สีสัน

โลกที่เขารู้จักไม่เคยมีความงดงาม

อวิ๋นหังเกิดในจวนตระกูลใหญ่ แต่สถานะของเขากลับต่ำยิ่งกว่าบ่าวไพร่ เนื่องเพราะมารดาของเขาเป็นเผ่ามาร

เขาเกิดมาก็ไม่รู้อะไรมากนัก รู้เพียงแต่ฮูหยินใหญ่จวนสี่มักไม่ยินดีในการมีอยู่ของเขา ส่วนผู้ได้ชื่อว่าเป็นบิดาเองก็ไม่เคยใส่ใจ

ต่างจากความเป็นอยู่ของทายาทตระกูลใหญ่ เขาอาศัยอยู่ในห้องเก็บฟืนเล็กที่เต็มไปด้วยฟางแห้ง บ้าวครั้งก็มีหนู มีงู มีตะขาบเป็นเพื่อน

พวกมันบ้างคราก็มานอนกับเขา บ้าวคราก็กัดเขา ฝังพิษบ้าง

เขาไม่ได้ใส่ใจเพราะอย่างไรเขาก็ไม่ตาย

อีกทั้ง

อย่างไรก็ดีกว่าอยู่ตัวคนเดียว

ตอนเช้าเขาต้องหาบน้ำ ตอนสายต้องเป็นลูกมือทำอาหาร ต้องเที่ยงต้องล้างจาน ตอนเย็นยังต้องซักผ้า ท้องฟ้าที่เขาเห็นไม่เคยเป็นสีฟ้าใส บางครั้งมันก็เปล่งประกายแดงๆ ในอากาศสีขาวดำ

ความอาฆาตพยาบาทที่ลอยมาจากผู้คนมักเข้าเติมเต็มท้องของเขาประทังหิว มันมาพร้อมกับความขุ่นแค้น ริษยา อารมณ์อันแสนเหม็นเน่าที่เขาเพียงมองว่าเป็นอาหารเพราะว่าไม่อาจกินข้าวขาวได้อิ่มเหมือนคนอื่นๆ

แม่นมจั่วข้างกายฮูหยินใหญ่มักเอามือนางจิกกระชากเส้นผมเขาแล้วกล่าว หากเจ้าไม่ทำงานก็จะไม่มีข้าวกิน

แต่อวิ๋นหังมักไม่ค่อยเข้าใจเพราะไม่ว่าเขาจะทำงานหนักเท่าใด ก็ไม่ค่อยมีข้าวส่วนของเขาอยู่ดี แต่หากเขาไม่ทำก็จำถูกทุบตีมากขึ้นอีก

แม้ประกายแสงสีแดงจากสามารถประทังให้อิ่มได้แต่ก็ไม่ใช่ข้าว

ครั้งหนึ่งเขาทำงานหนักมาสามวันก็ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องแล้ว จึงเดินไปหาฮูหยินใหญ่บอกนางว่าหิวข้าวเหลือเกิน นางเพียงกล่าวว่า “พวกลูกครึ่งมารก็ยังคงเป็นมาร ช่างตายยากเหมือนมารดามิมีผิด ช่างตายยากนัก”

หลังจากนั้นนางหันไปเจรจากับหญิงสาวที่แต่งตัวสวยงาม ร่างกายกลับรายล้อมไปด้วยประกายแดงจ้า อารมณ์ขุ่นแค้นริษยาเหม็นโชยกว่าใคร

หลังจากนั้นเขาก็ได้กินข้าวอิ่มหนำครั้งใหญ่แบบที่ไม่เคยกินมาก่อน

นั้นเป็นวันที่เขาถูกลอบฆ่าผ่านการวางยาพิษเป็นครั้งแรก

ทว่าเมื่อครั้งแรกผ่านไปย่อมมีครั้งที่สองสามสี่ ตามมาไม่รู้จักจบสิ้น

เขาไม่เคยทำเลยว่ามันมีกี่ครั้ง กี่วิธีการที่ผ่านไป รู้เพียงแต่ว่าในใจนั้นกระด้างชาจนไม่รู้จักเจ็บปวด ฟ้าที่ควรเป็นสีฟ้าดั่งที่ผู้อื่นว่ากลับแดงก่ำคล่ำหม่นลงเรื่อยๆ

