ตอนที่ 11 ของขวัญ

ตอนที่ 11 ของขวัญ

“คุณหนูเมื่อครู่คุณหนูทำอะไรข้าเห็นนะเจ้าคะ เหตุใดถึงเอาตัวเองลงไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำเช่นนั้นด้วยข้าไม่เข้าใจคุณหนูสักนิด ” สาวใช้ที่คอยตามรับใช้เสี่ยวเอ๋อร์กลับมาคอยนางอยู่ที่หน้าเรือน เพื่อรอเข้าเรือนพร้อม ๆ กัน ตำหนิคุณหนูที่ทำตัวไม่เหมาะสม รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อร์หุบลงทันที

“ข้าไม่เคยคิดว่าจางเซียวจ้านเป็นคนต้อยต่ำ อย่างไรเขาก็เป็นคนเช่นเดียวกับเรา ข้าชอบผู้ใดไม่เห็นเกี่ยวกับเจ้าสักนิด”

“ที่ข้าเอ่ยเช่นนั้นเพราะเป็นห่วงคุณหนูนะเจ้าคะ คุณหนุก็รู้ว่าสนายท่านเป็นคนเช่นไร หากนายท่านรู้่เรื่องของจางเซียวจ้านมีหวังชีวิตของคุณหนูกับชายคนนั้นไม่มีทางสงบสุขแน่ ๆ ”

“เรื่องนั้นก็อย่าให้ท่านพ่อรู้สิ อีกอย่างจางเซียวจ้านมีสตรีในใจอยู่แล้ว ข้าขอแเพียงแค่มีความสุขกับเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ อีกไม่นานข้าก็คงได้เข้าพิธีแต่งงานตามที่ท่านพ่อเอ่ยเอาไว้ ถึงเมื่อนั้นข้าก็คงไม่ได้มีความสุขเช่นอย่างตอนนี้” ดวงตาของเสี่ยวเอ๋อร์เศร้าหมองลงทันทีเมื่อคิดถึงนิสัยของท่านพ่อ ท่านพ่อของนางโหดเหี้ยมไม่ว่าเรื่องอะไรนางมักจะเชื่อฟังและตามใจท่านพ่อทุกอย่าง อย่างเช่นเรื่องการแต่งงานออกเรือน นางเพียงขอมีความสุขกับบุรุษที่นางชอบก่อนที่ชีวิตทั้งหมดจะตกเป็นเครื่องมือทางการเมืองของท่านพ่อ สาวใช้เห็นสีหน้าของคุณหนูก็เศร้าหมองไปด้วย

“เช่นนั้นเข้าเรือนกันเถอะเจ้าค่ะ ยามนี้น้ำค้างเริ่มลงแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ เรื่องนี้ข้าจะช่วยเหลือคุณหนูเองเพื่อให้คุณหนูมีความสุขเท่าที่คุณหนูจะทำได้” เสี่ยวเอ๋อร์ยิ้มบาง ๆ เดินเข้าไปในเรือนพร้อมกับสาวใช้

ฝั่งด้านเซียวจ้านเขากลับมาถึงเรือนพี่สาวกับน้องชายได้หลับไปก่อนแล้ว เขาพยายามข่มตาหลับเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะหลับตาลง กลิ่นกายสัมผัสของเสี่ยวเอ๋อร์เมื่อครู่ยังคงตามมาก่อกวนหัวใจของเขา ยิ่งหลับตาก็ยิ่งเห็นใบหน้าของนางอยู่ใกล้ ๆ

“คุณหนูนั่นทำอะไรกับหัวใจของข้าถึงได้เต้นแรงและยังคิดถึงเพียงแต่ใบหน้าของนางเช่นนี้ หรือว่านางทำเสน่ห์ใส่ข้าอย่างนั้นหรือ ? และยังกลิ่นกายของนางที่ติดเสื้อผ้าข้ามานี่อีก ไม่ได้การข้าจะต้องเปลี่ยนอาภรณ์ไม่อย่างนั้นคืนนี้ข้าคงนอนไม่ได้แน่ ๆ” เซียวจ้านลุกขึ้นจตากเตียงนอนเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่ไม่ให้ได้กลิ่นของเสี่ยวเอ๋อร์กระนั้นก็มิอาจทำให้เขาอดคิดถึงภาพที่นางยื่นหน้าเข้ามาใกล้จูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากเขาไม่ได้เลย

