บทที่ 2 ยังไงก็ไม่แต่ง

บทที่ 1 ผู้โดยสารจอมวุ่นวาย

สนามบินยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ ผู้โดยสารต่างเร่งรีบกับเสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่อง แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น นลินภากลับยืนนิ่งริมกระจกใส มองลานจอดเครื่องบินกว้างใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนติดอยู่ในทางแยกที่ไม่รู้จะเดินไปทางไหน

เครื่องบินของสายการบินต่าง ๆ ที่เตรียมทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าไม่ได้ทำให้หญิงสาวที่ชื่อ นลินภาหรือนล ตื่นเต้นได้เลยแม้แต่น้อย กลับกันยิ่งได้โบยบินมากเท่าไหร่ เธอยิ่งรู้สึกว่าอิสระของการใช้ชีวิตถูกตัดขาดมากขึ้นเท่านั้น อาชีพแอร์โฮสเตสที่ใฝ่ฝัน มันไม่ใช่แบบที่คิดเลย

“มายืนเหม่ออะไรตรงนี้ยะแม่คุณ รีบไปทำงานที่เรารักกันเถอะ”

เสียงเล็กแหลมเข้ามาขัดจังหวะความคิดจนทำให้นลหลุดจากภวังค์ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเสียงของใคร เพราะเพื่อนร่วมงานที่เธอไว้ใจได้ไม่ได้มีมากนัก

นลดึงด้ามจับของกระเป๋าลากขึ้นจนสุดแล้วลากกระเป๋าส่วนตัวเดินตามเพื่อนสนิทไปตามทางเดินของตัวอาคาร รองเท้าหุ้มส้นสีครีมที่มีส้นสูงสองนิ้วรองรับขาเรียวยาว กับชุดพนักงานของสายการบินที่เป็นเสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาลเข้ารูปสวมทับเชิ้ตสีขาว และกระโปรงขนาดพอดีตัวที่ยาวเลยเข่าขึ้นมาหน่อยนึงในสีเดียวกัน ช่วยดึงดูดสายตาชายหนุ่มทั้งหลายให้หันมามองเธอเป็นตาเดียว

“โอ๊ย ฉันล่ะเบื่อ เดินข้างแกมีแต่คนมอง เมื่อไหร่จะลดความสวยลงหน่อยยะชะนี เบื่อ ๆ ๆ” 

คนที่เดินอยู่ข้างกันแสร้งหันมามองค้อน แต่เมื่อได้รับรอยยิ้มสวยจากนลกลับไป แม้แต่สจ๊วตที่มีท่าทีออกสาวก็มักจะใจเต้นกับรอยยิ้มนี้อยู่บ่อยครั้ง

“แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบสายตาเหล่านั้นเลยสักนิด น่าเบื่อพวกผู้ชายหัวงู เจอแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันไม่อยากกลับบ้าน”

นลถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย บอย เพื่อนร่วมงานคนสนิทพยักหน้าเล็กน้อย อีกฝ่ายเข้าใจเรื่องนี้ได้ดีเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นลบ่นเรื่องทำนองนี้ให้ฟัง

“ฉันบอกแกแล้วให้หาแฟนเป็นตัวเป็นตนซะ หรือจะเอาฉันไปเป็นไม้กันหมาก่อนก็ได้นะ แฟนปลอม ๆ ไง ไม่ติดนะ”

นลส่ายหน้าพลางหัวเราะ โบกมือปัดป่ายกลางอากาศเป็นการเน้นย้ำการปฏิเสธ

“ไม่เอาด้วยหรอก ขืนทำแบบนั้น สามีแกที่เป็นดาราอะไรนั่นได้มากินหัวฉันพอดี”

“โอ๊ย อย่าไปพูดถึงเลย รายนั้นน่ะฉันเทไปแล้ว เดือนนึงคุยกันสองครั้งใครจะไปทนไหว อีกอย่าง อาชีพอย่างเรา ๆ อยู่แต่บนเครื่อง แกก็รู้ว่ามันยากนะนล”

“อืม ก็ยากจริง”

บทสนทนาของหนึ่งสาวและหนึ่งหนุ่มสิ้นสุดลงเมื่อได้เวลาทำงาน ทั้งนลและบอยเป็นพนักงานบริการบนสายการบินเที่ยวบินต่างประเทศ และเที่ยวบินในวันนี้เป็นการเดินทางจากกรุงเทพไปเยอรมันนี ใช้เวลาในการเดินทางราวสิบสองชั่วโมง

