รัก(ลับ)นายวิศวะ EP.4 จงใจเข้าหา

ด้านอันนาร่างบางที่โดนเจมส์ลากเก้าอี้เข้าหา ร่างบางถึงกับตกใจทำตัวไม่ถูก ซึ่งตอนนี้ฉันรู้สึกทั้งโกรธและเกลียดผู้ชายคนนี้เข้าไส้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรเพราะกลัวว่าจะรบกวนการเรียนของเพื่อนและคนอื่นๆ

ด้านลูกพีชและน้ำอิงที่เห็นว่าหนุ่มหล่อหน้าตาดีนั้นลากเก้าอี้ของอันนาเข้าหาตน ลูกพีชที่ไม่รู้เรื่องอะไร ด้วยความที่ชอบความหล่อเหลาของเจมส์เป็นทุนเดิมอยู่แล้วถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้ สงสัยความสวยของยัยอันนานั้นจะเข้าตาเจมส์ชายหนุ่มถึงได้มีท่าทีสนใจเพื่อนเธอเช่นนี้ ให้ตายเถอะฉันชักอิจ...ยัยอันแล้วสิ คนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรอย่างลูกพีชได้แต่คิดในใจ

ด้านอันนาร่างบางยอมทนนั่งติดกับเจมส์อยู่เช่นนั้นจนกระทั่งถึงช่วงท้ายชั่วโมง แต่ก่อนที่อาจารย์จะปล่อย

"ในห้องนี้มีนักศึกษาปีอื่น นอกจากปี 3 มาเรียนด้วยไหมคะ ถ้ามียกมือขึ้นด้วยค่ะ" เสียงของอาจารย์ดังขึ้นมา แต่นั้นกับไม่มีใครยกมือขึ้นมา

"ไม่มีทุกคนเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 นะคะ" อาจารย์ถามกับพวกเรา

"ค่ะ/ครับ"

"หัวหน้าห้อง และรองหัวหน้า รบกวนช่วยดูแลเพื่อนๆ ต่างคณะที่มาเรียนรวมกับพวกเราด้วยนะคะ อาจารย์ขอฝากด้วยนะ ในกรณีที่บางวันมีการเรียนชดเชย หัวหน้าและรองหัวหน้าช่วยแจ้งเพื่อนใหม่ด้วยนะคะ"

"ค่ะอาจารย์" เสียงหัวหน้าห้องเพื่อนในคณะฉันเอ่ยไป

"วันนี้ขอจบเพียงเท่านี้ค่ะ ส่วนหกคนที่มาช้านั้นยังมีเวลาเหลืออีก 20 นาที ตามอาจารย์มาค่ะ" เสียงของอาจารย์ที่อายุราวห้าสิบต้นๆ เอ่ยกับพวกฉันมา

"แก ยัยอันพวกเราใช่ไหม" ยัยน้ำอิงหันมาถามฉัน

"ก็เออ นะสิ" อันนาตอบเพื่อนไป จากนั้นร่างบางก็ลุกออกจากเก้าอี้โดยที่ร่างสูงของเจมส์ ดีเอ็ม และดีเทลนั้นเดินออกจากห้องไปก่อนแล้ว ทั้งสามหนุ่มและสามสาวเดินตามอาจารย์แก้วตามาจนกระทั่งถึงห้องๆ หนึ่งซึ่งเป็นห้องเล็กๆ ที่ถูกปิดตายเอาไว้

"อาจารย์จะให้พวกเธอ ช่วยย้ายหนังสือพวกนี้ ลงไปเก็บที่ห้องชั้น 3 นะจ๊ะ ไม่เยอะ ยกคนละ 3 รอบก็คงหมด เสร็จแล้วอาจารย์จะให้คนมาตรวจงาน และลงไปเช็คชื่อเก็บชั่วโมงกับอาจารย์ที่ห้องคณะนะคะ" สั่งเสร็จอาจารย์แก้วตาก็เดินออกไป และก่อนที่จะไปจริงก็ไม่ลืมจะหันกลับมาเอ่ยกับพวกฉันมาอีกครั้ง

"อ๋อ...ลืมบอกวันนี้เป็นชั่วโมงแรกที่เราเจอกัน ครั้งนี้ถือว่าอาจารย์ อนุโลม ถ้าพวกเธอสายอีก ครั้งหน้าจะไม่ใช่แค่ขนหนังสือนะจ๊ะ อาจจะมีหนักกว่านี้ เพราะฉะนั้นถ้าใครไม่อยากโดนลงโทษแบบนี้ ครั้งหน้าก็ไม่ควรสาย เพราะวิชานี้เป็นวิชาทำธุรกิจสายแค่หนึ่งนาทีก็มีผลกับการตัดสินใจ เข้าใจนะคะ เพราะอาจารย์ ค่อนข้างที่จะซีเรียสในเรื่องของเวลา มาก" นั้นคือสิ่งที่อาจารย์แก้วตาฝากไว้กับพวกฉัน จากนั้นก็เดินออกไป

