ตอนที่ 12 ที่แท้ก็พี่สาว

ตอนที่ 12 ที่แท้ก็พี่สาว

เรือนตระกูลมู่

เสี่ยวเอ๋อร์นั่งจิบชาอยู่ศาลากลางเรือนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่อยู่กับเซียวจ้านและสิ่งที่นางทำเมื่อคืนนี้ นางสังเกตเห็นใบหน้าของเซียวจ้านแดงระเรื่อ แต่แล้วรอยยิ้มของนางก็จางหายเมื่อคิดถึงเรื่องปิ่นปักผมที่เขาต้องการซื้อไปให้คนในใจของเขา ตอนนั้นนั่งเองเสียงสาวใช้ได้ดังขึ้นแจ้งกับคุณหนูว่ามีผู้มาเยือน

“คุณหนูเจ้าคะ สตรีนามว่าจางเซี่ยวซือกับน้องชายของนางมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ ข้าจึงให้คอยอยู่หน้าเรือน” เสี่ยวเอ๋อร์ลุกขึ้นพรวดเมื่อได้ยินว่าผู้ใด

“ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้ พี่เซี่ยวซือน่าจะเอาผักมาให้ข้าเรื่องที่คุยกันเมื่อวานเห็นหรือไม่ว่าครอบครัวของเขามิใช่คนไม่ดีเสียหน่อย ”

“นางอาจจะมีเจตนาอันใดแอบแฝงหรือไม่เจ้าคะ”

“ข้าเชื่อว่าพี่เซี่ยวซือกับเซียวจ้านไม่ใช่คนเช่นนั้นแน่ ๆ หากจะทำเช่นนั้นเขาคงเข้าหาข้าสิ แต่เจ้าไม่เห็นหรือเป็นข้าที่เข้าหาเซียวจ้าน เลิกเอ่ยวาจาเลอะเลือนเสียที” เสี่ยวเอ๋อร์ตำหนิสาวใช้ที่จิตใจอคติต่อสองพี่น้อง

ฝั่งด้านของเซี่ยวซือเมื่อนางมายืนอยู่หน้าเรือนของมู่เสี่ยวเอ๋อร์นางตกใจตกตะลึงคิดไม่ถึงว่าเรือนของเสี่ยวเอ๋อร์จะกว้างใหญ่ขนาดนี้ มิน่านางถึงใช้จ่ายอย่างเต็มที่และไม่เสียดาย

“พี่เซี่ยวซือ ท่านเข้ามาด้านในก่อนสิเจ้าคะ”

“ข้ารีบเจ้าค่ะ ข้านำผักมาให้คุณหนูแล้วข้าจะรีบเดินทางไปตลาดไปขายผักที่เก็บมาเมื่อครู่ เซียวจ้านนำผักนั่นให้คุณหนูเสียสิยืนนิ่งอยู่ได้” เซียวจ้านกระวนกระวายยิ่งมาเห็นใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อร์เขายิ่งหัวใจเต้นแรงมือไม้สั่น ไม่กล้าจะมองสตรีที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ ทว่าตอนนั้นนั่นเองสายตาของเสี่ยวเอ๋อร์เหลือบไปเห็นปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะของเซี่ยวซือนางรีบเอ่ยถามทันที

“พี่เซี่ยวซือปิ่นนั่นงดงามดีจริง ๆ นะเจ้าคะ ”

“คุณหนูว่าเหมาะกับข้าหรือไม่เจ้าคะ เซียวจ้านซื้อให้ข้าเป็นของขวัญวันเกิดเจ้าค่ะ ” ทันทีที่ได้ยินรอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อร์พลันปรากฎขึ้น ที่แท้สตรีที่เขารักคือท่านพี่ของเขาสินะ นางคิดว่าเป็นสตรีอื่นเสียอีก เสี่ยวเอ๋อร์อารมณ์ดีขึ้นมาทันตา หันขวับไปมองใบหน้าของเซียวจ้านพร้อมยิ้มหวาน