หน้าที่ของนลคือการดูแลผู้โดยสารชั้นธุรกิจ (Business Class) ตั้งแต่ก่อนเครื่องขึ้น จนถึงหลังเครื่องลง

เริ่มตั้งแต่การต้อนรับ ช่วยหาที่นั่ง เสิร์ฟเครื่องดื่มและอาหารที่มีทั้งอาหารเรียกน้ำย่อยและอาหารจานหลัก รวมไปถึงการดูแลความสะดวกสบายและการสร้างความสัมพันธ์

ซึ่งดูเหมือนว่า ข้อสุดท้ายจะเป็นสิ่งที่นลไม่ชอบที่สุด แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เป็นเวลาของการปฏิบัติงาน ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงทำหน้าที่ตามความสามารถได้อย่างเหมาะสม

ลูกค้าชั้นธุรกิจที่นลได้พบเจอในช่วงหลายปีของการทำงานแทบไม่ต่างกันนัก ส่วนใหญ่มักเป็นนักธุรกิจหรือผู้บริหารระดับสูง บางครั้งก็เป็นครอบครัวที่มีฐานะ ต้องการความสะดวกสบายระหว่างการเดินทางยาวไกล หลายคนใช้เวลาอยู่บนเครื่องเพื่อทำงานอย่างตั้งใจ ขณะที่บางคนเลือกพักผ่อนหลับใหลเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับจุดหมายปลายทาง แต่ก็มีไม่น้อยที่มีความต้องการพิเศษหรือเรียกร้องมากเกินไป ซึ่งนลเรียนรู้ที่จะรับมือและปรับตัวกับเรื่องเหล่านี้จนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว

ระหว่างที่นลกำลังเดินตรวจความเรียบร้อยหลังจากกัปตันนำเครื่องขึ้นได้ไม่นาน เสียงกระดิ่งเรียกพนักงานบริการก็ดังขึ้น

นลถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพราะทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกระดิ่ง มักจะมีความวุ่นวายใจตามมา แต่เพราะเป็นหน้าที่จึงทำได้เพียงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปยังที่นั่งหมายเลข A2 ด้วยท่าทีสุภาพและรอยยิ้มแสนหวานที่เปรียบเหมือนอาวุธประจำตัวของเธอ

ผู้โดยสารที่นั่งอยู่ในที่นั่งชั้นธุรกิจเบอร์นั้นคือ ปราณปภัส หญิงสาวรูปลักษณ์สง่างามที่ดูมีบุคลิกเยือกเย็น แต่แฝงไว้ด้วยความเย่อหยิ่ง เธอเงยหน้าขึ้นมองนล ราวกับกำลังรอคำตอบที่ควรจะมาเร็วกว่านี้

“คุณผู้โดยสารต้องการอะไรเพิ่มเติมรึเปล่าคะ แจ้งได้เลยค่ะ”

นลเอ่ยเสียงสุภาพ แต่สายตากลับมองใบหน้างดงามนั้นไม่วางตา จริงอยู่ว่าคนตรงหน้าเธอสวยสะกดจนนลเผลอมองอย่างไม่รู้ตัว แต่ลึก ๆ ในใจเธอกลับเห็นความเย่อหยิ่งในท่าทีนั้น

หากให้เดาจากการแต่งกายด้วยชุดสูทสีเทาที่ตัดเย็บด้วยความประณีต ผู้โดยสารของเธอคนนี้คงเป็นนักธุรกิจแนวหน้า หรือไม่ก็ผู้บริหารระดับสูงเป็นแน่

“ฉันขอน้ำเปล่าเย็นจัดไปครั้งนึงแล้วไม่เห็นมีใครมาเสิร์ฟ ทำไมต้องรอนานขนาดนี้”

ปราณพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

"ขออภัยด้วยค่ะ น้ำเย็นจัดพิเศษกำลังเตรียมอยู่ในครัว เดี๋ยวดิฉันจะนำมาเสิร์ฟให้ทันทีค่ะ"

นลตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่ง แต่ในใจเริ่มรู้สึกถึงความท้าทายที่คนคนนี้กำลังสร้างขึ้น

ปราณไม่ตอบ แต่ทำเพียงเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนหันกลับไปมองหน้าจอภาพยนตร์ตรงหน้า ราวกับจะบอกว่าสิ่งที่เธอพูดไม่จำเป็นต้องได้รับคำตอบอีก