"ให้ตายเถอะ ฉันไม่คิดว่าอาจารย์แก้วตา จะโหดกับพวกเรา เห็นแบบนี้แล้วฉันคนนึงคงไม่กล้าเข้าสายวิชาแกแล้วละ" ยัยน้ำอิงที่อยู่ข้างๆ ฉันเอ่ยมา นี้คงจะเข็ดแล้วแหละ

อีกด้านของเจมส์หลังจากที่อาจารย์คนสวยขาโหดสั่งงานพวกผมเสร็จแล้วนั้น ยัยนั้นและเพื่อนของเธอเดินนำพวกผมเข้าไปในห้องเก็บของ

ด้านดีเอ็มที่เห็นเจมส์ยังคงยืนที่หน้าประตูนั้น ถึงกับเดินเข้ามาหาเพื่อน

"ให้ตายเถอะไอ้เจมส์ กูคิดว่าเธอเป็นเด็กใหม่ปี 1 แม่งดันเรียกเธอว่าน้องไปแล้วด้วย ใครจะเชื่อว่าเธออยู่ปี 3 หน้าเด็กชิบหาย" ดีเอ็มที่ชื่นชมความหน้าเด็กของอันนา ถึงกับเอ่ยมากับเจมส์ นี้เขาแทบไม่เชื่อว่าผู้หญิงที่เพื่อนมีเรื่องด้วยนั้นรุ่นเดียวกับตน และยังเป็นพรหมลิขิตของไอ้เจมส์ที่เรียนห้องเดียวกับเธออีก

แต่นั้นใช่ว่าคนฟอร์มจัดอย่างเจมส์จะสนใจคำพูดของดีเอ็ม ร่างสูงส่ายหัวให้กับดีเอ็ม จากนั้นก็เดินเข้าห้องเก็บของด้วยสีหน้านิ่ง

"พวกแก ฝุ่นเยอะมาก ออกไปก่อนไหมยัยอัน" เสียงของยังลูกพีชเอ่ยถามฉันและยัยน้ำอิง เพราะยัยลูกพีชเป็นหน่วยกล้าตาย นางเดินเข้าห้องเก็บของเป็นคนแรก ซึ่งกระเทยอย่างเพื่อนฉัน แมนกว่าผู้ชายสามคนที่อยู่ตรงนี้ซะอีก

"แกห้องมันเล็กและอึดอัดมาก ฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้วอะ ใครก็ได้ช่วยปิดให้หน่อย มันมืดมาก ฝุ่นก็เยอะ" เสียงของยัยน้ำอิงบ่นขึ้นมา จากนั้นเพื่อนของนายนั้นก็เดินไปเปิดไฟ พอไฟสว่างทั้งสามสาวถึงกับตาเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ

"นี้มันกองหนังสือ หรือภูเขากันแก"ร่างบางเอ่ยถามกับเพื่อนของเธอ

"นั้นนะสิ งานหินแล้วไหม" เสียงยัยน้ำอิงว่ามา พร้อมกับเสมองมาที่ฉัน

"ยัยอัน เยอะแบบนี้แกจะไปทำงานทันไหม"

"คงไม่ทันอะแก แต่ไม่เป็นไรขอเรทหัวหน้าไปก่อนซักชั่วโมงแล้วกัน ฉันว่าพวกเรารีบเถอะ จะได้รีบกลับ" อันนาเอ่ยจบร่างบางก็เดินเข้าไปยกหนังสือทันที โดยมีสายตาคมของเจมส์ที่มองร่างบางนั้นยกหนังสือขึ้นมาด้วยท่าทีทะมัดทะแมง จากนั้นร่างบางก็เดินขนหนังสือออกไปจากห้องพร้อมกับน้ำอิง และลูกพีชที่เดินตามกันไปติดๆ

ด้านเจมส์หลังจากที่อันนาและเพื่อนๆ ของเธอเดินออกไปแล้วนั้น

"อันนางั้นเหรอ" สายตาคมของเจมส์จับจ้องร่างบางเดินออกไปจนกระทั่งพ้นสายตา เสียงทุ่มของเจมส์หลุดเอ่ยชื่ออันนาออกมาเต็มปากเต็มคำ ทำเอาทั้งสองหนุ่มอย่างดีเอ็มและดีเทลที่ยืนอยู่ด้วยนั้น ทั้งสองหนุ่มถึงกับหลุดรอยยิ้มขึ้นมา และเสมองไปยังใบหน้าของเพื่อน ซึ่งปกติเจมส์เคยสนใจสาวสวยหน้าเอเชียแบบนี้ที่ไหน เพราะมองดูแล้ว ใบหน้าสวยแบบอันนานั้นไม่ใช่สเปคของเจมส์เลยซักนิด

