บทที่ 6

“ได้ยินว่าพี่ป้องย้ายไปอยู่ทางใต้ แล้วเขาก็มีแฟนที่นั่น กูไม่รู้ว่าเด็กที่มึงเห็นเป็นลูกจากแฟนคนนี้หรือเปล่า”

“ถ้าเขากับแฟนไม่มีปัญหากัน แล้วจะเอาลูกมาทิ้งไว้ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นทำไม มันไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่จะเลี้ยงเด็กสักคนให้โตขึ้นมา...ถ้ากูมีลูก กูไม่ปล่อยลูกกูไว้แบบนั้นแน่”

“มึงก็พูดง่ายไป คนมีทางเลือกดีๆ ก็ไม่มีใครอยากอยู่ในที่ที่ไม่ดีหรอก...ว่าแต่สิ่งแวดล้อมที่พูดถึง มันเป็นยังไงวะ”

“คล้ายชุมชนเข้าไปทุกที” 

อาณัติให้นิยามสั้นๆ หากมองอีกมุมก็คล้ายหมู่บ้านร้างในหนังสยองขวัญไม่ผิดเพี้ยน เงียบและเก่าโทรม ไร้การดูแล แม้แต่หน้าบ้านหลังเป้าหมายที่เขาไปในวันนี้ ประตูรั้วยังมีสนิมเกรอะจนเขาแทบไม่กล้าแตะเพราะกลัวบาดทะยัก

ชายหนุ่มกำลังคิดขำๆ สมองของเขามีแต่บรรยากาศรอบๆ บ้านหลังที่แวะเวียนไปหากับเด็กชายแก้มกลมหัวหย็องคนนั้น

“น้องกุ๊บกิ๊บล่ะ เจอเขาหรือเปล่า”

มันห้ามไม่ให้เขาหยุดชะงักไม่ได้ มือที่กำลังหยิบแก้วเหล้าของอาณัติค้างกลางอากาศ…

“เมื่อกี้มึงถามถึงคนบ้านนั้นเอง กูก็เลยพูดถึงน้องเขาด้วย”

“กูไม่ได้ว่าอะไร” อาณัติไหวไหล่เมื่อตั้งตัวได้ “กูไม่เจอเขา แล้วมึงรู้เรื่องของเขาบ้างไหม”

“ไม่รู้ว่ะ ไม่ได้รู้จักใครที่จะเชื่อมไปหาน้องเขาสักคน ส่วนที่กูพอรู้เรื่องของพี่ป้องก็เพราะอาศัยเงี่ยหูฟังในวงเหล้าเวลามีคนพูดถึงนี่แหละ”

เพราะปกป้องเป็นรุ่นพี่ในคณะของพวกเขา มันจึงง่ายที่จะรู้ความเคลื่อนไหว แม้เจ้าตัวอาจไม่ยินยอมก็ตาม ส่วนคนเป็นน้องสาวนั้น อาณัติไม่แน่ใจว่านอกจากเขาและเกริกวิทย์ ยังมีใครรู้จักเธออีก

“มีลูกผัวไปแล้วมั้ง” 

อาณัติปิดการสนทนาเกี่ยวกับคนบ้านนั้นด้วยคำนี้ เมื่อเขาไม่พูดถึงเด็กชายและสองพี่น้องนั่นอีก คนเป็นเพื่อนก็พร้อมจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องใหม่เช่นกัน

“เขาบอกว่าชื่ออาณัติจริงๆ พี่ฟังไม่ผิดหรอก เขาจะมาเอาของที่ฝากไว้ แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร พอเห็นว่าไม่มีผู้ใหญ่อยู่บ้านสักคน มีแต่เด็กเล็กคนเดียว เขาก็เลยฝากบอกไว้ว่าวันหลังจะมาใหม่”

คำยืนยันจากคนร่วมหมู่บ้านที่อยู่ในซอยถัดไปซึ่งบังเอิญผ่านมาเห็นเหตุการณ์เมื่อวานนั้นทำให้มือของไปรยาเย็นเฉียบ…หลังจากที่หล่อนได้ฟังลุงชัชที่อยู่บ้านหลังติดกันเล่าไปรอบหนึ่งแล้ว

‘เพื่อนเจ้าป้องแวะมาตอนกุ๊บกิ๊บไม่อยู่ เลยเจอแต่เจ้าอชิ แหม! คนของเราวางก้ามเป็นนักเลงโตคุยกับเขาเชียว’ 

ในทีแรกไปรยาปลอบตัวเองว่าคนคนนั้นอาจเป็นใครอื่นที่ไม่ใช่เขา...แม้ลุงชัชจะบรรยายรูปร่างหน้าตาของเขาให้ฟังอย่างละเอียดแล้วก็ตาม เพราะเพื่อนของปกป้องมีหลายคน แถมบางช่วงคนที่ไม่ใช่เพื่อนก็ยังแวะเวียนมาถามถึงเขา แต่ยังโชคดีที่คนเหล่านั้นไม่ได้คุกคามเธอกับลูกชาย

“กิ๊บขอบคุณพี่มากนะคะที่ช่วยเป็นหูเป็นตา กิ๊บคงต้องย้ำอชิไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า แล้วกิ๊บจะดูแลลูกให้ดีกว่านี้ค่ะ” 

นึกไปก็ใจหาย ถึงแม้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นคนอื่น ไม่ใช่คนที่หล่อนกำลังนึกกลัว แต่นับว่าเป็นอันตรายกับลูกชายของหล่อนอยู่ดี 

“ดีแล้ว พี่เห็นท่าทางของอชิไม่กลัวอะไรเลย ทำท่าจะพุ่งไปหาเขาด้วยซ้ำ จนพี่ต้องเข้ามาดูนี่แหละ ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดี เรียกว่าหล่อเลยแหละ แต่ยังไงก็ไว้ใจไม่ได้ อชิอยู่ในวัยที่มีความคล่องตัวสูง บางวันพี่เห็นปั่นจักรยานไปรอบหมู่บ้าน ไม่รู้แอบหนีออกไปหรือเปล่า แถมยังวิ่งเร็วปรู๊ดปร๊าด แต่เด็กก็คือเด็ก เขายังระวังตัวไม่เป็น น้องกิ๊บต้องคอยดูแลไม่ให้คลาดสายตา”

เพื่อนบ้านที่มีลูกชายวัยโตกว่าอชิระไม่กี่ปีบอกคุณแม่ยังสาว เมื่อวานเธอเข้ามาดูเด็กชายด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่ที่ไม่อาจเพิกเฉย 

เมื่อเสร็จธุระของตน ผู้หญิงคนนั้นก็เดินกลับบ้านของตัวเอง ส่วนเจ้าของบ้านหลังสีฟ้าที่มีรอยสีกระดำกระด่างจนทั่วบ้านก็เปิดประตูรั้วเข้าไปข้างใน โดยไม่ลืมล็อกกุญแจอย่างเรียบร้อย