หลังจากน้ำเย็นจัดถูกนำมาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว ไม่นานหลังจากนั้น เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้นลรีบเดินไปโดยไม่ต้องเดาว่าใครเป็นคนกด

“คุณผู้โดยสารมีอะไรต้องการเพิ่มเติมอีกคะ” 

นลยิ้มสุภาพ แม้ในใจจะเริ่มสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้กำลังทดสอบความอดทนของเธอหรือเปล่า

"กาแฟค่ะ ขอเป็นเอสเปรสโซเข้ม ๆ อย่าลืมใส่น้ำผึ้งนิดเดียว ฉันไม่ชอบหวาน"

ปราณพูดโดยไม่ละสายตาจากหน้าจอ

"ได้เลยค่ะ ขอเวลาเตรียมสักครู่"

นลเดินกลับไปยังห้องครัวอย่างอดกลั้น และเมื่อเตรียมกาแฟเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินกลับมาพร้อมถาดเล็ก ๆ และวางลงตรงหน้าปราณอย่างสุภาพ

"กาแฟของคุณพร้อมเสิร์ฟค่ะ"

ปราณหยิบถ้วยขึ้นจิบ ก่อนจะวางลงและเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ขมไปนิด คุณน่าจะใส่น้ำผึ้งมากกว่านี้"

นลรู้สึกถึงความหงุดหงิดที่เริ่มก่อตัว แต่เธอยังคงยิ้มตอบ

"ดิฉันจะนำแก้วใหม่มาเสิร์ฟให้นะคะ"

ถาดใบเล็กและแก้วกาแฟถูกนำกลับไป โดยที่นลไม่รู้เลยว่าจังหวะที่เธอหันหลัง ใครอีกคนเผลอยกยิ้มมุมปากออกมาไม่รู้ตัวและมองแผ่นหลังของนลจนอีกฝ่ายเดินไปลับตา

“เรื่องมากชิบ”

ถาดรองกาแฟถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ในห้องอาหาร ทำให้บอยอดสงสัยไม่ได้ถึงท่าทีบึ้งตึงของนลเพราะปกติแล้วเพื่อนสาวคนสนิทมักจะมีหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสตลอดเวลาการทำงาน

“เป็นอะไรนล ผู้โดยสารวีนเหรอ”

บอยขยับเข้ามาใกล้ ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนอีกใจก็เป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาซะดื้อ ๆ

“ไม่ได้วีนหรอก แต่เรื่องเยอะเป็นบ้า ฉันว่าฉันก็เจอมาเยอะแล้วนะแก แต่คนนี้สุด ๆ ไปเลย”

“คนไหนวะ”

บอยขมวดคิ้ว ดูอยากรู้มากขึ้น นลเลยบอกเลขที่นั่งผู้โดยสารต้นเรื่อง เมื่อบอยเดินออกไปตรวจความเรียบร้อยอีกครั้งจึงกลับเข้ามาพร้อมหน้าตาแตกตื่น

“นล!”

“โอ้ย เรียกซะตกใจ อยู่ใกล้กันแค่นี้”

นลที่กำลังเตรียมกาแฟแก้วใหม่ให้ผู้โดยสารจอมวุ่นวายถึงกับสะดุ้ง

“นล ผู้โดยสารคนที่แกบอกน่ะ คนดังเลยนะ ลูกสาวนายกรัฐมนตรีไงแก คุณปราณปภัส ที่เพิ่งมารับตำแหน่งปลัดกระทรวงการต่างประเทศ แกไม่ติดตามเค้าบ้างรึไง คนนี้นะ ชีฮอตในหมู่LGBTQเลยนะ เคยมีข่าวลือว่าคบแฟนผู้หญิงคนนึงมาตั้งเกือบสิบปี แต่ต้องเลิกไปเพราะพ่อไม่ยอมรับ ข่าวดังอยู่นะแก ช่วงนั้นพ่อของชีก็ต้องออกมาตอบคำถามสื่อแทบทุกวัน หน้าดำคร่ำเครียดเลยล่ะแกเอ๊ย”

บอย ผู้ที่รู้ดีทุกเรื่องในทุกวงการบันเทิง และมักจะรู้จัก ดารานักร้องอินฟูลเซเลบไฮโซทั้งหลายแหล่ พูดเรื่องปราณปภัสให้นลฟังอย่างออกรส

“ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นเลยแก แล้วก็ไม่อยากรู้จักด้วย ถึงว่าล่ะทำไมดูหยิ่ง ๆ ที่แท้ก็ลูกสาวนายกรัฐมนตรี”