เขาไม่ได้นับว่าตนเองคิดหนีไปจากนรกแห่งนี้กี่ครั้งหน เพียงไม่รู้ว่าที่ใดที่คนเช่นเขาสามารถหนีไปได้

หากเขาหนีไปได้ สักวันเขาจะต้องกลับมาเผาจวนตระกูลเซียวที่น่าชิงชังให้วาดวายเพื่อมลายความแค้นในดวงจิตให้สิ้น

แล้วก็โอกาสของชีวิตเขาก็ได้มาถึง

คุณหนูใหญ่หลานสาวคนโปรดของอตีดผู้นำตระกูลป่วยหนัก แม่นมและบ่าวไพร่โดนปลดโดนโบยตายไปมากมาย

ฮูหยินใหญ่สายสี่คงคิดแผนการใดสักอย่างจึงส่งเขาไปที่นั้น

แผนการของนางทั้งหยาบกระด้างเรียบง่ายยืมดาบฆ่าคน

นางฆ่าเขาไม่ได้ แต่หากเป็นผู้เฒ่าเซียวที่วรยุทธสูงล้ำบันดาลโทสะเพื่อหลานสาวสุดที่รักเล่า?

น่าขันนัก

ทั้งยังน่าชิงชังอย่างยิ่ง

เขาแสร้งทำสงบนิ่งเพื่อไม่ให้นางล่วงรู้ได้ว่าวางแผนจะโอกาสหลบหนีไป

ยามผู้คนวนเวียนวุ่นวายผู้ใดจะสนใจบ่าวไพร่ตัวเล็กๆ

แต่แผนที่วางไว้ก็ต้องผิดไป เมื่อบ่าวรับใช้ที่เรือนนี้เองก็ดูจะมีสายของนางคอยเฝ้ามองเขาอยู่เสมอ

เขาได้แต่บอกให้ตนเองสงบใจไว้เพื่อเฝ้ารอโอกาส

หรือว่าเขาควรเปลี่ยนแผนเป็นฝ่ายหยิบยื่นโอกาสให้ หากตนเองถูกลงโทษอย่างหนัก แสร้งทำเป็นตายแล้วหาโอกาสหนีไปยามถูกไปทิ้งในหลุมทิ้งศพย่อมง่ายกว่ามาก

เขาคิดเช่นนั้นแล้วก็ตัดสินใจเช่นนั้น

ก่อนที่แผนการแกล้งป่วยหนักของเขาจะได้ริเริ่ม กลับมือข้างหนึ่งผลักหลังของเขา

อ่างทองแดงในมือหล่นร่วงลงพื้นน้ำสาดกระจายไปพื้นห้อง

ไหล่ของเขาถูกกดให้คุกเข่าลงอย่างหยาบคาย หัวเข่าผอมช้ำจากกระแทกพื้น เด็กชายนั่งตัวสั่นฟังคำต่อว่า ไม่ใช่เพราะความหวาดหวั่นแต่เป็นความตื่นเต้นระทึกใจ

ทันใดเสียงราวกระจ่างก็ทำลายแผนการทั้งหมด

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง”

“เจ้าน่ะ เงยหน้าขึ้นสิ”

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นนางอย่างเต็มตา

ดุจดั่งภาพวาดสีน้ำหมึกขาวดำซีดจางกระจัดกระจาย ถูกฉีกขาดด้วยสีสันแรกแห่งชีวิต

ดวงตาคู่นั้นมีสีชมพูแรกของดอกกุ้ยเหมยฮวาอันสวยสด ผลิบานกลางพนาดุจผืนป่าที่โอบอุ้มสรรพชีวิตที่สะท้อนอยู่ในนั้น

เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใจว่าอะไรที่เรียกความงดงาม

อันใดคือสิ่งที่เรียกว่าพันธนการที่งดงามที่สุดในโลกหล้า

มันช่างชวนเบิกบานและจริงแท้ยิ่งกว่าสิ่งใดๆ

แม้ว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นจะทำลายแผนการเขาจนยับเยินก็ตาม หลังจากนั้นทุกสิ่งก็ไม่มีสิ่งใดเป็นไปตามที่เขาคิดไว้เลยก็ดี