“เหมาะสมที่สุดเลยเจ้าค่ะ เซียวจ้านช่างเป็นบุรุษที่รักพี่สาวจริง ๆ หากเขามีสตรีที่เขารักคงจะดูแลดีเหมือนดูแลพี่สาวสินะเจ้าคะ พี่เซี่ยวซือข้าจะรับซื้อผักของท่านทั้งหมดไว้เอง ข้าได้ยินว่าช่วงเย็นจะมีใต้เท้าจากที่อื่นมาเยือนที่เรือนของข้า พอดีจะได้มีผักไว้ทำอหารต้อนรับ เข้ามาด้านในก่อนเถอะเจ้าค่ะ นี่พวกเจ้ามายกผักไปเก็บไว้ที่ห้องโรงครัว” เสี่ยวเอ๋อร์จับแขนของเซี่ยวซือให้เดินตามนางเข้ามาในเรือน เซี่ยวซือทั้งดีใจที่ไม่ต้องออกไปขายที่ตลาดและดีใจที่นางไม่ถือตัวทั้ง ๆ ที่ตนเองเป็นสตรีสูงส่ง

“คุณหนูขอบน้ำใจท่านอีกครั้งนะเจ้าคะที่เมตตาครอบครัวของเรา”

“พี่เซี่ยวซืออย่าได้คิดมาก ท่านนำของมาขายข้าจ่ายเงินนั่นคือการซื้อขายท่านไม่ได้มาขอเบี้ยอัฐข้านี่เจ้าคะ อีกอย่างอย่าเรียกข้าห่างเหินเช่นนั้นสิ”

“มันจะดีหรือเจ้าคะ เดี๋ยวท่านพ่อของคุณหนูจะโกรธเอาได้หากรู้ว่าคุณหนูมาคบกับคนชั้นต่ำเช่นข้า”

“อย่าดูถูกตนเองเลยเจ้าค่ะ จะเป็นใครก็เป็นคนเช่นเดียวกัน” เสี่ยวเอ๋อร์เอ่ยพรางเหลือบสายตาไปมองเซียวจ้านที่เดินยกตะกร้าผักตามมาด้านหลัง เขาเห็นสายตาของนางรีบหลบขวับทันที ทั้งสามไปนั่งดื่มน้ำชาอยู่ศาลาเรือนของมู่เสี่ยวเอ๋อร์พักใหญ่นางได้จ่ายเงินให้แก่เซี่ยวซือจำนวน 20 อีแปะ เซี่ยวซือดีใจมาก ๆ และรู้ว่าเสี่ยวเอ๋อร์อยากจะพูดคุยกับน้องชายของตนเองนางจึงเป็นขอไปเอาตะกร้าที่โรงครัวเพื่อให้ทั้งสองได้พูดคุย

“ข้าจะไปเอาตะกร้าของข้าที่โรงครัวกับสาวใช้ เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนน้องเสี่ยวเอ๋อร์สักครู่ข้าจะรีบออกมา”

“ท่านพี่ข้าไปเอาเองดีกว่าขอรับ”

“ไม่ต้อง ไม่ต้องข้าไปเองได้ ท่านช่วยนำทางข้าไปที่โรงครัวทีเจ้าค่ะ” เซี่ยวซือรีบคว้าตัวของสาวใช้ให้เดินออกมาอย่างเร่งรีบ ก่อนจะหันไปสบยตากับเสี่ยวเอ๋อร์ นางขยิบตาครั้งหนึ่งให้แก่เซี่ยวซือเป็นการขอบคุณ พรางยกจอกน้ำชาจิบดื่มอย่างช้า ๆ และวางมันลงบนโต๊ะพรางเอ่ยถามบุรุษที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“เจ้าหลบสายตาข้าทำไมกัน เมื่อคืนนอนหลับสบายหรือไม่ ? เหตุใดไม่บอกข้าว่าสตรีที่เจ้าซื้อปิ่นปักผมให้คือพี่เซี่ยวซือหรือต้องการผลักไสไล่ส่งข้า เจ้าไม่รู้สินะข้านะเป็นบุตรสาวเพียงผู้เดียวของท่านใต้เท้ามู่ ตั้งแต่เด็กจนโตข้าไม่เคยโดนขัดใจในเมื่ออยากได้สิ่งใด ข้าต้องได้มันมาครอบครอง รวมถึงหัวใจของเจ้าด้วย”

