บทที่ 6 นักข่าวเนืองแน่น

“ทะลึ่ง เชิญคุณซ้อมไปคนเดียวเถอะ!”

นลปลีกตัวเดินไปอีกทางพร้อมกับความรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า ต่างจากปราณที่กลับยิ้มกว้างมากกว่าเดิม

“ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่ซ้อมฉันซ้อมคนเดียวก็ได้”

พูดจบปราณก็เดินไปกอดนลจากด้านหลังแล้วเอียงหน้าหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“นี่คุณ!”

เสียงโวยวายที่ดังตามมาทำให้คนตัวสูงยิ้มกว้างอย่างชอบใจ ก่อนจะปิดประตูลงพร้อมใบหน้าสดใส ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ความรู้สึกแบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับเธอ มันอาจจะนานมากจนปราณไม่คิดว่าเธอจะกลับมารู้สึกแบบนี้ได้อีก

หลังจากเจ้าของห้องปิดประตูลง นลก็ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มในห้องนั่งเล่นทันที เธอกวาดสายตาหันมองรอบตัวพลางคิดทบทวนเหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะพาตัวเองมาอยู่ตรงนี้ คอนโดราคาสูงท่ามกลางเมืองวุ่นวาย

นลทิ้งตัวลงนอนไปกับโซฟาจนเผลอหลับไป กว่าจะรู้สึกตัวก็เกือบสี่โมงเย็น ทันทีที่ลืมตาตื่นเธอคว้ามือถือมาดูนาฬิกาบนหน้าจอแล้วก็เจอกับข้อความจากปราณปภัสที่ขอเลื่อนการทานข้าวเป็นหนึ่งทุ่ม เนื่องจากภาระงานยังไม่เสร็จสิ้น นลถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอยังมีเวลามากพอในการแต่งหน้าแต่งตัวและเลือกชุดที่ดูดีที่สุด

แต่ไม่ทันจะได้ลุกไปเปิดกระเป๋า เสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้น นลกดรับทันทีเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ

“มีอะไร? ส่งข้อความมาก็พอ ไม่เห็นจะต้องโทร”

“นี่ เคยมีใครบอกเธอมั้ยว่าควรจะรับสายแฟนด้วยถ้อยคำแบบไหน”

ปลายสายมีน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อนลรับสายด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

“เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริง ๆ สักหน่อย คุณเลิกเล่นไอ้บทบาทสมมุติหรือการซ้อมเป็นแฟนอะไรนี่ได้แล้ว”

“ไม่เลิก”

“แล้วมีอะไร”

“ฉันสั่งชุดเดรสจากห้องเสื้อชื่อดังให้เธอ เดี๋ยวเค้าจะเอาไปส่งที่คอนโด แล้วพนักงานของคอนโดจะเอาขึ้นไปให้ ถ้ามีคนมาเคาะประตูก็เปิดด้วย”

“ทำไมต้องสิ้นเปลืองด้วย แค่ไปทานข้าว ชุดที่ฉันมีมันก็ใส่ไปทานมื้อค่ำได้”

นลแอบถอนหายใจเมื่อรู้แบบนั้น

“ถึงเธอจะมีชุด แต่ฉันอยากให้เธอใส่ชุดที่ฉันเลือกให้มากกว่า แค่นี้ก่อนนะฉันต้องไปทำงานแล้ว”

ปราณพูดจบก็กดวางสายไปทันที นลจ้องมองหน้าจอมือถืออีกหลายวินาทีด้วยความรู้สึกมากมาย เธอพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายออกมาอีกครั้ง ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นไม่นานหลังจากปราณปภัสวางสาย

ชุดที่อีกฝ่ายเลือกมาเป็นชุดราตรีเกาะอกสีแดงเข้มที่ตัดเย็บด้วยผ้าซาตินมันวาวทำให้โดดเด่นเมื่อกระทบแสงและยังช่วยขับผิว ช่วงบนตกแต่งด้วยลูกไม้ประณีตเพิ่มมิติ และเข็มขัดประดับเพชรที่เอวเน้นส่วนโค้งเว้า ด้านหลังประดับโบเพิ่มความน่าสนใจ ชายกระโปรงทรงเมอร์เมดเสริมลุคสง่างามดุจเจ้าหญิง เป็นชุดที่ผสมผสานความหรูหราและอ่อนหวานอย่างลงตัว