นลรีบจัดการเครื่องดื่มในมือให้เสร็จสิ้นเพื่อจะเอาไปเสิร์ฟ ก่อนที่เธอจะยกถาดใบเล็กออกมาก็ยังไม่วายได้ยินเสียงเม้ามอยของบอย

“แปลกนะที่มานั่งชั้นนี้ จริง ๆ มีเงินนั่งเฟิร์สคลาสได้สบาย สงสัยอยากหลบหลีกผู้คน”

“ช่างเค้าเถอะน่า แกไปเตรียมเสิร์ฟอาหารได้แล้วบอย ไปทำงานทำการบ้าง”

“รู้แล้วย่ะ ไม่ต้องพูด!”

บอยหันกลับไปทำหน้าที่ตัวเอง ส่วนนลเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถาดกาแฟในมือที่ถือมาด้วยความมั่นใจ

เรื่องที่ปราณปภัสมีแฟนเป็นผู้หญิง นลไม่ได้แปลกใจนัก เพราะเธอรับรู้ด้วยเซนต์บางอย่างตั้งแต่เห็นแววตาของผู้หญิงคนนี้ ตนและอีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน หนำซ้ำเรื่องที่ที่บ้านไม่ยอมรับ นลเองก็เข้าใจดี ช่างเหมือนกันเหลือเกิน

“กาแฟของคุณผู้โดยสารได้แล้วค่ะ”

ปราณปภัสละสายตาจากหน้าจอแล็บท็อปเงยหน้ามองนลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งเช่นเดิม

“นานจัง รอจนง่วง”

อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะเหลียวมองแก้วกาแฟที่ไอร้อนยังส่งกลิ่นหอมกรุ่น แต่กลับจ้องหน้าของนลแทบไม่ละสายตา

“ขออภัยที่ทำให้รอนานนะคะ เนื่องจากเครื่องดื่มแก้วนี้ใช้ความพิถีพิถัน และดิฉันอยากให้คุณผู้โดยสารได้รับรสชาติที่ตรงตามความต้องการ จึงใช้เวลานานเล็กน้อยค่ะ”

“ฉันคงไม่ดื่มแล้วล่ะ อยากจะนอนพักสักหน่อย คุณช่วยเอาแก้วกาแฟไปเก็บแล้วเอาหมอนใบใหม่มาให้หน่อยนะ รู้สึกว่าใบนี้มันแข็งเกินไป”

นลินภาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ นับหนึ่งถึงสิบท่องไว้ในใจแล้วยกถาดกาแฟมาถือไว้

“ค่ะ ฉันจะไปหาหมอนใบใหม่มาให้”

ร่างสูงระหงเดินกลับไป ส่วนปราณปภัสกลับยิ้มกว้างออกมา

นลหายไปไม่นานเธอกลับมาพร้อมหมอนใบใหม่ ทว่าครั้งนี้ดูเหมือนความอดทนในการทำตามความต้องการของผู้โดยสารจะหมดลงแล้ว หลังจากยื่นหมอนให้ปราณ นลตัดสินใจโน้มตัวเข้าใกล้อีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วเอ่ยกระซิบเบา ๆ

"ดิฉันหวังว่าคุณจะพักผ่อนได้สบายขึ้นนะคะ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติม รบกวนเรียกให้น้อยกว่านี้หน่อย เพราะเราอยากให้ผู้โดยสารทุกคนได้รับการดูแลที่ดีเท่ากันค่ะ"

ปราณหันมามองนลเต็มตา แววตานิ่ง ๆ นั้นเหมือนจะบ่งบอกว่าเธอไม่เคยได้ยินใครพูดแบบนี้กับเธอมาก่อน

"คุณกำลังจะบอกฉันว่าเรียกมากเกินไปเหรอ?"

ปราณพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น แค่อยากให้คุณได้รับการบริการที่ดีที่สุด โดยที่ดิฉันสามารถดูแลผู้โดยสารคนอื่นได้อย่างเหมาะสมเช่นกันค่ะ"

นลตอบกลับอย่างมั่นคง เน้นย้ำชัดเจนทุกคน ทำเอาปราณปภัสนิ่งงันไปครู่หนึ่งเพราะไม่เคยมีใครกล้าขัดแย้งความต้องการของเธอเลยสักครั้ง นลเป็นผู้หญิงคนแรก และอาจจะเป็นคนเดียวที่กล้าขัดความต้องการของเธอ

"เข้าใจแล้วค่ะ"