รุ่งเช้าวันต่อมา

เซี่ยวซือตื่นแต่เช้าทำอาหารวันนี้นางจะเก็บผักไปขายที่ตลาด ผักที่นางปลูกกับน้อง ๆ เติบโตสวยงามมีหลากหลายอย่าง

“ท่านพี่ขอรับ ดูนั่นสิขอรับเด็กหญิงเมื่อคืนนี่ขอรับ” เซียวหลงชี้นิ้วไปด้านหน้าเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยยืนอยู่หน้าเรือน

“เจ้าไปชวนนางเข้ามาในเรือนก่อนเถอะ มาแต่เช้าตรู่เช่นนี้คงยังไม่ได้กินข้าวเช้ามา พอดีเลยวันนี้ข้าทำอาหารมากเป็นพิเศษ ”

“ขอรับ” เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งไปหน้าเรือนชวนชิงชิงเข้ามาในเรือนของตัวเอง ตอนนั้นเองเซียวจ้านเดินออกมาจากในห้องดวงตาดำคล้ำอ่อนเพลียจนเซี่ยวซือตกใจ

“เมื่อคืนเจ้าคงกลับมาดึกสินะ ดูสิดวงตาของเจ้าหมองคล้ำไปหมด นั่งลงสิจะได้กินข้าวเก็บผักกัน”

“ขอรับ ” เซียวจ้านไม่กล้าจะบอกกับพี่สาวว่าเมื่อคืนนี้ตนไม่ได้กลับดึกนักแต่ว่าเขานอนไม่หลับทั้งคืนเลยต่างหากไม่ว่าจะหันไปทางใดก็มีแต่ใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อร์ลอยออกมา

“พี่สาวข้าขอโทษนะเจ้าคะ ที่มารบกวนเวลาท่านตั้งแต่เช้าเช่นนี้”ชิงชิงกุมมือทั้งสองข้างเข้าหากันพรางก้มหน้าลงกลัวว่าเซี่ยวซือจะต่อว่าเรื่องที่นางมาที่นี่แต่เช้า

“ไม่ได้รบกวนสักนิด เจ้ามาแต่เช้าก็ดีมานั่งกินข้าวด้วยกันเจ้าจะได้รีบนำผักกับไข่ไปให้ท่านยายปรุงอาหาร”

“ท่านยายบอกให้ข้ามาช่วยพี่สาวเก็บผักด้วยเจ้าค่ะ เพื่อเป็นการตอบแทนที่พี่สาวซื้อขนมให้และยังเมตตาให้อาหหารไปกินในวันนี้ ท่านยายสอนเสมอห้ามเอาของผู้อื่นโดยไม่มีสิ่งตอบแทนเด็ดขาด”

“เป็นเช่นนี้นี่เองได้สิ อย่างนั้นเจ้าต้องกินข้าวให้เยอะ ๆ เข้าใจหรือไม่จะได้มีแรงเก็บผักช่วยข้า เซียวหลงเจ้าไปเอาชามกับตะเกียบมาอีกคู่ให้ชิงชิง”

“ขอรับท่านพี่” เซียวหลงดีใจเมื่อเห็นเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับตนเองมาหาถึงที่เรือนต่อจากนี้เขาจะมีเพื่อนเล่นแล้ว อีกอย่างเด็กหญิงคนนี้หน้าตาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู

“ท่านพี่เด็กหญิงผู้นี้ึคือใครหรือขอรับ”

“หนูน้อยผู้ชื่อว่าชิงชิงเมื่อคืนนี้ข้าพบนางที่งาน ชีวิตของนางไม่ต่างจากเราเมื่อก่อนเมื่อเห็นนางก็คิดถึงช่วงเวลาที่เราเคยทุกข์ยากอดอยากจนแสบท้องไปหมด ข้าจึงอยากจะช่วยเหลือนาง นางอยู่กับท่านยายแก่ชราของนางและคงไม่มีงานทำดูจากเสื้อผ้าของนางสิ” เซี่ยวซือตักข้าวใส่ชามพรางเอ่ยบอกเซียวจ้านเมื่อเขาเอ่ยถามด้วยความสงสัยเกี่ยวกับเด็กหญิงตัวน้อย

หลังจากกินอาหารเสร็จ ทุกคนต่างไปช่วยกันเก็บผักใส่กระบุงเพื่อนำไปขายที่ตลาดจนเก็บได้เยอะพอสมควร เซี่ยวซือจึงเก็บผักและไข่ไก่ใส่ตะกร้าไม้ไผ่ให้เด็กหญิงนำไปปรุงอาหารกับท่านยายของนาง