นลมองชุดราตรีในถุงสวมแบบใสที่วางอยู่บนเตียงพร้อมคำถามมากมาย การออกไปทานมื้อค่ำกับปลัดกระทรวงการต่างประเทศต้องยุ่งยากขนาดนี้เลยเหรอ

การแต่งตัวก็ต้องดูดีทุกกระเบียดนิ้ว ไหนจะต้องแต่งหน้าทำผมและวางตัวอย่างเหมาะสมเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น สิ่งเหล่านี้แทบไม่ใช่ตัวตนของเธอเลย แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว จะถอยหลังกลับก็คงไม่ได้ อีกหน่อยเธอก็คงต้องพาปราณปภัสไปเปิดตัวกับที่บ้านอย่างแน่นอน

เมื่อถึงเวลานัด นลที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินลงมารอปราณที่มุมนั่งเล่นใต้คอนโด แน่นอนว่าการแต่งกายของเธอเป็นที่ถูกจับตามองจากทั้งเพศตรงข้ามและเพศเดียวกัน จนกระทั่งรถของปราณมาจอดที่หน้าคอนโด นลก็รีบเดินออกไปทันที เมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้วเธอถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ทำหน้าอย่างกับโดนบังคับ เธอใส่ชุดนี้ก็สวยดีหนิ”

คนหลังพวงมาลัยเอ่ยขึ้น ใบหน้าของปราณเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่การได้เติมเครื่องสำอางเล็กน้อยและจัดแต่งชุดสูททำงานตัวเก่งให้เข้าที่เข้าทางแค่นี้ก็ทำให้ลุคปลัดกระทรวงของเธอกลับมามีเสน่ห์ดังเดิม

“ก็โดนบังคับรึเปล่าล่ะ ชุดที่คุณเลือกนี่รุ่มร่ามชะมัด”

“สวยดีออก”

“เหอะ สวยคนเดียวเถอะ ชุดอย่างกับคฑากรกีฬาสีโรงเรียน”

“หนิ ชุดที่เธอใส่น่ะเกือบห้าหมื่นเลยนะ ดูพูดเข้า”

ปราณปภัสหันมามองค้อน แต่ก็ต้องยอมรับว่าชุดที่เธอเลือกเข้ากับรูปร่างและสีผิวของนลเป็นอย่างดี จากที่เป็นคนสวยอยู่แล้ว การที่อีกฝ่ายสวมชุดนี้ยิ่งดูสวยมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก

“ฉันไม่ได้สนใจเรื่องราคาเลยสักนิด ฉันแค่อยากแต่งตัวสบาย ๆ ไม่ต้องทำอะไรให้มันประเจิดประเจ้อนักหรอก”

“ฝึกไว้ เดี๋ยวก็ชิน ถ้าเธอแต่งงานกับฉันแล้ว หลังจากนั้นเรื่องออกงานสังคมมันจะกลายเป็นเรื่องปกติไปทันที”

“คุณไม่อึดอัดบ้างรึไง ที่ต้องสร้างภาพให้ตัวเองดูดีตลอดเวลา”

คำถามของนลทำให้ปราณนิ่งงันไปชั่วครู่ ดวงตาคู่สวยทอดมองไปยังถนนเส้นยาวเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย คำว่าอึดอัดกับชีวิตของเธอนั้นเป็นเหมือนเพื่อนข้างกายกันไปแล้ว เพราะไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่รู้สึกแบบนั้น

“ฉันชินแล้ว”

ทันทีที่รถของปราณปภัสมาจอดหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง พนักงานรักษาความปลอดภัยบริเวณลานจอดรถรีบวิ่งมาเปิดประตูรถให้เธอ คล้ายจะจำได้ว่าเป็นรถของใคร

หลังจากปราณลงจากรถแล้ว เธอยื่นกุญแจรถให้พนักงานเอารถไปเก็บ ส่วนเธอรีบเดินมาเปิดประตูให้นลแล้วยื่นมือไปตรงหน้าอีกฝ่าย