หลังจากนั้น แม้เสียงกระดิ่งจะไม่ได้ดังขึ้นอีก แต่นลก็สัมผัสได้ถึงสายตาของปราณที่มองเธอในแบบที่แตกต่างออกไป ราวกับว่าหญิงสาวที่ดูเย่อหยิ่งและแข็งกระด้างคนนี้ เริ่มมองเห็นอะไรบางอย่างในตัวเธอ

แต่นลก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจในสายตาคู่นั้น เธอยังคงปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ และดูแลผู้โดยสารทุกคนอย่างเท่าเทียม

แน่นอนว่าในเที่ยวบินนี้ไม่มีใครกดกริ่งมากครั้งเท่ากับปราณปภัสอีกแล้ว เมื่อเสียงกระดิ่งเงียบลง ทุกอย่างจึงอยู่ในความสงบ และปราณปภัสไม่เอ่ยขออะไรอีกเลยจนถึงปลายทาง

บทที่ 2 ยังไงก็ไม่แต่ง

สนามบินแฟรงก์เฟิร์ต (Frankfurt Airport - FRA) คือปลายทางของเที่ยวบินนี้ หลังจากใช้เวลาเดินทางราวสิบสองชั่วโมงปราณปภัสก็มาถึงจุดหมาย ซึ่งครั้งนี้เธอต้องมาเจรจาและเสริมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศคู่ค้าและพันธมิตร อีกทั้งยังต้องหารือเรื่องเศรษฐกิจ การค้า การลงทุน และความมั่นคงระหว่างประเทศอีกด้วย

แน่นอนว่าการก้าวมารับตำแหน่งปลัดกระทรวงการต่างประเทศเป็นงานที่หนักหน่วงสำหรับปราณปภัสเป็นอย่างมาก ยิ่งการที่เธอมีพ่อเป็นนายกรัฐมนตรี ทุกย่างก้าวย่อมเป็นที่จับตามอง แต่ครั้งนี้เป็นการมาพูดคุยเพื่อเสริมสร้างความมั่นคงระหว่างประเทศ หรือจะเรียกว่าเป็นการส่งมาดูงานก็ได้ ปราณปภัสจึงไม่ขอคนติดตามและต้องการเดินทางอย่างส่วนตัว แน่นอนว่าเธอได้ทุกอย่างตามที่ขอ

นับตั้งแต่ที่เธอเลิกรากับคนรักที่คบหามาเกือบสิบปีและยอมก้าวขามารับตำแหน่งนี้ตามความต้องการของคนเป็นพ่อ ไม่ว่าปราณปภัส จุลวงศ์กิติสกุล ต้องการอะไร เพียงแค่เอ่ยปากหรือกระดิกนิ้วเธอก็ได้ทุกอย่างตามที่ขอ สิ่งที่ปราณปภัสต้องทำคือ ช่วยรักษาภาพพจน์ของนามสกุลนี้ไว้และสร้างภาพให้ดูดียิ่ง ๆ ขึ้นไปเท่านั้น

นอกจากตัวเธอเอง ไม่เคยมีใครรู้เลยว่าปราณปภัสต้องสูญเสียอะไรบ้าง กับการมายืนตรงนี้

สนามบินแฟรงก์เฟิร์ตในเวลานี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ปราณปภัสพร้อมกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบเดินผ่านประตูเลื่อนบานแล้วบานเล่าเพื่อตรงไปยังประตูทางออกเพราะคิดว่าคนขับรถคงรออยู่แล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะมาต่างประเทศครั้งนี้เพียงคนเดียว แต่ด้วยบุคลิกท่าทางและชุดสูทสีเทาเข้ารูปมันกลับทำให้เธอดูสง่างามและน่าเกรงขาม ทุกย่างก้าวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเรียกสายตาของใครหลายคนให้หันมามองเธอ โดยเฉพาะเพศเดียวกัน

แต่ถึงอย่างนั้นปราณปภัสก็ไม่เคยปรายตามองใคร เพราะรู้ดีว่าความรักในแบบที่เธอต้องการยากจะหาคนมาเข้าใจ ด้วยวัยสามสิบห้า เธอไม่พร้อมจะเอาใครมาเสี่ยงกับเกมการเมืองของพ่อเธออีกแล้ว บางทีการใช้ชีวิตคนเดียวมันคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ในขณะที่สายตาของปราณสอดส่องมองหาใครบางคน เธอก็พบกับนลอีกครั้ง แอร์โฮสเตสสาวที่เพิ่งปะทะฝีปากกันบนเที่ยวบิน

