินแล้ว” นิธาราบอกแบบไม่ปิดบัง

“พี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านิดกับคุณสิริจะทะเลาะกันเกือบทุกวัน คนกำลังจะหมั้นกันแท้ๆ” พูดแล้วก็อยากจะบอกเรื่องที่ตัวเองไปเห็นมากับตา เมื่อครั้งไปร้านอาหารแล้วได้เห็นเต็มตาว่าเจ้านายหนุ่มกับพิณแก้วขึ้นรถไปด้วยกัน

“เชื่อเถอะพี่มล”

“นิด...” กมลวรรณหยุดพูดแล้วก็มองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าพนักงานคนอื่นๆ เพราะไม่อยากให้ใครมาได้ยิน

“มีอะไรเหรอพี่มล”

“นิดอย่าหาว่าพี่ถามละลาบละล้วงอะไรเลยนะ คือพี่จะถามว่าช่วงนี้คุณสิริมีท่าทีแปลกๆ กับนิดบ้างไหม อย่างเช่นนัดแล้วไม่มาตามนัด ยกเลิกนัด ไม่ไปรับ ไม่ไปส่ง อะไรประมาณนี้นะ” กมลวรรณกระซิบถาม เพราะยังไม่ค่อยวางใจบรรดาพนักงานคนอื่นที่เห็นตั้งใจทำงานกันจริงจังเสียเหลือเกิน

“บ่อยค่ะพี่มล ว่าแต่พี่ไปเห็นหรือไปรู้อะไรมาเหรอคะ ถึงมาถามนิดแบบนี้” นิธาราถามกลับหวนคิดภาพแอบถ่ายเหล่านั้นไม่ได้ว่าคนที่ส่งมาให้เธออาจจะเป็นกมลวรรณ

“พี่ไม่ได้เห็นอะไรหรอกนิด พี่ก็แค่ถามดูเฉยๆ พอดีพี่ไปได้ยินพวกพนักงานเม้าท์กันว่าช่วงนี้คุณสิริไม่ค่อยไปรับไปส่งนิด แล้วพอมาวันนี้พี่เห็นสีหน้าคุณสิริไม่ค่อยดี ทั้งที่ก่อนจะมาหานิดคุณสิริยังดีๆ อยู่เลย พี่ก็เลยสงสัย นิดไม่ต้องเก็บคำถามไร้สาระของพี่ไปคิดมากนะ” สุดท้ายแล้วกมลวรรณก็ไม่กล้าบอก เพราะกลัวจะตกงานแล้วเธอก็ไม่เคยเห็นกับตาด้วยว่าสองคนนั้นเกินเลยกันไปถึงไหนแล้ว นอกจากเห็นส่งยิ้มและทักทายกันราวกับคู่รักทุกเช้า แล้วเวลาที่เธอไม่ได้ทำงานอยู่ที่โต๊ะ พิณแก้วก็มักจะหายเข้าไปในห้องทำงานของคุณสิริ

 “พี่สิริงานยุ่ง นิดเลยกลับเอง สะดวกกว่าด้วย” ตอบไปแล้วเธอก็อดสงสัยอยู่เหมือนกัน เพราะช่วงนี้พี่สิริโทรมายกเลิกนัดกับเธอตลอด ทั้งที่เป็นคนบอกนัดเธอเอง ทว่าเธอไม่ได้คิดน้อยใจอะไร แต่สิ่งที่เธอไม่พอใจอยู่ตอนนี้ก็พี่สิริวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของเธอมากเกินไป

“งั้นเหรอ แต่เดี๋ยวพี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะว่าแต่นิดมีเอกสารอะไรจะฝากไปให้คุณสิริหรือเปล่า เอามาได้เลยนะ เดี๋ยวพี่ออกมาแล้วพี่จะเอาไปให้”

“พี่มลไปห้องน้ำเถอะค่ะ ส่วนเอกสารพวกนี้นิดจะเอาไปให้พี่สิริเอง” เพราะเธอต้องให้พี่สิริเซ็นต์แล้วรีบเอากลับมาเลยคิดว่าไปเองดีกว่าใช้คนท้อง