“นี่ท่านเหตุใดถึงเอ่ยวาจาเช่นนั้นออกมาได้ ไม่อายปากหรือกระไร เป็นสตรีไม่รักนวลสงวนตัวแถมยังเป็นฝ่ายจู่โจม สตรีสูงส่งที่ใดเขาทำกัน ท่านช่างเป็นสตรีที่ร้ายกาจที่สุด” เซียวจ้านใบหน้าแดงระเรื่อเอ่ยออกมาเสียงสั่น หัวใจเต้นแรงระรั่วเมื่อถูกเสี่ยวเอ๋อร์เอ่ยวาจาจู่โจมไม่หยุด

“ข้ารู้มานานแล้วว่าข้าเป็นสตรีร้ายกาจ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้เตรียมรับมือจากการจู่โจมของข้าได้เลย ข้าจะตามหลอกหลอนจนกว่าเจ้าจะมีใจให้กับข้า” เสี่ยวเอ๋อร์ยกแขนทั้งสองข้างวางบนโต๊ะตั้งชันขึ้นแบมือรองใบหน้าของตนเองพรางยิ้มหวานส่งให้ชายตรงหน้าจนร่างกายของเขาร้อนรุ่มไปหมด เสียงหัวใจเต้นแรงตึกตักจนอีกฝ่ายได้ยิน เซียวจ้านทำตัวไม่ถูกยกน้ำชากระดกเข้าปากจนหมดจอกก่อนจะลุกขึ้นพรวด

“ท่านช่างเป็นสตรีที่ประหลาดที่สุดเท่าที่ข้าได้พบเจอ ข้ามีเรื่องต้องไปทำฝากบอกท่านพี่ด้วยว่าข้าจะไปรอที่ตลาด”

“ฮึ ฮึ อะไรกันข้าแค่ส่งยิ้มให้ถึงกลับเบือนหน้าหนีและรีบออกไปจากตรงนี้ให้ได้ หรือว่าตอนนี้เขาเริ่มมีใจให้กับข้าบ้างแล้ว ข้าจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะได้หัวใจของเจ้าดูสิบุรุษที่ปากแข็งใจแข็งเช่นเจ้าจะใจอ่อนกับข้าเมื่อไหร่” เสี่ยวเอ๋อร์หัวเราะเบา ๆ อย่างชอบใจเมื่อเห็นอาการของเซียวจ้าน

“เอ๊ะ ! เมื่อครู่ข้าเห็นหลังของเซียวจ้านไวไว ไปที่ใดแล้ว”

“เขาฝากบอกพี่เซี่ยวซือว่ามีเรื่องที่จะต้องไปตลาดจึงขอตัวไปก่อนเจ้าค่ะ หากวันหน้าผักของท่านพอที่จะตัดขายมาส่งที่เรือนของข้าได้นะเจ้าคะ ข้าจะช่วยท่านซื้อเองผักของท่านสดสะอาดดีกว่าผักที่เหี่ยว ๆ ในตลาดแถมราคายังย่อมเยาไม่ต้องเกรงใจนะเจ้าคะ”

“ขอบคุณมากเลยเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะแล้วพบกันใหม่” เซี่ยวซือยิ้มบาง ๆ เดินออกมาจากเรือนของเสี่ยวเอ๋อร์อย่างมีความสุข