“จับมือฉันไว้ ตลอดเวลา”

ถ้อยคำหลังคนพูดตั้งใจเน้นย้ำน้ำเสียงที่หนักแน่น บวกกับสายตาจริงจังที่ส่งไปทำให้นลยื่นมือไปวางบนมืออีกฝ่ายอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากนั้นทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในร้านพร้อมกัน ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาเป็นตาเดียว

“พรุ่งนี้ฉันได้ลงข่าวหน้าหนึ่งแน่ ๆ”

“ดีแล้วหนิ เราทั้งคู่จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปบอกพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย”

“พ่อคุณจะไม่มาแหกอกฉันก่อนใช่มั้ย”

“หึ บ้านเธอล่ะ พ่อกับแม่จะไม่เป็นลมไปก่อนนะ”

“เรื่องนั้นฉันบอกไม่ได้หรอก”

“ฉันก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนับจากนี้ แต่ที่รู้เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนะนล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้ายืนอยู่ข้างฉัน เธอต้องยิ้มเข้าไว้ ยิ้มสวย ๆ แบบนั้นล่ะ”

นลส่งยิ้มให้ผู้คนที่จ้องมองมายังเธอ บ้างก็ยิ้มให้ บ้างก็มองด้วยท่าทีแปลก ๆ แต่เธอก็ยังทำใจดีสู้เสือ จนกระทั่งทั้งคู่เดินมาถึงห้องรับรองวีไอพี

“สวัสดีค่ะคุณปราณ ห้องที่ให้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

หญิงสาวร่างสูงระหง อายุราวสามสิบกลาง ๆ แต่งกายด้วยยูนิฟอร์มของร้านอาหารเดินเข้ามาต้อนรับปราณปภัสและคนข้างกายด้วยท่าทีสง่า เธอยกมือไหว้ผู้หญิงทั้งสองคนตรงหน้าก่อนจะโปรยยิ้มสวย

“ขอบใจจ้ะ วันนี้ไม่ต้องมีเด็กมาคอยบริการนะ ฉันขอความเป็นส่วนตัว”

“ได้เลยค่ะ งั้นดิฉันจะให้พนักงานยกอาหารไปให้เลยนะคะ”

“ขอบคุณมาก”

นลแอบสังเกตเห็นแววตาของพนักงานต้อนรับคนนั้นมองคนข้างกายของเธอด้วยแววตาปลาบปลื้มที่แสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด และไม่รู้อะไรสั่งให้เธอจับมืออีกฝ่ายแน่นขึ้นกว่าเดิม ระหว่างที่ทั้งคู่เดินไปยังห้องวีไอพี

“หึงรึไง”

ปราณหันมาเย้าแหย่ มืออีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างอารมณ์ดี

“บ้า ฉันจะไปหึงคุณทำไมไม่ทราบ”

“ฉันเห็นนะ เธอมองผู้หญิงคนนั้นอย่างกับจะกินหัวเค้า ฉันไม่สนใจหรอกน่า ถึงจะมีคนสนใจฉันเยอะก็เถอะ”

“หลงตัวเองเป็นบ้า”

นลปล่อยมือจากอีกฝ่ายแต่ปราณกลับเป็นฝ่ายกุมมันไว้แน่น

“ปากแข็งแบบนี้สงสัยต้องโดนจับจูบ”

“คุณปราณ! หยุดพูดจาลามกเดี๋ยวนี้ นี่มันที่สาธารณะนะ”

นลหันมามองค้อน แต่ปราณปภัสกลับชอบใจในท่าทีนั้น

“โอเค ไว้ฉันจะพูดแบบนี้เวลาอยู่กับเธอสองคนก็แล้วกัน”

บทสนทนาของทั้งคู่จบลงเมื่อเดินมาถึงห้องรับรองวีไอพี หลังจากพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟครบทุกอย่างแล้ว ห้องทั้งห้องก็เข้าสู่ความเงียบสนิท

อาหารบนโต๊ะตรงหน้าประกอบไปด้วย ปลาหิมะซอสไวน์ขาว สเต๊กเนื้อวากิวริบอายซอสพริกไทยดำ และหอยเชลล์ฮอกไกโดซอสทรัฟเฟิล ทุกจานจัดตกแต่งด้วยความพิถีพิถันแต่กลับไม่ทำให้คนที่ได้เห็นเกิดความอยากทานได้แม้แต่น้อย