อีกฝ่ายกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และไม่รู้อะไรที่กระตุกต่อมความอยากรู้ของปราณปภัสขึ้นมาซะอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องของคนอื่นมากนัก แต่ตอนนี้สองเท้าของเธอกำลังก้าวไปใกล้อีกฝ่ายและยืนแอบมุมเสาใกล้ ๆ โดยที่นลไม่ทันได้สังเกต

“แม่คะ นลบอกแล้วไงว่ายังไงนลก็ไม่แต่ง ต่อให้เป็นลูกท่านหลานใครที่ไหน ยศใหญ่ยังไงนลก็ไม่เอา นลไม่ได้ชอบผู้ชายนะแม่ นลบอกแม่ไปหลายครั้งแล้วนะ”

ปราณปภัสยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินถ้อยคำสนทนา เธอยืนหลบมุมอยู่นานจนได้ยินทุกคำพูดของนลอย่างชัดเจน และสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้แทบทั้งหมดจนรู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้เกิดความเคร่งเครียดบนใบหน้า

ดูเหมือนว่าเรื่องราวที่ได้รู้มาจะถูกใจปราณปภัสไม่น้อย จนลืมไปว่าเธอกำลังแอบฟังเรื่องของคนอื่นอย่างลืมตัว

“คุณมาทำอะไรตรงนี้!”

ปราณปภัสสะดุ้งโหยงเมื่อเจอเข้ากับสายตาของนลที่มองเธออย่างสงสัย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจบการสนทนาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และมายืนอยู่ตรงหน้าเธอนานแค่ไหนแล้ว

“เอ่อ คือ”

“นี่อย่าบอกว่าคุณแอบตามฉันมานะ”

“เฮ้ย ไม่ใช่ ๆ”

ปราณปภัสรีบปฏิเสธทันที แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่เชื่อคำพูดของเธอแม้แต่น้อย

“โรคจิตปะเนี่ย”

“โอ๊ย คุณ ฉันไม่ได้พิศวาสคุณนักหรอก แล้วก็ไม่ได้ตามคุณมาด้วย”

“แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้ หรือแอบมาฟังฉันคุยโทรศัพท์ อยากรู้เรื่องฉันเหรอ”

“คือว่า เอ่อ”

“ลองบอกเหตุผลดี ๆ มาสักข้อ เพื่อที่ฉันจะได้หายสงสัยว่าคุณไม่ได้แอบตามฉันมา ไม่งั้นฉันจะคิดว่าคุณเป็นโรคจิตจริง ๆ ด้วย”

“หนิ คุณไม่รู้จักฉันรึไง คนอย่างฉันเนี่ยนะจะเป็นโรคจิต บ้ามาก”

“ไม่ใช่โรคจิตแล้วมายืนลับ ๆ ล่อ ๆ ตรงนี้ทำไม ประตูทางออกก็ไม่ใช่สักหน่อย”

ดูเหมือนว่านลจะไม่ยอมปล่อยปราณปภัสไปง่าย ๆ อีกอย่างตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในเวลาปฏิบัติหน้าที่แล้ว จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโอนอ่อนให้ปราณปภัส หนำซ้ำนลยิ่งตั้งแง่กับปราณปภัสมากขึ้น จากที่รู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งกลายเป็นไม่ชอบหน้าเข้าไปใหญ่

“ฉันอยากได้เบอร์คุณ”

“ห้ะ!”

นลแทบไม่เชื่อหูกับถ้อยคำที่ได้ยิน ส่วนปราณปภัสนั้นมีสีหน้าราบเรียบ ราวกับไม่รู้สึกอะไรในถ้อยคำที่ตัวเองเอ่ยออกมา

“อืม ที่ฉันมาอยู่ตรงนี้เพราะฉันอยากได้เบอร์ของคุณ ก็เลยตามมา โอเค ยอมรับก็ได้ว่าเดินตามมา แต่ไม่ได้เป็นโรคจิต แค่อยากได้ช่องทางติดต่อ”

คำพูดของปราณปภัสยิ่งทำให้นลขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ เธอจ้องหน้าอีกฝ่ายแทบไม่กะพริบตา พยายามหาความจริงใจในสายตาของผู้หญิงคนนี้

แต่สุดท้ายนลก็เจอแต่ความว่างเปล่า

“เบอร์โทรเป็นข้อมูลส่วนตัว ฉันไม่ได้ให้ใครง่าย ๆ หรอกนะ ขออภัยด้วย”