"ไง มึงสนใจเธองั้นสิ ตอนอยู่ในห้องเรียน พวกกูเห็นนะว่ามึงแกล้งสาว" ดีเอ็มเอ่ยมาอย่างจับผิดและรู้ทันเจมส์ ร่างสูงที่โดนเพื่อนจับผิดอยู่นั้นถึงกับเสมองใบหน้าของทั้งสองหนุ่มราวกับบ่ายเบี่ยงสิ่งที่เพื่อนกำลังสงสัย

ซึ่งปกติคนอย่างเจมส์นั้นจะไม่ค่อยสนใจหรือเข้าหาสาวก่อน แต่กับอันนานั่นผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้เจมส์นั้นมองเธออย่างไม่ยอมละสายตา

"หึ...สงสัยจะติดใจเจ้าของรสชาติน้ำแดงแล้ววะ " ดีเทลที่สังเกตเห็นสีหน้าและแววตาของเจมส์ถึงกับเอ่ยแซวขึ้นมา แต่นั้นใช่ว่าเจมส์จะสนใจคำพูดของเพื่อน

"สัส ใครว่ากูสนใจ กูจะเอาคืนยัยนั่นต่างหาก" เจมส์เอ่ยมาอย่างคาดโทษ แต่คำพูดของเจมส์นั้นกับทำให้ทั้งสองหนุ่มนั้นหลุดขำ

"หึ...แต่สายตาที่มึงมองเธอ ไม่เหมือนคนที่จะเอาคืนเธอเลยซักนิด ก็สวยน่ารักดีนิ...จีบเลยไม่ละ" ดีเทลเอ่ยมาอย่างที่เห็น แต่เมื่อโดนเพื่อนเอ่ยมาเช่นนั้น เจมส์นั้นถึงกับไปไม่เป็น ยอมรับว่ายัยนั้นสวยแต่สวยก็ใช่ว่าจะชอบ ไอ้ดีเทลมันจะมารู้ดีไปกว่าเขาได้ไง เอาคืน แต่เอาคืนเธอในแบบของเขา เจมส์ได้แต่คิดและไม่ยอมตอบสิ่งที่เพื่อนถาม ร่างสูงกับเลือกเดินมาหยุดที่กองหนังสือ จากนั้นก็ขนออกไป โดยมีสองหนุ่มอย่างดีเอ็มและดีเทลนั้นตามไป

"แค่เข้าสายสิบห้านาที ลงโทษกูเยี่ยงทาส" เสียงของไอ้ดีเอ็มที่บ่นตามหลังผมมา นี้คงเป็นงานที่หนักที่สุดในชีวิตผมแล้วมั้งครับ เพราะเกิดมาลูกคุณหนูอย่างเขาไม่เคยทำอะไรที่ใช้แรงงานหนักเช่นนี้ ใช้แรงเยอะสุดในชีวิตนี้น่าจะเรื่องบนเตียง

แต่ขณะที่ทั้งสามหนุ่มกำลังเดินลงมาจากชั้นสี่นั้น ร่างสูงสบตาเข้ากับคนตัวเล็กที่กำลังเดินผ่านหน้าเขาไปนั้น

!! ปรึก !! ร่างบางที่กำลังจะเดินผ่านเขาขึ้นมายังชั้นสี่นั้น แต่เจมส์กับจงใจโยนหนังสือให้หล่นตรงทางเดินเข้าพอดี

อันนาที่หลบหนังสือทัน ใบหน้าหวานถึงกับซีดเผือกขึ้นมา ให้ตายเถอะทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้เจ้าคิดเจ้าแค้นกับฉันนัก โชคดีที่ฉันหลบทัน ไม่งั้นคงโดนฉันเข้าเต็มๆ สายตาคมเข้มของเจมส์มองไปยังอันนา แต่นั้นใช่ว่าร่างบางจะสนใจ อันนาเสมองใบหน้าของเจมส์เล็กน้อยและเลือกที่จะเดินผ่านโดยไม่มีท่าจะสวนกลับเขาแต่อย่างใด อีกอย่างฉันไม่มีเวลามากพอจะมามีเรื่องไร้สาระกับผู้ชายนิสัยเสียแบบนี้หรอกนะ

ด้านเจมส์ที่เห็นว่าอันนานั้นไม่โต้ตอบและเมินตนนั้น จู่ๆ ร่างสูงกับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"ให้ตายเถอะ ยัยนี้เมินเขางั้นเหรอ" ด้านดีเอ็ม และดีเทลต่าง ก็เห็นว่าเจมส์นั้นจงใจที่ทำหนังสือหล่นใส่อันนานั้น

หึ...ไอ้เจมส์อุตส่าห์ลงทุนขนาดนี้แต่แม่งก็ยังโดนสาวเมิน เอาแล้วสิไอ้เจมส์ของกู เพื่อนเขากำลังหาเรื่อง หรือสนใจผู้หญิงคนนี้กัน ทั้งสองหนุ่มมองตามร่างบางของอันนาเดินหายเข้าไปในห้องจนกระทั่งลับตาซึ่งไม่ต่างจากเจ้าของใบหน้าหล่อของเจมส์ที่มองตามอันนาด้วยสีหน้าหงุดหงิด