“ชิงชิงวันนี้เจ้าตั้งใจทำงานดีจริง ๆ นี่คือส่วนที่เจ้าต้องได้ถือเสียว่านี่เป็นค่าจ้าง วันใดที่เจ้าไม่มีกินมาที่นี่ได้เสมอมาทำงานรับจ้างข้า ข้าจะให้อาหารเจ้าไปกินเช่นอย่างวันนี้เข้าใจหรือไม่”

“ขอบคุณค่ะพี่สาว”

“พี่เซี่ยวซือตะกร้าใบใหญ่เกินไปนางคงยกไม่ไหวหรอกเดี๋ยวข้าจะยกตะกร้าไปส่งนางที่เรือนเองขอรับ” เซียวหลงรีบเสนอตัวเพราะอยากอยู่กับชิงชิงให้มากกว่านี้

“เอาเช่นนั้นก็ได้ เมื่อเจ้าไปส่งชิงชิงแล้วกลับมารอที่เรือนห้ามไปเที่ยวเตร่ที่ใดเข้าใจหรือไม่ ข้าจะเข้าไปในหมู่บ้านกับเซียวจ้านขายผักหมดเมื่อไหร่จะรีบกลับเรือน ระหว่างนั้นอย่าลืมให้อาหารแม่ไก่ด้วย อีกไม่กี่วันเราจะทำคอกไก่ใหญ่กว่าเดิม ข้าจะขยายแม่ไก่ให้มากกว่าเดิมจะได้ผลผลิตเพื่อพอขายได้ในทุก ๆ วัน จะได้มีเงินส่งเสียเจ้าไปเรียนเสียที”

เด็กชายพยักหน้ารับรู้คำสั่งของพี่สาวและพากันเดินออกไปจากเรือน ชิงชิงก้มโค้งลงเพื่อขอบคุณเซี่ยวซืออีกครั้งอย่างซาบซึ้งใจ

ส่วนเซี่ยวซือเมื่อส่งเด็ก ๆ เสร็จนางมาจัดการแต่งผักให้สวยงาม ตอนนั้นเองเซียวจ้านได้ยื่นปิ่นปักผมให้แก่พี่สาวของเขา

"ท่านพี่วันนี้วันเกิดของท่าน สิ่งนี้ข้าขอมอบให้ท่าน" เซี่ยวซือเงยหน้ามองน้องชายเห็นปิ่นปักผมดอกโบตั๋นดวงตาของนางเอ่อคลอ น้องชายของนางรักนางมากถึงเพียงนี้เลยหรือ?

“วันนี้วันเกิดของข้าหรือ ขอบใจเจ้านะเซียวจ้านยังอุตส่าห์ซื้อปิ่นมาให้ข้าอย่าบอกนะว่าเงินที่ข้าให้เจ้าไป เจ้าไม่ได้กินอะไรแต่ไปซื้อสิ่งนี้แทน แต่น่าจะแพงน่าดู”

“ท่านพี่รับไปเถอะขอรับ ข้าตั้งใจมอบให้ท่าน” เซียวจ้านจับกายพี่สาวหันหลังปักปิ่นปักผมให้นางและมันก็เหมาะกับนางอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริง ๆ “คิดไว้แล้วว่ามันเหมาะกับท่านพี่จริง ๆ วันเกิดของท่านปีนี้ข้าขอให้ท่านพี่มีสุขภาพแข็งแรงนะขอรับ” เซี่ยวซือตื้นตันหัวใจมากกว่าเดิม แม้ไม่ได้ร่ำรวยแต่มีครอบครัวที่อบอุ่นมันดีกว่าร่ำรวยแต่เหงาอย่างที่นางเคยเจอเมื่อครั้นอยู่ในยุคปัจจุบันเสียอีก

“ข้าขอบใจเจ้ามากนะ ” เซี่ยวซือยิ้มกว้างก่อนจะตั้งจัดผักต่อ เมื่อเสร็จแล้วทั้งสองพี่น้องก็เอาไปขายที่ตลาด นางไม่ลืมที่จะเอาผักส่วนหนึ่งไปมอบให้มู่เสี่ยวเอ๋อร์ตามที่บอกนางเอาไว้เมื่อวานโดยมีเซียวจ้านเป็นคนนำทาง