เจอกันคนล่ะครึ่งทาง

ปภังกรนำเรื่องนี้มาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง เพื่อขอคำปรึกษา แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาเป็นเสียงหัวเราะและคำสมน้ำหน้าจากเพื่อนฝูง ไม่มีใครเห็นใจเขา มีเพียงพุฒิพัฒน์ คนเดียวที่นั่งฟังเงียบ ๆ ไม่ออกความเห็นอะไรเพราะเขาเคยพูดเรื่องนี้กับปภังกรไปแล้ว สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเขาก็คือ เวลาที่ผู้หญิงหมดใจ เคยเจอมากับตัวถึงได้รู้

"กูเตือนมึงแล้วไง ว่าถ้ารักถ้าชอบก็ให้บอกเขาไป"

พระพายพูด เมื่อเห็นเพื่อนทิ้งตัวนอนเหยียดยาวอย่าง คนหมดแรง

"ลุกขึ้นมาดื่มกับพวกกูนี่ นอนไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก"

อานัสเรียกเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนรัก

"เหนื่อยว่ะ" ปภังกรพูดก่อนจะหลับตาลง

"แค่นี้ก็ดีแล้ว คุณก้อยยอมให้มึงช่วยเลี้ยงลูก ก็ดีมากแล้ว"

"กูทำใจไม่ได้ กูอยากอยู่กับเขา"

"ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไปทีละขั้นสิ เอาน่า... อย่างน้อย ๆ ก็ได้เห็นลูกเห็นเมีย"

"แต่ที่ไอ้ดิวพูดก็น่าคิดนะ เผื่อวันหนึ่งคุณก้อยเจอคนที่ใช่ขึ้นมา ไอ้ดิวจะอยู่ตรงไหน เป็นได้แค่พ่อของลูก สถานะนี้เจ็บวะ"

พระพายออกความเห็น เมื่อรู้สึกสงสารเพื่อนขึ้นมา

"มึงก็รีบ ๆ ง้อเธอสิ ทำให้เธอใจอ่อนเร็ว ๆ”

"กูทำทุกทางแล้ว เหลือแต่กลั้นใจตายต่อหน้าเนี่ย ไม่รู้จะใจอ่อนไหม"

"เอา