มีคนใส่ใจเขาที่ตัวเปียกมอมแมมเป็นครั้งแรกของเขาที่ได้อาบน้ำอุ่นที่มีคนตระเตรียมให้

ไอน้ำเหล่านั้นมันอุ่นเกินไปจนทำหัวใจของเขาคันยุบยิบ

ตอนนี้นางชี้นิ้วเล็กๆ มาที่เขาแล้วกล่าวว่าคนผู้นี้ทำเอาเขาพูดไม่ออก

หัวใจของที่ถลอกปอกเปิกรุ่งริ่งคล้ายถูกลูกแมวตัวน้อยที่สวยงามจับจ้องด้วยความสงสัย แล้วปากชมพูเล็กๆ ของมันบอกผู้อื่นว่ามันปรารถนาจะได้มา อุ้งเท้าขาวสองเตรียมกรงเล็บตะบปอย่างเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ

แผนการหลบหนีจากจวนตระกูลเซียวคล้ายมหายหายไปสิ้น เด็กชายถูกพัธนการที่มองไม่เห็นในแก้วตาสีชมพูคู่งามเกี่ยวรัดพันแน่นจนต้องพัวพันกับนางไปทั้งชีวิต

เซียวอวิ๋นหังเงยหน้ามองผืนฟ้าครามและรู้ว่าท้องฟ้าวันนี้ดูครามสดใสขึ้นเล็กน้อย

แสงแดดสะท้อนกระเบื้องหลังคา ตัวเหรือนไม้แปดเหลี่ยมโอ่อ่า ให้รถม้าแต่ละเรือนมาจอดเทียบชานวุ่นวายในยามเช้าตรู เหล่าบ่าวกู่ลีกุจอประคองเหล่าคุณหนูคุณชายลงจากรถม้า บ้างก็ประคองลงมา บ้างก็โค้งตัวลงเป็นฐานมนุษย์ให้เหยียบลง

คนที่มายังที่แห่งมาเรียกมันว่าสำนักศึกษาตั้งอยู่ใจกลางตระกูลเซียวอันยิ่งใหญ่ นี่ก็คือสถานที่แห่งแรกในการบ่มเพาะเหล่าทายาทรุ่นเยาว์มาหลายต่อหลายรุ่น

ทายาทตระกูลใหญ่ที่มาพร้อมกับพี่เลี้ยงข้ารับใช้สหายร่วมเรียน สภาพการณ์จึงวุ่นวายเล็กน้อย ไม่ค่อยเคร่งครัดเคร่งขรึมมากนัก

เพื่อให้เด็กรุ่นหลังได้มีสายสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ตระกูลเซียวจึงตรากฎไว้ตั้งแต่แรกว่าเหล่าทายาทไม่ว่าสายใดล้วนต้องเรียนรวมกัน ดังนั้นเฉพาะเหล่าลูกศิษย์รุ่นเล็กทั้งหลายจึงมีรวมกันไม่ต่ำกว่าห้าสิบคน คุณหนูคุณชายบางคนที่โตแล้วก็ยังพอนิ่งสงบได้ บางคนที่ยังเล็กเอาแต่ใจก็ร้องไห้โวยวายไม่อยากมาเรียน

“ช่างวุ่นวายดีจริงๆ มาเรียนทุกเช้าก็วุ่นวายอยู่ได้ทุกเช้า ไฉนพวกเราต้องมาเรียนร่วมกับพวกเขาด้วย” เด็กชายชุดเขียววัยแปดหนาวเบ้ปากว่า

ตัวเขาในฐานะคุณชายรองสายตรงกลับต้องเรียนรวมกับเหล่าเด็กน้อยจากตระกูลสาขานี่ไม่น่าภิรมย์อย่างยิ่ง

เขาคิดแล้วคิดอีกก็ถอนหายใจ ทำท่าทางแก่กว่าวัยอย่างยิ่ง “ข้าไฉนไม่เก่งกาจเท่าศิษย์พี่ใหญ่หนอ จะได้ไปเรียนการสืบทอดจากท่านตาโดยตรงได้”

ไม่ต้องมาเสียเวลาอยู่ที่นี่

บรรยากาศจึงนิ่งงันไป เด็กชายชุดเขียวเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งเหนื่อยหน่าย จึงชายเสื้อกล่าว “เช่นนั้นช่วงนี้มีเรื่องใดน่าสนใจบ้างหรือไม่”