“ฉันคิดถึงกับข้าวมื้อเที่ยงที่บ้านสวน น่ากินกว่ากันตั้งเยอะ แถมชุดนี้ก็อึดอัดด้วย”

นลบ่นงุบงิบ แต่เสียงเธอก็ไม่ได้เบาไปกว่าที่ปราณจะไม่ได้ยิน

“อะไรกัน มื้อนี้แพงมากเลยนะ แล้วฉันก็ตั้งใจมากด้วย ทำไมเธอถึงไม่ชอบ”

“ไม่ใช่ทุกอย่างที่แพงแล้วจะดี คุณเลิกใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายได้แล้ว อย่างดอกไม้ช่อใหญ่ ๆ นั่นก็เหมือนกัน ไม่ต้องส่งให้ฉันแล้ว มันเปลืองเงินโดยเปล่าประโยชน์”

“ฉันอุตส่าห์ซ้อมเป็นแฟนที่ดี กลับไม่ถูกใจเธอซะอย่างนั้น”

ปราณปภัสก้มหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าความตั้งใจในทุกอย่างของเธอไม่สัมฤทธิผล

“คุณไปเปิดพจนานุกรมคำว่าแฟนที่ดีมาใหม่เถอะ แต่ฉันว่าแต่ละคนคงบัญญัติไม่เหมือนกัน สำหรับฉัน คำว่าแฟนที่ดี ไม่ใช่การซื้อของแพง ๆ หรือพาไปกินมื้อหรู ๆ หรอก แต่คือการอยู่ข้างกันทั้งช่วงเวลาที่สุขและทุกข์ต่างหาก”

“จำมาจากหนังรึเปล่าเนี่ย”

“โอ้ย คุณก็เป็นซะแบบนี้ พอฉันจริงจังคุณก็ชอบคิดว่าฉันพูดเล่น แต่ฉันหมายความแบบนั้นจริง ๆ”

“ยากจังเลยนะ ไอ้บทบัญญัติแฟนที่ดีของเธอเนี่ย”

นลเงียบไปครู่หนึ่งและนึกทบทวนถึงชีวิตความรักที่ผ่านมาของตัวเอง อดคิดถึงแฟนคนรักที่เป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาในชีวิตเธอไม่ได้ เพราะนอกจากความรักที่ทั้งคู่มีให้กันแล้ว อีกฝ่ายยังทิ้งความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเอาไว้อีกด้วย

“นล!”

“อ้อ ค่ะ”

“เป็นอะไรรึเปล่า เธอนั่งเหม่อตั้งนาน”

“ไม่มีอะไร ทานอาหารกันดีกว่า เย็นหมดแล้ว”

นลพยายามเก็บซ่อนสายตาของความเจ็บปวดเอาไว้ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของปราณปภัสที่เป็นคนช่างสังเกต หากแต่อีกฝ่ายก็เลือกที่จะไม่เอ่ยถามอะไรอีก

หลังจากทานมื้อค่ำกันเรียบร้อยแล้ว เมื่อทั้งคู่ออกมาจากห้องวีไอพี นลก็ต้องตกตะลึงกับกองทัพนักข่าวที่มารออยู่หน้าร้านอาหารกันอย่างเนืองแน่น

“ให้ตายเถอะ สามทุ่มแล้วไม่หลับไม่นอนกันรึไง”

ปราณเอ่ยออกมาหลังยกข้อมือซ้ายดูนาฬิกา ส่วนนลยังคงตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น แต่ก็พยายามประคองสติให้ได้มากที่สุด

“ฉันต้องทำยังไง ควรต้องทำอะไร คุณบอกฉันสิคุณปราณ”

นลถามเสียงสั่น มือของเธอเย็นเฉียบ

“ไม่ต้องพูดอะไร แค่ยิ้มสวย ๆ ยืนข้างฉัน ฉันจัดการเอง เข้าใจมั้ย”

นลพยักหน้ารับทราบ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็จับมือกันแน่นแล้วเดินออกไปยังหน้าร้านอาหาร