“งั้นพี่ไปห้องน้ำก่อนนะ” กมลวรรณบอกกล่าวจบแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ในหัวข้อสนทนาเมื่อครู่ กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงผู้ช่วยเลขาอยู่ในห้องทำงาน หลังจากพิณแก้วบอกว่ากมลวรรณไปห้องน้ำ

“คุณสิริขา พอแล้วค่ะ” พิณแล้วเอ่ยห้ามเจ้านายหนุ่มที่กอดจูบเธอจนปากแทบช้ำด้วยเสียงพร่า เมื่อยิ่งห้ามเจ้านายหนุ่มก็ยิ่งกอดจูบและมือของเขากำลังลูบไล้เนินเนื้อของเธอ

“พอได้ยังไง คุณฉ่ำขนาดนี้แล้วนะทูนหัว”

“แต่พิณต้องออกไปทำงานนะคะ”

“เดี๋ยวค่อยออกไปทำ” สิริกระซิบเสียงแหบพร่า สองมือก็ไม่ได้อยู่นิ่ง เพราะตอนนี้กำลังฟอนเฟ้นสองปทุมถันของผู้ช่วยเลขา อีกมือก็วุ่นวายอยู่กับร่างกายส่วนล่าง

“ตอนนี้ไม่ได้นะคะคุณสิริ เดี๋ยวพี่มลจะสงสัยเอาถ้าพิณหายเข้ามาในห้องของคุณนานๆ” พิณแก้วพยายามบอกเหตุผลไปอย่างนั้นเอง เพราะเธออยากอยู่ให้เจ้านายหนุ่มรักจนกว่าจะพอใจ แล้วก็หลงเธอจนยกเลิกงานหมั้น แล้วมาหมั้นกับเธอแทน

“แต่ผมต้องการคุณเดี๋ยวนี้” สิริปลดเสื้อผ้าของผู้ช่วยเลขาออกอย่างเร่งรีบ

“คุณสิริ อย่าค่ะ” สองมือเล็กรีบตะครุบมือใหญ่เอาไว้เมื่อเขากำลังหันไปถลกกระโปรงของเธอขึ้น ทั้งที่ตอนนี้ร่างกายของเธอก็พร้อมสำหรับเขาแล้ว

“ผมไม่ไหวแล้วทูนหัว” สิ้นเสียงแหบพร่า ความแข็งกร้าวที่ปวดร้าวก็ถูกปลดปล่อยออกมา “คุณนั่งบนโต๊ะทำงานนะ” สิริจัดแจงท่วงท่าได้แล้วก็เร่งเดินหน้าปลดปล่อยความต้องการที่แสนอัดแน่นของตัวเองทันที เสียงคำรามราวกับคนได้รับบาดเจ็บสลับกับเสียงครวญครางราวกับจะขาดใจของสองหนุ่มสาว ที่กำลังเริงรักกันอย่างถึงพริกถึงขิง ทำให้คนที่กำลังนำเอกสารมาให้ถึงกับยืนตะลึง หลังจากเธอเคาะห้องแล้วไม่ได้เสียงตอบรับจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา

***********

นิธาราพาตัวเองเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานในอาการช็อก สองมือก็กอดแฟ้มเอกสารไว้แน่น ไม่คิดเลยว่าพี่สิริจะกล้าทำอะไรแบบนั้นในที่ทำงาน พิณแก้วก็เช่นกัน เธอเห็นเด็กสาวหน้าตาใสซื่อน่ารัก นิสัยก็ดี มีมารยาท แต่ก็อย่างว่า คนเราดูแค่ภายนอกไม่ได้หรอกว่าจิตใจลึกๆ เป็นอย่างไร เหมือนกับใครคนนั้น ที่ปากก็บอกว่ารักเธอสารพัด แต่สุดท้ายก็เป็นแค่คำหวานที่พูดออกมาให้คนโง่ๆ อย่างเธอหลงเชื่อ

“นิด! ทำไมเอาเอกสารไปให้คุณสิริเร็วจัง เอ...หรือว่าพี่ไปห้องน้ำนานเกินไป” กมลวรรณเอ่ยทัก

          “พี่มล”