นลพูดจบก็เตรียมลากกระเป๋าเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ปราณปภัสรีบเอาตัวเองไปขวางไว้ซะก่อน คราวนี้กลับเป็นเธอที่ไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายไปง่าย ๆ

“นี่ รู้ไหมว่าคุณเป็นคนแรกที่ปฏิเสธฉัน ถามจริง ไม่รู้จักปราณปภัส จุลวงศ์กิติสกุลรึไง” คนสูงกว่าเลิกคิ้วถาม สองมือกอดอกเข้าหากันด้วยความมั่นใจ เชื่อเหลือเกินว่าถ้าหากอีกฝ่ายรู้ว่าตนคือใครคงรีบถอนคำพูดและยินยอมให้เลขสิบตัวกลับมาแน่ ๆ แต่ปราณปภัสก็คิดผิด

“ฉันไม่รู้จักคุณค่ะ แต่ถึงรู้ก็ไม่สน ขอตัวนะคะ”

นลลากกระเป๋าคู่ใจเดินไปอีกทาง ไม่คิดจะหันมามองปราณปภัสแม้แต่น้อย มีเพียงสายตาอีกฝ่ายที่จ้องมองรูปร่างสมส่วนนั้นเดินห่างออกไปไกล

ครั้งแรกที่โดนปฏิเสธอย่างไม่ไยดี เสียใจน่ะคงไม่ แต่เสียหน้านี่สุด ๆ ไปเลย

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเที่ยวบิน แอร์โฮสเตสมักได้รับเวลาพักตามลักษณะงานและตารางเที่ยวบิน โดยเฉพาะเที่ยวบินระยะไกล ซึ่งเวลาพักอาจยาวนานหลายชั่วโมงหรือบางครั้งกินเวลาหนึ่งถึงสองวัน โดยสายการบินมักจัดเตรียมที่พักในโรงแรมสำหรับลูกเรือเพื่อความสะดวกสบาย

ครั้งนี้นลได้รับเวลาพักผ่อนสองวันเต็ม แต่กลับกลายเป็นสองวันที่เต็มไปด้วยเรื่องราววุ่นวายใจ สิ่งที่ทำให้นลกระวนกระวายที่สุดคือเรื่องการแต่งงานที่ครอบครัวกำลังจะจัดเตรียมให้

ชายหนุ่มที่พวกเขาเลือกไว้นั้นกลายเป็นประเด็นที่ทำให้เธอคิดไม่ตก ความกังวลและคำถามต่างๆ ผุดขึ้นในใจจนไม่อาจปล่อยวางได้ แม้เวลาพักจะมี แต่จิตใจก็กลับไม่อาจสงบลงตามไปด้วย

“หน้าเป็นตูดอีกแล้วชะนี เที่ยวบินนี้ดูแกไม่แฮปปี้เลยนะ”

บอยวางจานสลัดลงตรงหน้านลก่อนจะหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ทั้งคู่นั่งอยู่ที่ห้องอาหารของโรงแรมหลังจากเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องพักเรียบร้อยแล้ว

เพื่อนสาวปรายตามองอาหารตรงหน้าเล็กน้อยแล้วเลื่อนจานสลัดออกห่างอย่างไม่ไยดี

“แม่โทรมาเรื่องแต่งงานอีกแล้วว่ะแก ฉันจะทำยังไงดี”

นลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ไม่ต้องพูดอะไรให้มากบอยก็พอจะเดาสถานการณ์น่าอึดอัดใจนี้ได้ดี

“โอ๊ย แกก็บอกไปสิว่าแกไม่ได้ชอบผู้ชาย ของแบบนี้มันบังคับกันได้ที่ไหน”

บอยขยับจานสลัดมาตรงหน้าตัวเองแทน ในเมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจ ตัวเองเลยต้องทำหน้าที่รับจบเหมือนทุกครั้ง

“ฉันบอกแม่ไปประมาณสามพันครั้งได้แล้ว ยิ่งคราวนี้เป็นลูกชายของผู้ว่าจังหวัด แม่กับพ่อยิ่งอยากให้ฉันแต่งงานกับเขาจนตัวสั่น หน้าตาเป็นยังไงฉันยังไม่รู้เลย”

“นล ถ้าฉันพูดอะไรไปแกอย่าโกรธนะ”

บอยมีสีหน้าจริงจัง วางช้อนส้อมในมือลงชั่วขณะ

“อืม ว่ามาสิ”