คราคราวนี้บรรยากาศคึกคักขึ้นทันใด ไม่ว่าใครต่างก็อยากให้เรื่องเล่าของตนดึงดูกความสนใจขาใหญ่ผู้นี้ไว้ได้

เซียวสือรุ่นนั่งฟังด้วยความพอใจ กระทั่งได้ยินข่าวหนึ่งที่ควรค่าแก่การใส่ใจ

“เจ้าว่าน้องหญิงใหญ่จะมาเรียนวันนี้งั้นหรือ?”

มือหยกที่แกว่งคนถ้วยชาชะงักไป พวกเขาแม้อยู่สายตรงเหมือนกัน แต่น้องหญิงใหญ่ผู้นี้ช่างลึกลับนัก นางเกิดจากอาหญิงของเขาที่ยังไม่แต่งงาน ตามหลักควรถือเป็นน้องสาวนอกแซ่ แต่เพราะความโปรดปราณของท่านปู่ผู้ยิ่งใหญ่ จึงอนุญาติให้นางใช้แซ่เชียวได้โดยไม่มีผู้ใดคัดค้าน

นางไม่ได้ออกมานอกเขตเรือนหลักเท่าไร แต่ท่านพ่อของเขาและท่านลุงใหญ่กลับรักใคร่เอ็นดูนางมาก แม้ไม่ค่อยได้พบเจอเท่าไร ทว่าไม่ว่าของสิ่งใดที่เขาและพี่ชายได้หรือมีจะต้องทำส่งไปหรือสำรองไว้ให้นางชุดหนึ่ง

กลับกันอาหญิงเองเสียอีกที่ไม่ใคร่พอใจกลับความโปรดปราณที่บุตรสาวได้ ไม่ว่าพูดถึงนางเมื่อใดก็มีสำหน้ากระด้างเย็นชาทุกคราไป

ฟังว่านางร่างกายอ่อนแอจึงถูกงดเว้นจากการร่วมโต๊ะอาหารวันปีใหม่หรือร่วมโต๊ะคาราวะผู้ใหญ่ในงานต่างๆ การจะเห็นเงานางสักครั้งยังยากยิ่งกว่าการได้พบท่านลุงใหญ่ซึ่งเป็นผู้นำตระกูลเสียอีก

คุณหนูใหญ่สายหลักผู้ลึกลับ เรื่องนี้เป็นเรื่องน่าสนใจอยู่พักหนึ่งในจวนตระกูลเซียว

ผู้อื่นอยากรู้เท่าไรย่อมไม่สามารถเขามาเขตเรือนสายหลักของพวกเขาได้ แต่ยามยังเล็กเขาเคยเกิดความอยากรู้อยากเห็น

กอปรกับปีนั้นนางป่วยหนักแต่เรือยนหลักกับมีนักพรตเซียนยันต์เดินเข้าเดินออกเต็มไปหมดแม้จะเป็นไปอย่างลับๆ แต่จะปกปิดสายตาคนในบ้านใหญ่ด้วยกันได้อย่างไร

เขาใคร่อยากรู้ว่านางเป็นอย่างข่าวลือว่าจริงๆ ไม่ได้ป่วยหนักอันใด แต่ถูกผีเข้าจนเสียสติใช่หรือไม่

จึงย่องไปปีนกำแพงแอบดู....

ผลลัพธ์คือไม่ได้เห็นเงาคนกลับถูกจับได้ ท่านลุงใหญ่กับท่านพ่อโมโหใส่เขาจนโดนกักบริเวรอยู่พักใหญ่

ไม่รู้ว่าน้องหญิงมีผู้นี้มีความลับที่ยิ่งใหญ่อันใดกันแน่ แต่ไม่กล้าไปแอบดูอีก

ยามนี้ได้ยินว่านางเพิ่งหายป่วยไข้ แต่ไฉนท่านปู่หักใจให้นางมาเรียนร่วมกลับผู้อื่นได้

เซียวสือรุ่ยดวงตาเป็นประกาย ไม่รู้ว่านางจะนำความประหลาดใจแบบไหนมา