“ฉันว่าพ่อแม่แกเนี่ย หลงใหลพวกยศถาบรรดาศักดิ์ยิ่งกว่าอะไรเลย ผู้ชายแต่ละคนที่เค้าหามาให้แกนี่ลูกคนใหญ่คนโตทั้งนั้น ฉันว่านะ ถ้าแกอยากจะต่อรองกับเขา แกต้องหาคนยศใหญ่มาแต่งงานด้วยแล้วล่ะ ปลัดกระทรวงคนนั้นเป็นไง ลูกค้าชั้นธุรกิจจอมวุ่นวายของแกน่ะ ไม่เลวนะเว้ย”

ความคิดเห็นของบอยทำให้นลนิ่งงันไปทันที เธอมัวแต่กังวลใจจนลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิท พอมาคิดดูดี ๆ ทั้งเรื่องของตำแหน่งหน้าที่การงานและการมีหน้ามีตาในสังคม ปราณปภัสไม่มีข้อติติงตรงไหนเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่การแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ยิ่งถ้าแต่งเพราะต้องการจัดฉากบังหน้า ยิ่งเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องไตร่ตรองให้ดี

“คนเย่อหยิ่งแบบนั้นจะเอามาแต่งงานด้วยทำไมให้ปวดหัว”

“โอ๊ย แม่คนสวย คนตัวเลือกเยอะ งั้นก็เชิญแกกลับไปแต่งงานกับคนที่พ่อแม่แกเลือกไว้ให้เถอะย่ะ”

บอยสะบัดหน้ามองบนด้วยสีหน้าเอือมระอา ตามด้วยการตักผักสลัดในจานเข้าปากไปอีกหลายคำ หัวข้อสนทนาเรื่องนี้ถูกยกไปเพราะเป็นเรื่องที่นลไม่อยากเอ่ยถึงมากนัก แต่แน่นอนว่าในใจของเธอยังคงคิดวกวนตลอดเวลา

แต่งงานกับปราณปภัสงั้นเหรอ นลยังมองไม่เห็นภาพนั้นในหัวเลยสักนิด

หลังจากแยกย้ายกับบอยกลับไปพักผ่อน นลกลับมาทิ้งตัวที่ห้องตัวเองด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เธอล้มตัวลงบนเตียงนอนนุ่มก่อนจะคว้ารีโมททีวีมากดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย

และภาพในจอทีวีทำให้นลต้องดีดตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้งเมื่อเห็นข่าวของปราณปภัสในหน้าจอ

นลตั้งใจดูข่าวในทีวีจนได้รู้ว่าปราณปภัสเดินทางมาประชุมระหว่างประเทศและหารือเรื่องเศรษฐกิจ ภาพของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและรอยยิ้มสวยสะกดทำให้นลเองเผลอมองความงามนั้นจนลืมตัวเช่นกัน

ถึงแม้จะรู้สึกไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็นแต่เธอก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่า ปราณปภัสเป็นคนที่มีเสน่ห์และสามารถดึงดูดสายตาของทั้งเพศตรงข้ามและเพศเดียวกันได้อย่างง่ายดาย นลเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

“ปลัดกระทรวงการต่างประเทศงั้นเหรอ ตำแหน่งใหญ่โตดีจังคุณปราณ พ่วงด้วยสถานะลูกสาวท่านรัฐมนตรียิ่งดูดีเข้าไปใหญ่”

นลเอ่ยกับตัวเอง ในหัวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เธอดูข่าวในทีวีจนจบ ผู้หญิงที่ได้พูดคุยด้วยไม่กี่ประโยคกลับเข้ามามีอิทธิพลในความรู้สึกของเธอเป็นอย่างมาก บวกกับเสียงของบอยที่ยังแว่วในหู

แกต้องหาคนยศใหญ่มาแต่งงานด้วยแล้วล่ะ ปลัดกระทรวงคนนั้นเป็นไง

“โอ้ย บ้าเถอะ คิดอะไรอยู่เนี่ยนล ต่อว่าเค้าไว้ตั้งเยอะ ใครจะอยากมาคุยดีด้วยอีก อีกอย่าง คนไม่รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง”

นลยังคงพึมพำกับตัวเอง จนกระทั่งสายเรียกเข้าของแม่ดังขึ้นอีกครั้ง มันเปรียบเสมือนระเบิดเวลาลูกใหญ่ที่นับถอยหลังรอเวลาระเบิดมากขึ้นทุกที